รัก...อันตราย AimNam AF11

ลำดับตอนที่ #8 : เกิดใหม่

เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร เธอจำได้ว่าเมื่อเช้าเรายังหยอกล้อกัน คุยกันถึงงานวันเกิดที่กำลังจะเกิดขึ้น ไปถวายสังฆทานด้วยกัน แต่ตอนนี้ในอ้อมกอดเธอคือคนรักที่ร่างชุ่มเลือด ใบหน้าสวยคมที่เคยหลงใหลเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกและคาบเลือด น้ำประคองร่างคนรักอย่างเบามือทั้งที่ใจเธอสั่นจนควบคุมไม่อยู่     
            “เอม อย่าเป็นอะไรนะ” เธอกระซิบกับคนเจ็บ “เอม ตอบน้ำหน่อย”      
            ชายคนร้ายและพรรคพวกกำลังเดินลงจากถนนมาทางเธอทั้งคู่ น้ำพยายามประคองร่างคนเจ็บให้ลุกขึ้นยืน เพื่อจะหนีจากฉกรรจ์ถือปืนนับสิบ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอก็ถูกล้อมเอาไว้ซะแล้ว  
            “ดูท่าเธอสองคนจะรักกันดีนะ” บอยเอ่ยขึ้นมาเมื่อเดินมาถึงตัวทั้งสองสาว “นี่ใช่น้องสะใภ้ของฉันหรือเปล่าเอม น่ารักไม่เบา”           
            ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะหน้าคนที่ถูกเรียกว่าน้องสะใภ้ แต่ก็ถูกสะบัดออกอย่างรังเกียจ เขาเกือบจะยกปืนขึ้นตบหน้าหญิงสาว แต่ก็ยั้งตัวเองไว้ได้          
            “ใจสู้ดี เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะที่ปฏิเสธฉัน ชักจะถูกใจแล้วสิ” บอยบอกพลางมองสาวหมวยด้วยสายตาวาววับ        
            “อย่ายุ่งกับเธอ” เสียงแผ่วๆดังออกมาจากปากคนเจ็บ เรียกความสนใจจากชายหนุ่มให้หันไปมอง เขากวักมือเป็นสัญญาณให้ลูกน้องมาจับตัวสาวหมวยออกไป และให้ลูกน้องอีกสองคนหิ้วปีกน้องสาวของเขาเอาไว้           
            น้องสาวจอมปลอมที่แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา  
            “แกแน่ใจว่ามีสิทธิ์จะมาสั่งฉัน น้ำหน้าอย่างแกนี่นะ”           
            ชายหนุ่มยกปืนตบไปที่หน้าของคนเจ็บเต็มแรง ได้ยินเสียงหวีดร้องจากตัวประกันอีกคนหนึ่ง แต่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาเลย      
            “ฉันน่าจะฆ่าแกทิ้งไปตั้งนานแล้ว”
            “มันไม่ง่ายหรอก”           
            ชายหนุ่มยกมือขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แต่ไหนแต่ไรแล้วหญิงสาวตรงหน้านี้ก็เหมือนหนามหยอกอกเขามาตลอด ไม่ว่าเขาจะทำดีแค่ไหน พยายามแค่ไหน แต่ทุกคนก็จะมองเห็นแต่เอมเท่านั้น ทั้งที่เขาต่างหากที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำธุรกิจทุกอย่าง แต่เขากลับไม่ได้อะไรเลย กลับเป็นผู้หญิงคนนี้ที่ได้ทุกอย่างไป    
            “ทั้งที่ฉันทำทุกอย่าง แต่แกก็แย่งฉันไปทุกอย่าง”     
            “เฮีย ไม่มีสิทธิ์ในปิ่นสินชัยอยู่แล้ว” เอมบอกเสียงแผ่ว เธอไม่ได้ต้องการจะย้ำความจริงในข้อนี้ แต่มันเป็นเรื่องจริง ที่ว่าพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้ไม่ได้มีสายเลือดของปิ่นสินชัยปนอยู่แม้แต่น้อย    
            “เงียบปากซะ” เสียงปืนอีกหนึ่งนัดเฉี่ยวไหล่ขวาของหญิงสาวไป “แกมันแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน ถ้าไม่มีแกฉันก็จะได้ทุกอย่าง”  
            “วันนี้ฉันจะฆ่าแกซะ” บอยพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับเล็งปืนไปที่กลางหน้าผากของคนเจ็บ แค่เขาลั่นไกทุกอย่างมันก็จะจบ แล้วเขาก็จะเป็นเจ้าของทุกอย่าง         
            “ไม่นะเอม เอม” น้ำร้องไห้โวยวาย เธอพยายามดิ้นหนีจากการจับกุม แต่ก็ไม่มีผลเธอทำได้ยืนมอง คนที่เธอรักโดนทำร้ายโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย    
            สาวหน้าคมรู้ดีว่าเธอฝืนตัวเองมามากพอแล้ว ร่างกายของเธอตอนนี้แทบจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว แต่เธอจะเป็นอะไรไปตอนนี้ไม่ได้ ถ้าเธอยอมแพ้น้ำก็จะเป็นอันตราย หญิงสาวมั่นใจว่าพี่พูมกำลังเดินทางมาช่วยอย่างแน่นอน เพียงแค่เธอต้องถ่วงเวลาเอาไว้           
            แต่ดูเหมือนว่าชายตรงหน้าอยากจะฆ่าเธอเต็มทีแล้ว           
            “ตามแม่แกไปลงนรกซะเอม”        
           

