คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 (1)
อนที่ 2
เ็เินสมูล่าหลายสิบล้านวาลรหน้าประมุอบ้านหลัาพูาันไม่ี่ำ แพรพลอยยับายอย่าอึอัยามารั์วาวแนโอบรัเอวบาไว้หลวมๆ
หิสาวเบือนหน้าหนีอนที่พ่อหยิบเ็ใบนั้นึ้นมาูอย่าละเอียถี่ถ้วน ปาอิ่มเหยียยิ้มนึสมเพีวินเอนั
เอสารสำัอารั์เลื่อนมาหยุรหน้าวิาทำให้หิสาว้าายหันมามอ ภรรยาเ้าอบ้านมีสีหน้าระอัระอวนใ
‘สัาเินู้’
ารั์เรียมทุอย่ามาอย่าี ไม่ยอมปล่อยให้อีฝ่ายหาทาหนีทีไล่ไ้อย่าที่ิ วิาไล่สายาอ่านัวอัษรบนระาษในมือ
“ัวเลบนเ็นี่ผมนับเป็นเินู้ ส่วนบ้านหลันี้ ผมืนให้แทนสินสอ”
แพรพลอยหูอื้อาลายเมื่อไ้ฟัารั์ล่าวออมา้วยท่าทีสบายๆ สมอหล่อนพร่าเบลอไปหมใ้เวลาเ้นำถามอยู่เือบนาที
“หมายวามว่ายัไ”
“ถามพ่อุูสิ”
วิาไม่สนใสายาที่บุรสาวมอมา เายัแย้มยิ้มให้ลูเยราวับปลื้มใหนัหนา แพรพลอยับไล่วามรู้สึในอรั้แล้วรั้เล่า ทว่าวามเป็นริมันลับัร่อน้อนเนื้อในอเว้าแหว่ไม่มีิ้นี
“อบุนะรั ฝาูแลลูสาวอา้วยนะ”
ำพูอบิาเปรียบเสมือนใบมีั้นี แพรพลอยรับรู้เสมอมาว่าพ่อไม่รั แ่สิ่ที่หล่อนไม่เยิเลย็ือแววาว่าเปล่าอนรหน้า มือบาบีบแน่นระบายวามอัอั้นในใ
“หนึ่ปีนี้ผมหวัว่า เินะลับเ้าระเป๋าผมนะรับุอา ไม่อย่านั้นเรา้อลอเบี้ยันใหม่ ผมไม่อยาเสียเวลานานั้น้วยสิ”
วิาหน้าเื่อนล ในอีไม่เยมีใรหยามเาถึนานี้ แ่่ามันเถิ อแ่บริษัทและบ้านหลัให่ไม่ไปอยู่ในมืออนอื่น็พอ
“อาสัา”
“อบุรับ”
หนุ่มรุ่นลูแย้มรอยยิ้มออมาเล็น้อย แรระับบน้อมือทำให้หิสาวหลุออาวามินเอแล้วหันไปมอน้าาย
“ไปเ็บเสื้อผ้า ผมรีบ”
เาออำสั่เสียเรียบ หล่อนเ้าใี หลัประันหนี้อย่าน ่อให้ารั์สั่ให้ทำอะไรัไม่ไ้
“้าอยู่ทำไมล่ะแพร พี่เา้อับรถอีไลนะลู”
นเป็นพ่อสำทับอีที หิสาวหันไปมอหน้าบิาเป็นรั้สุท้าย ยามนี้เ็รหน้าสำัว่าเลือเนื้ออน แรระุที่แนทำให้หิสาวเยหน้ามอารั์ ราวนี้ไม่้อบอ้ำหล่อนยอมลุไปัาร้าวอนเอทันที
