ละครรักเกาหลีแห่งสามทับสี่

ลำดับตอนที่ #2 : ฉากที่1-7

ฉากที่1: ลานกว้างๆ มีหมูตุ้ยนั่งอยู่กับพีชสองคน บรรยากาศเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรออกมา

หมูตุ้ย:พีช เรามีเรื่องจะบอก(ทำหน้าลำบากใจ)

พีช:อืม มีอะไรเหรอ เราเห็นนานแล้วล่ะ หมูตุ้ยทำหน้าไม่สบายใจเลย

หมูตุ้ย:ขอโทษนะที่บอกช้าไป แต่วันนี้เราต้องไปออสเตรเลีย ไปเรียนต่อที่นู่น  ที่เราไม่บอกพีชเพราะเรากลัวพีชเสียใจ แต่เราเพิ่งมาคิดได้ว่า ยังไงพีชก็ต้องรู้อยู่ดี เราขอโทษจริงๆนะพีช

พีช:ไม่หรอก หมูตุ้ย เราไม่เสียใจเลย ดีใจซะอีก หมูตุ้ยจะได้ไปเรียนต่อเมืองนอกแบบที่เคยพูดเล่นๆกับเราแล้วนะ

หมูตุ้ย:เราเสียใจจริงๆนะพีช ถ้าเราบอกพีชตั้งแต่แรก เราคงจะรู้สึกดีกว่านี้ แต่พอตัวเองเพิ่งมาพูดแบบนี้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนหลอกลวงยังไงไม่รู้ เหมือนปิดบังพีช

พีช:เราไม่โกรธหรอก ก็หมูตุ้ยทำเพื่อเรานี่นา

หมูตุ้ย:แต่เราเป็นห่วงพีชนะ

พีช:ห่วงอะไร กลัวเราไปมีคนอื่นเหรอ เชื่อใจเราหน่อยสิ

หมูตุ้ย:เปล่า เราห่วงว่า ถ้าวันที่เราไม่อยู่ พีชร้องไห้ ใครจะคอยปลอบล่ะ แล้วถ้าพีชไม่สบาย ใครจะดูแล

พีช:มีสิ เยอะแยะเลย พีชก็มีพ่อแม่ มีเพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ กลัวอะไร อย่าคิดมากเลยนะหมูตุ้ย ขอให้โชคดีในการเดินทาง เราคงไม่ไปส่งหรอกนะ ไม่ใช่เพราะเราไม่อยากไป แต่ถ้าเราไปแล้วหมูตุ้ยยิ่งลำบากใจ เราไม่ไปดีกว่านะ

หมูตุ้ย:อืม ดูแลตัวเองดีๆนะพีช

พีช:ที่นู่นคงหนาว ห่มผ้าก่อนนอนด้วยล่ะ ขอให้ฝันดีทุกคืนเลย แล้วเจอกันใหม่นะ(ยิ้มแล้วโบกมือลา)

 หมูตุ้ย:อืม(หมูตุ้ยมองพีชนิดหน่อยแล้วเดินออกมา)

ฉากที่2:โรงเรียนที่ออสเตรเลีย หมูตุ้ย วิน ตั๋ง เดินคุยกันมา

วิน:เป็นไงบ้าง หมูตุ้ย เพิ่งมาอยู่นี่ ปรับตัวได้บ้างรึยัง

หมูตุ้ย:ก็พอได้บ้างแล้วละ แต่ภาษาเราอะดิ ยังไม่ค่อยแข็งเลย พูดอะไรก็ไม่ค่อยถูก

ตั๋ง: เฮ้ย ไม่ต้องคิดมาก ที่นี่น่ะ สบายๆ ขำๆ พูดนัวๆ มั่วๆไปก็ไม่มีคนหัวเราะหรอก อย่าคิดมาก  อยู่สนุกๆดิ

หมูตุ้ย:ก็นะ

(แพรววิ่งมาจากอีกมุมหนึ่ง)

แพรว: (วิ่งไปพร้อมหันหลังไปพูด) ตามมาเร็วๆสิแก ไป เห้ย!!(ชนกับหมูตุ้ยล้ม)

แพรว: (รีบลุกขึ้นมา ปัดๆตัวเอง) I’m sorry,are you ok? (มองหน้าหมูตุ้ยแล้วอึ้ง)

(วินกับตั๋งพยุงหมูตุ้ยขึ้นมา)

หมูตุ้ย:เจ็บเป็นบ้าเลย (บ่นเบาๆ แพรวได้ยินเลยได้สติ)

