ตอนที่ 50 : 9.มุมมองที่เปลี่ยนไป (2)

ถ้าถามว่าการดูแลคุณยายนี้ทำให้อนามิกาเหนื่อยหรือไม่ เธอคงตอบทันทีว่าไม่เหนื่อยกาย แต่...เหนื่อยใจ

เหนื่อย ที่เห็นคุณยายไม่สามารถกลับไปแข็งแรงได้เหมือนก่อน ท่านอาจไม่ถึงกับเดินไม่ไหวหากไม่มีคนคอยประคอง ทว่าเมื่อเดินมากๆ ก็จะวูบ เป็นลม คล้ายคนโลหิตจาง จนปล่อยให้ท่านคลาดสายตาไปไม่ได้เลย

อีกประการ เธอรู้ว่าคุณยายเจ็บ ปวดท้อง แม้ท่านไม่แสดงออกต่อหน้าเธอ กระนั้นยามที่ท่านหลับ ควบคุมตนเองไม่ได้ บางครั้งท่านจะเอามือกุมท้อง งอตัวอยู่บนเตียงพร้อมครางอย่างเจ็บปวด

เธอคิดว่าควรส่งคุณยายเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง ให้ท่านอยู่ในการดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิดน่าจะดีกว่า

ทว่า...ป้าพิมผกาและพลอธิปไม่เห็นด้วย

คุณป้าถึงกับพูดจาไม่ดีใส่เธอเสียด้วยซ้ำ 'เข้าโรงพยาบาลไปแล้วมันจะหายไหม หมอก็บอกแล้วไงว่าอยู่ได้อีกไม่นาน แล้วจะเปลืองเงินเปลืองทองทำไม รวยนักเหรอเราน่ะ บอกเลยนะว่าป้าไม่มีเงินหรอก ตอนนี้ที่ร้านก็กำลังจะขยายสาขาไปที่กรุงเทพ ป้ามีธุระต้องใช้เงินเยอะ นางคงเข้าใจป้านะ'

เข้าใจ...เข้าใจอย่างนั้นหรือ เข้าใจว่าคนเป็นสำคัญกว่าคนใกล้ตาย ตัวเองสำคัญกว่าบุพการี

เรื่องแบบนี้อนามิกาไม่อยากเข้าใจหรอก!

หญิงสาวกำลังกลุ้มใจ กำลังตัดสินใจว่าควรส่งคุณยายเข้าโรงพยาบาลที่ใดดี จริงอยู่ ที่เดิมมีคุณหมอคุ้นหน้าคอยดูแล แต่คุณลุงหมอก็ลงความเห็นแล้วนี่ว่าช่วยคุณยายเธอไม่ได้ เข้าไปก็ได้แต่ดูแล ไม่ใช่รักษา เช่นนี้เธอควรพาคุณยายไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่น กับหมอคนอื่นดูดีหรือไม่ บางที...บางทีอาจมีโชค

เมื่อตัดสินใจได้อนามิกาก็ลงมือหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตเพื่อดูว่าหมอที่ไหนเชี่ยวชาญพอจะดูแลยายเธอได้ หญิงสาวหมกมุ่นอยู่กับคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเสียจนไม่ได้มองว่าตอนนี้มีใครบางคนย่องขึ้นเรือนมา

ใครคนนั้นจดปลายเท้าเบาหวิวราวแมวน้อยตัวหนึ่ง และมาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ ลอบมองเธอหาข้อมูลเพื่อคุณยายด้วยสายตาอ่อนโยน

"ไม่ต้องหาแล้ว"

อนามิกาตกใจจนเกือบจะร้องกรี๊ดเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง หญิงสาวหันขวับไปมอง และได้พบคนที่ก่อนหน้านี้หลายวันเธอคงพูดได้เต็มปากว่าไม่อยากพบ ทว่ามาตอนนี้...หลังจากเขาดีกับเธอ กับคุณยาย เธอก็แค่เหม็นหน้าเขานิดหน่อย ไม่ถึงขนาดไม่อยากเจอเหมือนก่อน

หลังจากเห็นแล้วว่าใครมา เจ้าของเรือนตวัดสายตาไปมองเด็กดาวซึ่งยืนยิ้มเจื่อนอยู่ที่บันไดบ้าน แม้จะฉุนนิดๆ ที่สาวใช้ไม่มารายงานเธอก่อนว่ามีแขกตามที่ควรปฏิบัติ แต่กลับยอมให้แขกย่องมาทำให้เธอตกใจ อนามิกาก็ไม่ได้ดุว่าสาวใช้คนนั้น เพียงแค่สั่งเรียบๆ

"ไปหาน้ำกับของว่างมารับแขกด้วย"

ดาวรับคำก่อนวิ่งตึงๆ ลงบันไดไปคล้ายไม่มีใครสั่งใครสอน ทั้งๆ ที่ทั้งเธอกับคุณยายก็บอกเด็กคนนั้นหลายครั้งแล้ว บอกจนอ่อนใจ

"เชิญนั่งค่ะ" อนามิกาปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กลงมาแล้วผายมือไปยังเบาะหนานุ่มตรงกันข้ามกับเธอ

เห็นเจ้าของบ้านต้อนรับแบบมีน้ำใจแบบนี้วรรธนัยก็ไม่ทำให้เสียน้ำใจ เขาเดินไปนั่งที่เบาะนั้นพร้อมมองไปทั่วชาน

"ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ"

"คุณยายกับแม่อิ่มอยู่ในห้องนอนค่ะ รับอาหารเย็นอยู่ เดี๋ยวแม่อิ่มคงออกมา"

​

แล่นมาหาเขาอย่างเร็วเลยน้าาาาาา พ่อคนไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีครอบครัว