คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : โลกใบใหม่
Part 5:
ยานลำใหญ่บินลงไปดวงดาวสีฟ้าเขียวดวงหนึ่ง ซองมินและทงเฮนั่งมองออกไปทางนอกหน้าต่างอย่างสนใจ ถึงแล้วสินะ เซเธรอส
ตัวยานค่อยๆลงจอดกับลานกว้างที่ลอยอยู่บนอากาศ ซองมิน คยูฮยอน คิบอมและทงเฮเดินออกมาจากลำยานเมื่อทางเดินเทียบเข้ากับพื้น เหล่าชายฉกรรจ์ในชุดเครื่องแบบสีขาวที่ดูเหมือนทหารยืนเรียงแถวอยู่สองข้างทั้งหมดนั่งคุกเข่าลงทันทีที่ร่างหนึ่งเดินเข้ามารวมทั้งคยูฮยอนคิบอมและทงเฮที่ถูกคิบอมดึงลงไปนั่งด้วย
“องค์ชายซองมิน เซเธรอสยินดีต้อนรับท่าน”เสียงเอ่ยของผู้ที่เดินเข้ามาหาซองมินพูดขึ้นพร้อมกับโผล่เข้ากอดซองมินไว้ รอยยิ้มที่สดใส และลักยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์เผยขึ้นให้เห็นบนใบหน้าหวาน
“เราคือ ลีทึก จักรพรรดิแห่งเซเธอรอส ทุกคนตามสบายเถอะ เดินทางกันมาไกลไปพักผ่อนก่อนล่ะกัน”ลีทึกจักรพรรดิแห้งเซเธรอสกล่าวขึ้น เขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีขาวสง่า สมกับเป็นจักรพรรดิโดยแท้
ซองมิน คยูฮยอน คิบอมและทงเฮเดินตามลีทึกไปจนถึงห้องโถงใหญ่สีขาว
“นั่งพักตรงนี้ก่อนเดี๋ยวสักครู่พวกเนลจะพาท่านไปยังห้องพัก ข้าขอตัวไปก่อน”พูดจบลีทึกก็เดินจากไปพร้อมด้วยคยูฮยอนและคิบอมที่ต้องกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม ซองมินและทงเฮนั่งมองไปรอบๆด้วยความตะลึง ห้องโถงสีขาวโผลนถูกตกแต่งอย่างงดงามสมกับเป็นที่พักขององค์จักรพรรดิ
“ทุกอย่างพร้อมแล้วคะเชิญท่านทั้งสอง”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นซองมินและทงเฮหันไปมองตามเสียงนั้นก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นคนเบื้องหน้า
“คุณคือเนลเหรอ” ซองมินเอ่ยถามเพราะภาพตรงหน้าคือสาวงามที่มีใบหูยาวแหลมผมที่น้ำเงินตัดกับผิวสีขาว ดูเหมือนเอล์ฟมากกว่านะ
“คะพวกเราคือเนล ผู้รับใช้ขององค์จักรพรรดิ”เธอเอ่ยก่อนจะเดินนำซองมินและทงเฮไปยังที่พัก ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องนอนห้องใหญ่ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ซองมินและทงเฮยืนอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น
“นี่คือห้องขององค์ชายซองมิน ส่วนของท่านทงเฮจะอยู่อีกชั้นนึงคะ เชิญพักผ่อนตามสบายนะคะ”เนลตนหนึ่งเอ่ยก่อนะเดินออกไปจากห้อง ซองมินยังไม่ทันที่จะถามว่าทำไมทงเฮถึงได้พักคนล่ะที่กับเขา แต่ก็ได้คำตอบจากทงเฮโดยตรง
“ไม่ต้องถามหรอก ก็เพราะเรากับซองมินอยู่คนละบรรดาศักดิ์กัน เราไม่ไม่มีสิทธิ์อยู่ชั้นนี้เพราะเป็นชั้นของเชื้อพระวงศ์”ทงเฮกล่าวกับซองมินด้วยใบหน้ายิ้ม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหน้ามุ้ยลงทันตา
“ไม่เอาน่าซองมิน ไงเราก็ขึ้นมาเล่นกับซองมินได้นะไม่ต้องห่วงเราอยู่ชั้นเดียวกับคยูฮยอนและคิบอม”ทงเฮพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะจูงมือเพื่อนรักมายังหน้าต่างบานใหญ่
“ว้าวสวยจัง”ซองมินร้องขึ้นทันทีที่เห็นวิวภายนอก ด้วยความสูงของตึกทำให้เขาสามารถมองเห็นเมืองทั้งเมืองได้ เมื่อที่ผู้คนต่างเดินขวักไขว่ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยยานพหานะหลายคันที่บินสวนทางกันอย่างเป็นระเบียบ แม้จะเป็นเมืองที่เจริญมากแต่ทุกพื้นที่จะมีดอกไม้ต้นไม้นานาพันธุ์แซมอยู่ ไกลจากบริเวณเมืองไปภูเขาลูกใหญ่ถูกตั้งตระหง่าอยู่ ภูเขาสีน้ำเงินที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาบริเวณด้านบน มันช่างสวยงามเหลือเกิน ทั้งสองยืนมองด้วยความตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ๆที่เขาพบเห็น เซเธอรอส อาณาจักรแห่งสันติ
…..
