กระต่ายน้อยอยากเป็นเจ้าหญิง

ข้อมูลเบื้องต้น

หลังจากที่อิฉันไม่สบความสำเร็จในการเขียนนิยายสักเท่าไหร่

อิฉันจึงหันมาเอาดีทางการแต่งนิทานดูบ้างเผื่อชีวิตการเขียนของอิฉันจะดีขึ้น

ใครอ่านแล้ว ว่ายังไง ก็เม้นกันนะจ๊ะ

เป็นกำลังใจให้ด้วยแระกันนะค่ะ

รักผู้อ่านทุกคน จุ๊บุ จุ๊บุ

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกระต่ายน้อยอยู่ตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ในป่าลึก ครั้งหนึ่งเธอเดินไปหาอาหารในหมู่บ้านใกล้ๆป่า เธอก็บังเอิญไปได้ยินแม่ของเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังเล่านิทานเรื่อง ‘เจ้าชายกบ’ ให้เด็กน้อยฟังอยู่ เมื่อเธอได้ฟัง เธอก็คิดว่าในเมื่อกบยังสามารถกลายเป็นเจ้าชายได้ เหตุไฉนเธอจึงจะกลายเป็นเจ้าหญิงบ้างไม่ได้?

                ตั้งแต่วันนั้นเธอก็เฝ้ารอคอยเจ้าชายรูปงาม ผู้ที่จะมาจุมพิตเธอให้กลายเป็นเจ้าหญิงดังเช่นในนิทานที่เธอเคยได้ยินมา แต่วันแล้ววันเล่า เธอก็ยังไม่พบเจ้าชายรูปงามแม้แต่พระองค์เดียว เธอเริ่มท้อใจและคิดว่าความฝันของเธอคงไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว

                และในวินาทีที่เธอกำลังจะถอดใจนั้นเอง เสียงควบม้าก็ดังขึ้น! เธอหันไปตามเสียงนั้นทันที และพบว่านั่นคือเจ้าชายรูปงามกำลังขี่ม้าขาวตรงมาทางเธอ! เหมือนทุกสิ่งหยุดนิ่ง เมื่อพระองค์หยุดม้าและกระโดดลงจากม้าด้วยถ่วงท่าที่เธอคิดว่าเท่สุดๆ เธอจึงได้โอกาสพิศมองใบหน้าของเจ้าชายองค์นั้นอย่างเต็มตา และเธอก็ตกหลุมรักเจ้าชายองค์นั้นทันที!

                เมื่อเธอได้สติ ความคิดที่จะทำความฝันของเธอให้เป็นจริงก็ผุดขึ้นมาในสมอง เธอวิ่งตรงเข้าไปหาเจ้าชาย และทำตาหวานหยดย้อยใส่พระองค์ หวังให้พระองค์ก้มลงมาจุมพิต แต่ทว่า...เจ้าชายกลับมองลงมาด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าขยะแขยงเธอสุดๆ

                เจ้าชายเดินถอยหลังออกห่างจากเธอไปหนึ่งคืบ และทำท่าจะวิ่งหนีไป แต่มีหรือเธอจะยอม อุตส่าห์รอคอยวันนี้มาแสนนาน เธอไม่ปล่อยให้เจ้าชายมาเขี่ยความฝันของเธอทิ้งง่ายๆ อย่างนี้หรอก

                ทันใดนั้น! เธอก็กระโดดไปจุมพิตกับเจ้าชายก่อนที่พระองค์จะวิ่งหนีไป เจ้าชายตกใจมากกับการกระทำของกระต่ายน้อย และร้องเสียงดังก้องป่าว่า “กรี๊ดดดดดดดดดด กระต่ายบ้า กระต่ายชะนี บังอาจมาขโมยจูบของฉัน กรี๊ดดดดด” กระต่ายน้อยงงกับท่าทางสะดีดสะดิ้งและเสียงกรีดร้องของเจ้าชายมาก และเพิ่งประจักษ์ในตอนหลังว่า เจ้าชายองค์นี้ไม่ใช่เจ้าชายแท้ๆ แต่เป็น ‘ร่างเจ้าชายวิญญาณเจ้าหญิง’ ต่างหาก