อฟุ่มเฟือยบรรุไว้ในู้หลัให่ทำเอาารั์ใไม่น้อย แพรพลอยมีรสนิยมในารแ่ัวายหนุ่มรู้ี ทว่าไม่เยิว่าหล่อนะื่นอบระเป๋าแบรน์ัมามายนานี้
ที่เห็นอยู่นี่็ แอร์เมสเอย ปราาเอย ไหนะาเนลอี ไม่ใ่แ่ใบสอใบ หล่อนสะสมพวมันไว้ทำอะไรเยอะแยะ เห็นหิ้วไ้แ่ใบเียว ายหนุ่มประเมินราาในหัวแสร้เอ่ยออมาเสียันึอยาแล้นหน้าอ
“ระเป๋าพวนี้ ายทิ้ะไ้ราาเท่าไหร่ันนะ”
นำลัพับผ้าลระเป๋าเินทาหันวับไปมอ าลมลุวายามเาว้าแอร์เมสออมาพิารา้วยท่าทีรุ่นิ
“อย่ามายุ่ับอๆ ัน”
เสียู่ฟ่อๆ ทำให้ารั์หัวเราะออมาเบาๆ ่อนหันหน้าลับมามอนัวเล็
“สิ้นเปลือเินทอ รถอุผม็ว่าะายทิ้ ไหนๆ ะไปอยู่เียใหม่แล้วไม่ไ้ใ้”
ยัพู่อ ยิ่เห็นนหวอทำท่าอยาระโนเ้าหา เายิ่อบใ นึถึสมัย่อนไม่มีผิ
“ุารั์”
เสียหวาน่ำ วามอทนอหล่อนำลัระเบิ ายหนุ่มยัไหล่ไม่ใส่ใแล้วหันไปเปิู้อื่นๆ รอเท้าส้นสูหลายู่บรรุอยู่บนั้นวาสมราา ารั์ถอนหายใออมาหนัหน่ว ยัมีอีหลายอย่าในัวหล่อนที่ทำให้เาหนัใ
“อย่าินพวมันไปเียวนะ”
แพรพลอยมอไปยัสิ่ที่เาำลับอ หิสาวเมินเย่อำสั่อารั์ เาำลัทำให้หล่อนหัวเสียับเรื่อไม่เป็นเรื่อ และูเหมือนายหนุ่มยัไม่รู้ัว
นัวโทิ้ายนอนลบนเีย แล้วหันหน้ามาหาหิสาว ใ้สายาไล่มอผู้หิรหน้าโยไม่พูไม่า ระทั่ไ้รับสายาุๆ อเ้าหล่อนอบลับมา
“มีนบอไหม ทำหน้าแบบนี้ไม่น่ารั”
แพรพลอยไม่มีแ่ใะถเถีย้วย หิสาวลาเียรไปเปิู้เ็บเรื่อสำอา รีมประทินผิว ัสิ่เหล่านั้นลระเป๋านเรียบร้อย ารั์็ยันอนมออยู่อย่านั้น
“ไหนุรีบ”
“็ไม่ไ้รีบนานั้น”
บอ่อนลุึ้นยืัวไปมาระบายวามเมื่อยบ ยัมีแ่ใ่วยยระเป๋าใบให่ ส่วนหล่อนถือเพียระเป๋าใบเล็อีใบ ายหนุ่มหันลับไปมอน้าหลั
“้อไปลาพ่ออุไหม”
ำถามระแทใอย่าั แพรพลอยมีำอบให้นเอทันที
“ไม่ล่ะ”
แพรพลอยเป็นฝ่ายนำหน้าเาออาห้อไป ทว่าวามิหลาหลายในหัวสะุล หิสาว้มมอมือนุ่มถูเาับุมเอาไว้ะ้าวลบันไพร้อมัน
าลมสวยวามอบ้านหลัให่เป็นรั้สุท้าย มันีไม่น้อยหาที่นี่ไม่มีหล่อน และมันีว่านี้ถ้านไม่ไ้ใ้นามสุลิระประภา
