ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~รักใสใสกับนายตัวร้าย~

    ลำดับตอนที่ #1 : ปาร์คมินจาสาวน้อยผู้น่ารักผู้พิทักษ์ความรักและความยุติธรรม

    • อัปเดตล่าสุด 22 ธ.ค. 48


    หวัดดี้!!! ^0^ ฉันชื่อปาร์ค มินจาตอนนี้ฉันอยู่บ้าน2คนกับพี่ชาย



    “ตื่นซะทีเซ่!! -_-^ ตาพี่บ้า...!!”



      พี่ฉัน ปาร์คซูอู เหตุผลที่ต้องมาอยู่บ้านกันสองคนพี่น้องเพราะว่า ครอบครัวเราแพแตก... เหลือฉันกะอีตาซูอู เฮ้อ...และเหตุผลที่ครอบครัวเราแพแตก ก้อเพราะว่า แม่ฉันเจ้าชู้นั่นเอง เฮ้อ....



    -_-  แม่ฉันเป็น ญี่ปุ่น ส่วนพ่อเป็นเกาหลีแท้ๆ ฉันเลยเป็นลูกครึ่ง และเปงลูกครึ่งเกาหลีและญี่ปุ่นนั่นเอง ฉันจึงพูดได้2ภาษาเลย ขณะนี้ฉันก็กำลังปลุกพี่ขี้เซาให้ตื่นจากฝันดีมาเป็นฝันร้ายแทนฮึ่ม…-_-  ฉันมองหน้าพี่ที่หลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเอาเสียเลย -_-^



    “ตื่นเซ่!!!!!!”



    หยั่งงี้ต้องออกแรงละซี่!!..กรอบๆ-_-^



    “ย้ากกกกกก....”



    ฉันลงมือจั๊กจี้ลงบนพุงและหน้าท้องของซูอู !!! ตาพี่บ้า!!! ทำไมหน้าท้องเรียบได้ขนาดนี้นะ!!!!



    แล้วในตาที่หลับพริ้มของพี่ชายก็ขยับเล็กน้อยแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับผมของเขาซึ่งขณะนี้ยุ่งเหยิง ฉันได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยกันมาตั้งแต่เด็กจากตัวซูอูกลิ่นไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่3ขวบแล้วพี่ชายก้อมองฉันด้วยดวงตากลมๆใสๆสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นดวงตากับสีผมเขาเอามาจากแม่แล้วก้อรอยลักยิ้มเล็กๆนั่นด้วย  ใช่...... แต่รุปหน้าปาก จมุกเรียวสวย มาจากพ่อ.....แม่ฉันสวยมากใช่....... ฉันจำได้แม่น-_- แม่ฉันจากกับพ่อตอนฉันอายุได้5ขวบ ซูอูอายุ7ขวบตั้งแต่ตอนที่เราจากกันฉันไม่เคยลืมหน้าแม่เลยฉันจะจดจำไว้ชั่วชีวิต แม่ฉันมีผมสีน้ำตาลอ่อน หยักศกอันอ่อนนุ่มยาวถึงหลังมีตากลมๆ ใสๆ สีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกัน ผิวขาวผ่องเหมือนไข่มุกแก้มแดงระเรื่อ มีลักยิ้มเล็กๆที่แก้มข้างซ้าย ซึ่งผู้ชายคนไหนเห็นเป็นต้องหลงรัก แม่ฉันคือนางฟ้าใช่แม่ฉันสวยเหมือนนางฟ้าที่อ่อนโยน



    ถ้าเติมปีกที่อ่อนบางลงไปแม่ฉันก็จะเป็นนางฟ้าใช่แม่ฉันสวยเหมือนนางฟ้า =-=  พี่ซูอูเหมือนแม่ ตรงตากับสีผมและแววตา แต่พี่ซูอูมีผมตรงและพริ้วไหวเหมือนพ่อ ส่วนฉัน มีแต่คนบอกว่าเหมือนแม่หยั่งกะโขกพิมพ์เดียวกันออกมางั้นแหละ  ทั้งสีผม สีผิว หน้าตา รูปร่าง ส่วน ลักษณะการ ยืน เดิน นั่ง นอน