                เจ้าชาย (วิญญาณหญิง) วิ่งหนีลับตาไปแล้ว แต่กระต่ายน้อยนี่แหละ กำลังจะมีปัญหา หลังจากที่ได้จุมพิตกับเจ้าชายพิสดารไปแล้ว ร่างของเจ้ากระต่ายก็เริ่มเปลี่ยนไป ตัวของเธอเริ่มหดลง ผิวหนังเริ่มเป็นตะปุ่มตะปั่ม และมือก็เริ่มเป็นพังผืด! นี่เธอกลายเป็นอะไร? เป็นตัวอะไร? แต่รูปร่างอย่างนี้ จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก....คางคก! เมื่อรู้ว่าตนเองกลายเป็นตัวอะไร เธอก็เริ่มร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้

                ระหว่างที่เธอกำลังร้องไห้อยู่นั้นกระต่ายป่าตัวหนึ่งก็เดินมาพบเธอพอดี เขาเข้าไปหาเธอโดยไม่รังเกียจเลยสักนิด แม้ว่าเธอจะเป็นคางคกก็ตาม เขาถามเธอว่าเป็นอะไร ทำไมมาร้องไห้อยู่ที่นี่ ตอนแรกเธอไม่ไว้ใจเขา แต่เมื่อเห็นเขามาดีเธอก็เริ่มไว้วางใจ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังจนหมด

                กระต่ายป่าอาสาจะช่วยกระต่ายน้อย (ในร่างคางคก) ให้กลับคืนร่างเดิม เขาพาเธอไปขอความช่วยเหลือจากพวกสัตว์ต่างๆ แต่ก็ไม่มีใครรู้วิธีที่จะทำให้เธอกลับคืนร่างเดิมเลย กระต่ายน้อยเริ่มท้อ และร้องไห้อีกครั้ง “ฮีอๆ ฉันจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้ไปจนตายแน่ๆ ฮือๆ” กระต่ายป่าจึงให้กำลังใจเธอว่า

“เธออย่าท้อนะ เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน ฉันจะช่วยเธอเอง ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอนะ” เมื่อกระต่ายน้อยได้ฟังก็เริ่มมีกำลังใจลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

                ทั้งสองยังคงตามหาคนที่จะสามารถช่วยกระต่ายน้อยได้ จนกระทั่งได้พบกับนกยูงตัวหนึ่ง เขาบอกว่ากระต่ายน้อยต้องตามหานกฮูกเฒ่าให้พบ นกฮูกเฒ่าจะอาศัยอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของป่า ซึ่งระหว่างทางจะพบกับสัตว์ร้ายและกลลวงมากมาย คนที่เข้าไปมักไม่กลับออกมา แต่มันเป็นแค่ทางเดียวเท่านั้นที่จะช่วยกระต่ายน้อยได้ กระต่ายน้อยและกระต่ายป่าจึงตัดสินใจเดินทางไปหานกฮูกเฒ่าด้วยใจที่มุ่งมั่นทันที

                ระหว่างการเดินทาง ทั้งคู่ได้พบกับสัตว์ร้ายมากมายที่จ้องจะเอาชีวิตพวกเขา แต่ทั้งสองก็มีสติและคอยช่วยเหลือกันเสมอ จนสามารถฝ่าฝันอุปสรรคทั้งหลายมาได้ และด้วยความใกล้ชิด ทำให้ทั้งสองเริ่มรักกัน แต่ก็ไม่มีใครปริปากบอกกันตรงๆ สักที เพราะต่างฝ่ายต่างก็กลัวว่าจะไม่ดีพอสำหรับอีกฝ่าย โดยเฉพาะกระต่ายน้อยที่คิดว่ากระต่ายป่าจะรังเกียจตน ที่ตนเป็นคางคกไม่เหมาะสมกับเขา