นาอุ่นลอบมอุหนูอนาผ่านหน้า่าห้อรัว รอยยิ้มอ่อนโยนเปล่ออมา แพรพลอยเอเรื่อราวหนัๆ มาเยอะ านี้ไปหล่อนไ้แ่ภาวนาให้เ้านายสาวพบเอแ่เรื่อีๆ ้วยเถิ
“ฝาูแลุหนูออุ่น้วยนะะุ”
พึมพำออไปามสายลม บาอย่าในัวารั์ทำให้หล่อนมั่นใว่าผู้ายนนี้สามารถูแลุหนูอนาไ้ หาใ่ผู้ายหยิบโหย่อย่าน้อายเาไม่
วามริระแทใ เอสารในมือทำให้พรรรายทรุายลบนโฟาอย่านหมแร หล่อนับรถสวนเ้ามาทันไ้เห็นว่าแพรพลอยออไปับใร
ทำไมทุน้อปิบั ทำไมหล่อนถึไม่มีสิทธิ์รู้สถานาร์ภายในรอบรัวอย่าผู้หินนั้น เหุใ้อเป็นมัน เพราะหล่อนำลัะแ่านับน้อายอเา หรือเพราะไม่ใ่นถูเลือั้แ่แร
“ทำไมไม่บอพรร”
วาแ่ำับ้อนเป็นพ่อ หยาน้ำาหลั่ไหลออมาไม่อาลั้นเอาไว้ไ้อี่อไป วรราสาวเท้าเ้ามาหย่อนสะโพนั่ล้าบุรสาว ยมือึ้นลูบไหล่มนเบาๆ
“ใเย็น่อนพรร ุพ่อมีเหุผล้อทำ”
“เหุผลอะไระ มันมีเหุผลอะไรที่้อส่ลูัวเอไปอยู่ับนที่ไม่สนิทใันแบบนั้น”
ระาเสียถามอย่าลืมัว
“ยัยพรร!”
“ทำไมไม่บอ ทำไม้อให้พรรรู้เป็นนสุท้าย”
วิามอหน้าภรรยาล้ายไม่เ้าใ บุรสาวนเล็เสียใหนัหนาถึเพียนี้ เพราะอะไร
“รู้แล้วยัไ ถึแรู้อนไหน็่วยันไม่ไ้อยู่ี”
“ทำไมะ่วยไม่ไ้ แุ่พ่ออ ไม่ว่าเรื่ออะไรพรรยอมทั้นั้น”
หิสาวลุึ้นโวยวายทั้น้ำา เพราะหล่อนเรียนไม่เ่ใ่ไหม เ้าทำานในบริษัทนเอแท้ๆ ยั้อให้พ่อหาำแหน่ว่าให้ ไม่เหมือนอีน
“แะยเลิานแ่แล้วไปอยู่ับารัอย่านั้นเหรอ อย่าิอะไร่ายๆ หน่อยเลย เาไม่ไ้เลือแ”
“ุพ่อ!”
“ยัยพรร!”
วรรายมือทาบอ้วยวามใ เสียอมาราเรียสิลูสาวลับมา
“พรรสสารพี่แพร”
ร่าบาสะอื้นัวโยน ร้อนถึนเป็นพ่อ้อเ้าไปอปลอบบุรสาวเอาไว้แนบอ เพราะเป็นแพรพลอยเาึไม่้อิอะไรมา หาเป็นพรรราย่อให้ารั์ยื่น้อเสนอมาเาเอไม่ยอม
“พี่เาูแลัวเอไ้ ลูเรียมัวเป็นเ้าสาวอนายปริ็พอแล้ว”
วรีใมิใ่หรือที่ไ้ปริมารอ ทว่ามันลับว่าเปล่า ใหล่อนยัพะวอยู่แ่ผู้ายนนั้น นที่ลายมาเป็นเ้าหนี้อรอบรัว
ความคิดเห็น