ปฏิบัติการกระชากใจนายสุดเฮี๊ยบ

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

**ต้นอ้อ**

            ฉันมีชื่อว่าต้นอ้อ แหม! ชื่อน่ารักมั้ยล่ะ และมีชื่อจริงว่า ธันยชนก วิจิตรวัฒนไกรสรณ์ อายุ 16 ปี เพิ่งจบม.3 จากโรงเรียนแห่งหนึ่ง ตอนนี้ไปต่อที่โรงเรียนมัธยมที่มีชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องกฎระเบียบสุดเคร่งครัด (สุดโหด) ตราหน้าประจำโรงเรียน สาเหตุที่เรียกว่าโหดก็เพราะว่ามีกฎกติกาการอยู่ร่วมกันถึง 3,333 ข้อO.O’’ กฎแต่ละข้อบัญญัติเอาไว้สุดแสนจะน่าสะพรึงกลัว ดังนั้นจะยกตัวอย่างสัก 1 ข้อ คือข้อที่1,111 บัญญัติว่า

                        “หากเกิดการทะเลาะวิวาท ให้บุคคลผู้นั้นทำความสะอาดอาคารใหญ่........................”

            ขอขั้นเวลานีสนึ่งตอนที่อ่านตอนแรกน่ะการลงโทษที่โรงเรียนนี้เด็กมากมาย ^^ หุหุหุ แต่มันยังไม่จบน่ะสิ

                        “ซึ่งอาคารใหญ่มีทั้งหมด 15 ชั้น แต่ละชั้นมีชั้นเรียนชั้นละ 10 ห้อง รวมแล้ว 150 ห้อง กำหนดเวลา 2 ชั่วโมง ห้ามขาดห้ามเกิน”

                        OoO” O[]O” OoO” โอว.........สุดยอดกฎของเค้าโหดได้ใจจริงๆ นี่มันโรงเรียนหรือว่านรกกันแน่เนี่ย --_-- ฉันไปสมัครเรียนวันแรกก็ได้สมุดกฎทันที ( แกเล่นแจกน้องใหม่ทุกคน ) พี่สาวสุดเซ็กซี่ประจำสายคอมฯบอกว่า..........

                        “รุ่นพี่ประธานนักเรียนมีนโนบายให้พิมพ์แจกน้องใหม่ทุกคน เพื่อที่จะได้ทำความเข้าใจและทำตามกฎกติกาการอยู่ร่วมกันในสถานศึกษาแห่งนี้อย่างเคร่งครัด ไม่ขาดตกบกพร่อง พวกพี่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าน้องๆทุกคนจะต้องทำตามกฎได้ทุกข้อนะคะ”

            เน้นจริงคำว่าต้องทำให้ได้เนี่ยฉันอยากตะโกนว่า‘ถ้าอีตาประธานนั่นทำได้ฉันก็จะทำทุกอย่างที่ต้องการโดยไม่มีข้อกังขา’ แต่เผอิญแค่คิดไม่ได้พูดน่ะ*[]* แต่จริงๆนะใครจะทำตามได้ซะทุกอย่างฉันคนนึงแหละที่ไม่ได้เพราะฉันชอบแหกกฎ แหกได้มันสนุก ตื่นเต้น พูดแบบนี้แล้วคิดถึงยัยผึ้งชะมัดไม่ได้ไปซ่าเลยแต่เรื่องกฎยังไม่จบฉันต้องเอาไปให้ปะป๋าสุดที่รักของฉันดูก่อนถึงความโหดร้ายของโรงเรียนแห่งนี้ เผื่อบางทีฉันอาจจะได้ย้ายโรงเรียนก็ได้ อิอิอิ ^#^เมื่อฉันคิดแบบนี้ก็ใส่เกียร์1 วิ่งไปให้ปะป๋าอ่านที่ห้องนั่งเล่น

            “ปะป๋าดูนี่แปบนึงนะจ๊ะ”ฉันพูดเสียงอ่อนเสียงหวานชนิดที่ตัวเองยังขนลุก

            “ทำเสียงแบบนี้มีเรื่องมาอ้อนป๋าอีกแล้วใช้มั้ย?”ป๋านี่ก็รู้ทันซะทุกอย่างเลยนะ>//<

            “ยังไม่ได้มีเรื่องอารายสักหน่อยป๋าก็แค่อยากให้ดูสมุดนี่นิดนึงน่านะอ้อแค่อยากรู้ว่าป๋าคิดยังไงกับสมุดเล่มนี้”ฉันพูดยานคาง จากนั้นป๋าก็ยื่นมือมารับสมุดกฎจากฉันไปอ่านเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าป๋าก็อ่านจบฉันติดการอ่านหนังสือเร็วมาจากป๋านี่แหละ อิอิอิ ^-^

