คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : I don't want to protect you.. but i do [100%]
I
don’t
want to protect you ..but I do
หลัานั้นผม็ลับมาัวหอ้วนลมเป็นรุแ์ที่น่ารัเหมือนเิม ถึะเสียายนิหน่อยที่สลิธีรินแพ้็เถอะ ูบวันนั้น..มัน็ุ้มใ่มั้ยล่ะ
ุ้มบ้าุ้มบออะไรล่ะ
!?
หนึ่ ผมูบับเลือสีโลน ถ้าพ่อรู้ละ็ไ้มีหวัับไล่ผมออามัลฟอยแห
ๆ
สอ ผมูบเธอในร่าอเบลส าบินี..
เพื่อนสนิทอผมที่นอนไหลายอยู่ในู้เสื้อผ้า
บาทีเรื่อแบบนี้ผม็ไม่อยาใ้ร่าใรมาทำแทนหรอนะ..
และสุท้าย.. หลัาวันนั้นเธอ็ไม่พูับผมเลย !
พวุอ่านันไม่ผิหรอ เรนเอร์เมินผมรับ
แล้ว็พยายามหลบหน้าผม
ไม่ว่าผมะไปวนประสาทหรือทำลายสมาธิารอ่านหนัสืออเธอแ่ไหน็าม
สิ่ที่เธอทำ็แ่เอาอาหารมาให้..
รื
เสียอาม้าวที่เลื่อนไถลมาามพื้น
นระอใส่มูเล็ ๆ อผม
วันนีู้เหมือนะเป็นเนื้ออบอสที่ยัยหัวฟูไปโมยมาาในรัว
ผม็อยาะลุึ้นมา่าอยู่หรอนะ แ่ว่าลิ่นหอม ๆ
ที่ลอยมาเะมูนี่มันแสนะเย้ายวนในผมแทบะลืมทุสิ่
แ่็ไม่ลืมที่ะอบุเธอหรอนะ
“เฮ้ เรนเอร์”
ผมเยหน้าึ้นไปมอนที่เอาเนื้ออบิ้นให่มาให้
่อนะพบว่าเธอมอผมอยู่นานแล้ว
่อนะสัเว่าผมมอเธอลับึรีบเบือนหน้าหนีไปอีทา
“ทำไม้อหันหน้าหนี้วยเล่า” ผมถามพลาเอียอเล็น้อย้วยวามสสัย
“่าเถอะ
เอาเป็นว่าอบุมา ๆ ..”
ปั !
ผมยัพูไม่ทันบเธอ็ปิประูใส่หน้าผมะั้น
เสียมารยาทะมั !
แล้ว็เ้ามานั่ทำานเียบ ๆ ในหอ ( หลบผมไปอยู่ไหนไม่ไ้ละสิ ฮ่า ๆ )
“เรนเอร์” ผมเรียเธอ้วยเสียยานาอัวเอ
“...” วามเียบเป็นสิ่เียวที่ผมไ้ลับมา
ผมในอนนี้ำลัเท้าา ..ไม่เยเห็นแมวเท้าารึไ
ินนาารหน่อยละัน นั่นแหละ อนนี้ผมำลัึ่นั่ึ่นอนอยู่บนอบโ๊ะไม้ัวเียวับที่เธอำลัใ้เียนรายานึ่าว่าะเป็นารบ้านวิาไหนอีัวิา
ท่าทาใ้สมาธินั่นวนใผมสุ
ๆ แบบว่าอนนี้เธอสนใแ่ระาษพวนั้น
ไม่หันมาเหลียวแลแมวน้อยน่ารัอย่าผมเลยัะนิ !
ทำไมันล่ะ
ระาษนั่นมันหน้าาีว่าผมรึยัไ !?
เียบไปเลยนะเรนเอร์
เียบไ้เียบไปเลย ผมไมุ่ยับเธอแล้ว็ไ้ ! เอาเลย !! เธอไม่สนใผม
ผม็ะไม่สนใเธอเหมือนัน ใรสนใอีฝ่าย่อนแพ้ แล้วอยูยัยหัวฟู
ผมิอย่าหุหิ
่อนะเริ่มนอนลิ้ไปมาบนโ๊ะอย่าเบื่อหน่าย
เอาลิ้นเลียนแบบที่แมวทั่วไปเาอบทำัน
ผมแอบสัเมาแหละว่าแมวอบเลียนัวเอเพราะิว่าเป็นวิธีารทำวามสะอา
เหอะ พวแมวโ่ น้ำลายแะไปสะอาอะไร มสิ้นี
แ่เลียนไปมาแบบนี้
มัน็เพลินแบบแปล ๆ แฮะ
ผมลิ้ไปมาเป็นรอบที่ร้อยไ้แล้วมั้ ่อนะเพิ่รู้สึัวว่าทำไมอีรึ่ัวถึไ้พบแ่วามว่าเปล่า ไม่มีสัมผัสอโ๊ะไม้ผิวหยาบมารอรับเหมือนเย แ่่อนที่ะไ้ิอะไรเพิ่มผม็เผลอลิ้นรบรอบเลยลายเป็นว่า..
ผมโ๊ะ !
“เรนเ..” ผมที่ำลัะะเบ็เสียเรียเธอ้วยวามใหยุะัะทันหัน
มืออร่าแบบบาู่
ๆ ็โผล่มาอุ้มประอผมไว้อย่าทันท่วที
วาสีน้ำาลู่ทีุ่้นเย้อมอผมอย่าเป็นห่วเป็นใย ่อนที่เธอะะัไปพัหนึ่แล้วปล่อยมือออาผมทันทีราวับำลัับท่อนเหล็ร้อนที่เพิ่ออาเา
“โอ้ย ยัย..
มันเ็บนะ ! ”
ปั !
ยัยัวีที่เพิ่ปล่อยผมลไประแทับพื้น ่อนะรีบเินออาห้ออย่าร้อนรนพร้อมปิประูเสียัใส่หน้าผม ( อีแล้ว )
ให้ายเถอะเรนเอร์
เธอเป็นอะไรอเธอเนี่ย !
าที่ผมเล่ามานั่นแหละรับ
ทำให้ผมรู้สึเ็เอามา ๆ เธอันเป็นนเียวที่ฟัผมรู้เรื่อะ้วยสิ
ไม่ให้ผมไปุยับเธอแล้วะให้ผมไปุยับแมวัวไหนไม่ทราบ ..แ่ที่แน่ ๆ
้อไม่ใุ่นายนอริส
ะให้ผมบาหน้าไปุยับเ้าพอเอร์หรือวิสลีย์ที่รู้เรื่อนี้แ่็ฟัผมไม่ออ็ไม่น่าใ่ทาออที่ีัเท่าไหร่
ผมเลยัสินใะออไปเินเล่นเียบ
ๆ โยเแฝัวไปับลุ่มเ็ผู้หิบ้านริฟฟินอร์ลุ่มหนึ่ที่ำลัะออาหอไปเรียนวิาอัวเอ
เอาล่ะออมาสำเร็แล้วะไปไหนีล่ะ..
ารออไปเินเล่นอผม่อน้าะไรุ้หมาย แ่็ไ้รับ้อมูลใหม่ ๆ าปาผู้นมามาย...อย่าเ่น
เรื่อที่ำลัเป็นี้ปาอเ็บ้านสลิธีรินในเวลานี้็ือ าบินีีเอร์ั่วราวประำบ้านสีเียวแยวามริับวามฝันไม่ออแล้วละเมอพิลึพิลั่นััวเอไว้ในู้เสื้อผ้าับเรื่อผมที่หายัวไปหลายวันแ่ยัไม่มีใรามัวพบ
ผมเินใลอย่อนที่ะมาหยุอยู่หน้าห้อสมุอย่าไม่รู้สึัว
ให้าย
่วนี้ไม่ว่าะทำอะไรหรือิอะไรลายเป็นว่า้อมีส่วนเี่ยว้อับเรนเอร์ทุทีเลยสิหน่า
ผมรู้สึหมสนุ ึิะลับไปหอริฟฟินอร์นอนเอาแรรอยัยัวแสบเอาอาหารมื้อเย็นลับมาให้ แ่่อนที่ผมะัสินใหมุนัวลับหอพัริฟฟินอร์ สายา็มาหยุอยู่ที่ายหิู่หนึ่ในเรื่อแบบสีแทีุ่้นา ใ่..ุ้นมาเลยล่ะ
ะไมุ่้นไ้ยัไในเมื่อยัยผู้หิที่เินอยู่นั่นเป็นนเียวับที่เพิ่ปิประูใส่หน้าผมถึสอรั้สอรา
!
