ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ปฏิบัติการกระชากใจนายสุดเฮี๊ยบ

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 เพื่อนใหม่ที่น่าประหลาดใจ

    • อัปเดตล่าสุด 24 ต.ค. 55


                            และแล้วฉันก็เดินทางมาถึงโรงเรียนพร้อมกับยัยน้ำผึ้งเรียบร้อยแล้ว ให้ตายเถอะไม่รู้ยัยนี่ไปกินอะไรมาช่วงปิดเทอมเพราะหมัดมันหนักขึ้นนิดนึง ก็อย่างว่าแหละเป็นคุณหนูดีๆไม่ชอบกลับชอบไปลุยงานที่ผู้หญิงคนอื่นเขาไม่ทำกัน แต่ก็นะฉันชินแหละเพราะเรามีนิสัยคล้ายกันไม่แปลกหรอกที่เราจะเข้าข้างกัน การที่เราเหมือนกันมันทำให้เรารู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ นี่ฉันคิดไปเรื่อยเปื่อยมากเลยนะเนี่ย กลับมาสู่โลกปัจจุบันตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้าห้อง ม.4 / 2 ซึ่งฉันกับยัยผึ้งก็เรียนห้องเดียวกันเนี่ยแหละ เพราะเราไม่อยากแยกจากกัน ป่าวหรอกยัยผึ้งบอกว่า "ถ้าโจทย์เก่ากลับมาเล่นงานฉันแกไม่อยู่ด้วยเดี๋ยวก็หาว่าฉันเล่นสนุกอยู่คนเดียวอีก" เป็นซะอย่างนี้แหละเราถึงเข้ากันได้ดี
                            "เธอชื่ออะไรหรอ?" ขณะที่ฉันคิดเรื่อยเปื่อยก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเรียกฉันทำให้ฉันดึงสติกลับมายังโลกปัจจุบัน ฉันจึงหันกลับไปมองเพราะเธออยู่ด้านหลังของฉัน
                           "ว๊าก! ผีหลอก" ฉันตะโกนลั่นห้องจนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกันหมด ก็จะไม่ให้ฉันแหกปากร้องแบบไร้มารยาทได้ไงล่ะ ก็ยัยนั่นน่ะไว้ผมหน้ายาวถึงคางไม่เห็นหน้าเห็นตา เห็นแล้วนึกว่าจูออนผีดุซะอีก
                           "ไหนๆ ผีที่ไหนหรอ นี่มันตอนกลางวันนะ" ยัยนั่นทำหน้าตาตื่น การหันซ้ายที ขวาที ของหล่อนทำให้ฉันเห็นหน้าตายัยนั้นเต็มตา จริงๆแล้วยัยนั่นหน้าตาก็ไม่เลวร้ายอะไรเลย ก็แค่ฟันที่เหยินแบบมีศิลป์ แว่นที่ใหญ่เท่าไข่ห่าน จุดด่างดำที่กระจัดกระจายเต็มใบหน้า ก็ไม่เห็นต้องปิดบังเลยนิ
                          "ขอโทษทีนะที่เราเสียมารยาท เราตกใจไปหน่อยน่ะ เราชื่อว่า ธันยชนก วิจิตรวัฒนไกรสรณ์ เรียกสั้นๆว่า ต้นอ้อก็ได้นะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มจนหน้าบานเพราะมาม๊าสอนว่า "เมื่อเราต้องย้ายสถานที่เรียนหรือสถานที่ทำงานสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือการผูกมิตรนะจ๊ะ" เพราะแบบนี้แหละฉันจึงต้องผูกมิตรไว้ก่อน
                          "เราชื่อ เอมวิภา เรียกสั้นๆว่าเอมก็ได้นะจ๊ะ" ยัยนั่นแนะนำตัวเองขึ้น ก่อนจะส่งกล่องบางอย่างให้ฉัน
                          "เธอให้ฉันหรอ?"ฉันถามด้วยความสงสัยเพราะฉันไม่เคยมีคนแปลกหน้า(ยกเว้นบรรดาผู้ชายที่โรงเรียนเก่า) เอากล่องของขวัญ ไม่สิจะเรียกว่ากล่องของขวัญได้ไงในเมื่อกล่องที่ว่ามันเป็นกล่องที่เหมือนกับกล่องแว่นมากกว่า
                          "เอ่อ..เออ..ฉันเจอมาน่ะแต่ฉันไม่กล้าเอาไปให้สภานักเรียนประกาศน่ะ ฉันกลัวน่ะ" ยัยเอมตอบ สรุปยัยนี่จะให้ฉันเอาของที่เจอไปให้สภานักเรียนเลยมาตีสนิท แต่ก็ช่างเถอะฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมยัยเอมต้องก้มหน้าก้มตาตอบ แถมมือที่ถือกล่องแว่นยังสั่นน้อยๆอีกต่างหาก
                          "เธอเลยอยากให้ฉันเอาไปให้แทนเธอน่ะหรอ?" ฉันพูดตามที่ฉันคิดทันที
                          "ก็ประมาณนั่นแหละจ๊ะ พอถามเธอก็บอกว่าเธอเก็บได้ล่ะกันนะ" ฉันไม่เข้าใจจริงๆทั้งๆที่ยัยเอมเป็นคนเจอแท้ๆแทนที่จะเอาหน้ากลับจะให้ฉันได้หน้าแทนฉันไม่ใช่คนแบบนี้หรอกนะ
                          "เอม! ฉันขอบอกเธอก่อนเลยนะ ฉันไม่อยากจะได้หน้าหรืออะไรทั้งนั้น คนเป็นเพื่อนบอกกันดีๆขอร้องนิดๆหน่อยๆเดี๋ยวเราก็ช่วย เราไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรหรอกนะ เดี๋ยวเราเอาไปให้แทนเธอเองแต่เราก็จะบอกว่าเธอเป็นคนเจอ เราเป็นเพียงคนนำมาให้" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแฝงไปด้วยความไม่ชอบใจเท่าไรนัก
                          "ฉันขอโทษนะต้นอ้อ  ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นใจร้ายอะไรหรอกเพียงแต่เรา ไม่กล้าจริงๆ" ยัยเอมพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาฉันยัยนั่นน้ำตาคลอด้วยแฮะ ทำไมต้องซาบซึ้งอะไรขนาดนั้น
                          "ช่างมันเถอะ เอามาสิ เดี๋ยวเราเอาไปให้เองไหนๆวันนี้ก็เป็นแรกของการเปิดเทอม ยังไม่ได้เรียนด้วยนิ" ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นเพราะได้เห็นน้ำตายัยเอม
                          "ยังไงเธอก็ระวังด้วยนะ" ยิ่งคุยฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจให้ตายเถอะ
                          "ฉันไม่ตายง่ายหรอกน่า" เมื่อมันใกล้จะหมดความอดทนฉันจึงเดินไปดึงกล่องแว่นออกจากมือของยัยเอมทันที 
                          ....พอต้นอ้อหันหลังกลับไปจึงไม่เห็นว่าเพื่อนใหม่ของเธอยิ้มอย่างพอใจเพราะทำตามที่ต้องการสำเร็จ...
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×