    เฮ้อ ~ อดีตหนออดีต ไม่มีวันหวนคืน-_-



    แง้~สายแล้ว!!! “ซูอู ไปก่อนเน้อ~” ฉันรีบคาบขนมปังแผ่นนึงไว้ในปากวิ่งไปเอาเป้สะพายหลังแล้ววิ่งสุดแรงไปปากซอยโบกแท็กซี่แล้ว



    แท็กซี่สีดำสนิทของเกาหลีก็มาจอดหน้าฉัน ฉันรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างหลัง



    “ไปโรงเรียนนานาชาติ st.stevant ค่ะ!!”



    ^0^ โอ๋ย!!! แย่แล้วสายแน่ๆแง้~



    “เหยียบมิดเลยได้มั้ยคะ+++++”



    ผ่านไป15นาทีรถก็จอดหน้าร.ร. ฉัน ฉันวางแบงค์ร้อยไว้บนเบาะแล้วเปิดประตูรถวิ่งจู๊ด!!! ขึ้นตึก แล้วตรงไปห้องม.6/4 เฮ้อ....ยังไม่สาย...



    ฉันรีบมองหาเพื่อนสนิทฉันโทมิกะแล้วก็เหลือบไปเห็น นั่นไง!!! อยู่ตรงมุมห้องนั่น



    เอ๋ คุยกับใครอยู่น่ะ พวกผู้ชายห้อง6 สี่คนกำลังคุยกับเพื่อนฉันอยู่ ฉันค่อยๆเดินเข้าไปไม่ให้รู้ตัว



    “นี่เธอ...ขอเบอร์เพื่อนเธอหน่อยสิรู้จักใช่มั้ย คนขาวๆผมยาวๆสีน้ำตาลน่ะ”ตางั่งคนหนึ่งพูดก่อน



    “เรื่องอะไรชั้นจะต้องให้เบอร์พวกแกด้วยล่ะห๊า!! หัดเจียมตัวซะมั่งนะจะมาคบกับดาวร.ร อย่างเพื่อนชั้นน่ะ อ้อ! จะบอกให้นะเพื่อนชั้นน่ะเค้าไม่มีวันมาชายตามามองพวกแกหรอกนะ แค่เดินผ่านยังไม่อยากเล้ย!!รู้ไว้ซะ!!-_-^” แล้วโทมิกะก็เดินชนไหล่ตางั่งทั้งหลายออกมาแล้วก็ชูนิ้วกลางขึ้นตามหลัง



    แปะ แปะ แปะ ฉันปรบมือให้โทมิกะ โทมิกะเป็นญี่ปุ่น เธอน่ารักพอควร ผมดำสนิทเหมือนพรีเซนเตอร์โฆษณา แชมพูครีมนวด ยาวถึงกลางหลังผิวขาวผ่อง แก้มแดงระเรื่อตลอดเวลาตากลมโตสีดำปากสีชมพูอ่อน เหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นเลย รูปร่างผอมบางหุ่นพอกับฉันน่ะแหละ น้ำหนัก43กก.เท่ากันเลย แต่ดูแค่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้ ลองเธอโกรธขึ้นมาสิ นัยตาเหมือนมีไฟลุกไหม้โชติช่วงตาจะเบิกกว้างถ้าเธอโกรธใครมากๆเธอจะมองตาขวางแล้วก็ซัดหมอนั่น หรือ นังนั่น ให้หงายเลย-_-^  เวลาเธอตาขวางขึ้นมาล่ะแม้แต่คนในครอบครัวเธอยังไม่กล้าไปพูดด้วยเลย น่ากลัวชะมัด...ตอนนั้นนังเจนนี่ตัวแสบพูดอะไรไม่ถูกหูเธอเข้า เธอก็ซัดมันจนลืมตาไม่ขึ้นเลยจนมันรีบขอโทษขอโพยใหญ่แล้วเผ่นแน่บเลย55555555555+สมน้ำหน้าฮี่ฮี่...



