คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 3 นาที (ริมฝีปากรสเลมอน)
@สนามีฬาัหวั
เวลา 15.00 น.
แ็ร้อนเปรี้ยนานี้..
แ่ "นาที" ็ยัรบเร้าให้ผมออมาวิ่เป็นเพื่อน อยาะัใ แ่เอะอะ! อะไร็ู่...
"ไทม์ มารานอารวิ่ 400 ม. ือ 69 วินาที แ่ถ้า้อวิ่ 1,200 ม. (็สามรอบสนามนั่นแหล่ะ) ็ใ้้เวลาราวๆ 3 นาที 27 วินาที"
"แ่เราไม่ไ้วิ่แ่นะ เราแ่ะทสอบสมรรถภาพร่าาย "
"แ่ถ้าเ้าทีหลัเพื่อน ็มีสิทธิ์ที่ะไม่ผ่าน"
"ทำไม้อโหนานี้้วย"
"หรืออยาเป็นทหาร หน้าหวาน ผิวาวๆแบบนี้ โนรับน้อแน่"
“ทำไม้อู่้วย..เราเหนื่อย”
แฮ่ๆ…
วิ่เสร็สามรอบสนาม ผม็ลไปนอนาแ้าาที่พื้นห้า เลือสูบี หัวใเ้นแร ัวแเป็น้ำๆ ืออะไร…เหนื่อยโว้ย!!
“10 นาที ถ้าวิ่แบบนี้ อย่าิว่าะสอบผ่าน พ่อเป็นทหาร็ไม่่วยหรอนะไทม์”
“นาที เราหิวน้ำ เราปวา เราเหนื่อย”
“ทำไมี้บ่นั ยัไม่ไ้วิพื้นอีนะ”
“วันนี้ไม่ไหวเหอะ ไปินเลม่อนโาันเหอะ นะ"
"ไม่ทันไร เรียหาแ่อิน"
“ินเสร็แล้วไปูหนับ้านเรา วันนี้พ่อับแม่ไปรุเทพฯ เราอยู่นเียวเหา”
“โอเร..ั้นใรถึรถทีหลันนั้นเลี้ย”
“เฮ๊ย…รอ้วย โอีแล้วนะไทม์”
ผมระโ้อนท้ายมอเอร์ไ์เวสป้าอ “นาที” ลับบ้าน พ่อผมไม่ไ้อยู่บ้านพัใน่ายทหาร เพราะแม่อยาอยู่บ้านเ่าอุยายมาว่า ที่นี่มี้นไม้เยอะ แม่ปลู้นเลม่อนไว้้ารั้ว ปีนี้มันออลูแม่อบเอามาทำเป็นไรัปเลม่อนให้ผมรานมปั แล้ว็เอาไปเลม่อนโาเวลาที่่พ่อลับาทำานมาเหนื่อยึ่ผมแย่พ่อินเป็นประำ
ผมเป็นลูนเียว เพราะแม่มีลูอนอายุเยอะแล้ว พ่อเป็นห่วสุภาพแม่็เลยยอมมีลูแ่นเียว ใริพ่ออยาไ้ลูสาวเป็นนโ แล้วมีลูายเป็นนเล็ ให้พี่สาวอยู่เป็นเพื่อนแม่ แล้วให้ลูายไปเป็นทหารเหมือนพ่อ แ่แม่ลอผมออมา ผิวอผมาวอมมพู ัวเล็ระิ๊ริ แล้วอนเ็ๆ็ป่วยบ่อย แถมไม่อบออำลัาย ผมอบวารูป เล่นเมส์่ แล้ว็อ่านหนัสือมาว่าที่ะออไปบ้าพลั พ่ออบะลาผมไปเล่นเทนนิส แ่ผมอ้อนแม่ว่าผมไม่ไหว…และแม่็ยอมามใ