….
…
..
.
“อยากไปเปิดหูเปิดตามั้ยล่ะองค์ชาย”เสียงของลีทึกเอ่ยถามคนตรงหน้าระหว่างการรับประทานอาหารเช้านี้
“ก็อยากไปนะครับแต่ผมกลัวหลงทาง”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเพราะเราจะให้ให้คยูฮยอนพาท่านไป …ว่าแต่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”ลีทึกหันไปพูดกับซองมินก่อนจะหันไปถามคยูฮยอนที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“ครับ”
“งั้นดี พาองค์ชายไปยังที่แห่งนั้นด้วยล่ะกัน ข้าคิดว่าองค์ชายต้องชอบเป็นแน่”
“ครับ”คยูฮยอนรับคำ
….
…..
“เราจะไปไหนกันคยูฮยอน”ซองมินเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินมุ่งไปยังลานจอดยาน
“เอควิสซิท”
“อะไรคือเอควิสซิท?”
“เอควิสซิทคือสถานที่ที่อุดมสมบรูณ์ที่สุดบนเซเธอรอส ทางการจัดไว้เป็นเขตสงวนสำหรับบุคคลทั่วไป มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าไปที่นั่นได้”
“ถ้ามีแค่ไม่กี่คนเข้าได้ แล้วเราจะเข้าไปได้อย่างไรกัน”
“แค่ไม่กี่คนไงครับ และหนึ่งในนั้นก็คือคุณ”คยูฮยอนอธิบาย พลางยิ้มให้กับคนข้างๆ
“เป็นองค์ชายมันก็ได้อภิสิทธิ์แบบนี้นี่เองสินะ เฮ้อ~”ซองมินพูดลอยๆขึ้นมา การเป็นองค์ชายมันให้ความรู้สึกแปลกๆเสียมากกว่า คยูฮยอนยิ้มกับคำพูดของซองมิน ระยะทางไปยังเอควิสซิทใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึง
ทุ่งหญ้าสีเขียทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตาพุ่มดอกไม้หลากสีขึ้นตัดกับสีเขียวของพื้นหญ้า เหล่าแมลงนานๆพันธุ์กำลังแหวกว่ายผ่านพื้นอากาศ ซองมินวิ่งออกไปเหมือนดั่งเด็กน้อยที่กำลังเจอสนามเด็กเล่นแห่งใหญ่ คยูฮยอนยืนมองร่างเล็กที่วิ่งเล่นไปมาก็อดยิ้มไม่ได้กับความร่างเริงและสดใส
‘พรึ่บ!!! ตุบ!!!’ เสียงร่างเล็กที่ล้มลงกับพื้นหญ้าดังขึ้น คยูฮยอนตาโตด้วยความตกใจ ขาวยาวรุดวิ่งไปยังจุดๆนั้น
“องค์ชาย!!!!! ซองมิน!!!!” มือหนาเขย่าร่างที่นอนแน่นิ่งด้วยความตกใจ
‘พรึ่บ!!!’
“ฮ่าฮ่าๆ”ซองมินหัวเราะออกมาลั่นหลังจากดึงคนร่างสูงลงไปนอนข้างๆ
“นี่แกล้งผมเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย คิคิ” ซองมินยันตัวขึ้นนั่งกอดเข่าไว้ทั้งสองข้าง เงยหน้าขึ้นสูดดมอากาศสดชื่นจากสายลมเย็นๆ
“นั่นมันตัวอะไรนะ คยูฮยอน”ตาคู่หวานสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยพบบินอยู่เหนือยอดดอกไม้ข้างๆ สัตว์ปีกสีฟ้ากระพือปีกไปมาดูดเอาน้ำหวานจากช่อดอกไม้งามไว้บริเวณใต้ลำตัวของมัน
“นั่นพิกชี่เรีย สัตว์จำพวกเดียวกับผีเสื้อครับ พวกนี้จะมาดูดน้ำหวานที่ได้จากดอกไม้ไปสะสมที่รังของพวกมัน”พูดพลางชี้มือไปยังบางสิ่งที่มีลักษณะคล้ายก้อนหิน
“ซองมินเห็นนั่นมั้ยครับ ดูผิวเผินอาจดูเหมือนก้อนหินแต่ความจริงแล้วมันคือรังของพิกซี่เรียครับ คนที่นี่จึงถือกันว่าจะไม่นั่งลงบนหินก้อนใหญ่ครับ”
“สงสัยต้องให้นายอธิบายอะไรหลายๆอย่างให้ฟังอีกเยอะแล้วล่ะคยูฮยอน ดูเหมือนทีนี่จะมีอะไรแปลกๆเยอะเลย”ซองมินพูดพลางหันไปยิ้ม
“เดี๋ยวเราไปตรงนั้นกันดีกว่าเดี๋ยวผมพาไปอีกที่หนึ่งที่นั่นมีอะไรอร่อยๆให้ซองมินทานด้วยนะครับ”พูดจบร่างหนาก็ยันตัวลุกขึ้นมืออีกข้างถูกยื่นไปดึงคนร่างเล็กขึ้นมาจากพื้นหญ้า
‘ฟิ้ว~สวบ!’
เสียงบางสิ่งที่ถูกยิงออกมาพุ่งมาทางสองคนที่กำลังยืนอยู่ คยูฮยอนใช้ความไวที่ฝึกฝนมานานดึงร่างเล็กลบไปอีกทาง มือหนาหยิบเข็มเงินกลมที่ปักอยู่กับพื้นขึ้นมา ก่อนจะตีสีหน้าเครียด
“ลูกดอกของพวกโอเธคอส”อารมณ์ของคยูฮยอนแทบจะระเบิดออก
“เราคงต้องกลับกันตอนนี้ครับ เพราะผมคิดว่ามันไม่น่ามาคนเดียว ถ้ากล้าเข้ามาถึงที่นี่ได้พวกมันต้องไม่ใช่พวกไร้ฝีมือแน่ๆ”
“อืม กลับกันเถอะ ฉันกลัว”ซองมินพูด มือเล็กบีบแขนร่างสูงไว้แน่น นี่เขาต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายอะไรอีก
..
…
“ไหนท่านบอกว่าการรักษาความปลอดภัยของเอควิสซิท ดีนักหนาไงท่านสมุหนายกเซฟิส”เสียงกราดกราวของลีทึกดังขึ้นทันทีที่ได้ทราบเรื่อง
“เออ… อือว่า เราได้ตรวจสอบอย่าเร่งด่วนแล้วครับ แต่ทุกอย่างก็ยังคงเป็นปกติ”
“ถ้าปกติแล้วสิ่งนี้มันจะมาจากไหนกัน!!!!!!!!”เสียงตวาดดังลั่นห้อง ลูกดอกถูกเขวี้ยงไปทางอีกฝ่ายด้วยฝีมือขององค์จักรพรรดิด้วยความโมโห
“เจ้ารู้ใช่มั้ย ว่าเราทุกคนมีหน้าที่อย่างไร ปกป้ององค์รัชทายาทคนสุดท้าย แต่นี่มันเกิดเรื่องแค่ปลายจมูกเจ้า เจ้ายังทำไม่ได้”
“เออ ข้าต้องขออภัยเป็นอย่างสูง ข้าจะให้นักรบฝีมือดีของเราตามหามันมาให้เร็วที่สุดครับ”พูดจบเซฟิสก็รีบรุกรนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“คิวโดเตรียมยานให้ข้าด้วย ข้าจะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าซะหน่อย”
“ครับท่านจักรพรรดิ”
ความคิดเห็น