    “ไง ^-^โทมิกะ วันนี้ท่าทางอารมณ์บ่จอยอ่า..... ไหงเป็นงี้” ฉันถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าทำไม



    “ก็ไอ้พวกเวรตะไล!!น่ะสิ  จุ้นไปได้ทุกเรื่องเลย”-_- ท่าทางคงตาขวางทั้งวันล่ะสิวันนี้ฉันอยู่ห่างๆดีกว่า ยัยนี่ยิ่งโกรธง่ายหายช้าด้วย เฮ้อ...-_-



    วันนี้คงต้องเรียกยัยโทมิกะว่ายัยตาขวางซะแล้วสิ



    กริ๊งงงงงงง!!!  ออดดังแล้ว ถึงชั่วโมงโฮมรูมแล้ว (โรงเรียนฉันจะมีออดเตือน เมื่อต้องเปลี่ยนวิชาหรือถึงชั่วโมงโฮมรูม เหมือนกับโรงเรียน ไฮสคูลที่ต่างประเทศ )กุกกักๆๆครืดๆ ทุกคนกลับเข้าที่ตัวเองอย่างเบื่อหน่าย



    “อะแฮ่ม!!!  วันนี้มีครูคนใหม่ที่จะ เข้ามาประจำชั้นห้องม.6/4 ต่อจากนี้ไป ยินดีต้อนรับค่ะ คุณครู บียอร์นค่ะ!”



    แล้วครูคนใหม่ที่ว่านั่นก็ก้าวเข้ามาให้ห้อง อย่างช้าๆ แล้วก็เข้ามายืนหน้าชั้นอย่างเต็มตัว



    ฉันมองดวงตาที่ตี่และโค้งเว้าเป็นเสี้ยวพระจันทร์เห็นจุดสีดำเล็กภายในตา เขายิบแว่นตาอันหนาเตอะกรอบสีเหลี่ยมใหญ่เบ้งจนใส่แล้วก็กินเนื้อที่ในใบหน้าไป1ส่วน2แล้วแบบเลนส์นูนมากๆ เชยสุดๆ อันหนึ่งขึ้นมาใส่ การกระทำทุกอย่างของเขานั้นเชื่องช้าซะจนแทบจะหลับ(แค่หยิบแว่นตาก็1นาทีแล้วคิดดู!)



    ใบหน้าของเขาอี๋! ฉันไม่เคยเห็นใครเหมือนหมูเท่านี้มาก่อนเลย จมูกของเขา ไม่ใช่สิเขาไม่มีจมูกมีแต่รูสองรูที่เอาไว้หายใจเท่านั้นเขาไม่มีจมูกจิงๆนะจะอธิบายยังไงดีคือมันเป็นจมูกที่ไม่มีดั้ง ไม่มีสันจมูก ไม่ก้อนเนื้อที่ยื่นออกมาตรงส่วนที่ควรจะเป็นจมูกเลย มีแต่รู2รูเท่านั้นลองจินตนาการนะพอเขาเข้ามายืนในห้องแล้วดูเหมือนว่าห้องจะแคบไปถนัดตาเลยนะ ขาที่อ้วนซะจนเหมือนขาหมูย่างในภัตราคารร้านอาหารจีนเลยผิวสีแดงฉาดเหงื่อไหลตลอดเวลานมใหญ่มากๆเลยด้วย ผมที่แห้งเพราะถูกแดดเผาเหมือนเด็กเลี้ยงามบ้านนอกเป็นสีแดงแล้วท่าทางจะไม่ได้สระด้วย



