ตอนที่ 71 : 12.ข้าวใหม่ปลามัน (5)

"หนาวเหรอ" เขาถามเสียงพร่า แต่อนามิกาไม่ตอบ เธอยื่นแขนโอบรอบคอเขาแล้วดึงเขาลงมาจูบ

ไม่รู้ว่าใครจูบใคร แต่ไม่สำคัญเลยสักนิด น้ำที่ติดกายเขาซึมเข้าผิวเธอ เมื่อเขาแนบร่างเข้าหา เธอก็หยัดร่างเข้าหาเขา สัมผัสเขา ไม่กลัว ไม่อาย จุดอารมณ์ให้ยิ่งเตลิดจนวรรธนัยต้องครางลึกในลำคอ

เนื้อแนบเนื้อขับไล่ความหนาวได้ดีกว่าอาภรณ์ใดๆ ไฟในกายค่อยๆ ลุกและเผาไหม้จนอนามิกากรีดร้องอย่างสุดกลั้นเมื่อถูกสามีผลักดันให้ก้าวขึ้นสู่สวรรค์ จากนั้นไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงเขาคำรามอยู่ข้างหูเธอเช่นกัน

- - - - - - - - - -

ทั้งๆ ที่วรรธนัยสัญญาว่าจะไม่ทำให้ใครต่อใครรู้ว่าเขากับเธอขึ้นไปทำอะไรกันข้างบนสองคน แต่เขาก็ผิดสัญญาจนได้ เพราะกว่าเขาจะจูงเธอลงมาจากชั้นสองได้ก็เลยเวลารับอาหารเย็นไปสองชั่วโมงแล้ว

อาหารถูกอุ่นแล้วอุ่นอีกจนต้มจืดกลายเป็นต้มเค็ม ปลากรอบแทบกลายเป็นปลาเผา แต่สองสามีภรรยาที่อิ่มหนำกันมาแล้วไม่บ่นเลยสักนิด พอกินอะไรที่ผิดรสไปแล้วยังเหลือบมองกันแล้วส่งยิ้มให้กันได้อีก

ข้าวใหม่ปลามัน มันหอมหวานเช่นนี้นี่เอง

- - - - - - - - - -

อาการของคุณยายบังอรดีขึ้นอยู่เกือบสองอาทิตย์ จากนั้นอาการก็ทรุดหนักลง

แม้ใจจะยังสู้ ยังอยากเห็นเหลน แต่ร่างกายท่านไม่ไหวจริงๆ ดังนั้นหลังจากหลับไม่ตื่นอยู่สามวัน เช้าวันที่สี่ท่านก็จากไปอย่างสงบ

อนามิกามานอนเฝ้าท่านตั้งแต่วันที่ท่านอาการทรุดและไม่เคยห่างจากท่านเลย หญิงสาวไม่ได้ร้องไห้ แต่นั่งสวดมนต์อยู่ข้างกายท่าน และมองดูท่านจากไปอย่างสงบ

- - - - - - - - - -

งานศพของคุณยายบังอรจัดขึ้นที่กรุงเทพนั่นเอง เนื่องจากอนามิกาโทรไปถามคุณป้าของเธอแล้ว ท่านว่าหากขนศพคุณยายกลับก็ลำบาก ยุ่งยาก ให้ทำพิธีเล็กๆ และจบกันไปเลยจะดีกว่า

ครอบครัวของคุณป้าไม่มางานศพเลยสักวัน โดยอ้างว่างานที่ร้านยุ่ง ดังนั้นจึงเป็นอนามิกา คุณย่านวลปราง และวรรธนัยที่เป็นผู้ดูแล จัดการเรื่องงานทั้งหมด ซึ่งก็ไม่ยุ่งยากเท่าใดนัก เพราะแขกจากทางแม่กลองมากันไม่มาก ส่วนแขกทางคุณย่าและวรรธนัยก็ไม่ได้มากนักเพราะไม่มีใครรู้จักคุณยายบังอรเลย

เมื่อสวดครบสามวันก็เผา อนามิกามองคุณยายที่นอนสงบนิ่งอยู่ในโลงเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้นี่เองที่อนามิกาต้องเสียน้ำตา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่จนวรรธนัยที่เฝ้ามองเธออยู่ตลอดพลอยปวดใจไปด้วย

งานศพที่ถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้อนามิกาต้องยุ่งทำโน่นทำนี่และรับแขก เธอจึงไม่มีเวลามาเศร้า เสียใจ แต่พอวันนี้ได้พบหน้าคนที่ตนรักที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย ความเสียใจที่ถูกความยุ่งถมทับจึงพังทลาย

วรรธนัยกอดอนามิกาเอาไว้แน่น ปลอบเธอเสียงนุ่ม "ทำใจดีๆ ไว้ ยังไงนางก็ยังมีพี่ ยังมีคุณย่านะ"

- - - - - - - - - -

​

จริงเหรอ พี่จะไม่ทิ้งนาง จะปกป้องนางใช่ไหม