            “โอ้ย” บอยร้องเสียงหลงเมื่อมือที่ถือปืนโดนยิง ชายหนุ่มกุมมือเปื้อนเลือดเอาไว้ ก่อนจะต้องวิ่งหาที่หลบแพราะตอนนี้เขากำลังโดนลอบยิง       
            “จับเอมไว้” เขาร้องบอกลูกน้องที่ยิงตอบโต้กับฝ่ายที่เข้ามาช่วยน้องสาว แต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อภาพที่เขาเห็น คือสาวหน้าหมวยกำลังประคองคนเจ็บหนีไปอีกทาง “โธ่เว้ย ใครก็ได้ตามยัยสองคนนั้นไป”        
            บอยได้แต่ร้องสั่ง เพราะตอนนี้เขาขยับไปไหนไม่ได้เลย ทุกทางถูกล้อมเอาไว้โดยพวกที่ชำนาญพื้นที่มากกว่า ลูกน้องเขาบางคนโดนยิงจนเสียชีวิต ส่วนพวกที่เหลือก็ได้แต่หลบตามต้นไม้ เพราะมองไม่เห็นว่ากลุ่มที่ยิงหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนบ้าง 
            “ถอยโว้ย ถอยก่อน” ชายหนุ่มตะโกนสั่ง หลังจากเห็นแล้วว่ากำลังตกเป็นรอง ลูกน้องเขานับสิบคนตอนนี้เหลืออยู่ไม่กี่คน สิ่งที่ทำได้คือยิงสกัดเอาไว้เพื่อหนีกลับไปที่รถ    
            เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่นอน           
           

            “เอม ตื่นมาคุยกับน้ำก่อนสิ” น้ำบอกคนในอ้อมกอด เธออาศัยจังหวะช่วงชุลมุนพาเอมหนีออกมาจากดงกระสุน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่          
            “เอม อย่าเป็นอะไรนะ เอมตื่นก่อนสิเอม” ตั้งแต่เกิดมาสาวหมวยไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน ร่างเปื้อนเลือดนิ่งไปไม่ไหวติง กระชากหัวใจเธอให้หลุดลอย “เอม น้ำยังไม่ได้ตามใจเอมเลยนะ ไม่ได้ให้ของขวัญเลย ตื่นขึ้นมาเอาของขวัญไปจากน้ำก่อนสิ”  
            เอมพยามยามเรียกสติของตัวเองให้กลับมา เธอได้ยินทุกอย่างแต่ไม่สามารถตอบโต้อะไรออกไปได้เลย ร่างทั้งร่างเหมือนถูกหินหนักสิบตันถ่วงเอาไว้      
            เอมรู้ว่าวินาทีใดวินาทีหนึ่งนี่แหละ วิญญาณของเธอจะหลุดออกจากร่างไปตลอดกาล 
            “เอม อย่าเป็นอะไรนะ น้ำอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเอม” น้ำเสียงสั่นเครือ เธอมองหาคนที่จะเข้ามาช่วย แต่ทุกอย่างรอบตัวก็มืดดำไปหมด           
            “เอม อย่าเป็นอะไรนะ น้ำขอร้อง”  
            “คุณน้ำ คุณหนู”
            เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นให้น้ำหันไปมอง ก่อนจะยิ้มยินดีทั้งน้ำตา
            “พี่พูม”