    “ฉั่นมี้คว้าม ยิ้นดี่ที๋ได๊ม้าเปงขุประจำชั๊นข๋องผวดเธ้อ.... ต้อจักนี้ก็ฝากตัวด้วยน่ะค่ะ” แถมสำเนียงอังกฤษยังห่วยสุดๆเลย อาจารย์ใหญ่เอามาได้ไงเนี่ย!!! ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังอึ้งกิมกี่กับการตัดสินใจของอ.ใหญ่และอ.ฝ่ายปกครอง ที่เลือกครูคนนี้มาเป็นครูประจำชั้นห้องเรา



    วิชาแรกเป็นภาษาอังกฤษเฮ้อ...แล้วฉันก็นั่งฟังสำเนียงไม่ได้เรื่องไปจนจบชั่วโมง



    เฮ้อ.........................................................................................................แล้วก็ คา บ ที่ 4................................แล้วก็5-9



    วันนี้ผ่านไปช้าๆเหมือนเพลงกล่อมเด็กแล้วเมื่อเพลงกล่อมเด็กบนนเลงจบไปก็ถึงออดเลิกเรียนที่ทุกคนรอคอย ฉันก็สะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินกลับบ้านไป เมื่อถึงบ้านฉันก็เพลียมากเลยจึงอาบน้ำ ไม่แม้แต่กินข้าว แล้วก็ล้มตัว ฟุบลงไปบนเตียงนุ่มสบายทันที เฮ้อ.....หลับได้ซะที



    กริ๊งๆๆๆๆๆ!!!! =_= อ๋อยไอ้นาฬิกาปลุกบ้าใครสั่งให้ปลุกตอนเช้าวันเสาร์กันยะ=_=  ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาเวรนั่น!! แล้วก็ตื่นขึ้นเพราะฉันเป็นประเภทที่ถ้าตื่นแล้วก็ไม่สามารถหลับต่อไปอีกได้ ฉันเปลี่ยนชุดเป็นสายเดี่ยวสีชมพูอ่อน กับกางเกงสั้นจุ๋ดจู่เลยเข่าขึ้นมาสีขาวเผยให้เห็นผิวสีขาวมากนวลแล้วก็สยายผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกนุ่มนิ่มอ้า...ฉันเปิดหน้าต่างออกอ้า.....อากาศดีจังช่วงนี้หน้าร้อนนี่นะ แล้วก็รวบผมขึ้นเป็นมวยแบบลวกๆทำให้มีลูกผมหยักศกมาคลอเคลียบนลำคอระหงขาวๆ ครืดคราก~ เสียงท้องร้องโอ๋ย!~ ^-^ หิวง่า...แล้วฉันก็ตัดสินใจใส่รองเท้าแตะเดินลงไปร้านสะดวกซื้อข้างล่างหน้าคอนโด ฮ้า....โอเย้!~โอเย้! อะฮ่าอะฮ่า!!!!ฉันจะซื้อเลย์ สัก2ถุงแล้วก็ซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป



    อีก2ห่อ แล้วก็โค้กสัก2ขวดก็คงจะอิ่มแปล้...อ้า….^-^ แค่คิดก็สวรรค์แล้ว....-_-



    หน้าคอนโด ขณะที่ฉันกำลังเดินไปร้านสะดวกซื้อ ฉันก็เหลือบไปเห็นเด็กนักเรียนม.ปลาย สูงปรี๊ด หน้าตาพอดูได้ (ความจริงหล่อมากกกก)



