คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 4 (1)
อนที่ 4
าู่มมอหาร่าบาอภรรยาสาวะเินึ้นที่พัยามะวันล้อย่ำใล้ลาลับอบฟ้าเ็ม ทว่าแม้แ่เาอหล่อนเา็ไม่พบ
นานหลายนทยอยลับที่พัันหมแล้ว เหลือเพียนายยอยืนเทใบาาะร้าลบนผืนผ้าใบใ้เพิพั ่วาแ็แรสาวเท้าเ้าไปหา
“ยัไม่ลับเหรอน้า”
นายยอเยหน้ามอนาย้า เพราะอยู่้วยันมานานทั้ยัเป็นหัวเรี่ยวหัวแรอไร่ารั์เอ็ออะเรใเาอยู่ไม่น้อย
“เสร็รนี้็ลับแล้วรับนาย อีอย่าไม่อยาวนสาวๆ เาุยัน”
ิ้วเ้มมวมุ่น เรื่อหมายำถามประทับราให่เบ้ทำให้นายยออำไม่ไ้
“เมียนายนั่นแหละรับ น้ำผึ้เาวนไปิน้าวที่บ้าน ไปสนิทันอนไหน็ไม่รู้”
ล่าวยิ้มๆ ะเทใบาที่เหลือออาะร้า ารั์พยายามนึสีหน้าแพรพลอยยามอยู่ับนอื่น แ่นึเท่าไหร่็นึไม่ออริๆ ว่าเ้าหล่อนสามารถสานวามสัมพันธ์ับนอื่นไ้้วยวิธีไหน
“แม่ล่ะ”
“นายแม่ลับไปสัพัแล้วรับ ส่วนุแพรไม่้อห่วเสร็ารนี้ผมไปส่เอ”
มือหยาบร้านวาใบาให้ระายสม่ำเสมอ แล้วลุึ้นเผิหน้าผู้เป็นนาย เลิิ้วเล็น้อยเมื่อเห็นเาเียบไป
“ไม่เป็นไร ผมไปรับเอ”
“รับนาย”
บ้านพันานสร้าห่าาบริเวไร่าไม่มานั ารนี้ไปถึเรือนให่็สอสามิโลไ้นายยอึไ้ันอาสา ทว่าเมื่อารั์บอะไปรับเอเา็ไม่ั้อ
รถันให่มุ่สู่ท้ายไร่หลัาเลียร์านเบื้อหน้าเสร็สิ้น ่อนอสนิทหน้าบ้านั้นเียวหลัแร ร่าสูระโลารถ้าวเ้าไปยััวบ้านโยมีนายยอเลี้ยวมอเอร์ไามมาในเวลาไล่เลี่ยัน
ายหนุ่มมอเ้าไปในัวบ้าน รู้สึถึวามเียบสั ระทั่น้ำผึ้ออาในรัวว่าทีุ่แม่ะัเท้า้วยวามใ ่อนส่รอยยิ้มแหยให้ผู้เป็นนายและสามีเ่นเียวัน
“นาย็มาเหรอะ”
ร่าอุ้ยอ้าย้าวเ้ามาหา สีหน้าท่าทาล้ายนทำวามผินารั์หรี่ามอ
“ทำไม”
น้ำเสียเยือเย็นทำเอาน้ำผึ้นลุนพอไปหม ึหันไปหาสามีหวัว่าเาะ่วยแ้สถานาร์
“นายมารับุแพร”
นายยอบอ สีหน้าภรรยาไม่่อยี็อถามออไปไม่ไ้
“มีอะไรหรือเปล่า”
“มี้ะ”
อ้อมแอ้มบอ่อนหันหลัเินเ้าบ้าน ารั์หันไปมอหน้านายยอมีำถามในหัวมามาย แ่ไม่ไ้พูอะไรออไป
ลิ่นุนอแอลอฮอล์พร้อมับภาพที่เห็นทำเอาารั์ยมือุมมับ ร่าแบบบาหลับสนิทบนโฟาัวยาวสภาพไม่น่าูนั นายยอย่อัวลหยิบไหเหล้าออนึ้นมาูพลิไปพลิมาอย่าไม่เื่อสายา
“หมนี่เลยเหรอ”
“้ะพี่”
นฟัมอหน้าภรรยา้วยสายาำหนิ
“ันห้ามแล้วนะพี่ แุ่แพรยืนยันว่าัวเอน่ะอทอแ หัวเ็ีนา็ไม่เมา”
นายยอส่ายหน้าเบาๆ ้าทั้ัวยัเอาไม่อยู่นที่นี่่ารู้สรรพุเหล้าออนายยอเป็นอย่าี แ้วสอแ้วพอไ้เ แ่นี่เมียนายเล่นะหมไห
ารั้าวเ้าไป้อนัวภรรยาสาวึ้นอึ้ม่อนสาวเท้าออาบ้ารไปที่รถทันที สีหน้านายหนุ่มทำเอาน้ำผึ้ลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา
“ันเป็นห่วุแพรัเลยพี่”
“ห่วัวเอ่อนไหม”
น้ำเสียล่าวโทษอสามีทำเอาน้ำผึ้วาหน้าไม่ถู หล่อนมอรถันให่แล่นพ้นรั้วบ้านไปใอไม่ีนั ว่าทีุ่แม่ผ่อนลมหายใออมาเบาๆ หาารั์รู้ว่า่อนหน้านี้ภรรยาอนพรั่พรูอะไรออมาไ้หัวใวายายันไป้า หลุำเบาๆ ่อนหันไปเอาอเอาใสามี้วยารหาน้ำหาท่ามารับเพื่อเยสิ่ที่ทำลไป
มุายมือทาบอะ้าวเ้าไปหาบุราย้วยวามใทันทีที่ารั์อุ้มนัวเล็ลารถ
“น้อเป็นอะไรรั”
นเมาุหน้าเ้าับอยามที่ายหนุ่มหยุอบำถามมารา
“เมารับ”
“อะไรัน”
มุามอลูสะใภ้ราวับมันเป็นเรื่อเหลือเื่อ ลิ่นุนๆ ลอยอบอวลยืนยันำพูบุรายไ้เป็นอย่าี
“อัวนะรับ”
“ไปเถอะๆ”
สิ้นำารั์็พาร่าในอ้อมแนมุ่สู่ั้นสอทันที มุามอาลูายนลับา เห็นทีหล่อน้อหาหนัสือพระมาอ่านับิับใบ้าเสียแล้ว แพรพลอยนะแพรพลอย
ร่าเล็ในอ้อมแนถูวาลบนเียอย่าเบามือ ลอทาไ้ยินเสียพึมพำไม่าสายแ่ำใวามไม่ไ้สัที ารั์หายเ้าไปในห้อน้ำ่อนลับออมาพร้อมผ้านหนูเปียหมาๆ ในมือ
สะโพสอบหย่อนลบนเีย มอนเมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ ยันหาเรื่อใส่ัวบ่อยไม่มีใรเิน หล่อนยัเป็นนเิม ไม่สนไม่แร์ว่าใระรู้สึอย่าไร ถึอนนี้แล้วเายัหวัอะไรอย่านั้นหรือ ายหนุ่มสลัวามิไร้สาระออาหัวแรๆ เอื้อมมือับผ้านหนูลบนออ
“อื้อ”
มือบาผลัแนเาอออย่าหุหิ่อนนอนหันหลัให้ ราวนี้ารั์ถอนหายใออมาหนัหน่ว นับหนึ่ถึสามในใ่อนับผ้าลบนมับอีรั้
“อื้อ อย่ามายุ่ านอน”
บอ้วยวามรำาพร้อมผลัมือเาออ
“แพรพลอย”
เ้นเสียรอไรฟัน หาเป็นเวลาปิเาแยเี้ยวออมาแล้ว แพรพลอยทำให้เา้อมีวามอทนมาว่าปิเสมอ
“ใร้าย...”
“อะไร”
ใบหน้าหวานุเ้าับหมอนปล่อยเสียสะอื้นออมานนมอทำัวไม่ถู เอื้อมมือับไหล่บาให้นอนหาย วาลมหลับพริ้มแ่มีน้ำาไหลออมาไม่าสาย หล่อนำลัฝันร้ายอย่านั้นหรือ
“แพร แพรพลอย”
“ทำไมทุน้อร้ายับแพร พ่อไม่รัแพร พี่รั....”