            “ทำไมพี่พูมไม่พาเอมไปโรงพยาบาลล่ะคะ” น้ำถามเมื่อร่างคนเจ็บถูกพามายังบ้านของเจ้าตัว    
            “เพราะที่บ้านของคุณหนู เรามีทีมแพทย์ที่ดีที่สุดเตรียมไว้แล้วครับ” พูมตอบห้วน เขารู้สึกไม่ดีที่ต้องโกหกผู้หญิงคนนี้ แต่เพราะได้คำลั่งมาจากคุณเสวก ให้พาคุณหนูกลับเข้ามาที่บ้าน โดยที่เขาไม่มีสิทธิ์ได้ถามอะไร 
            น้ำฟังคำตอบแล้วพยักหน้าหงึกหงักในขณะวิ่งตามเตียงคนเจ็บไปตามทางเดิน เธอเคยมาบ้านเอมหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้เดินรอบบ้านซะที เลยเพิ่งจะรู้ว่าบ้านคนรักกว้างขวางขนาดนี้ ในใจเธอไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ว่ามีทีมแพทย์เตรียมพร้อม           
            บ้านนี้มีอะไรแปลกๆเยอะไปหมด  
            “เอมน้ำอยู่คนเดียวไม่ได้นะ” น้ำกระซิบบอกคนบนเตียงทั้งน้ำตา ก่อนที่ร่างคนเจ็บจะถูกพาเข้าไปในห้อง และประตูไม้บานใหญ่ก็ปิดประตูกั้นเอมและเธอเอาไว้    
            “เอม” และทำนบสุดท้ายที่กั้นเอาไว้ก็พังทลาย น้ำทรุดตัวลงนั่งพิงประตูบานใหญ่ด้วยใจที่แตกสลาย เสื้อผ้าเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะเลือดพวกนี้ไม่ใช่เลือดเธอแต่เป็นของคนที่เธอรักที่สุด น้ำจำได้ดีว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรตอนที่เอมโดนยิง และตอนที่เอมสะบัดตัวเข้ามาบังเธอไว้ ถ้าเอมไม่ทำแบบนั้นก็คงจะไม่เจ็บหนักขนาดนี้   
            น้ำอยากจะแลกช่วงเวลานั้นให้เป็นเธอเองที่โดนยิง ให้เป็นเธอที่ต้องเข้าไปในห้องนี้ เพราะตอนนี้เธอเจ็บเหลือเกิน เมื่อได้เห็นร่างเปื้อนเลือดแน่นิ่งไป เธอกลัว กลัวว่าจะต้องเสียเอมไป          
            แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้เธอไม่มีเอมเดินอยู่เคียงข้าง เธอก็ไม่อยากจะหายใจอีกต่อไปแล้ว      
            “คุณน้ำครับ” พูมเรียกหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าร้องไห้ ร่างบางสั่นไปมาตามแรงสะอื้น      
            น้ำเงยหน้าขึ้นช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียก เธอกำลังจะเอ่ยถามธุระกับคนเรียก แต่ชายหนุ่มกลับเอาผ้าปิดจมูกเธอไว้ และหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง        
            “ขอโทษครับ”พูมกระซิบกับร่างที่สลบ เขาหวนนึกไปถึงคำสั่งของคุณท่าน ซึ่งบอกให้เขานำยาสลบมาโปะใส่หญิงสาวคนนี้ แม้จะไม่เข้าใจแต่เขาก็ต้องทำตาม    
            ทำไมเขารู้สึกว่าตอนนี้อะไรๆมันก็ดูแปลกไปซะหมด

            เธอกำลังจะตาย เอมรู้ตัวดีแต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือตอนนี้เธอมาอยู่ที่ไหน ในห้องที่มีแต่ความมืดมิด เธอมองไม่เห็นใครเลยสักคน           
            “พ่อ น้ำ” เธอกระซิบหาคนที่ควรจะอยู่ข้างเธอ แต่กลับมีแค่เธออยู่คนเดียว      
            “เอม พ่ออยู่นี่ลูก” เสียงเข้มดังขึ้นอยู่เหนือหัว เอมใช้ความพยายามทั้งหมดในการมองหน้าบิดา ซึ่งยืนทำหน้าเศร้าอยู่ข้างเธอ           
            “เอม พ่อขอโทษนะ ที่ช่วยอะไรลูกไม่ได้” คุณเสวกบอกกับลูกสาวตรงๆ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อาย เมื่อเห็นสภาพของลูกที่เป็นดั่งดวงใจ    
            “พ่อ เอมไม่อยากตาย” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ การที่รอดมาได้ขนาดมาเจอหน้าบิดา มันก็เกินคำว่าปาฏิหาริย์แล้ว เธอควรจะตายไปตั้งแต่โดนยิงสองนัดซ้อนแล้ว แต่บางสิ่งบางอย่างในกายเธอ บอกว่ายังตายไม่ได้        
            “พ่อรู้ลูก พ่อรู้” คนเป็นพ่อบอกเสียงสั่นเครือ ไม่มีพ่อคนไหนเห็นลูกตัวเองตายได้ แต่เขาก็ทนไม่ได้เช่นกัน ถ้าต้องเห็นลูกมีชีวิตอยู่อย่างทรมาน      
            อยู่แบบเป็นอมตะ สำหรับเขามันก็เหมือนตายทั้งเป็น           
            “พ่อ ช่วยเอมด้วย” หญิงสาวบนเตียงยังคงร้องขอ หน้าของน้ำวนเวียนอยู่ในหัวสมองเธอตลอดเวลา คำพูดที่น้ำบอกเธอว่าอยู่คนเดียวไม่ได้ มันทำให้เธอเป็นห่วง เธอต้องรอด รอดเพื่อไปปกป้องน้ำ           
            “พ่อ อยากช่วยลูก แต่การที่ลูกจะมีชีวิตอยู่แบบนี้มันทรมานนะ ลูกจะทนได้เหรอ”         
            “ได้ พ่ออย่าให้เอมตายนะ”           
            เอมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงขอร้องไปแบบนั้น ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าโอกาสรอดของเธอมันแทบจะไม่มี เท่าที่เธอยังทนอยู่ได้ก็นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน        
            คุณเสวกพยักหน้าทั้งน้ำตา เขารู้ว่าทางที่เอมเลือกคืออะไร แม้เจ้าตัวจะไม่รู้แต่การที่เอมไม่อยากตาย และร้องขอการมีชีวิตอยู่ คือเงื่อนไขในการเป็นอมตะ เอมจะเลือกที่จะตายไปอย่างสงบก็ได้แต่ไม่ เขารู้ว่าลูกสาวเขามีบางสิ่งที่ต้องปกป้อง 
            ก็เพื่อนสนิทคนนั้นไงล่ะ  
            “พ่อจะช่วยลูกเอง”         

            เอมรู้สึกเหมือนร่างของเธอถูกยกลอยขึ้น และความรู้สึกเหมือนวิญญาณจะออกร่างก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง แต่มีเสียงหนึ่งดังตลอดเวลาที่บอกว่าเธอตายไม่ได้  
            “รอเอมก่อนนะน้ำ”         
            กองไฟที่ลุกโชนอยู่ด้านล่าง ดึงการตัดสินใจของคุณเสวกให้แกว่งไป เขามองหน้าลูกสาวในอ้อมแขน ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จนตอนนี้ร่างของเอมอยู่เหนือเปลวไฟด้านล่างพอดิบพอดี   
            เพียงแต่เสี้ยววินาทีของการตัดสินใจเท่านั้น ร่างทั้งร่างของลูกสาวเขาก็ลอยลงสู่เปลวไฟอันร้อนระอุ เสียงกรีดร้องอย่างทรมานเรียกน้ำตาของเขาให้ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เพียงแค่ไม่ห้านาที แต่สำหรับเขามันนานยาวนานราวหลายร้อยปี แล้วทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความสงบ เปลวไฟข้างล่างมอดดับลงแล้ว เหลือไว้เพียงร่างเพรียวของหญิงสาวที่ยืนนิ่ง    
            “ขอบคุณนะคะพ่อ”

            “เอม” น้ำสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้าย เธอฝันเห็นเอมโดนยิง หญิงสาวหอบหายใจเมื่อเรื่องในความฝันมันเหมือนเกิดขึ้นจริง ก่อนจะมองไปรอบๆห้องนอน     
            “นี่มันห้องนอนเอมนี่นา” สาวหมวยพยายามนึกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เหมือนมันมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น แต่เธอกลับนึกไม่ออก       
            “ตื่นแล้วเหรอน้ำ”