    เอ่อ.....ฉันมาตราฐานสูงน่ะ ผู้ชายที่ฉันจะคบน่ะ ต้องหล่อกว่าซูอูสัก2เท่าตัว ซึ่งในชีวิตนี้ฉันก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแม้จะเป็นดารานักร้องหรือนายแบบไรช่าง! .ในทีวี หล่อสู้พี่ชายสุดที่เลิฟของฉันไม่ได้ซักคน5555555+พวกนี้มองแค่นิ้วโป้งก็รู้แล้วว่าไม่มีทางเปรียบเทียบแม้แต่ปลายเล็บของซูอูได้เลยฉันจะบอกให้ก็ได้ผู้ชายในสเป็คฉันน่ะ ต้อง ขาว สูง อ่อนโยน แต่ก็ไม่อ่อนแอ เข้มแข็ง และที่สำคัญต้องเป็นคนที่ใช่เท่านั้น ถึงฉันจะเจอคนแบบนี้มาไม่รู้กี่คนแต่ก็ไม่ใช่คนที่ใช่สักคนเลย เฮ้อ.... ผู้ชายดีๆนี่หายากซะยิ่งกว่างมเข็มในทะเลอีกนะ-_- ว่ามะ



    ฉันอยากจะบ้าตาย แล้วนักเรียนพวกนั้นก็เลี้ยวเข้าร้านสะดวกซื้อไป แล้วฉันก็ก้าวฉับๆเข้าร้านสะดวกซื้อ



    “วี้ด! วิ้ว!!...น้องสาว! มาคนเดียวหรอจ๊ะ!” ตาบ้าที่หน้าตาน่าเกลียดอัปลักษณ์แซว



    “ซื้อของคนเดียวหิ้วของหนักแย่เลยไม่มีแฟนมาช่วยถือหรอจ๊ะ!”คนต่อมา(อัปลักษณ์พอกัน)



    “ไม่มีแฟนแน่เลย! มาคบกับฉันม้า.!!!”



    “เฮ้ย! คนนี้ฉันจองเว้ยไอ้บ้า”



    “มึงจองเมื่อไหร่วะไม่เห็นมีป้ายติดเลย”



    “เออ!น่าแต่กูจองคนนี้พวกมึงหยุดได้แล้วกูจองกูจองๆๆๆๆๆๆๆๆ”



    ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วก็ไปหยิบของที่ต้องการจะซื้อ ส่วนพวกบ้านั่นก็เถียงกันแบบคนไร้สติต่อไปแล้วทันใดนั้นคำพูดที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น



    “เฮ้ย! พวกแกปัญญาอ่อนกันป่ะเนี่ย กะอีแค่ผู้หญิงน่าตาน่าเกลียดคนนึงเถียงกันอยู่ได้ไร้สาระ!-_-^”



    หา!!!!!!!!!!!.....-_-^^^^^^^^เมื่อกี้อีตา อีตาหมาป่า อีตาอัปลักษณ์ อีตาก็อตซิลล่า อีตาบ้าอีตาบอ อีตาหนวดหมา หนวดแมว หนวดปูนั่น แฮ่ก..!แฮ่ก~!!!! ฉันไม่ได้ด่ายาวหยั่งงี้มาเป็นปีแล้วนะเนี่ยยังไม่มีผู้ชายคนไหนหรือไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามกล้าบังอาจมาว่าฉันน่าเกลียดเลยในชีวิตนี้ตั้งแต่เกิดมา ฉันโกรธสุดขีดแล้วนะอีตานั่นเห็นฉันทำท่าโกรธแบบจะระเบิด-_-^^^^^^^^ แล้วก็พูดขึ้นว่า



    “ไงยัยน่าเกลียด ด่าแค่นี้ทำเป็นเฮิร์ตยิ่งน่าเกลียดเข้าไปใหญ่ ยัยอัปลักษณ์ ยัยขาหมู ยัย!!!!”  



    “หุบปาก!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันระเบิดแล้ว!!!