นี่มันหยามเียริันมาเรนเอร์ เธอเพิู่บับผมไปนะ ! นี่ล้าียัไันถึไ้มาเินวผู้ายนอื่นเย้ยผม่อหน้า่อาันแบบนี้ !?
ผมรีบพาร่าัวเอเินไปประันหน้าอเธออย่าปึปั ใบหน้าเล็ ๆ
อผมที่ปิ็ไม่เป็นมิระเท่าไหร่ลายเป็นยิ่บูบึ้ หนวที่แปะแ้มน้อย ๆ
แทบะาผึามอารม์โรธอผม
แน่นอนว่าพอเรนเอร์เหลือบมามอผม็ใสุี
ูิว่ายัยัวแสบะล้าเมินผมอีรึเปล่า ที่เมินผม็เพราะะสลัผมให้หลุแล้วไปหาผู้ายนอื่นแบบนี้น่ะเหรอ
!?
“มัล..รุแ์ เธอมาทำอะไรที่นี่”
เธอถามผม้วยน้ำเสียระอัระอ่วนอย่าปิไม่มิ่อนะรีบพุ่เ้ามาอุ้มัวผมที่ำลัโรธนัวสั่นแ่ำลัพยายามอใไม่ให้พุ่ไปะุยหน้าายในเรื่อแบบริฟฟินอร์อีน
เรนเอร์รีบอุ้มผม่อนะเินุ่ม
ๆ เ้าห้อสมุไปโยทิ้ายปริศนานนั้นไว้เบื้อหลั ..ริ ๆ ็ไม่ปริศนาหรอ
ผม็ุ้น ๆ หน้าเาในสนามวิิเหมือนัน
“ให้ายสิมัลฟอย อยู่ ๆ
็ออาหอแบบนี้ไ้ยัไ ..แ่็อบุนาย สวรร์ ันหลุพ้นาอีาน่ารำานั่นะที
” เธอบ่นผมเล็ ๆ ่อนะเปลี่ยนเป็นทำหน้าปลื้มปริ่มและปิท้าย้วยารลอาไปมาเมื่อพูถึอีาน่ารำา
ที่เธอทิ้ไว้หน้าห้อสมุ
บาทีผม็รู้สึว่าผมามอารม์อผู้หิรหน้าไม่่อยทัน..
“หมอนั่นเป็นใร ? ” แ่ผม็ยัไม่ลายวามหุหิไปาใะทีเียว
ึ้อเอ่ยปาถามเธออย่าไม่สบอารม์
เธอถอนหายใอย่าหุหิ่อนะระิบอบผมเบา ๆ
“แม็ล้าเ้น อย่าไปสนใเลย”
ำอบอเธอและท่าทาที่แสถึวามรำาเ็มทนทำให้ผมลายอารม์ร้อน
ๆ ในอออไปนหมในเวลาอันสั้นอย่าไม่น่าเื่อ
ร่าบาพาผมมาหลบอยู่หลัั้นหนัสือ
พลาะเ้อหาเ้าัวโ่มที่ื่อแม็ล้าเ้นอะไรนั่นอย่าร้อนใ
“เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่
แล้วลเธอว่ายัไเรื่อเทที่ฮอมี้ส์อพวเราน่ะ”
แู่่ ๆ หมอนั่น็โผล่มา้านหลัอเธอ ทำเอาทั้ผมทั้เรนเอร์สะุ้ใไปาม
ๆ ัน แ่ให้ายเถอะ
ผมไม่เยเห็นใรหน้า้านหน้าทนไ้นานี้เลย
เท !? เทบ้าบออะไรัน
ผมรีบถลึาใส่หมอนั่นทันที
“น้อย ๆ หน่อยเถอะ
ใระไปเทับแ”
ผม้อเม็่อนะหลุปาถามออมาอย่าไม่พอใ เ้าทึ่มนั่นมอผมอย่าแปลใ
แ่็ไม่ไ้ใส่ใอะไรเพราะมันฟัไม่ออ ฮึ่ย
“ให้ายเถอะ !”
เป็นัหวะเียวับที่เรนเอร์สบถออมาเบา ๆ อย่าหัวเสีย
“ันอ..ปิเสธ
ันว่าันเอ่อ..พูัแล้วนะ” เธอพูะุะัราวับำลัพยายามอย่ามาที่ะไม่หลุปาะโนำ่าทอออไป
“ไม่เอาหน่า ริๆ แล้วเป็นเพราะเธอเินเินว่าที่ะอบลล่ะสินะ” หมอนั่นยิ้มหวานหยาเยิ้มวนนลุพลาเอื้อมมือมาับปอยผมอเรนเอร์
ถุย มันิว่ามันหลุออมาานิยายน้ำเน่าสมัยเ่าเรื่อไหนไม่ทราบ !?
ทำเอาผมอไม่ไหว้อะปปหมอนั่นอย่าหุหิ
อย่ามาแะเรนเอร์อผมเียวนะ !
แม็ล้าเ้นถลึามอผมอย่าหุหิ
่อนะระุมือัวเอลับไปูรอยแผลสใหม่ที่เลือออิบ ๆ อย่า่วยไม่ไ้
หมอนั่น้อนปะหลับปะเหลือใส่ผมที่อยู่ในอ้อมแนอเรนเอร์พลาลูบมือัวเอป้อย
ๆ ทำเอาผมสะในอแลบลิ้นใส่ไปทีนึไม่ไ้
ส่วนผม็ไ้ราวัลเป็นสัมผัสแสนสบายที่ลูบหัวผมไปมาเบา
ๆ
“ เอาล่ะ
ถ้าไม่มีอะไรแล้วัน็อัว”
เธอพู้วยน้ำเสียเรียบ ๆ พลารีบหมุนัวออารนั้นทันที
เป็นารปิโอาสไม่ให้แม็ล้าเ้นไ้อบโ้อะไร ผมไ้ยินเสียโวยวายอมันไล่หลัามมานทำให้มาามพิน์้อเอ่ยปาเือน
ึะทำให้เสียนั้นเียบลไป
“อบุมา ๆ นะ”
เรนเอร์พูออมาอย่าไม่มีปี่ไม่มีลุ่ย ทั้ ๆ
ที่ฝีเท้าอเธอ็ยั้าว่อไปอย่าไม่หยุหย่อน
ผมสัเเห็นพวแ้มทั้สออเธอึ้นสีแระเรื่ออย่าน่ารั
เป็นภาพที่ทำเอาผมแอบลอบยิ้มอย่าพอใแ่แสร้เลิิ้วถามแบบใสื่อ
“แฮ่ะแฮ่ม
เรื่ออะไรเหรอรับุเรนเอร์”
เธอลอาไปมาอย่าไม่ริันั
่อนะหัวเราะออมาเบา ๆ ประสานเสียับเสียหัวเราะอผม เรนเอร์วาผมลบนโ๊ะอ่านหนัสือ่อนะ้อผมพร้อมรอยยิ้ม
“ูเหมือนเธอมีอะไระพูนะ” ผมพูเริ่นออมาเรียบ ๆ
“ัน..อโทษที่เมินนายใน่วสอสามวันที่ผ่านมานี่”
เธอพยายามหลบาผม้วยารเสมอไปทาอื่น ท่าทาเินอายนั่นทำเอาผมใสั่นแบบบอไม่ถู
“ือ..หลัาที่เราูบ..เอ่อ
หมายถึเหุาร์หลัแ่วิิทำเอาันทำอะไรไม่ถู
ัน็เลยิว่าน่าะลอรัษาระยะห่าระหว่านายู เอ่อ.. อโทษถ้ามันทำให้นายไม่สบายใ”
นรหน้าผมพยายามหลีเลี่ยที่ะบอถึเหุาร์ในวันนั้น
ถ้าเป็นแ่่อนมาเห็นเธอในท่าทาเินอายแบบนี้
ผมหัวเราะลั่นแล้วหาทาแล้เธอไม่หยุแน่
แ่อนนี้มันเปลี่ยนไป..
ใ่ เปลี่ยนไปมาเลย้วย..
“่ามันเถอะ
แ่เธอไม่ไปเทับมันแล้วทิ้ันไว้ที่หอนเียว็ีใแล้ว”
“ันเนี่ยนะะไปเทับแม็ล้าเ้น?
วันนั้นเป็นวันที่โทรลล์ทุัวยหนัสือึ้นมาอ่าน” พูบ็เรียเสียหัวเราะาทั้เธอและผมไ้อย่าี
“หมอนั่นีบเธอเหรอ ?
เห่ยะมั” ผมแ่นหัวเราะพลาส่ายหน้าอย่าระอา
“อืม ใ่ั้แ่ปีที่แล้วแล้วล่ะ”
เธอทำหน้าเหยเ
“อย่าั้นเหรอ”
ผมพึมพำ้วยเสียยานาปิพลาเสมอไปทาอื่นเพื่อะลบเลื่อนวามหุหิในใที่อยู่
ๆ ็ปะทุึ้นมาอย่าไม่มีเหุผล
“ทำไม รุแ์ไม่สิมัลฟอย นายหวันรึไ”
เธอถามแบบึ่เล่นึ่ริพลายื่นหน้ามาใล้ผมอย่าหยอล้อ
“็แหสิ” ผมพูอย่าใลอย ่อนะสะุ้เฮือเมื่อรู้ว่าพูอะไรออมา
อยู่ ๆผมรู้สึไ้ถึบรรยาาศที่่อน้าน่าอึอัแบบบอไม่ถู เพราะไม่ี่ำที่หลุปาออไปทำให้เรนเอร์เปลี่ยนมา้อหน้าผมอย่าะลึ
ส่วนผม็้อเธอลับไปอย่าระอัระอ่วน
ผมรีบทำสีหน้าปิ่อนะทำลายวามอึอันี่ออไป
“ริสิเรนเอร์ ! ว่าแ่เธอะออะไรันล่ะ” ผมรีบเปลี่ยนหัว้อบทสนทนาทันที
“หือ? อ?”
เธอทำสีหน้าุน ผมเห็นโอาสที่ะพลิบรรยาาศให้ลับมาปิึรีบอบำถามอเธอทันที
“็ออบแทนาาร่วยปรุยา่วยให้ันไปแ่วิินั่นไล่ะ
เธอะออะไร”
“ริสิ ! เือบลืมไปเลย ” เธอเบิาว้า่อนะเปลี่ยนเป็นหรี่ามอผมอย่าเ้าเล่ห์
นี่ผมิถูหรือิผิที่ถามเรื่อนี้ึ้นมาเนี่ย...
“เอาล่ะมัลฟอย
ถ้าั้นเราลับหอันเถอะ” ประายในวาสีน้ำาลระยิบระยับอเธอทำให้ผมรู้สึไม่อบมาพาลอย่าบอไม่ถู
เธอพูบ็ว้าผมไว้ในอ้อมอเหมือนเยแล้วรีบเร่ฝีเท้าออาห้อสมุอย่ารวเร็ว
“เี๋ยวสิ เธอะทำอะไร ? ” ผมนลุู่ึ้นมาอย่าบอไม่ถู ยิ่เยหน้าไปเห็นรอยยิ้มร้ายนั่นอี
ทำเอาผมผวาะนอยาะระโออาอ้อมแนอเธอแล้วริ่ลับหอสลิธีรินไปุพรมสีเียว
ๆ ให้ลายวามลัว
“วันนี้ันสัเเห็นนายเลียนัวเอั้หลายรอบแน่ะ
ูเหมือนว่าะไ้เวลาอาบน้ำแล้วล่ะ”
“ะ..เี๋ยว อาบน้ำเหรอ
!?” ผมทวนำพูเธออย่าะลึ
“ใ่ ! ันะอาบน้ำให้นายเอมัลฟอย.. ไม่สิ รุแ์ เอาล่ะ ไปอาบน้ำันเถอะ”
เธอพูอย่าอารม์ี่อนะรีบริ่ไปที่หอริฟฟินอร์โยไม่สนใะฟัำพูหรือเสียร้ออผมเลย
ใร็ไ้่วยผมที !
เราเปล่าั๊ฟิหรือเล่นัวหรืออะไรนะ 55555
ำลัะพิมอัพย้า แ่วันนี้แม่ลับบ้านมา ะแอบแม่อัพ็ลำบา . 3 .
แ่แบบถือว่าสัาแล้วไว่าวันนี้ะมาอัพ แ่ไหนแ่นั้นละันเนอะ
มาแ่นี้่อน 55555
29/08/59
รบร้อยเปอร์แล้วน้าาา เย้ ๆ อนนี้นิยาย็ำเนินมาไ้รึ่เรื่อแล้ว่ะ
(เพิ่ไปเปิสมุพล็อมาู รึ่ทาเอเหรอ อะไรัน ฮือ)
เอันอนหน้านะะ รัทุนำเหมอ ุ้บ ๆ <3
31/10/59
ความคิดเห็น