คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : I don’t want to take a bath with you
I don’t want to take a bath with you
ผมเื่อว่าในบรราผู้ายทั้หม
ไม่มา็น้อยแหละ้อมีวามิลามหื่นามอยาอาบน้ำับผู้หิสวย ๆ
หรือผู้หิที่ัวเออบ
ผมไม่ปิเสธหรอนะรับว่าผมเอ็เป็นหนึ่ในนั้น..
อะไรันอย่ามามอหน้าผมแบบนั้นสิ แหม เรื่อแบบนี้มัน็้อมีันบ้าแหละ ริมั้ย
?
แ่ไม่ใ่แบบนี้ !
มันห่าไลาวาม้อารอผมไลโเลยแหละ !!
ผมัะเริ่มเ้าใวามรู้สึอแมวเวลาที่ใล้ะถูน้ำแล้วส่เสียน่ารำาไม่หยุแล้วล่ะ เวลานี้ผมทั้่วนทัุ้ระาลาถูแทบะเอาหามัไว้ับาู้แ่็ไม่อาะ้านทานแรอเรนเอร์ไ้เลย
ระหว่าทา็มีเ็บ้านเียวันับเธอมอแล้วถามเป็นระยะ
ๆ อย่าเห็นเป็นเรื่อสนุลบัน
ใรมันสนุับพวแวะ !? อย่าให้ลับไปเป็นเหมือนเิมไ้นะ
ฮึ่ย..
“ไม่เอาหน่าเรนเอร์
เธอเป็นผู้หินะ ส่วนันเป็นผู้าย เรื่อแบบนี้มันไม่่อยะเหมาะเท่าไหร่มั้” ผมพยายามยศีลธรรมมาอ้าพลาิ้นพล่าน ๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยรุแ์
ัวเธอสปรแล้วนะ อย่าื้อสิ” เธออบลับมา้วยรอยยิ้มเิ้า
แถมทำเป็นไม่รู้ไม่ี้เหมือนำลัอาบน้ำให้แมวามปิ
แ่นี่ใร ? มัลฟอยนะมัลฟอย !
“อย่ามาล ันไม่ใ่รุแ์อเธอ
! อีอย่าันอาบเอไ้ เ้าใมั้ย ปล่อยันลไ้แล้วเรนเอร์”
ผมีหน้านิ่ใส่ (แ่ภายนอมันเป็นแมวหน้าบี้
ยัไเธอ็เห็นแ่หน้าอหิอมันอยู่ี โธ่เว้ย ! )
“อะไรนะรุแ์
เธออยารีบอาบน้ำเ็มทนแล้วใ่มั้ยล่ะ” เธอยัไม่เลิแล้ผม
พลาเาาเย้ยหยันันอี่าหา มันะมาไปแล้วนะ !
“พ่อันะ้อรู้เรื่อนี้”
ใ้วามเป็นมัลฟอยู่เ้าไป !
ผมำรามลอไรฟันออมาอย่าหุหิเมื่อทำอะไรเธอไม่ไ้
เรนเอร์ยัไหล่อย่าไม่ใส่ใประมาว่า ่อนิะฟ้อ ลับไปเป็นนให้ไ้่อนเถอะ
อนนี้สถานาร์ยิ่เลวร้ายเ้าไปให่
ยิ่ว่าอนที่แพนี่พาร์ินสันพยายามะปลุปล้ำผมในห้อนอนะอี
เรนเอร์ุระาลาถูพาผมมาถึห้อน้ำในหอพัอเธอนไ้
ผมไม่ไ้มีเวลาะมาใส่ใหรือรัเียวามเป็นริฟฟินอร์มานั
เพราะำลัวุ่นวายไปับารเล่นวิ่ไล่ับับเรนเอร์
แน่นอนว่าหลัาที่เธอวาผมล
ผม็รีบวิ่หนีทันที
“ไม่เอาหน่ามัลฟอย
สัา็้อเป็นสัาสิ ถ้านายยอมอาบน้ำันะื้อปลาเส้นอมัเิ้ลที่นายอบให้เป็นราวัล็ไ้”
เธอย่าสามุมรเ้ามาหาผมอย่าโริ
ส่วนผม็ถอยหลัแบบสาวน้อยะโนืนใอย่าหวาผวา ถ้าในมือเธอมีปัออพวมัเิ้ละสับผมเละเป็นร้อยิ้นอย่าไม่้อสสัย
“ิว่าเอาอินิ๊๊อแบบนั้นมาล่อะไ้ผลเหรอ
ยัยัวแสบ !”