    “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะทำตัวน่าเกลียดขนาดนี้อยู่ดีๆมาด่าคนอื่นปาวๆๆๆ!!! ที่สุด บัดซบ!!!!!!!!เอ้ย!!!!!!!นึกว่าตัวเองน่าตาดีนักหรอ ไง หน้าตายังกะลิงบาบูนคลอดลูกหยั่งงั้นอ่ะ ยังมีหน้ามาด่าคนอื่นอีก ไอ้สารเลว!!!”เอ้ย!!!ไอ้นั่นอึ้งไปสักพัก แล้วพวกเพื่อนๆเขาก็



    ปรบมือให้ฉัน



    แปะ แปะแปะ!!!



    “เจ๋งเลยพี่สาว โหดๆหยั่งงี้แหละ ชอบๆ”



    “พี่สาวด่าไอ้กยองจูซะยับเลย……ไม่น่าเชื่อ....” คนนี้ทำหน้าอึ้ง



    อ่าว เป็นเกาหลีเหมือนกันหรอกหรอ-_-นึกว่าจะเป็นชนเผ่าเบื้อกซะอีก-_-



    “ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าด่ามันเลยนะพี่พี่โครตเจ๋งเลยอ่ะ!!!”



    แล้วพวกนั้นก็ตื่นเต้นกันต่อไปเรื่อยๆโดยพูด ว่า พี่สาวเจ๋งโครตบ้าง พี่สาวสวยแต่โหดบ้าง ฉันรีบเดินไปที่เคาเตอร์จ่ายเงินก่อนที่จะระเบิดอีกครั้ง



    “1800วอนถ้วนค่ะ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ” แคชเชียร์ถาม ยัยบื้อเอ้ยไม่ดูสถาการณ์เลยนะว่าเป็นไงบ้างน่าเบื่อโว้ย! แล้วฉันก็รีบหยิบ



    ตังค์ทอนโดยที่ยังไม่ตอบคำถามของยัยบื้อนั่น แล้วก็พยายามก้าวให้พ้นจากร้านสะดวกซื้อนั่นให้ไวที่สุดแต่แล้ว



    “เดี๋ยว!” อ่าว!อีตาที่ด่าฉันเมื่อกี้เรียก สงสัยจะสำนึกผิดอิอิ



    “เรียกทำไมตาเบื้อก!” ฉันยังไม่หายโกรธ



    “เธอ... ชื่อปาร์ค มินจารึเปล่า”



    หา!!!รู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย!!*-* หวังว่าคงไม่เอาไปแบล็กเมล์หรืออะไรสักอย่างนะ*-*



    “นาย! รู้ได้ไง!”



    “เปล่า”



    “ก็เมื่อกี๊นายเพิ่งถามชั้นไปเองนะ”



    “เปล่าหนิ”-_-



    “นี่นายอย่ากวนประสาทได้มั้ยห๊า!!!!”



    “เปล่า.....เธอ......ลืมเรื่องที่ชั้นว่าเธอเมื่อกี๊ไปซะนะ” ว่าแล้วนายก็เดินออกไปจากร้านสะดวกซื้อกับพวกเพื่อนๆ ส่วนฉันหรอก็อึ้งน่ะสิ จะ



    บ้า ห ร อ...........................................แล้วฉันก็ได้สติฉันสั่นหัวแรงๆ>-<



    ห๊า!!!!!!!!! นี่นายนี่ถ้าจะบ้าจริงนะ!!!! จะให้ฉันลืมได้ไงล่ะ ฉันจะไม่มีวันลืมแล้วก็จะเกลียดขี้หน้านายไปตลอดชีวิตรู้ไว้ด้วย ฮึ้ย!!!! ฉันรีบก้าว



    ฉับๆๆๆๆอย่างไม่มองทางอ้ากกก!!!!ไอ้ท่อบ้านี่!!! เปิดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ!!! ขาฉันจุ่มลงไปบนท่อเน่าเหม็นสงกลิ่นคลื่นเยนมีน้ำสีเหลืองข้นกับเศษอาหารแล้วสิ่งที่หนักหนาสาหัสสากัลป์ที่สุดยังมีหนูตาย!!!!!!ลอยวนไปมารอบๆขาฉันอ้ากกกก!!!!ฉันรีบขึ้นมาด้วยความโกรธ-_-^



