คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปกป้อง
part2 :
“พวกแกปล่อยสองคนนั้นเดี๋ยวนี้นะ!!” เสียงปริศนาดังมาจากด้านหลังของกลุ่มวันรุ่น
“อะไรว่ะ!! ก็แค่ไอ้อ่อนสองตัวเฮ้ยพวกแกจัดการ!”คนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าออกคำสั่งลูกน้อง
วันรุ่น5-6คนวิ่งเข้าไปหมายจะต่อสู้กับสองหนุ่มปริศนา
“เฮ้ย คิบอมวันนี้ ฉันขอ”คยูฮยอนพูดลอยๆขึ้นซึ่งก็เป็นรู้กันกับคิบอมว่าหมายถึงะไร
“เออ ตามสบาย”
‘พลั่ก!’เสียงหมัดที่กระแทกเข้าไปที่หน้าหนึ่งในวันรุ่นทันทีที่พวกนั้นวิ่งมาถึง เพียงไม่ถึง3นาทีคยูฮยอนก็ล้มพวกวันรุ่นนั่นได้
“หนอย มึง!! อย่างมึงต้องเจอกู”เสียหัวของแก๊งดังขึ้นด้วยความโมโห ก่อนที่จะชักมีดขึ้นมาวิ่งเข้าใส่คยูฮยอน
‘สวบ’ เสียงมีดที่แทงเข้าไปในอากาศ คยูฮยอนใช้ความว่องไวหลบหลีกได้โดยง่ายได้
‘อ๊ากก!!’เสียงร้องของหัวหน้าแก๊งที่ถูกคยูฮยอนจับบิดข้อมือให้มีดหลุดดังขึ้น มีดนั้นหล่นกระเด็นออกไปก่อนที่คยูฮยอนจะใช้เท้าเตะออกไป
“แกจำไว้นะ อย่ามาแตะต้องสองคนนี้อีกเป็นครั้งที่สองไม่อย่างงั้นเงาหัวแกมันจะหายไปแน่ๆ”คยูฮยอนพูดก่อนจะโยนวันรุ่นหัวหน้าแก๊งลงไปกระแทกกลับพื้น ทันทีที่คยูฮยอนหันหลังหวัหน้าแก๊งวัยรุ่นก็ชักปืนขึ้นมาหมายจะยิงใส่
“เปรี๊ยง!!!”เสียงดังจากปลายกระบอกปืน ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าที่ข้อมือขวาที่กำกระป๋องปืนอยู่ของหัวหน้าแก๊งวัยรุ่น
“อ๊ากกกกก!!!!”วันรุ่นหนุ่มร้องลั่นจากความเจ็บปวดดูเหมือนลำแสงนั้นจะทำให้แผลที่ลำแสงนั่นทะลุผ่านเริ่มละลายและลามไปเรื่อยๆ
คยูฮยอนดึงดาบเล่มยาวที่เปล่งประกายแสงสึเขียวออกมาฟันเขาไปที่ข้อแขนข้างนั้น
“นี่ยังถือว่าข้าไว้ชีวิตเจ้านะ ไม่เช่นนั้นแขนเจ้าที่กำลังละลายจะกัดกินเจ้าไปทุกส่วนแน่”คยูฮยอนหันไปพูดกับหัวหน้าแก๊งที่กำลังถูกลูกน้องช่วยกันพยุงแล้ววิ่งหนีไป
“ขอบใจเพื่ิอนยาก”คยูฮยอนหันไปบอกกับคิบอม คิบอมพยักหน้ารับแล้วเดินไปหาซองมินและทงเฮที่หมดสติไป
….
…
..
.
“อืม~ เรามาอยู่ที่บ้านได้ยังไงกัน”ซองมินที่เพิ่งรู้สึกตัว ก็ต้องแปลกใจที่ตนมานอนอยู่บนโซฟาที่บ้าน
‘ก็เมื่อกี้เรากับด๊องถูกพวกนักเลงล้อมไว้นิ อ๊ะ..ใช่ ด๊อง ด๊องอยู่ไหน?’ซองมินหันมองหาและก็พบทงเฮเพื่อนรักของตนนอนอยู่โซฟาข้างๆ
“กระดาษอะไรเนี๊ย!”ซองมินดึงกระดาษจากหน้าผากตนเองมาอ่าน ‘ใครมันเอามาติดที่หน้าผากฉันเนี๊ย-*-’
‘ ระวังตัวด้วยนะ ตอนนี้คุณกำลังตกอยู่ในอันตราย มีคนตามล่าคุณอยู่’
ซองมินอ่านแล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ใครกันตามล่าเรา แล้วตามล่าเราทำไมกัน?”
“ซองมินอ่านอะไรเหรอ”ทงเฮที่เพิ่งฟื้นเอ่ยถาม
“อ้าวด๊องฟื้นแล้วเหรอเป็นไงบ้าง”ซองมินเดินไปนั่งข้างๆทงเฮ
“ฉันเป็นอะไรน่ะ”
“นายคงสลบไปนะด๊อง ฉันก็เหมือนกัน”
“แล้ว แล้วใครพาพวกเรากลับบ้าน?”ทงเฮถามซองมินด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิ ฉันตื่นมาก็เจอกระดาษนี้แปะอยู่บนน้าผากของฉันแล้ว”ซองมินตอบพลางยื่นกระดาษให้ทงเฮดู
“ใครกันจะมาตามล่านาย?”
“ไม่รู้สิ”
“ไม่ต้องห่วงนะซองมินเราจะดูแลนายเอง ตามที่เราสัญญากับแม่ซองมินไว้”
“ฉันก็จะดูแลนายเหมือนกันด๊อง เพราะเราเป็นเพื่อนรักกันนิ”ซองมินพูดพร้อมกับยิ้ม
“อ่า~หิวแล้ว ด๊องไปหาอะไรมากินกันป่ะ”ซองมินลุกขึ้นชวนเพื่อนรักไปทำอาหารมาทานกันในยามเย็นนี้ หารู้ไม่ว่าตอนนี้มีบางอย่างกำลังแอบดูพวกเขาทั้งสองอยู่ทางด้านนอกของรั้ว
“ท่านครับแมลงสอดแนมของเราส่งข้อมูลมาแล้วครับท่าน ตอนนี้เจอตัวแล้วครับ”เสียงรายงานจากยานลำใหญที่อยู่นอกโลกถูกส่งไปยังที่ดวงดาวที่ไกล้โพ้นจากโลก
“หึหึ ดีมาก เตรียมนำตัวมาให้ข้า”
“ครับ!”
‘ใกล้เวลาแล้วที่เลือดของเจ้าจะตกมาเป็นของข้า ลีซองมินทายาทคนสุดท้ายผู้มีเลือดศักดิ์สิทธิ์’
ความคิดเห็น