แพรว:อ้าว นายเป็นคนไทยเหรอ

หมูตุ้ย: (ทำหน้างงๆ) เอ่อ ครับ

แพรว:งั้น สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อแพรว นายชื่ออะไรล่ะ(มองหน้าหมูตุ้ย)

หมูตุ้ย:เอ่อ หมูตุ้ยครับ แล้วนี่วินกับตั๋งเพื่อนของผม

แพรว: (มองวันกับตั๋งนิดหนึ่ง) อ้อ หมูตุ้ยเหรอ แล้วนายมีแฟน..(พิมกับวุ้นเส้นวิ่งมาพอดี)

พิม:โอ้ยแก วิ่งมาเร็วชะมัดเลย (พูดกับพรว โดยไม่ได้มองหน้าใคร)

วุ้นเส้น:เออใช่ จะรีบไปไหนไม่รู้ แล้วนี่ใครเหรอ(หันไปทาง วัน ตั๋ง หมูตุ้ย)

แพรว:อ้อ นี่วิน ตั๋ง แล้วก็หมูตุ้ย เป็นคนไทยเหมือนกันน่ะ

(พิมเงยหน้าขึ้นมามอง เห็นหน้าหมูตุ้ยแล้วก็อึ้ง จ้องค้างอยู่อย่างนั้น วินที่อยู่ข้างหลังหมูตุ้ยเข้าใจผิดว่าพิมมองตัวเองเลยอายหน้าแดง)

วุ้นเส้น:ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อวุ้นเส้น แล้วก็พิม พิม! พิม!!(สะกิดพิมที่ยืนอึ้ง พิมได้สติ)ฃ

พิม: อ้อ ว่าไงวุ้นเส้น

วิน:เดียวพวกพิมจะไปไหนกันเหรอครับ

พิม:ไปกินข้าวมั้ง (หันไปหาแพรว) สรุปเธอจะไปไหนเนี่ย

แพรว:อืม ไปกินข้าวนั่นแหละ ว่าแต่พวกนายไปด้วยกันได้มั๊ย

ตั๋ง:ได้สิ

แพรว:ดีจังเลย งั้นไปด้วยกันนะ ไปด้วยกันนะหมูตุ้ย(เดินไปเกาะแขนหมูตุ้ย)

หมุตุ้ย:อืม

พิม:เดี๋ยวนะ แปบนึง รอบอดี้การ์ดฉันก่อน ชูวิทย์!! ชูวิทย์!! มานี่เดี๋ยวนี้เลย (ชูวิทย์วิ่งมา)

ชูวิทย์:ครับผม!! มีอะไรให้รับใช้ครับ(ตะเบ๊ะ)

วุ้นเส้น:อ้าว แล้วชยุตม์ไปไหนซะล่ะ เห้อ แย่จริงๆเลย บอร์ดี้การ์ดฉัน  ชยุตม์!! มาได้แล้ว!!

ชยุตม์:รายงานตัวครับผม!! (โค้ง)

(วิน ตั๋ง หมูตุ้ยทำหน้าอึ้งๆ )

หมูตุ้ย:พวกเธอต้องมีบอดี้การ์ดด้วยเหรอ

แพรว:(ทำหน้าอวดๆ) เอ๊ะ ก็แน่ล่ะสิ พวกเราน่ะ สาวสังคมไฮโซนะจะบอกให้ จะมาทำตัวเหมือนเด็กบ้านๆไม่ได้หรอก กะอีแค่มีบอดี้การ์ดคนสองคนเอง จริงๆน่ะป๊าส่งคนใช้กับคนขับรถมาให้ด้วยนะ แต่ฉันก็เกรงใจป๊าอยู่เหมือนกัน เลยส่งกลับไปหมดเลย มีแค่ชูวิทย์กับชยุตม์ก็โอเคแล้วล่ะ ทำงานได้สารพัด ว่าแต่พวกนายรู้จักป๊าฉันมั๊ยล่ะ เจ้าของห้างที่ดังที่สุดในกรุงเทพเลยนะ(ทำหน้าเชิดๆ)

หมูตุ้ย:อ๋อ(ทำหน้าแหยๆ) ว่าแต่ เราไปกินข้าวกันเหอะ

แพรว:อ้อ ดีเลย หมูตุ้ยอยากกินอะไรดีล่ะ แพรวจะได้กินด้วย เดี๋ยวไปซื้อด้วยกันนะ นะ

(แพรวเกาะหมูตุ้ยเดินนำไป)