    ฮึ้ย!!  วันนี้เป็นวันซวยที่สุดในชีวิตฉันเลยนอกจากต้องเจอไอ้เบื้อกนั่น ยังต้องมาตกท่อเหม็นเน่าขาที่ส่งกลิ่นชวนอ้วกที่ตลบอบอวล แหวะ! ฉันจะอ้วกจริงๆอยู่แล้วมีเศษก้างปลาและเศษอาหารเน่าแล้วติดขาฉันด้วยแหวะ!!!!ฉันรีบก้าวขาชวนอ้วกขึ้นไปบนคอนโดอย่างทรมานที่สุดแล้วก็อาบน้ำทันทีหลังจากอาบน้ำเสร็จก็ลงมือซดบะหมี่ด้วยความโกรธแค้น-_-^^^^^^ ฮึ้ย!!!!วันนี้เป็นวันซวยๆๆๆๆๆๆๆ-_-^^^^^ที่สุดในชีวิตฉันเลย!!!!!



    แล้วยังเรื่องที่ตาบ้านั่นพูดอีก เรื่องอะไรฉันจะลืมล่ะตาบ้า!!!!! ฉันจะจำไว้เลยนะ!!! เออ.....แต่ฉันแปลกใจอย่างนึง ทำไมนายนั่นต้องบอกให้ฉันลืมเรื่องที่ด่าฉันด้วยนะ.....-_- แล้วก็ยังรู้ชื่อฉันอีกตะหาก.....ถ้านายนั่นเอาชื่อฉันไปใส่ร้ายป้ายสีหรือแบล็กเมล์อะไรสักอย่างจะทำยังไงนะ @ _ @ ฮึ้ย!คงไม่หรอกมั้ง



    “ก๊อกๆๆ”เสียงเคาะประตู



    “ใครอ่ะ!”ฉันถาม



    “พี่เอง!”เอ่อ...เราก็อยู่กัน2คนนี่นะฉันยังจะสงสัยอีก



    “พี่! อย่าเพิ่งกวนฉันตอนนี้ได้มั้ยห๊า!”



    “นี่เธอ! กล้าตวาดใส่พี่งั้นเรอะ!!!”



    ฮึ้ย! คนกำลังอารมณ์ไม่ดีกวนอยู่ได้!! ฉันเดินไปเปิดประตูให้พี่แล้วก็เห็นพี่ชายกำลังขมวดคิ้วมุ่นเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่กำลังงอน ต๊าย!!!พี่ชายฉันน่าร้ากกกก....



    “เธอตวาดพี่ทำไมอ้อ!ไปซื้อของกินมาหรอ ขอกินมั่งสิหิวจะตายอยู่แล้ว”



    ว่าแล้วพี่ก็เดินไปหยิบเลย์และของกินทั้งหมดที่วางไว้บนเตียงไปหมดเลย ไม่เว้นแม้แต่บะหมี่ที่ฉันกินค้างไว้ก็ซดจนหมด



    อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมฉันต้องซวย@-@หยั่งงี้ด้วยเนี่ย!!! ฮึ้ย!!-_-^ ไหนจะเจอตาบ้านั่นแล้วก็ยังตกท่อที่ส่งกลิ่นคลื่นเยนนั่นอีก-_-^ ทั้งที่คิดว่าผ่านเรื่องนั้นมาแล้วก็จะได้กินของว่างที่ซื้อมาอย่างมีความสุขกลับมีมารผจญอีกฮืออออ..อออ....อออออ...T-Tออว่าแล้ววันนี้ก็ผ่านไปด้วยเรื่องที่ร้ายๆคืนนี้ฉันไม่หลับและฝันร้ายด้วยเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันนี้



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×