“ไม่ไ้็้อไ้ ! นี่ไ ับนายไ้แล้วเห็นมั้ย” เธอวยโอาสอนที่ผมำลัมอหาที่ระโหนีพุ่เ้ามาะรุบัวผมอย่าแน่นหนา
“ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ เรนเอร์ ! ” ให้าย !
ประโยวี้ว้ายเหมือนสาวน้อยแรแย้มแบบนี้นี่มันไม่วระหลุออมาาปาผม้วย้ำ
แย่ละ !
เธอำลัะหย่อนผมลไปในอ่าอาบน้ำ
ผมรีบาเล็บาเท้าทั้สี่ออมา
าเหยียรเาะอบอ่ายันไว้พยายามอย่าหนัไม่ให้เธอปล่อยัวผมลไปในอ่าไ้
“เล่นบ้าอะไรอนาย
แ่ลไปอาบน้ำี ๆ มันยามารึไัน” มือเรียวบาแะเท้าเล็
ๆ อผมออาอบอ่าอย่าไม่ไยี แถมยัหย่อนัวผมลไปนัุ่้มปุ๊อยู่ในอ่าอี้วย
“ไม่เอาเรนเอร์ ! มันน่าลัวะาย อย่าเอาน้ำมาโนัวันนะ !!” ผมโวยวายพลาพยายามปีนออาอ่าแ่ว่า..
มันิ..พุ
บ้าเอ้ย !
นี่ผมินอะไรามใปานมันเิผลลัพธ์เลวร้ายนานี้เลยเรอะ !?
แน่นอนว่าภาพที่เห็นส่ผลให้เรนเอร์หัวเราะผมนัวออย่าหยุไม่อยู่
เสียหัวเราะใส ๆ อเธอแลูะมีวามสุเหลือเิน
แ่มันทำให้ผมหุหิแทบบ้า
“ฮ่าๆ ลมาเรนเอร์
หยุหัวเราะแล้วเอาันออไปเี๋ยวนี้ !”
ผมล้อเลียนท่าทาอเธอ โยหัวเราะแบบฝื ๆ
่อนะเปลี่ยนาปีนเป็นะุยอบอ่าแทน
“ฮะ ๆ หยุ็ไ้ ๆ ” เธออบผม
แ่ท่าทาที่พยายามลั้นหัวเราะะนหน้าแนั่นือหยุหัวเราะอเธอแล้วรึไ
“ัน็พอะเ้าใน่ะนะว่าเธออยาะอาบน้ำให้ันนัวสั่น
อยาสัมผัสเรือนร่าอันามอัน็บอมา” ผมเปลี่ยนแผนเป็นารหยอล้อเธอแทน
ใ่ ! พอผมล้อเธอแบบนี้
เธอะ้อปิเสธแล้ว็ละอายับสิ่ะทำลไปน้อยอมเอาผมึ้นมาาอ่าี ๆ แน่ ๆ !!
...
แ่ไหเธอถึมอผมแบบอึ้ ๆ
แล้วระเบิหัวเราะหนัว่าเิมอีล่ะ !?
“เรือนร่าอันามเหรอ
? ันเห็นแ่พุหนา ๆ อนายที่ิอ่าเมื่อี้ มันแบบว่า..ฮ่าๆๆๆ”
เธอพูไ้ไม่ทันบประโย็ทรุัวลไปหัวเราะนหน้าแ
ราวับวันนี้เป็นวันสุท้ายอโล
แ่็พยายามอลั้นมันพลาพยายามทรัวึ้นมาเปิน้ำ ่อนะมอหน้าผมแบบบันอย่าอไม่ไ้
“เฮ้ ๆ
นี่ันลัวริ ๆนะเนี่ยเรนเอร์ อล่ะ”
ผมเริ่มมุ่ยหน้าใส่เธอ
“อะไรนะ เรโ มัลฟอยถึับอร้อันเลยเหรอเนี่ย”
เธอทำท่าวาอำนาใส่ผมอย่าหยอล้อ “ไม่เอาหน่า
นายเป็นแมวริ ๆ รึไถึลัวน้ำนานี้เนี่ย”
“็มัน..” ผมั้ท่าะเถียแ่ะัเมื่อนึามประโยอเธอ
นั่นสิ ผมะลัวทำไม..