พิม: วุ้นเส้น เธอว่าแพรวชอบหมูตุ้ยรึเปล่า

วุ้นเส้น:ก็แน่ล่ะสิ แสดงออกซะขนาดนั้น แล้วท่าทางจะเกาะหนึบเลย ไม่รอดแน่ๆ เธออย่าไปแย่งผู้ชายของมันเชียวนะ มันโกรธตายเลย

พิม: เอ่อ เปล่าว ไม่ได้จะแย่งซะหน่อย แค่ถามเฉยๆ

วิน:พิม ขอเดินด้วยได้มั๊ยครับ

พิม:อ๋อ อืม เอาสิ

(วินเดินไปมองหน้าพิมไป วุ้นเส้นแยกตัวออกมาคุยกับชยุตม์)

วุ้นเส้น:นี่ชยุตม์ พ่อโทรมาบ้างรึเปล่า

ชยุตม์:เปล่านี่ครับ

วุ้นเส้น:แปลกเนอะ เดี๋ยวนี้พ่อไม่โทรมาเลย เงินเดือนนี้ก็ยังไม่ส่งมาเลย เอางี้ เดี๋ยวฉันโทรไปทวงพ่อดีกว่า ชยุตม์ไปแลกคูปองให้ฉันหน่อยสิ

ชยุตม์:ตามคำสั่งครับ(โค้ง) คุณหนู!!

ตั๋ง: (มองหน้าชูวิทย์) ทำไมฉันต้องมาเดินกับแกด้วยเนี่ย

ชูวิทย์:นินทาอะไรครับผม!!(ตะเบ๊ะ)

ตั๋ง:นี่ ไปแลกคูปองให้หน่อยสิ

ชูวิทย์:ผมรับคำสั่งแต่คุณหนูพิมครับผม!!

ตั๋ง: เอ้าเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวแกเอง

ชูวิทย์:ไปเดี๋ยวนี้ครับผม(ตะเบ๊ะแล้ววิ่งไป วุ้นเส้นเดินโทรศัพท์ผ่านมา)

ฉากที่3:เมืองไทย บ้านของกร พ่อของวุ้นเส้น

(หวานกำลังเกาะแขนประจบกรอยู่)

หวาน:พี่กรคะ พี่กรขา วันนี้หวานเบื่อจังเลย อยากไปชอปปิ้อ่ะ พี่กรพาไปได้มั๊ยตะ นะ นะนะ

กร:ได้สิจ๊ะ หวานอยากไปไหนบอกพี่ได้เลย เดี๋ยวพี่พาไปเลย

หวาน:แต่ช่วงนี้หวานต้องส่งเงินไปให้พ่อแม่ที่บ้านนอก ไม่มีเงินเหลือชอปปิ้งเลย

กร:แหม ไม่ต้องออกเงอนหรอกจ๊ะน้องหวาน ไปกับพี่กรซะอย่าง พี่เลี้ยงเอง

นัช:หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! คุณจะเอาเงินไปปรนเปรอนังเด็กนั่นไม่ได้นะ เดือนนี้คุณก็ยังไม่ได้ส่งเงินไปให้ลูกเลย ครอบครัวเราจะล่มจมเพราะมันอยู่แล้วนะ

หวาน:กรี๊ด พี่กรขา มันด่าหวานค่ะ มันด่าหวาน

กร:นังแก่ หุบปากไปเลยนะ นี่มันเงินฉัน ก็สิทธิ์ของฉัน อย่างแส่(ผลักนัชล้ม นัชร้องไห้ กระจูงหวานออกไป เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาแต่ไม่มีคนรับ)

 
ฉากที่4:พีช ผักกาด โน คยกันอยู่

พีช:รู้มั๊ย เดี๋ยวพรุ่งนี้หมูตุ้ยก็จะกลับมาแล้วนะ

ผักกาด:ดีแล้ว เราจะได้ฟ้องหมูตุ้ยว่าเธอหนีไปมีกิ๊ก

พีช:เห้ย อะไร ไม่มีซักหน่อย โหะๆ ต้องขอบคุณโนจริงๆที่เป็นไม้กันหมาให้เรา

โน:พวกเธอก็เห็นค่าฉันอยู่แค่นี้ใช่มั๊ยเนี่ย

พีช:โอ๋ๆ ล้อเล่น เอาจริงๆนะ ตลอดเวลาที่หมูตุ้ยไม่อยู่ก็ต้องขอบคุณโนจริงๆ เพราะโนเป็นผู้ชายคนเดียวที่คอยช่วยเหลือเรา ขอบคุณนะ

โน:(เกาหัวเขินๆ) อ่าห้ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก

ผักกาด:นั่นๆ พวกเธอกิ๊กกันจริงๆด้วย

โน:เห้ย ไม่ใช่ซะหน่อย เพื่อนกันคิดอะไรมาก

พีช:หึงล่ะสิผักาด ความจริงผักกาดแอบปิ๊งโนใช่ป่ะ

ผักกาด:เห้ยอะไรจะบ้าเหรอ ไม่ใช่ๆ

พีช:กิ๊วๆๆ

ผักกาด:พีช!! (วิ่งไล่พีช)

ฉากที่5:หมูตุ้ย วิน ตั๋ง แพรว พิม วุ้นเส้น มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ

(แพรวเดินมากับหมูตุ้ย ชูวิทย์กับชยุตม์แบกกระเป๋าหนักๆ วินถือกระเป๋าสะพายของพิม วุ้นเส้นเดินกับตั๋ง)

แพรว:หมูตุ้ยๆ กลับมาเมืองไทยแล้วจะไปไหนกันดีเหรอ แพรวอ่ะ กะจะชวนหมูตุ้ยไปดูกนังกันสองคน ไปด้วยกันนะนะนะ เดี๋ยวไปเลยได้มั๊ย(เขย่าแขนหมูตุ้ย)

หมูตุ้ย:เอ่อ ขอโทษนะแพรว คือเราคิดว่าเราจะไปหาแฟนเราก่อนน่ะ

แพรว/พิม:ห๊ะ!! อะไรนะ หมูตุ้ยมีแฟนแล้วเหรอ

(วุ้นเส้นทำหน้างงๆแล้วสะกิดพิม)

วุ้นเส้น:เธอจะตกใจทำไมเนี่ย แพรวต้องตกใจน่ะถูกแล้ว

พิม:อ้อ ก็ตกใจแทนเพื่อนไง เพื่อนกันก็ต้องตกใจแทนกันสิ

วิน:พิมนี่ดีจังเลยเนอะ ห่วงเพื่อน เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนด้วย

วุ้นเส้น:อ๋อ งั้นเหรอ งั้นฉันตกใจด้วยคนละกัน หมูตุ้ยมีแฟนจริงเหรอ!!

หมูตุ้ย: (ยิ้มแหยๆ) โทษทีนะที่ไม่ได้บอกพวกเธอ แฟนเราชื่อพีชน่ะ น่ารักมากเลยนะ

แพรว: หรอ!!(ทำเสียงเยือกเย็นแบบเหี้ยมโหด) แล้วเรากับแฟนหมูตุ้ยใครน่ารักกว่ากันล่ะ

หมูตุ้ย:ก็ เอ่อ..

ตั๋ง: เห้ยแก ตรงนั้นมีโชว์ดนตรีด้วย ไปดูกันเหอะ

(ใบ้เล่นกีตาร์อยู่ มีป้ายเขียนว่าคนพิการ ยอดกับเปร้องเพลง ทุกคนบริเวณนั้นหยอดเงินให้ แพรวอยากทำตัวให้ประทับใจหมูตุ้ยเลยให้เงินใบ้)

แพรว:อุ้ย หมูตุ้ย ดูสิ เค้าน่าสงสารจังเลยเนอะ แต่เก่งจังเลย มาเล่นดนตรีแบบนี้ น่ารักจัง(ยิ้มให้ใบ้ ใบ้ก็มองหน้าแพรวแล้วรู้สึกประทับใจแพรว)

หมูตุ้ย: (ทำหน้าเซ็งๆ)อืม ไปกันเหอะ (แพรวเดินตามแล้วทำกระเป๋าตังค์ตกไว้ ทุกคนเดินกลับไป เหลือเป ยอด ใบ้นั่งอยู่)

ใบ้:(สะกิดยอดกับเป แล้วทำภาษามือบอกว่าใบ้ชอบแพรว)

ยอด:อะไรนะ!! แกชอบผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ (หัวเราะยาะเย้ย)

เป: 5 5+หวังสูงไปหน่อยแล้วมั้ง ไอ้ใบ้

(ใบ้ทำหน้าเศร้า เปสะกิดยอดแล้วมองหน้ากันแบบมีเลศนัย

ยอด:โอเค แต่เห็นว่าแกตั้งใจจริงเราจะช่วยก็ได้ แต่แกต้องยกเงินของแกเรา (ใบ้ยื่นเงินให้ ยอดกับเปหัวเราะให้กัน)

เป:ขอบใจมากไอ้น้อง!! (เปกับยอดวิ่งหนีไป ใบ้พยายามโบกมือให้กลับมา แล้วทำหน้าเศร้า)

