คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
วาลมเี่ยวสบมอนเอผ่านระบานให่ เรื่อหน้าสมบูร์อสาววัยยี่สิบหถูแ่แ้มนสะุา ริมฝีปาแสยิ้มมุมปา หาใ่รอยยิ้มพอใไม่ หาแ่เป็นรอยยิ้มหยัน เสียเาะประูห้อ่อนเปิออทำให้หิสาวหันไปมอแม่บ้านสูวัยนเ่านแ่อิระประภา
“ออไป้านออีแล้วเหรอะ”
วาู่สวยวูบไหวเล็น้อย เพียู่เียวเท่านั้นมัน็ลับมาแ็ร้าวัเิม นาอุ่นยิ้มบานัยน์าเือไว้้วยแววอ่อนโยนนาเ้าใหัวอแพรพลอยมาโยลอ
“ุท่านฝาเอสารมาให้ อุ่นวาไว้รนี้นะะ”
หิสาวปรายามอนาอุ่นวาเอสารบับนั้นไว้ที่โ๊ะ้าเียนอน มือบาว้าระเป๋าแบรน์หรูแล้ว้าวับออาห้อไป
นาอุ่นทำไ้เพียถอนหายใออมาเบาๆ ไม่นาน็ไ้ยินเสียรถหรูแล่นผ่านรั้วบ้านิระประภาออไป้วยวามเร็วสูในเวลาเิมอทุวัน
ผับัในยาม่ำืนไม่เยร้าราผู้น วันศุร์สิ้นเือนเ่นนี้ ผู้นยิ่แน่นถนั หนุ่มสาววัยึะนอทยอยันเ้ามาับอพื้นที่บริเวหน้าเวทีทุรั้ยามมีนันรีวัเ้ามาสร้าบรรยาาศ
บาร์เทนเอร์หนุ่มมอสาวสวยรหน้าอย่าไม่เ้าในั หล่อนมาที่นี่บ่อยนเาำหน้าไ้ อยารู้เหลือเินในในั่นัเ็บวามทุ์อะไรไว้นัหนา มือบาวแ้ววิสี้ในมือพลานึถึำพูอเมียใหม่พ่อ
‘นอย่าแ มันไมู่่วรับใรทั้นั้น’
ปาอิ่มยิ้มมุมปา น้ำสีสวยสาลอนหมแ้วในราวเียว บาร์เทนเอร์หนุ่มลอบลืนน้ำลายลอยามสาวสวยมอมา
“อีเหรอรับ”
ไม่้อให้หล่อนเอ่ยปา บาร์เทนเอร์นเ่ัแให้อย่ารู้ใ ถึแม้แพรพลอยมาบ่อย ทว่าเาลับไ้ยินเสียหวานๆ อหล่อนเพียแ่รั้เียว นอานั้นมอา็รู้ใ
สิ่หนึ่ที่เานึทึ่ืออแ็ๆ อหล่อน หิสาวสามารถรอเหล้าเ้าปาไ้เป็นสิบแ้วโยไม่มีท่าทีว่าะเมาสันิ
แสสีรหน้าไม่อาลบวามหม่นหมอลาใแพรพลอยลไ้ ไม่ว่าเวลาผ่านไปเป็นวันเป็นเือนแล้ว็าม แปลหน่อยที่มันไม่ใ่อาารอหัอย่าที่วรเป็น มันือวามรู้สึอนโนหัหลั่าหา มือบาำแ้วในมือแน่นวาทอแสแ็ร้าวระนรวร้าวในอ
ภายในอนโมิเนียมหรู แพรพลอยื้อมัน้วยเินอเธอที่หามาเอ มิใ่เศษเินาิระประภาอย่าที่เมียใหม่พ่อเทียวโพทะนาให้เหล่าุหิุนายพวนั้นฟั
มือบาเปิระเป๋าหยิบีย์าร์ทาบบนัวแสน่อนผลัประูเ้าไป ระเป๋าใบเล็วาลบนโฟา่อนหิสาวเบนายมุ่สู่ห้อนอน ร่าเล็ทิ้ายลบนเียวามเียบันวามเปล่าเปลี่ยวแล่นู่โมิใ
ุหนูให่อิระประภาที่ใร่านับหน้าถือา ยามนี้เปรียบเสมือนนน้อยไร้นปป้อ ร่าเล็อัวอัวเอไว้ราวับนั่นือวามอบอุ่นเียวที่หล่อนมี ปาเล็พึมพำไม่ไ้ศัพท์่อนหลับไป
เหล่าแม่บ้านสาวใ้ประำระูลัแลูวุ่นวายลอ่วบ่าย สำรับาวหวานัเรียมึ้นโ๊ะอย่าเรียบร้อย รอเพียแอุท่านมาถึ ารเราเรื่อสำัหนีไม่พ้นเรื่อารแ่านอลูสาวนเล็
นาอุ่นัเ็บวามไม่พอใไว้ในอ ุหนูอหล่อน้อเ็บ้ำแ่ไหน ถึแพรพลอยไม่ไ้ีโพยีพาย อย่าน้อยนเป็นพ่ออย่านายวิาวรเห็นใลูนเอบ้ามิใ่หรือ
“ยัยแพรไปไหน”
ทุนพร้อมหน้าอยู่ที่ห้อรับแ วรรา่วนอยู่เสื้อผ้าหน้าผมบุรสาวึไม่ใส่ใในำพูอสามีเท่าไหร่นั ่อให้แพรพลอยอยู่้วยหรือไม่อยู่็ไม่มีผลอะไร
“ยัไม่ลับ่ะ”