            “ป๋าว่ามันก็ดีนี่แต่ละข้อปราบไอตัวแสบของป๋าอยู่มัดเลยทีเดียว”ป๋าพูดขึ้นโดยไม่หันมามองหน้าฉันเพราะคงรู้ว่าฉันทำหน้าเอ๋อเหรอชัวร์

            “ป๋าทำไมพูดแบบนี้ล่ะ กฎออกจะน่ากลัว”

            “น่ากลัวยังไงเราก็แหกทุกที”แหม! ป๋าอ่ะชอบบอกคนอื่นมาเราเป็นยังไง>///<

            “อ้อจะฟ้องมาม๊าว่าป๋าใจร้าย ว่าต้นอ้อ ป๋าไม่รักต้นอ้อแล้วฮือ.....ฮือ....ฮือ.”TT^TT เล่นละครนิดนึงเพื่อจะได้แนบเนียน อิอิอิ ปะป๋าตกหลุมชัวร์

            “โอ๋.......เงียบหน่อยสิลูกรัก ป๋าเข้าใจนะว่าหนูไม่กล้าบอกมาม๊าเค้าว่าหนูทำแก้วน้ำสีฟ้าสุดรักสุดหวงของมาม๊าแตก” =O=’’ ปะป๋าหาเรื่องให้แล้วไงพูดเสียงดังอีกตางหากกะจะให้มาม้าได้ยินแน่ๆ ทามมายไม่ยอมตกหลุมที่ต้นอ้อขุดไว้กลับจะนำขีปนาวุธมาลงที่เราเสียอีกTT^TT

            “ป๋ารู้ได้ไงว่าหนูทำแก้วน้ำแตก” -_-‘?’ฉันกำลังสวดมนต์ภาวนาว่า ป๋าเดาเองลูก  ได้โปรดฟ้าอย่าได้โหดร้ายกับสาวน้อย น่ารัก เรียบร้อย (ตรงไหน) ผู้นี้เลย

            “ก็วันนั้นป๋ากลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน มาม๊าลูกก็ไปบ้านเพื่อนยังไม่กลับ ป๋าได้ยินเสียงแก้วแตกก็เลยเดินไปดูในครัวก็เห็นหนูก้มๆเงยๆ เก็บเศษแก้วสีฟ้าที่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆใส่ถุงดำจากนั้นก็เอาไปทิ้งที่ถังขยะ จากนั้นหนูก็ทำแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถูกไหมจ๊ะ”อธิบายละเอียดยิบ-_-’’อย่างนี้แสดงว่าดูทุกชอตแต่ที่เล่ามาเนี่ยฉันไม่ได้เล่าให้มาม้าฟังไม่รู้จะโกรธหรือเปล่า-_-

            “สรุปง่ายๆก็คือหนูทำแก้วน้ำมาม๊าแตกจริงๆใช่มั้ย”อยู่ๆก็ถามขึ้น ยอมรับก็ได้

            “ ( -_- ) ( _ _ ) ( -_- ) ( _ _ )”ฉันจำต้องยอมรับผิดแต่โดยดี

            “แล้วมาม๊าจะทำโทษหนูอย่างไรดีล่ะ?” ถามอีกแล้วจะต้องลงโทษด้วยหรอ ไม่น่าปิดบังมาม้าที่รักเลย แต่ว่าเมื่อกี้นี้เสียงคุ้นๆนะ

            “อ้าวมาม๊า มะมา ตะตั้งแต่มะเมื่อไรคะ”ฉันถามขึ้นคงสงสัยสินะว่าทามไมฉันเพิ่งรู้ตัวก็เมื่อกี้ก้มหน้าหลับตา ไม่กล้าสบตานะสิ

            “ก็มาตั้งแต่ ‘โอ๋.......เงียบหน่อยสิลูกรัก ป๋าเข้าใจนะว่าหนูไม่กล้าบอกมาม๊าเค้าว่าหนูทำแก้วน้ำสีฟ้าสุดรักสุดหวงของมาม๊าแตก’ แล้วล่ะยืนฟังที่หน้าประตูอยากรู้ได้ยินส่งเสียงกันดังดึกดื่นแล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆกันไปได้ นี่มันก็ 3 ทุ่มแล้วนะคุณอาบน้ำแล้วหรือยัง ถ้ายังก็ไปอาบซะ อย่ามาดองเค็มนะ ถ้าไม่อาบล่ะก็เตรียมตัวไปนอนกับเจ้ามิกกี้ที่หน้าบ้านได้เลย ส่วนหนูต้นอ้อหนูทำแก้วน้ำของม๊าแตกแล้วทำไมหนูไม่ยอมบอกม๊าล่ะลูกหืม?” พอม๊าสวดป๋าจบก็เริ่มถามคำถามทันที-#-

            “กะก็หนูกลัว มะมาม๊า จะโกรธนี่คะ”ฉันกล้าทำก็กล้ารับสิ (แบบขาสั่น)

