คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ในวันที่เธอาไป.......แ่ในใันยัรับรู้ว่าวามรัยัอยู่ วันนี้ันพยายามที่ะไม่ิถึเธอแล้ว.....แ่ทำไมหัวใยัอ่อนแอ ถ้าอย่านั้น.......ันะััวามรัรั้นั้นเอาไว้ในหัวใ และัน.....ะิถึเธอลอไป...ที่รั
บทนำ
แสแในยามเ้าระทบลบนเปลือาอหิสาวที่นอนอยู่บนโ๊ะหลัาที่เธอนั่แ่เพลทั้ืนนเผลอหลับไป
ี่ืนแล้วที่เธอเผลอหลับไปอย่านี้โยไม่มีเามาอยูแล ลมพัผ่านผ้าม่านพริ้วไหวามสายลม ที่เธอลืมปิหน้า่า เธอลืมาึ้นมามอไปที่ออายาเมะอไม้ที่เธออบมันเหลือเินยัถูัไว้อย่าสวยามในแัน
เธอยิ้มให้ับมันเพราะเธอิว่าเรื่อีๆำลัะเ้ามา วามหวั แรสัทธา วามบริสุทธิ์ วามรู้สึที่หลบ่อน วามหมายมามายหลาหลาย ที่ับ้อนั่เ่นใมนุษย์เพียแ่อไม้อเียวที่ะสื่อออไปให้ใรสันไ้รับรู้
"ฮะโหลฮานะื่นหรือยัเ้าแล้วนะ" เธอโทรหาเพื่อนสาวนสนิทเพราะลัวว่าเธอะมาสายเพราะฮานะอาสาะไปส่ไปหาไอเียแ่เพลใหม่อเธอในวันนี้
" ื่นแล้วไอรินรอหน่อยนะฮานะะรีบไปเี๋ยวนี้เลย" ปลายสายอบออมาเธอึลี่ยิ้มออมาฮานะเป็นเพื่อนที่ีับเธอเสมอมา
เธออยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีฮานะอยู่้าๆหลัาที่เานนั้นาไป
เาะรู้มั้ยนะว่าเธอยัิถึเาอยู่ลอเวลา
"โอเฮานะับรถีีเี๋ยวันไปแ่ัวรอเธอแล้วบาย"
"โอเไอริน"
ปลายสายอบมาเธอยิ้มให้ับมือถืออนนี้ปลายสายวาไปแล้วสิ่ีๆอวันใหม่ำลัะเริ่มึ้นอีรั้
"ไปแ่ัวรอฮานะีว่า"
เธอหมุนัวเินเ้าไปอาบน้ำแล้วฮัมเพลเธอเป็นนัร้อสาวที่อนนี้ำลัโ่ัในเอเียเป็นอย่ามาและเธออยาร้อเพลที่ัวเอแ่สัรั้และ้อเป็นเพลรัที่สมหวัแม้เธอะไม่เยไ้รู้สึแบบนั้นเลย็าม เธอเลือุเรสสีรีมใส่สบายมาใส่ผมสีน้ำาลาลาเมลยาวถึลาหลัที่เธอหวีอย่าเบามือ แ่เิมเรื่อสำอาบาๆแ้มใสสีมพูมูที่โ่เป็นธรรมาิเธอสวยและน่ารััวเล็ภายนอูสใสอยู่ลอเวลาภายในวาสีน้ำาลแสนหวานวนั้นลับมีวามเศร้าอยู่ลอเวลา
ำแพแห่วามเศร้านี้ไม่มีสันที่ะพัมันลมาไ้
ริ้่อ เสียออหน้าบ้านัึ้นเธอรู้ทันทีว่าฮานะมาถึแล้ว
"วันนี้เราะไปหาแรบรราลใที่ไหนันีน้า แ่ทานี้มันุ้นๆนะไอรินเราะไปไหนันหรอ"
ฮานะถามึ้นหลัาที่ับรถออมาสัพัแล้วริโะเอาแ่บอทาเพราะถ้าเธอบอไปเพื่อนสาวนสนิทะไม่ยอมพาไปที่นั่นแน่
"ใล้ถึแล้วฮานะเลี้ยวทา้ายบ้านที่มีสวนออายาเมะ" เธอพูบอทาเพื่อนสาวไป ในใอนนี้เธอเอาแ่เอาแ่ิว่ามันะยัมีอยู่รึป่าวนะ ออายาเมะที่เธอับเา่วยันปลู
"ถึแล้วไอรินมีสวนออายาเมะอยู่หน้าบ้านสวยัเลยว่าแ่นี่บ้านใรอ่ะ" ฮานะสสัยเพราะเธอไม่เยมาที่นี่เลย
"บ้านอเรย์อบุนะฮานะที่มาส่" เธออบฮานะไปแล้วรีบลารถทันที
เธอลับมาที่นี่อีรั้ริๆ
"ห๊ะ ไอรินเธอะมาที่นี่ทำไมเธอบ้าหรือไลับันเลยลับเี๋ยวนี้" ฮานะพูออมาแ่อนนี้ริโะไม่ฟัอะไรอีแล้วเธอะไม่ลับไปเ็าะ้อเ้าไปในบ้านนี้บ้านที่มีวามทรำอเธอและเา
"อบุนะันไม่เป็นไร" ไอรินพูให้ฮานะเ้าใและลับไปเธอรู้ว่าเพื่อนเ้าใในสิ่ที่เธอทำ
"ถ้ามีอะไร็รีบโทรหาันันนะ"
"อืม"
"และอย่าฝืนัวเอ" ไอรินยิ้มบาๆเพื่อเป็นารบอว่าเธอสบายมาถึแม้มันะไม่ใ่แบบนั้น็ามที ฮานะลับไปแล้วเหลือเพียเธอภาพรหน้าือบ้านหลันั้นวามทรำเ่าๆ
เธอไม่เยลืมที่ที่มีเา และที่ที่เาาไปอยู่ๆน้ำา็ไหลออมามาวามิถึวามเศร้าวามรู้สึนี้ที่เธอรู้สึอยู่ทุวันลอหนึ่ปี
"อ่อนแอเหลือเินนะไอรินหัวใอเธอ"
ความคิดเห็น