เมื่อเห็นผมสบล ร่าแบบบา็่อย ๆ เปิน้ำอุ่นแล้วผสมสบู่ลิ่นหอมอ่อน ๆ ลไปในน้ำ
พลาบอผมให้ผ่อนลายและทำัวสบาย ๆ ไปับมัน ...ึ่ไม่้อบอผม็รู้ เมื่อี้ผม็แ่สับสนอะไรนิหน่อย
ใรลัวัน ไม่มี !
มือู่นั้นที่ยัวผมเ้าไปโอบอในอ้อมแน่อย
ๆ ลูบไล้ไปมาอย่านุ่มนวล มันทำให้ผมรู้สึสบายะนเผลอหลับาลราวับ้อาระำสัมผัสอบอุ่นนี่ไว้ให้นานเท่านาน
ถ้าเิว่าผมในอนนี้เป็นนแล้วมารับสัมผัสแบบนี้มันะีแ่ไหนันนะ..
ถ้าเิว่าผมอาบน้ำับเรนเอร์ในอนที่ัวผมไม่ใ่แมวแบบนี้มันะ..
นี่ผมิบ้าอะไรอยู่เนี่ย !?
ผมสะุ้เฮือหลุาภวั์เมื่อเผลอิบ้าอะไรประหลา
ๆ แบบนั้นออมา เรนเอร์เลิิ้วอย่า
ๆ ราวับ้อาระถามว่าผมเป็นอะไร หรือเธอทำอะไรผิ ผมส่ายหน้าเบา ๆ
เธอึเริ่มหันมาวนผมุยแทน
“ริ ๆ
แล้วอนที่นายหนีเมื่อี้นี่ทำเอาันนึถึอนที่ันับรุแ์อาบน้ำรั้แรเลยล่ะ
...หมายถึรุแ์ที่เป็น ’รุแ์’ ริ ๆ น่ะนะ ”
เธอพูพลามอแบบเศร้า ๆ แหละ ‘รุแ์’ ัวริอเธอน่ะหายไปไหน็ไม่รู้
ผมเอ็สสัยั้แ่วันแร ๆ
ที่เ้ามาอยู่ในร่านี้เหมือนันว่าถ้าเป็นแบบนี้วิาอมันหายไปอยู่ที่ไหนันแน่
? แล้วร่าอผมหายไปอยู่ไหน ?
“แม่สอนันไว้ว่าอะไรที่เป็นออเรา
สุท้าย็ะลับมาหาเราเอ” ผมพยายามปลอบใเธอ “แ่พ่ออันบอว่าไม่เห็น้อรอเลย
แ่ทำทุวิถีทาไม่ให้มันหนีไปไหนไ้็สิ้นเรื่อ”
“สมับเป็นลูเียส
มัลฟอยี” เธอถอนหายใพลาส่ายหน้า
“ใ่ นี่แหละวิถีอสลิธีริน
!” ผมเอ่ย้วยน้ำเสียสุแสนะภาภูมิใ
“ฟัูบ้าอำนาะมั..
นนายเริ่มยาวเินไปแล้วนะ ว่า ๆ ันะันให้้วย”
เรนเอร์ว่าพลาพิารานสีส้มอมน้ำาลที่ปลุมไปทั่วร่าายอผม
“บาฮอวอส์ไปเธอน่าะไปเปิร้านอาบน้ำสัว์เลี้ยแถวรอไแออนูนะ” ผมแสยะยิ้ม
“ั้นลู้ารายแรเป็นนฮูอนายละัน
ันะับถอนนให้หมเลย” เธอหัวเราะพลายิ้มร้ายทำเอาผมนลุู่
สสารนฮูที่หอสลิธีรินึ้นมาับใ
“ะว่าไป ันว่าะถามนายั้นานแล้ว
นายไปเอาปลออห้อยระิ่นี่มาาไหนเนี่ย ทำไมันไม่เยเห็นมา่อน”มือเรียวสัมผัสสิ่ที่ล้อมรอบอผมอยู่อย่าแปลใ ่อนะเาะระิ่เล่น
เี๋ยวนะ ปลออนี่มัน..
‘แสวิบๆวับๆนั่นมันอะไรน่ะ?’