แน่นอนวิาไม่พอใ สีหน้าายวัยหสิบปลายเปล่รัสีอวามโรธเรี้ยวออมานหม วรราเห็นันั้น็้าวเ้ามาหาแะมือเบาๆ บนบ่าสามี
“ายริ วันสำัอน้อแท้ๆ”
ีบปาีบอพูเสียอ่อนเสียหวาน เพราะเห็นธาุแท้อผู้หินนี้มาหมทุอทุมุม หล่อนึไม่ไ้หลใหลไ้ปลื้มับสิ่ที่วรราระทำสัเท่าไหร่
“อย่าอารม์เสียไปเลย่ะุ วันนี้วันีอลูนะะ”
พรรรายยิ้มอ่อนหวานให้บิายามท่านหันมา วันนี้วันีอหล่อนมันไม่ีนัหานเป็นพ่อะมาหัวเสียเพราะเรื่อไม่เป็นเรื่อ
“ุปโยมาแล้ว่ะ”
สาวใ้อีนวิ่เ้ามาบอ วิาพยัหน้ารับรู้่อน้าวออไปรับนสำั พรรรายยิ้มในหน้ายามที่เห็นู่หมั้นอน้าวลารถและมันวรเป็นเ่นนั้นหาสายาไม่สะุับเ้าอใบหน้ามายอใรอีน ‘ารั์’
“พรร”
เสียอู่หมั้นทำให้หล่อนไ้สิ รอยยิ้มหวานส่ให้เา
“เป็นอะไร”
“ปะ...เปล่า่ะ”
หัวใวน้อยเ้นแรมอามแผ่นหลัว้านหายลับเ้าไปในห้อรับประทานอาหาร ‘ารั์’ บุรายนโอปโย วามู่นั้น่าเย็นาเหลือเิน ่อให้เวลาผ่านไปนานแ่ไหน เายัเหมือนเิม
รถหรูแล่นผ่านรั้วบ้านเ้ามาอนสอทุ่มพอี วาู่สวยมอรถู้ันให่ปรารอยยิ้มมุมปา แผนั่วสอแม่ลูำเนินไป้วยีสินะ
‘ลับเร็วหน่อยนะะ’
ไม่มีเหุผลใที่หล่อน้อทำอย่านั้น มือบาเปิประูลารถทันทีที่เรื่อยน์ับสนิท ทุย่า้าวเป็นไปอย่ามั่น เหุาร์ที่ผ่านมาแพรพลอยเรียนรู้มาโยลอ ารอ่อนแอไม่่วยให้นเห็นใ มีแ่นรอสมน้ำหน้า
นาอุ่นออมาารัว เห็นุหนูอนา วาอหิราทอแสอ่อนโยนพร้อม้าวเ้ามาหา ปล่อยให้สาวใ้ยนมบเี้ยวเ้าไปเสิร์ฟเพียลำพั
“ลับมาแล้วเหรอะ”
แพรพลอยพยัหน้าเบาๆ เพียรอยยิ้มอหิสูวัยรหน้า สามารถทำให้นมอสะท้านในอ ยามที่หล่อนไม่น่ารั เอาแ่ใ นาอุ่นยัอยู่้าๆ
“หิวไหมะ”
ำถามัล่าวี้ใอย่าั ‘หิวหรือ’ นฟัลืน้อนสะอื้นลอ่อนส่ายหน้า ไ้ยินเสียบิาะโนเรียหานาอุ่น
“ไปเถอะ”
นาอุ่น้มหัวเล็น้อย่อนสาวเท้าเ้าห้อรับแ แพรพลอย้าวึ้นบันไรสู่ห้อนอน หิสาวไม่สนใแวะทัทายแสำัอบิาอย่าที่วรเป็น
สินสอทอหมั้นลันเป็นที่เรียบร้อย านแ่านระหว่าปริับพรรรายะัึ้นในอีหนึ่เือน้าหน้า วรราลอบมอหน้าบุรสาวสลับับว่าที่ลูเยยยิ้มสมใ
ร่าบาออมอรถู้ันให่เลื่อนัวออาบ้านเวลาสี่ทุ่มเศษ วหน้าหวานเรียบเย ใรบานเยล่าวไว้
‘วามเ็บปว่วยให้เราโึ้น’
เห็นริันั้น หล่อนพบเอวามเ็บปวมาเือบรึ่ีวิ นับประสาอะไรับเรื่อแ่นี้ ปริสำหรับหล่อนเป็นเพีย้อผูมั ทว่าอนนี้เือเส้นหนาาสะบั้นลแล้ว
‘พี่ปริรัพรร เราสอนรััน’
แพรพลอยไม่ไ้ร้อไห้ฟูมฟายยามเห็นสอร่าอรัฟัเหวี่ยอยู่ลาเีย หรือแม้แ่วาเศร้าโศที่ พรรรายแสออมา่อหน้าทุน ปริมอหน้าหล่อนนิ่ะโอบอพรรรายไว้แนบอ นาทีนั้นแพรพลอยอยารู้นัว่าายหนุ่มที่เยบอว่ารัหล่อนนัหนาะล่าวำใออมา
‘พี่รัพรร’
แพรพลอยไม่แปลใ ไม่ใ หรือโวยวายออมา หิสาว้มรวบเสื้อผ้าที่ออยู่ับพื้นโยนึ้นไปบนเียมอพรรราย้วยสายาสมเพปนูถู
ยิ่นพวนี้อยาเห็นวามเ็บปวอหล่อนมาเท่าไหร่ ยิ่ไม่มีทาไ้เห็น ปริสำหรับแพรพลอยเาเปรียบเสมือนพี่ายนหนึ่ หล่อนเยรู้สึีแ่ไม่ถึับรั และผู้ายนนี้ไ้พิสูน์ให้เห็นแล้วว่าำพูสวยหรูลอมาเป็นเพีย ำโห!
ความคิดเห็น