คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ฉันเดินหอบถุงเสื้อผ้าของกินของใช้ต่างๆมากมายท่ามกลางลมฟ้าลมฝนที่ทำให้ฉันเปลียกจนรู้สึกเปลียกใช่มันเปลียกต้องรู้สึกเปลียกเป็นธรรมดา ทำไมพระเจ้าต้องให้ฝนมาตกลงวันนี้ด้วยนะแถมตกตอนที่ฉันยังเป็นหวัดอยู่อีก อยากจะมีปีกแล้วบินไปบอกคนที่เทฝนมาว่าพอแล้วฉันเหนื่อยมามากและเป็นคนที่ซวยมากๆเลิกกลั่นแกล้งสักที - -;
แต่มันกำลังจะดีขึ้นนะฉันกล่าวไว้เอง…
หลังจากหอบร่างบางๆของตัวบอกสิว่านี่บางของตัวเองมาถึงหน้าคอนโดมิเนียมแล้ว อากาศยังคงครึ้มฟ้าแล้วมีฝนตกมาอย่างกับสงกรานต์ ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปในคอนโดฉันรู้สึกเห็นอะไรเงาอะไรบางอย่างตรงหน้าประตูเป็นฝูงเลยคงจะเป็นคนแหละ ฉันมองไปทางด้านซ้ายของประตู
เอ๊ะ…ผู้ชายคนนั้น !!
ไม่…ไม่มันน่าจะเป็นภาพหลอนและมั้ง หรือฉันปวดหัวเจียนเลยเห็นภาพหลอนแต่มันน่าสยดสยองนะภาพหลอนแหละ …
“เอช…” นี่ภาพหลอนของฉันหัวฉันนี่ภาพหลอนมีเสียงด้วยงงอะและที่สำคัญนี่ชื่อฉัน… หลอน หลอน หลอน ? ฉันเห็นบุคคลที่เรียกชื่อฉันหันไปมองกลับเพื่อนอีกคนที่หน้าตา ฉันมองไม่เห็นมันพร่ามัวมาก…
ฉันกำลังจะเดินผ่านบุคคลภาพหลอนไปเพื่อจะได้เข้าคอนโดสักทีจะไปนอนหลับสักสิบหกชั่วโมงกินยาแก้ปวดอีกสามเม็ดเป็นอย่างต่ำเพราะแบบนี้มันทำฉันหลอน =___=;
ฉันมองไปอีกทางก่อนจะอ้าปาก พะงาบพะงาบ ให้กับภาพหลอนที่สองของตัวเองอย่าไงหละ…
“เฮ้ย แอชรีย์!! ” ไอคนที่ยืนข้างตัวเตี้ยที่สุดทักชื่อฉันขึ้นมาและทุกคนก็มองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
“ไม่หรอกมั้ง… ภาพหลอน ไม่น่าเป็นไปได้…” ฉันพึมพำพูดกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวให้กับเรื่องแบบนี้เพื่อพยายามตั้งสติ และพยายามเดินให้ถึงข้างในคอนโดสักทีแต่สมองฉันอาจทำงานหนักให้กับภาพหลอนพวกนี้มากเกินไป ฉันอาจจะสลบหรืออะไรก็ได้ตามแต่ตัวฉัน แต่ฉันขอเข้าไปข้างในก่อน…
มันต้องเป็นผลกระทบต่อตัวฉันแน่ๆเลย ไอฝนบ้าเอ้ย ! ที่ฉันเห็นบุคคลที่ฉันคุ้นเคยรวมกับน้ำเยงพวกนั้น บ้าจริง…
“นั่น แอชรีย์ใช่มั้ยแฮรี่ ?”
“แล้วยัยนั่นมาที่นี่ได้ไง = =?”
“หรือว่า เธออยู่คอนโดนี้แน่ๆเลยให้ฉันเดาเหอะ -__-”
“แอช เธอ.. เฮ้ย ! แอชรีย์ทำไมหน้าแดงขัดแบบนี้แล้วไปยืนตากฝนทำไม…”
“แอช ไหวมั้ย !?! ”
ฉันพยายามไม่สนคนกลุ่มนี้หรือฝูงที่ฉันเรียกพวกเค้าในตอนแรกฉันว่าภาพหลอน…มันไม่ใช่เรื่องจริงหรอก…มันไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยซ้ำกลุ่มผู้ชายพวกนั้นกลุ่มที่ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉันมากที่สุด มัน … มัน … เป็นแค่…
วูบ!!
อยู่ดีๆร่างกายฉันเหมือนมีใครมากดปิดสวิตช์ปุ่มการทำงานของร่างกายฉันของที่ฉันซื้อมาหล่นกระจายทั่วพื้น และฉันก็ทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลคที่เซอร์ไอแซคคิดขึ้นมาหัวฉันคงจะแตกหรือได้กระทบกระเทือนทางสมองจนทำให้ฉันเป็นเด็กเอ๋อแต่โชคดีที่ภาพหลอนหรือชีวิตจริงของฉันมารับไว้ทันไม่งั้นฉันกล่าวไปแล้วตามข้อความข้างต้น สติของฉันเรือนราวมากขึ้นทุกที ใบหน้าจริงจังเต็มไปด้วยความห่วงใยของแฮรี่มองมาที่ฉัน ก่อนที่ลูอิสจะถลามานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆฉันด้วยความตกใจ หมอนี่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายอะไรทำหนวกหูเป็นบ้า…ฉันหลับตาลงและปล่อยให้ร่างกายได้ผักผ่อนอย่างช้าๆลืมตาตื่นมาคงไม่เจอพวกภาพหลอนแบบนี้ ภาพที่ฉันไม่อยากจะยุ่งด้วย !
การเห็นภาพหลอนแบบนี้มันทำให้ฉันเป็นบ้า !!
ความคิดเห็น