คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : part 9
--- Part 9 ---
Daesung talk
ผมรู้ว่าบมิับผมแ่ไหน แ่สำหรับผมเธอเป็นเหมือนนาฟ้า เราโมา้วยัน อนเ็ ผมัวเล็สุในั้นเรียน ทุนมัะอบแล้ผม มีวันนึล้อผมว่าผมี้เหล่
“แมันี้เหล่ ัว็เล็ แน่าะเิเป็นผู้หิเหมือนฝาแฝแไ บาทีแอาะสวยเหมือนน้อแไ
‘ป๊าบ’ เธอบหัวเ็พวนั้น ผมอึ้ไปเลยรับ
“แอ เย็นนี้เราไปเล่นที่บ้านันันนะ วนมินีไป้วย แล้วถ้าใรแล้นายอี บอันนะ ไม่ว่าหน้าไหน ันะให้ปะป๊ามาัาร ไป่อนนะ แออา” อนเ็ๆ บมมี่่ามาเลย แ่นว่าเ็ผู้ายเสียอี และไม่รู้เมื่อไรันที่ผมิเธอแนานี้ ผมรับมมา แ่ผมไม่รู้หรอว่าผมรัเธอแบบไหนัน นเมื่อเ้านี้
“พี่สาวนาย ปาร์บอมลี เป็นอัน เ้าในะแออา” ผมฟัแล้วปวใทันที ผมะเอาปัาที่ไหนไปสู้ับประธานนั้น แ่หน้าามัน็นำผมไปไลแล้ว ผมอนนี้ไ้แ่อ้อนเธอไปวันๆ แล้วเรา็เริ่มโันแล้ว เธอไม่ามใผมเหมือนเมื่อ่อน แ่ยัไวันนี้ เธอ็ยัเรียให้ผมไปนอนั ผมะไม่รับรู้อะไรอีแล้ว ิไ้แ่ว่าอนนี้เธอยัเป็นอผม ผมะอยู่เีย้านาฟ้าอผมลอไป ผมสัา ไม่ว่าะในานะอะไร็าม
End Daesung talk
G talk
ปีว่าแล้วรับ ที่ผมบับาร่า ั้แ่ปี1 ผมหลุมรัเธอั้แ่แรพบ ้ออุท็อป เพราะผม้ออยามไปเรียนับมันทุที่ ถึะนละห้อ นละสาย็เถอะ เทอมแรที่เ้าเรียนผมยุ่มา เพราะผมเรียนสายวิทย์ ผมไม่ไ้เอับไอท็อปมันเลย นเทอม2 นั้นแหละ ผมถึเริ่มับทาารสอนอสายวิทย์ไ้ (็ผมอัริยะนี่รับ 555) ผมเลย่อยไ้แวะไปทัเพื่อนผมที่ึสายศิลป์นั้นแหละ และพอผมไ้เ้าึสายศิลป์รั้แร มัน็เป็นวันที่ผมพบับรัแรพบเหมือนัน ผมมัวแ่มอหาป้ายห้ออเพื่อนผม แล้ว็
“โทษที” ผมเินนเ็นนึะล้ม อๆเธอหล่นระายหม
“อ้า!! ไม่เป็นไร” ผม่วยเธอเ็บอ
“อะ นี่ปาาเธอหน่ะ”
“อบใ” เธอเยหน้ามอผมนั้นไรัที่ผมรอมานาน เธอัวเล็ บอบบา าวใส ูบริสุทธิ์ พอมอหน้าเธอสัพั ผม็เริ่มรู้สึเินๆนทำไรไม่ถู
“เป็นอะไร หลทาหรอ” เสียใสๆ เ้ามาระแทใผมเ็มๆ
“รู้ัห้อ 1-J มั้ย” ริๆแล้วห้อแ่นี้ผมหาเอไ้ แ่ผมแ่อยาะยื้อเวลาับเธอเท่านั้นเอ
“ามมาิ” เธอเินนำผมไป ผมไ้แ่มอามหลัเธอ ัวเล็ั ะเป็นไรมั้ยนะ ถ้าผมะทึทัว่าเธอเหมาะับผม เพราะผม็ัวเล็เหมือนัน
“นายะไปหาใรหรอ” เธอหันหน้ามาถามผม