พ่อ : เป็นลูทหาร้อแ็แร ไปีเทนนิสับพ่อีว่า
ไทม์ : ผมอบวารูปรับ ให้ผมอ่านหนัสือยัีะว่าไปวิ่ไล่ลูเทนนิส
พ่อ : พ่ออยาให้เรียนนายร้อย
ไทม์ : ผมอเรียนวิาที่ผมอบนะรับ
พ่อเป็นทหาร็ริ แ่ไม่เยบัับ พ่อให้อิสระในารเลือแผนารเรียน ทั้ที่วระเรียนวิทย์-ิย์ แ่ผมเลือที่ะเรียนศิลป์-ภาษา
“ถึแล้ว ไปเปิประูบ้านิ”
“อ้าวอโทษที มัวแ่ิอะไรเพลินไปหน่อย”
นาที อรถไว้ใล้ๆ้นเลม่อนสีเหลือลู ผมเ็เลม่อนลูใล้สุิมือมา้วย เราหอบเป้นละใบเ้าบ้าน ผมเินแยไปทีู่้เย็น หยิบมะนาวสออมาาล่อ ลมือั้นผสมับเลม่อน เทไรัปใส่แ้วาม้วยน้ำเลม่อนมะนาว นให้เ้าัน แล้วใส่น้ำแ็ไปรึ่แ้วนให้เ้าัน านั้นเทโาใส่ไป่อนแ้วแล้วเิมน้ำแ็ สูรไรัปเลม่อนอแม่ไม่แพ้ใรในโล ถ้าผมว่าอร่อย นาที ็้ออร่อยแน่นอน
“นาที มาิมน้ำเลม่อนอเราหน่อย”
นาทีเินมารับแ้วเลม่อนโาึ้นื่มอึให่ แล้วยิ้มพราย “หวานอมเปรี้ยว..ื่นใะมั” “แน่นอนิ..สูรอแม่เราเอ” ผมยิ้มรับแล้วยแ้วอัวเอึ้นื่มบ้า อารามรีบร้อนไปหน่อยเลยทำแ้วระอน้ำเลม่อนเปื้อนั้แ่ปาไหลมายันาและเลอะไปที่เสื้อ้วย
“โอ๊ย..หเลย”
“ุ่ม่ามลอ เสียายอ”
“ฮะๆ ไม่เป็นไร ยัไม่หมเี๋ยวเราผสมใหม่”
“เอาอเราิ”
“อื้ม...”
นาทียแ้วเลม่อนโาระเ้าปา แล้วยับัวมาหาผมอย่ารวเร็ว ริมฝีปาหนาว่าประบมาที่ริมฝีปาผม มือให่ับาผมเิึ้นแล้วส่น้ำหวาน่าส์่อนเปรี้ยวเ้าสู่โพรปาผมอย่ารวเร็ว ผมรีบลืนลอ่อนที่ะสำลั มือำลัะทุบนเล่นแผลๆ นาที็ันัวผมเ้าไปยืนิู้เย็น แล้วบเบียริมฝีปาให้แนบแน่นึ้นไปอี ูึไล้เลียเลาะเล็มอยู่แ่ภายนอนผมนลุ มือิำยำที่ท่อนแนอนาทีอย่าแร้วยวาม่านเสียว
นานเป็นนาที ว่าริมฝีปาหนาะผละออมา เล่นเอาผมหอบหายใแร ปาแ ัวแไปหมแล้ว
ผมทุบอั๊เ้าไปที่อเสื้ออไทม์ “ไอ้บ้านี่…”
“โอ้ย.เ็บ”
“ูบทำไม เอาให่แล้วนะ”
“เราแ่ะิมว่าปา ไทม์ รสาเป็นยัไ”
“แล้วรสาเป็นยัไล่ะ”
“หวาน่อน่าส์ เหมือนเลม่อนเลย เราอบ อิมอีทีิ”
“ไม่เอา...”
ความคิดเห็น