                จนกระทั่งมาถึงถ้ำของนกฮูกเฒ่า กระต่ายน้อยก็ได้เล่าเรื่องให้นกฮูกเฒ่าฟัง เขาจึงบอกวิธีการแก้คำสาปด้วยการ ให้ทั้งคู่หา ‘แอปเปิ้ลแห่งรัก’ ซึ่งมีอยู่ลูกเดียวเท่านั้น ในสวนหลังถ้ำให้พบ เมื่อพบก็ให้กระต่ายน้อยกินมันแล้วเธอก็จะกลับคืนร่างเดิม เมื่อได้ฟังดังนั้น ทั้งคู่ก็มุ่งหน้าสู่สวนแอปเปิ้ลหลังถ้ำนกฮูกเฒ่าทันที

                สวนนี้มีต้นแอปเปิ้ลมากมาย ทั้งเขียว และแดงสลับกันไป ทั้งคู่จึงแยกย้ายกันหาแอปเปิ้ลที่ว่า หวังว่ามันคงจะเป็นแอปเปิ้ลที่มีลักษณะพิเศษแตกต่างจากลูกอื่น แต่จนแล้วจนรอดทั้งคู่ก็ไม่พบแอปเปิ้ลลูกที่ว่านั้นเลย ทุกลูกสีเหมือนกันหมดไม่มีความแตกต่างกันเลยสักนิด

                ทั้งสองจึงมานั่งพักอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลต้นหนึ่ง สักพักกระต่ายน้อยก็ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง กระต่ายป่าจึงดึงเธอเข้ามากอดเพื่อปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะกระต่ายน้อย คืนร่างไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” กระต่ายน้อยตกใจที่อยู่ๆ ก็โดนกอดจึงบอกว่า “นายไม่รังเกียจฉันบางเธอมากอดฉันอย่างนี้ ไม่ขยะแขยงผิวปุปะของฉันบางหรอ?” เขาจึงบอกว่า “ทำไมฉันจะต้องรังเกียจเธอด้วย ถ้ารังเกียจฉันไม่เข้ามาหาเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอกันหรอก บอกตรงๆ ฉันว่าดีซะอีกที่เธอคืนร่างไม่ได้ เพราะแค่นี้ฉันก็รักเธอจะแย่อยู่แล้ว ถ้าเธอได้ร่างคืน ฉันไม่รักไม่หลงเธอจนขาดใจตายเลยหรือนี่?” เจอคำสารภาพรักอย่างตรงไปตรงมาแบบไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้ จึงทำให้เธอพูดได้แต่คำว่า “บ้า” เท่านั้น แต่แล้วเธอก็ตั้งสติได้และบอกเขาว่า “ขอบคุณนะที่รักฉันที่ใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตาภายนอก ฉันก็...รักนายเหมือนกันนะ” แล้วทั้งสองก็จุมพิตกัน

                แต่ไม่มีใครสังเกตเลยว่าระหว่างที่ทั้งสองจูบกันนั้น มีแอปเปิ้ลสีทองลูกหนึ่งผุดขึ้นมาจากดินตรงกลางระหว่างเขาทั้งสอง เมื่อทั้งคู่ผละออกจากกันจึงได้เห็นแอปเปิ้ลลูกนั้น และรู้ทันทีว่านี้คือ แอปเปิ้ลแห่งความรักที่ทั้งคู่ตามหาอยู่ กระต่ายน้อยในร่างคางคกจึงกินมันทันทีตามคำของนกฮูกเฒ่า ทันใดนั้น! ร่างคางคกแสนน่าเกลียดก็แปรเปลี่ยนเป็นกระต่ายน้อยแสนน่ารักทันที

                กระต่ายน้อยดีใจมากที่ได้คืนร่างเดิม และก็นึกขอบคุณนิทานเรื่องเจ้าชายกบที่เธอเคยได้ยินมา ที่ทำให้เธอมีความฝันแผลงๆ และนำพาให้เธอได้รู้จักกับกระต่ายป่า ได้รู้จักความรักที่มาจากใจไม่ใช่หน้าตา....

                กระต่ายป่าก็ดีใจเช่นกัน ที่เห็นคนรักมีความสุข และแอบคิดในใจว่า ‘งานนี้ เราคงรัก คงหลง กระต่ายน้อยจนขาดใจตายเหมือนที่พูดไว้เป็นแน่แท้’