“ท็อป เอ่อ ึฮยอนหน่ะ”
“พวนายเป็นอย่าว่าันหรอ”
“เห้ย!! เปล่า เป็นาิัน” เธอยิ้มแบนามารน้อยๆ
“นั้นไ สสัยหลับอยู่หน่ะ” เธอไม่ไ้ี้แ่บอโยารใ้หาา
ผมโมาับเ้านี่ มันเป็นนนิ่ๆ มึนๆ ถ้าูาภายนอ แ่ภายในแล้วมัน็เป็นเหมือนภายนอนั้นแหละ แ่อบวนโมโห วาอำนา 555 เอันทีแรผมไม่่อยอบมันหรอ ็มันหล่อั้แ่เ็อะ ี้เ๊อี่าหา เทียบับผม ถึผมะหน้าาี แ่ใ้ำว่าหล่อไม่ไ้หรอ ็ผมมันเหมือนเ็ผู้หิ ใรๆ็บอ แ่ผมไม่ว่าอะไรนะ เพราะมันหมายถึผมน่ารัไ เราเริ่มสนิทัน เพราะุลุ (พ่ออท็อป) ลไว้ับพ่ออผมว่าอยาให้เรียนที่เียวันไม่ว่าะยัไ วันนึผมไม่ไปโรเรียนเพราะเป็นาทูม ท็อป็มาหาผม
“ถ้านายไม่ไปเรียน ัน็ไม่ไป” ผมเริ่มประทับใมันแล้ว
“ทำไม” ผมอยารู้เหุผล
“็เพราะ.....ันะไม่ไ้ิน้าล่ออนายหน่ะิ” ผมแ่เสียวามรู้สึนิหน่อย นึว่ามันะเหา ที่ไหนไ้มัน็เห็นแ่ิน 555 ผมเลิพูถึมันีว่า ลับมา่อที่รัแรพบอผมีว่า
“อบในะ เธอื่ออะไร อยู่ห้อไหนหรอ” ผมอบุหลัาเธอพาผมมาเอไอท็อป
“าร่า านาร่าปาร์ และ็เรียนห้อ 1-J เนี้ยแหละ” อ๋อ ห้อ 1-J เห้อ! ็ห้อเียวับเพื่อนผมนี่ ผมสัาะมาหามันทุวันเลย
“ัน วอนียนะ ห้อ 1-A”
“อืม ันไปนะ” อ้าว!!
“เี๋ยว าร่า อบในะ ยะ...เย็นนี้ ให้ันไปเลี้ยไอิมอบแทนนะ”
“ไม่อะ ไม่ว่า” เล่นะผมไปไม่ถูเลย แ่แ่รั้เียวถ้าผมยอมแพ้ ไม่มีวันนี้หรอ ผมมาหาเธอทุเย็นเลย ไปส่บ้าน ไปื้ออบ้า ไปิน้าว ไปูหนั เหมือนะราบรื่น แ่ทั้หม าร่าไม่ไ้ให้ผมไปับเธอหรอ ผมอึนามเธอไปเอ
“ามมาอยู่ไ้ทุวี่ทุวัน นายไม่มีที่ไปหรอ”
“็ทุที่แหละ ที่เธอไป” ผมพูพร้อมยิ้มให้เธอ เป็นรั้แรที่วนผมุย
“ั้น ่วยันเรื่อนึไ้มั้ย” เธอทำาปริบๆ เหมือนผมำลัโนอ้อน ผมไม่พูอะไร แ่พยัหน้าให้เธอ
“ันว่าะื้อโทรศัพท์เรื่อใหม่ แ่ันูไม่เป็น เรื่อ่อนมี๊็เอามาให้”
“อื้ม! แ่เป็นพรุ่นี้นะ วันนี้ันะพาเธอไปเ
-----------------------------------------------------------------------------------
อนนี้่อน้าสั้น อโทษ้วยน๊า
ู่นี้็น่ารันะะว่ามั้ย
ันเหนื่อยมาเลย เพราะบ้านันประสบปัหาน้ำท่วมเหมือนัน
เลย้อออมานอนหอ
ันลำบาริๆ ้อัผ้า้วยมือ ไม่่อยสะอาเลย
แ่มัน็ทำให้ันนั่นึเรื่อ่อไปไ้เรื่อยๆ อาะี็ไ้นะะ
ความคิดเห็น