เมื่อวานหา้นออแสภายใ้เศษไม้แล้ว็พบับปลออที่รลาเส้นนั้นห้อยระิ่เินระยิบระยับึ่เป็นสิ่ที่ึวามสนใาผมนั่นเอ
ผมหยิบมันึ้นมาพิาราู่อนะลอนำมันมาทาบใส่อัวเออย่านึสนุ
่อนะสวมมันแล้วเินไปส่อระที่ฝุ่นับเป็นั้น
‘ูีะมั
อันที่ริอะไรที่อยู่บนัวันมัน็ูีทั้หมแหละหน่า’
...
‘แ่ทำไมมอไปมอมามันเหมือนปลออมาว่าสร้อยอเลยวะ?
ให้ายสิ
ถ้าันใส่ไอ้นี่ออไปทุนไ้มอันเหมือนหมาูห้อยระิ่ัรุ๊ริ๊ลอทาแน่ๆ’
ผมิไ้อย่านั้นึรีบุลีุอถอมันออทันทีแ่ทว่าทำอย่าไร็เอาออไม่ไ้เสียที
‘่าเถอะ
ไว้่อยหาอะไรัมันออทีหลั็ไ้ เอาผ้าพันอลุมทับมันไว้ละัน’
หรือว่าที่ผมลายเป็นแบบนี้เพราะว่าปลออนี่
!?
“เรนเอร์ ! ปลออนี่ทำให้ันเป็นแบบนี้ ! ”
ผมลุทะลึ่พรวึ้นมาาอ่าน้ำ หยาน้ำระเ็นไปโนเธอเล็น้อยแู่เหมือนไม่มีอะไรึวามสนใาเธอไปไ้มาว่าประโยที่ผมเพิ่เอ่ยออไป
“อะไรนะ
นายหมายวามว่ายัไ ?”
“็หมายวามอย่าที่พูนั่นแหละ !” เธอิ๊ปาอย่าัใเมื่อผมให้ำอบไม่ัเนพอที่เธอะเ้าใ
“อวามหมายที่มันัเนว่านี้ไม่ไ้รึไัน”
“เอาเป็นว่าเรา้อหาทาทำลายหรือถอมันออาอัน
! ”
“แ่มัน..ูเหมือนเป็นปลออผ้าธรรมาเลยนะ แ่ั็น่าะออแล้วมั้มัลฟอย”ไม่พูเปล่า ยัทำหน้าเหมือนับว่าปัหาอมันโ่มยิ่ว่าอะไรี
“ันพยายามทำทุวิถีทาแล้วเรนเอร์ ! ทั้ถอมันออ ทั้หาอะไรมาั ทั้เสาถาใส่”
ผมเถียเธออเป็นเอ็น
แหละ ผมลอทุวิถีทาั้แ่วันแรที่ผมใส่ปลออบ้า ๆ นี่แล้ว
“ั้นูเหมือนะมีทาเียวือัอนายทิ้”
เธอพูอย่าับมันเป็นเรื่อลบัน
“ลายแหละ” ใ่ ผมไม่ล !
“ยัไ็่าเถอะ ัน้อเอานายึ้นมาาอ่าอาบน้ำ่อน ืนอยู่นานว่านี้นายะไ้เป็นปอบวมาย่อนที่ะไ้เอาปลออออแน่”
เรนเอร์เอ่ย ่อนะอุ้มผมออาอ่าอาบน้ำแล้วใ้ผ้านหนูับหยน้ำที่เาะอยู่ามไรนอผมแล้วอุ้มผมเินออาห้อน้ำไปยัห้อนอนอเธอ
เอาล่ะ ที่เหลือ็แ่้อหาทาเอาปลออออให้ไ้ !
อนนี้ไรท์ำลัว่า ๆ ้อรีบอัพ่อนะไม่ว่าแล้ว 55555
อนนี้เป็นอนที่่อน้ามีปัหาสำหรับไรท์อีอนนึเลย่ะ
เพราะว่าไรท์ไม่เยเลี้ยแมวเลย (ถึะอยาเลี้ยมาแ่ไหน็ามแ่แม่ไม่ให้่ะ ; A ;)
อน่อนหน้านี้็ือแถๆเอาเือบหมเลย 55555
ือนึภาพออนะว่าแมวลัวน้ำ แ่นึไม่ออว่ามันะทำท่าทาแบบไหน
เพราะั้นท่าทาลัวน้ำอมัลฟอยะไ้มาาลิปนี้่ะ แมวนั้ลล้า <3
เอันอนหน้านะะ :)
ความคิดเห็น