ัพ้อ่อว่าถึบุพารีและหนึ่ในนั้นมีื่อเาิอยู่เพียแ่หล่อนพูมันไม่บ ิ้วเ้มลึ เอื้อมมือเ็น้ำาให้อย่าเบามือ่อนวาลมโเปิึ้น แพนายาวอนเปียุ่ม
“ใร้าย”
“หือ”
ายหนุ่มโน้มหน้าลไปหา ยัไม่เอามือออาแ้มนวล นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เบาๆ ้วยวามเผลอไผล
“พี่รัใร้าย”
ารั์ะัไปั่วรู่ หล่อนำเาไ้อย่านั้นหรือ ยัำ ‘พี่รั’ นนี้ไ้้วยหรือไ มุมปาหยัยิ้มมุมปา รมูลบนแ้มนวลสูมวามหอมเ้าเ็มปอ่อนผละออมามอเ้าอวหน้าหวาน
“ใร้ายยัไไหนบอสิ”
ไม่รู้ทำไมถึไ้อยา่อปา่อำับเ้าหล่อนนั เพราะปาอิ่มสวยเื้อยแ้วไม่หยุนเาเผลอปัป่ายปาหยัเ้าบ่อยๆ หรือเพราะแ้มนวลปลั่น่าฝัมูสูมลิ่นหอมๆ นี่ัน
แพรพลอยหลับาลแล้วส่ายหน้าไปมา แ่มือแร่ลับประอใบหน้าหวานไว้ รึสายาเ้าหล่อนให้มอแ่เาเพียนเียว
“บอหน่อย พี่ใร้ายยัไ”
น้ำเสียนุ่มหู ถ้ามาราเารู้หัวเราะเสียั
“แพร...”
ปาบาเม้มแน่น แนเรียววัรอบอแร่รั้ายหนุ่มลมาูบโยไม่ทันั้ัว ารั์เบิาว้า้วยวามใ สัมผัสนุ่มนวลิอยู่ที่ริมฝีปา ้ำยับเม้มูึราวับ่ำอหนัหนา
อารม์อ่อนหวานเมื่อรู่หายไปนหม แทนที่้วยวามโรธรุ่นแทรึมเ้ามาในอ สอมือยึไหล่มนันร่าเล็ิับที่นอน มออีฝ่าย้วยสายาารั้น
“ใรสอน!”
เสียเาไม่เบานั บวับวามริบายแววน่าลัว ทำให้หิสาวสะบััวออ้วยวามอึอั แ่ายหนุ่มลับไม่ยอมปล่อย
“แพรเ็บ...”
“บอมา ใรสั่ใรสอน ไอ้ปริใ่ไหม ูบับมันแล้วใ่ไหม”
เยบอับัวเอไม่ให้สนใอีอหล่อน ทว่าสิ่ที่แพรพลอยทำราวับผู้หิร้านโลเมื่อรู่ับทำให้เาโรธั ยิ่ไม่ไ้ำอบมือแร่ยิ่บีบ้นแนหล่อนแน่น แ่นึถึยามที่เมียัวเอแลูบับไอ้หมอนั่นมันทำให้เาทนไม่ไ้
วหน้าหวานเหยเ ยมือปิปายามเาเย่าร่าเล็ารั้นเอาำอบ
“ฮึ!”
“อะไร”
ามเบิว้า สอแน้อนแผ่นหลับาันให้ลุนั่
“เี๋ยว! อย่าเพิ่ปล่อยมันออมา”
ายหนุ่มรนรานลาเียไปหยิบถัยะมารอรับสิ่ที่หิสาวปล่อยออมาาปาอิ่มไ้ทันท่วที มือแร่ลูบแผ่นหลับาเบาๆ แพรพลอยย้อนออมานหมไส้หมพุ นัวเล็เอนายสลบเหมือลบนที่นอน ปล่อยายอสามศอัารับสิ่ที่น่อ ารั์ถอนหายใออมาแรๆ ทว่ามุมปาลับลึเป็นรอยยิ้ม หล่อนทำเาเ็บแสบเหลือเิน ไว้่อนเถอะแม่ัวี
ความคิดเห็น