คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้น
Part1 :
300ปีก่อน
“เร็วเข้า!! เอสเธอร์พาองค์หญิงไปขึ้นยานเร็ว!”เสียงออกคำลั่งจากผู้เป็นใหญ่ท่ามกลางเสียงระเบิดเสียงปืนเลเซอร์ที่ดังลั่น
“ท่านพ่อไปกลับข้า”
“ไม่ลูก เจ้าจงรักษาชีวิตเจ้าไว้และหลานของพ่อ ไปยังดวงดาวที่ไกลโพ้นนั่น เจ้าจะปลอดภัย”ผู้เป็นพ่อสั่งเสียลูกสาวอันเป็นที่รัก
“ได้เวลาแล้วครับท่านจักรพรรดิ”
“ไม่ท่านพ่อไปกับข้า”
“ลูกจงรักษาตัวด้วย พาองค์หญิงไป”จักรพรรดิแห่งกลุ่มดาวเอสเธอมีนอสกล่าวบอกลาก่อนจะรีบไปยังที่หมาย
“ไม่ท่านพ่อ!!!” เสียงงขององค์หญิงแห่งเอสเธอมีนอสถูกกลบด้วยเสียงยานอวกาสลำใหญ่ก่อนจะที่หายไปด้วยความเร็วแสง อาณาจักรเอสเธอมีนอสถูกเงามืดกลืนกินเข้าไปนั่นคือภาพสุดท้ายของสะท้อนกลับมาใ้องค์หญิงแห่งเอสเธอมีนอสเห็น
…..
…
..
..
โลก ณ เวลาปัจจุบัน
โซล เกาหลีใต้
“ซองมินนนนรอออด้วยยยยยยย”
“เร็วสิด๊องเดี๋ยวไม่ทันเรียนหรอก” เสียงของเพื่อนรักสองคนที่กำลังรีบไปยังโรงเรียนเพื่อให้ทันเวลาเรียน
ลีซองมินหนุ่มน้อยหน้าหวานลูกชายร้านกาแฟเล็กๆกำลังรีบวิ่งไปยังห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนคนสนิทของเขา ลีทงเฮหนุ่มหน้าหวานไม่แพ้ซองมินลูกชายของตระกูลที่เก่าแก่ในเมืองนี้
“เฮ้อ~ เกือบไม่ทัน”ซองมินนั่งลงที่โต๊ะตัวประจำของเขา
“นี่ซองมินเห็นเพื่อนบอกว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาเรียนกับเราเหรอ”ทงเฮเอ่ยถามเพื่อนรักของเขา
“ไม่รู้สิด๊อง”ทันทีที่ซองมินพูดจบอาจารย์ก็เข้ามาในห้องพอดี
“ทุกคนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาแนะนำสองคนนะ เข้ามาสิสิ้นเสียงอาจารย์ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนก็เดินเข้ามาในห้องสร้างเสียงกรี๊ดจากสาวๆทั้งทั้งจากสาวเทียมทั้งหลายด้วย
“นี่คยูฮยอนนะ ส่วนนี่คิบอมวันนี้พวกเขาจะมาเรียนกับพวกเราดูแลเพื่อนด้วยล่ะ สองคนไปหาที่นั่งได้เลยจ๊ะ”อาจารย์หันไปบอกกับนักเรียนในห้องก่อนจะหันไปบอกให้สองหนุ่มไปหาที่นั่ง สาวๆหลายๆคนหมายปองจะให้สองหนุ่มนี้มานั่งข้างตนแต่ก็ต้องผิดหวังที่ทั้งสองกับเลือกที่นั่งหลังห้องซึ่งเป็นที่นั่งข้างๆกับซองมินและทงเฮ
“หวัดดีฉันซองมินนะยินดีที่ได้รู้จัก”ซองมินกล่าวทักทายคยูฮยอนที่มานั่งข้างๆตน
“อืม”เสียงตอบรับของคนข้างๆที่ไม่แม้จะหันมามองหน้าของซองมิน
‘คนอะไรหยิ่งซะมัด ชิส์’ซองมินบ่นอุบอยู่ในใจก่อนที่จะหันไปนั่งเรียนต่อโดยไม่คิดจะสนใจคนข้างๆอีก
……..
…
…
..
..
ในเวลาเย็น
“ด๊อง ทำไมเด็กใหม่หยิ่งจัง เราคุยด้วยนะตอบมาคำเดียว ‘อืม’ แถมไม่มองหน้าเราเลย คนอะไรเนี๊ย”ซองมินบ่นอุบ
“คยูฮยอนนะเหรอก็ยังดีนะ คิบอมนี่สิเราพูดอะไรไปไม่มีตอบนั่งนิ่งอย่างเดียว ไม่รู้ว่าเป็นใบรึไง”ทงเฮบ่นบ้างเพราะทั้งวันนี้เขาพยายามจะคุยกับคิบอมแต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือความเงียบจากหนุ่มแก้มป่อง
สองเพื่อนซี้เดินทางกลับบ้านในทางที่คุ้นคยเช่นทุกๆวันแต่วันนี้ภัยบ้างอย่างกำลังจะมาหาพวกเขา
“นี่สองสาวจะไปไหนกันจ๊ะ”กลุ่มวัยรุ่นประมาณ10คนที่จู่ๆก็มายืนล้อมคนร่างเล็กทั้งสองไว้
“พวกแกอย่าเข้ามานะ และอีกอย่าฉันเป็นผู้ชาย ฉันสู้จริงๆนะโว้ย”ซองมินตะโกนในกลุ่มวันรุ่นซึ่งมันก็เหมือนเรื่องขบขันของกลุ่ม
“เฮ้ยแกสองคนจับมันไว้สิ”
สิ้นเสียงชายร่างใหญ่สองคนจับซองมินและทงเฮล็อกเอาไว้ ทั้งสองดิ้นพยายามหนีออกแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผลเพราะด้วยแรงที่น้อยนิดมีหรือที่จะสู้ร่างใหญ่นี้ได้
‘พลั่ก’เสียงกำปั้นต่อยลงที่ท้องของร่างเล็กทั้งสอง
“อะไรว่ะแค่นี้ก็สลบแล้ว เฮ้ยวันนี้กูขอก่อนแล้วกัน สวยๆอย่างนี้แมร่งถูกใจว่ะ”เสียงผู้ที่เป็นดั่งหัวหน้ากลุ่มเอ่ยขึ้น
“พวกแกปล่อยสองคนนั้นเดี๋ยวนี้นะ!!!”
ความคิดเห็น