คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หลุดพ้น
ลีน่า
ฉันจะต้องออกไปให้ได้ ฉันพยายามใช้มือที่ถูกมัดติดไว้กับต้นเสาล้วงเข้าไปตรงช่องของรองเท้า ที่เป็นช่องใส่มีดไว้ หึ!ฉันเอามันมาจากบ้านพักของนายวีนั่นแหละ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งชมตัวเองดีกว่า รีบตัดเชือกที่มัดมือก่อน แคร๊ก!.... เฮ้อในที่สุดมันก็ขาดซะที แล้วจะเอาไงต่อดี ไอ้หน้าปลาดุกนั่นก็ยังเฝ้าอยู่ด้วย ไม่ได้การล่ะ! ต้องรอให้มันเผลอก่อนค่อยจัดการกับมัน ถ้าจัดการตอนนี้มีหวัง…พวกมันมากันตึมแน่
ทางด้านวี
ผมไม่รู้ว่าผมดผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอตื่นขึ้นมาก็เห็นหน้าของซูก้า นี่มันมาทำอะไรนะ จู่ๆมันก็ล้วงเอากุญแจมาไขโซ่ที่ล่ามผมไว้ นี่มัน ซูก้า…นายยังคงมีความเป็นซูก้าคนเดิมอยู่สินะ
“ไม่ต้องมายิ้ม…”มันพูดออกมา ขณะที่กำลังไขโซ่อีกทางด้านนึงอยู่
“ขอบใจนะ…แต่…นายไม่กลัวพี่จินอีกแล้วหรอ…ซูก้า…”
“ไม่เป็นไรหรอกน้า ฉันหาทางรอดได้อยู่แล้ว แกนี่ไม่เคยเชื่อในฝีมือฉันเลยหรือไง…แต่ถ้าแกพูดอีกแม้แต่คำเดียว ฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”มันส่งยิ้มที่เหมือนจะฝืนๆมาให้ผม
“แกไปได้แล้ว…ไปช่วยคนที่แกรักซะ…”มันลุกขึ้นแล้วจ้องหน้าผมพล้างเอามือมาจับบ่าผมเหมือนให้กำลังใจ แต่รอยยิ้มของมันนี่สิ ที่เหมือนจะเจียนตาย
“แกแน่ใจนะว่าแก…ไม่กลัวตายแล้ว”ผมถามมัน
“ฉันไม่กลัวแล้วล่ะ…ฉันเห็นความรักที่แกมีให้ซีน่าแล้ว ชีวิตของนายกับยัยนั่นยังไปได้อีกใกล้ และยังมีโอกาสอยู่ แต่ฉัน…มันไม่มีโอกาสอย่างแกอีกแล้วล่ะ โชคดีนะเพื่อน ตอนนี้แกก็ไปช่วยยัยนั่นได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจนะ” ผมถึงกับอึ้งกับสิ่งที่มันพูดมา มันยิ้มมาให้ผมอย่างฝืนๆ แล้วก็ส่งกุญแกมาให้ผม คงจะเป็นห้องที่ขังซีน่าสินะ ขอบคุณ…ขอบคุณจริงนะซูก้า…
“ขอบคุณนะ…”ผมพูดเสร็จแล้วก็เดินออกมาทันที ผมออกมาข้างนอกแล้ว เห็นลูกน้องของไอ้จิน(ผมไม่นับถือมันเป็นพี่แล้วล่ะ=_=;;;) ผมเข้าไปจัดการลูกน้องกระจอกพวกนั้นทีละคน และยังไม่วายจะหยิบปืนมา เผื่อเวลาฉุกเฉิน จะได้ใช้ปืนจัดการ ซีน่ารอฉันก่อนนะอีกนิดเดียว ฉันจะไปช่วยเธอเอง ผมเดินตามทางเดินมาแต่ก็ไม่วายที่จะต้องจัดการกับลูกน้องกระจอกๆพวกนี้ เฮ้อ…เสีบเวลาชะมัด แล้วก็มาถึง ห้องขังของซีน่า มีลูกน้องของไอ้จินอยู่สองคน ทีนี้แหละต้องใช้ปืน ปัง!ปัง! ผมยิงอย่างแม่นยำ แล้วตรงเข้าไปหาซีน่าทันที่ แต่ผมก็ต้องตกใจที่เห็นว่าใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยช้ำ นี่มันกล้าทำขนาดนี้เลยหรอ ผมไม่รอช้าจีบไขกุญแจแล้วเข้าไปปลุกเธอ
“นี่ๆ…ซีน่าตื่นได้แล้ว ฉันมาช่วยเธอแล้วนะ”ผมใช้มือตบไปที่หน้าเธอเบาๆ เพราะกลัวเธอจะเจ็บ
“ฮะหา…อะไรหรอ”ยังจะมาหาอะไรอีก เฮ้อ…ทำไมเธอต้องป่วนหัวผมด้วยท่าทางที่น่ารักของเธอนะ ซีน่า
“ไม่ต้องหาอะไรแล้ว ฉันาช่วยเธอแล้วซีน่า” แล้วเธอก็รู้สึกตัวซะที แล้วก้พรวดพราดเข้ามากอดผม คงจะเสียขวัญมากสินะ ที่รักของผม….
“ฮึก…ฮือ…วี…ฮือ…”เธอร้องไห้
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดี ผมมาช่วยคุณแล้วนะครับ หยุดร้องซะนะครับ เดี๋ยวมันจะได้ยินเอานะคนดี”ผมใช้มือไปเช็ดน้ำตาของเธออย่าบรรจงและแผ่วเบา แล้วเธอก็หยุดร้อง
“ไปกันเถอะครับคนดี เดี๋ยวพวกมันจะไหวตัวทัน ปะ!”ผมยื่นมือให้เธอจับ แล้วลุกขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปด้วยกัน
[บันทึกพิเศษ:ซูก้า] ไอ้วีมันคงพายัยนั่นหนีไปได้แล้วล่ะ แต่ผมนี่สิต้องมาพบกับชะตากรรม ณ ตอนนี้ จินซั่กไซร้ผมเรื่องที่ไอ้วีหายไป แล้วมันก็ซ้อมผม ผมคงไม่รอดหรอก แต่อย่างน้อยผมก็ได้ให้ชีวิตคนอื่นที่มีโอกาสกว่าผมได้สานต่อ โชคดีนะวี…
[จบบันทึกพิเศษ:ซูก้า] ไรท์:ขอโทษนะที่ผมมาอัพช้าไป และก็มาแบบนิดหน่อยน้อยเดียวกับตอนนี้ ยังไงก็ช่วยคอมเม้นท์หน่อยละกันนะ
ความคิดเห็น