            “ม๊าไม่โกรธหรอกนะเรื่องแค่นี้ แก้วแตกเราก็สามารถที่จะซื้อใหม่ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่คอขาดบาดตายขึ้นมาเนี่ยมันจะยุ่ง ม๊าแค่อยากให้หนูยอมรับผิดกับสิ่งที่หนูทำลงไป มีเรื่องอะไรก็ควรที่จะเล่าให้ม๊าฟังไม่ใช่ปิดเงียบแบบนี้นะลูก ม๊ามีลูกอยู่แค่ 2 คน ก็คือหนูกับยัยต้นข้าว ถ้าหนูเป็นอะไรขึ้นมาม๊าล่ะ ป๋าล่ะ แล้วคนอื่นๆที่เขารักหนูล่ะ หนูต้องคิดจุดนี้บ้างนะ ที่ม๊าพูดก็เพราะว่าเป็นห่วงหนู หนูต้องเข้าใจนะ”ม๊าอธิบายยาวยืดเกี่ยวกับความผิดพลาดของฉัน

            “ม๊าหนูขอโทษต่อไปนี้หนูมีเรื่องไม่สบายใจหนูจะเล่าให้ม๊าฟังทุกเรื่องเลย” TT^TT

            “ดีจ๊ะ เราไปกินข้าวกันดีกว่านะเร็วจะ 3 ทุ่มครึ่งแล้วพรุ่งนี้โรงเรียนหนูก็เปิดแล้วนะ หยุดร้องไห้เป็นเด็กขี้แยเร็ว” แหม! แม่ก็มันกำลังซึ้งนี่น่า ว่าแต่เราขี้แยแม่เองก็น้ำตาคลอเบ้าเหมือนกันแหละ แต่แล้ว........

            “ม๊าจ๋า จูเลียตสีเงินเล่นแล้วนะอย่าลืมสิว่าวันนี้ตอนจบนะ” เสียงป๋าดังลั่นบ้านอย่างไม่เกรงใจเพื่อนข้างบ้านแม้แต่นิด แทนที่ม๊าจะดุกลับตะโกนกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่า 100 เดซิเบล

            “จริงหรอป๋า ป่ะลูกรัก”^^ ตอนม๊าพูดไม่ได้หันมาพูดกับฉันเลยเพียงพูดขึ้นแล้วเดินกึ่งวิ่งไปในห้องนั่งเล่นทันที ได้ไงล่ะ! จูเลียตเนี่ยหนังสุดโปรดของฉัน ไม่เคยพลาดแม้แต่ตอนเดียว เมื่อเป็นแบบนี้เรื่องไรจะยืนบื้ออยู่ในห้องรับแขกแค่คนเดียว ฉันจึงวิ่งแซงหน้าม๊าไปราวกับโดนไอตูบหน้าปากซอยไล่กวด

            [“ทำไมชอบกอดล่ะ”

            “อุ่นดี”

            ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!ปัง!  ]

ซึ้งคะซึ้งสุดๆ ซึ้งมาก ซึ้งจริงๆ (จะซึ้งอีกนานมั้ย?) แจ๊คพูดกับซอนก่อนโดนยิงตกลงมหาสมุทรแปซิฟิก ฮือ......ฮือ.....ฮือ... เศร้าชะมัดTT~TT

            “ตายแล้ว! ร้องไห้ทำไมลูกO.O”

            “อ้ากกกกกกกก! ฮือ...ฮือ...ฮือ...ก็มันเศร้านี่คะม๊า”ฉันแหกปากร้องลั่นบ้าน จนป๋าต้องเอาสมุดกฎเคาะหัวฉันให้เงียบโหดร้ายอ่ะTT^TT

            “ไปนอนกันเถอะดึกแล้ว ป่ะ!หนูต้องตื่นเช้าๆนะ จะตื่นสายเหมือนทุกวันไม่ได้”ม๊าพูดขึ้น

            “ทำไมล่ะคะม๊า”

            “กะก็...วันพรุ่งนี้หนูมีเรียนโรงเรียนเปิดวันแรกเสียด้วยดังนั้นหนูควรตื่นตั้งแต่เช้าๆ-_-

แม่ฉันมีพิรุธแฮะ แต่ช่างเถอะฉันไปนอนดีกว่าดึกล่ะ

            “ค่ะม๊า ราตรีสวัสดิ์ฝันดีคะ”ฉันพูดจากนั้นก็เดินไปอุ้มเจ้าผักแว่นปุ๊กลุก(อ้าว! ลืมบอกไปว่าฉันเลี้ยงแมวไว้ตัวหนึ่งมันมีชื่อว่า ผักแว่น ) ไปนอนบนห้อง พรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นบ้างไหมนะ นอนดีกว่าดึกแล้วจากนั้นฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา