คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 อ้ากกก!ช่วยด้วยยัยโหดจะฆ่าฉ้านนนน
บทที่1 อ๊ากกกกกก! ช่วยด้วยยัยโหดจะฆ่าฉ้านนนนนนน!
“ Happy Birthday Toooo You หง่าว หง่าววว
Happy Birthday To Youuu หง้าวว หง่าว ”
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นสนั่นโลก (โอเวอร์) อึ๋ย! น่ารำคาญชะมัดนอนต่อดีกว่า
“นี่!ต้นอ้อ ตื่นยังลูกวันนี้ป๋ากับม๊าไม่อยู่นะ”เสียงม๊าโหวกเหวกอยู่ชั้นล่าง ไม่อยู่ก็ไม่อยู่สิ ฉัน ม.ส. ไม่สนหรอกคนจาหลับจานอน *-*
*เวลาผ่านไป 30นาที*
“มีใครอยู่ไหมคะ คุณลุง คุณป้า อยู่ไหมคะ”เสียงหวานใสๆดังขึ้นที่ริมรั้วบ้านของนางเอกจอมขี้เกียจ ด้วยความสงสัยและความคุ้นเคยเธอจึงจับประตูปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อก เธอจึงเดินมายังห้องรับแขกที่ประดับด้วยภาพศิลปะมากมายราวกับเดินหลงอยู่ในงานนิทรรศการจัดแสดงภาพงานศิลปะก็ไม่ปาน แต่มันก็ไม่ต่างกันเท่าไรเพราะงานทุกชิ้นล้วนเกิดจากฝีมือเจ้าของบ้านทั้งสิ้น เมื่อเธอเดินมายังห้องครัวเพื่อสำรวจก็ไปสะดุดตาตรงที่หน้าตู้เย็นเพราะมีกระดาษสีชมพูหวานแหว๋วปะอยู่มีข้อความว่า
“วันนี้หนูต้องทำกับข้าวกินเองนะ ม๊ากับป๋าต้องไปธุระที่บ้านย่า เมื่อทำธุระเสร็จจะรีบกลับมาทำกับข้าวไว้เลย แต่ก่อนออกจากบ้านอย่าลืมให้อาหารเจ้าผักแว่นด้วยล่ะ”
จาก
มาม๊าที่น่ารักของลูกไง
“นี่!ยัยต้นอ้อต้องยังไม่ตื่นแน่ๆหรือว่าอืดตายไปแล้วO.O ไม่นะ”สาวน้อยปริศนาพูดขึ้นก่อนวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองราวกับว่ากำลังวิ่งแข่งกับนักกีฬาจังหวัด-o-จากนั้นก็บรรเลงฝีมือการตีกลองด้วยความบ้ากระห่ำ(จริงๆควรเรียกว่าทุบประตูมากกว่า)
ปัง! ตึง!ตึง! ปัง! ปัง!
“ยัยอ้อตื่นได้แล้วยัยบ้า นี่มัน 7 โมงครึ่งแล้วนะวันนี้เธอกับฉันต้องไปโรงเรียนกันแล้วนะ ตื่นสิ”
“คนจาหลับจานอนอย่ากวนได้ม้ายยยย”ฉันตอบกลับไป ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงอันคุ้นหูนั้นถอนหายใจอย่างรุนแรงอ่านะ -_-‘?’ สงสัยหูฝาดไปแล้วล่ะมั้ง? แต่มันก็....ชั่งเถอะ!
“นี่ยันต้นอ้อ ฉันเรียกอีกครั้งเดียวนะ จะตื่นไม่ตื่น” เฮ้! ยัยนี่เซ้าซี้ชะมัด ยุ่งน่าจะไปไหนก็ไปไป๊
“สวัสดีคะคุณป้าเป็นอย่างไรบ้างคะ น้ำผึ้งคิดถึ้งคิดถึง วันนี้คุณลุงกับคุณป้าไปไหนกันหรอคะบ้านเงียบเชียวตอนนี้ยัยอ้อก็ยังไม่ตื่น ไปฮันนีมูน ว้าว! ฉลองครบรอบแต่งงาน 20 ปีว่าแต่ไปที่ไหนกันหรอคะ ภูเก็ตเชียวหรอ คุณป้าคะเก็บเปลือกหอยมาฝากน้ำผึ้งสักอันสองอันนะคะ...............”
ยัยนั่นคุยโทรศัพท์กับใครทำไมมีชื่อเราด้วยหว่า? ฮันนีมูนอะไร? ไม่เข้าใจ ด้วยความที่ต่อมอยากรู้อยากเห็นมันกำเริบ อด รน ทนไม่ไหว จึงเดินมาเปิดประตูห้องก็พบซาตานในคราบนางฟ้าO.o’’ ที่ยืนจ้องฉันราวกับว่าจะเขมือบหัวฉันให้ได้ซะงั้น-_-‘’และที่ทำให้ฉันตกใจไปมากกว่านั้นคือ ยัยนี่เป็นเพื่อนรักของฉันเองคะ ว้าวสุดยอดเธอกลับมาจากรีสอร์ทที่ครอบครัวมันทำกิจการ รีสอร์ท แอน สปา ที่ปราจีน มีฟาร์มโคนม มีสวนผลไม้ แล้วอีกสารพัด ฉันเคยไปพักเที่ยวเล่นที่นั่นหลายครั้งแล้วนะ^O^
“นี่ยัยอ้อ ตื่นขึ้นมาเจอหน้าฉันต้องทำหน้าหื่นเลยหรอ”=_=? โห ดูเจ็แกดิกลับมา ถามคำถามจนฉันอยากเอาหน้าไปมุดโถส้วมเลย สงสัยสะกดคำว่า “อับอาย”ไม่เป็น โว้ยยยย...ยัยบ้า
“นี่จะบ้าหรอ คนที่เพิ่งตื่นก็สีหน้ากันแบบนี้กันทั้งนั้นแหละย่ะ!” ^-^ ฉันตอกกลับ แต่นังนี่ตอกกลับจนฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเลย
“ใช่ ยกเว้นแกคนเดียวที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความหื่นกระจายทั่วห้อง เชียวล่ะ หุหุหุ” O. + ฉันเงียบ (เถียงไม่ออกน่ะดิ) นังนี่ปากเสียได้ใจมากมาย ว่าแต่เมื่อกี้นี้มัน เรื่องฮันนีมูน
“นี่ยัยผึ้ง เมื่อกี้แกคุยโทรศัพท์กับใครอ่ะ”-_-‘?’
“อ้าวก็คุยกับป๋าแกไง ถามแปลก”
“แล้วฮันนีมูนล่ะ?”ฉันเซ้าซี้ หืม.....ป๋ากับม๊าต้องมีเรื่องปิดบังเรา ชัวร์ป้าบ ฟันหัก อุ๊ย ฟันธง
“ป๋ากับม๊าแกไม่ได้บอกหรอกหรอว่าเค้าจะไปฮันนีมูนกัน 2 ต่อ 2 ที่ภูเก็ต เนื่องในโอกาสครบรอบแต่งงาน 20 ปีไง”^^ นั้นไงปิดบังฉัน ป๋ากับม๊าโหดร้ายที่สุด ดังนั้นฉันจึงไปคว้ายัยผึ้งมากอดไว้
“นี่แกเอามือกับหน้าแกไปไกลๆเลยนะ หน้าก็ยังไม่ล้าง ฟันก็ยังไม่แปรง นอนน้ำลายยืดอีกต่างหาก อึ๋ย! น่าเกลียด” นี่แกด่าฉันอย่างเจ็บแสบมากยัยผึ้ง แต่เออ -_-’’ แล้วฉันไปกอดมันทำไมเนี่ย โอ๊ย! เครียด
“เออ โทษที ฉันยอมรับว่าหน้ายังไม่ล้าง ฟันยังไม่แปรง แต่ฉันไม่เคยนอนน้ำลายยืดอย่างที่แกว่าสักนิด”
“ช่างเถอะ แกรู้ไหมว่าวันนี้เปิดเรียนวันแรกต้องไปปฐมนิเทศตอน 9 โมงตรงนี่มันก็จะ 8โมงครึ่งแล้ว เอ๊ย! จะ 8 โมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย ตายแล้วฉัน แกคนเดียวตื่นก็สาย ยัยอ้อมาเขกกะโหลกสักโหลนึงซะดีๆ วันนี้แกตายไม่สวยแน่”ยัยนี่มันโหดอำมหิตสุดๆ มันจะฆ่าสาวน้อยน่ารัก เรียบร้อย (ตรงไหน) อย่างฉันแว้วววววว ไม่น๊า
ความคิดเห็น