ฉากที่6:หมูตุ้ยกำลังจะมาหาพีช โดยที่แพรว พิม วุ้นเส้น ขอตามมาด้วย ในขณะนั้นพีชก็กำลังนั่งอยู่กับโน

พีช:เอ วันนี้หมูตุ้ยน่าจะกลับมาแล้วนี่นา แต่ทำไมยังไม่โทรหาเราเลยล่ะ

โน:หมูตุ้ยอีกแล้ว วันนี้เราฟังเธอพูดเรื่องนี้มาห้าสิบสี่รอบแล้วนะ เอาน่า เค้าอาจจะไม่โทรมาเพราะจะมา

เซอไพร์ซเธอก็ได้  ใช่ป่ะๆ

พีช:ก็จริง แต่เราเป็นห่วงนี่นา (นั่งเล่นเฉยๆ แล้วนั่งเป่าอากาศ โนนั่งมองขำๆ)

โน:เมื่อไรผักกาดจะมาเนี่ย ไปซื้อน้ำนานเป็นบ้าเลย

(อีกมุมหนึ่งของเวที)

แพรว:แฟนหมูตุ้ยน่ะ น่ารักจริงๆเหรอ แพรวล่ะอยากเห็นหน้าจริงๆ จะน่ารักกว่าแพรวอีกเหรอ

พิม:นั่นสิ(จิกตามองไปที่หมูตุ้ย) แฟนหมูตุ้ยจะสวยกว่าพวกเราอีกเหรอ

หมูตุ้ย:(ทำหน่าเซ็งๆ) เราไม่รู้หรอกนะว่าแพรวกับพิมคิดยังไง แต่ว่าในสายตาเราพีชน่ารักที่สุดเสมอแหละ

แพรว:(อึ้ง)อะ อะไรนะ กรี๊ด ได้เล้ย หมูตุ้ยคิดว่าแฟนหมูตุ้ยสวยกว่าแพรวเหรอ เอาสิแพรวจะคอยดู

วุ้นเส้น:อย่าหงุดหงิดเลยแพรว เด็กไทยบ้านๆแบบนี้นะ หน้าจืดๆทั้งนั้นแหละ จะมาสู้อะไรพวกเราได้ ใช่มั๊ยพิม

พิม: แน่นอน มาดูกันเหอะ

(หมูตุ้ยเดินมาหยุดตรงที่พีชกับโนนั่งอยู่ด้วยกัน)

หมูตุ้ย:(ตกใจ) พีช!! (วิ่งไปหาพีช) มาทำอะไรตรงนี้!!

พีช:(ทำหน้าดีใจ) หมูตุ้ยกลับมาแล้วเหรอ

หมูตุ้ย: กลับมาแล้วน่ะสิ เราถึงเห็น พีชบอกให้เชื่อใจ บอกให้รอ แล้วทำไมมานั่งกับไอ้นี่สองคน ไอ้หน้าจืดนี่มันเป็นใคร เราไม่อยู่แล้วพีชก็มีคนใหม่งั้นเหรอ

พีช:ไม่ใช่นะ(ทำหน้าตกใจ) โนน่ะเป็นเพื่อนพีช

หมุตุ้ย: แล้วพีชก็ยังมาโกหกเราอีก พีช เราผิดหวังมากจริงๆนะ

พีช:ไม่ใช่นะ!!

(แพรว พิม วุ้นเส้น ตอนแรกทำหน้าอึ้งๆ พอเริ่มเข้าใจก็ยิ้มสะใจ พีชชำเลืองมอง)

พีช:แล้วทีหมูตุ้ยล่ะ กลับมาก็โวยเอาโวยเอา ไม่เคยดูอะไรเลย แล้วดูหมูตุ้ยสิ กลับมาก็ควงผู้หญิงมาตั้งสามคน แล้วอย่างนี้จะให้เรียกว่าอะไร พีชมีแค่คนเดียวเองนะ

หมูตุ้ย:นั่นไง พีชยอมรับแล้วใช่มั๊ยล่ะ ว่าคบกับไอ้เบื๊อกนี่

พีช:หมูตุ้ยก็เปลี่ยนเรื่อง แน่จริงก็ตอบมาสิว่าผู้หญิงสามคนนั้นเป็นใคร

(แพรวได้ทีเลยเดินเขาไปเกาะแขนหมูตุ้ย)

แพรว:หมูตุ้ยขา เค้ามีแฟนใหม่แล้วก็อย่าไปง้อเค้าเลยนะคะ มีแฟนแบบเนี้ย หน้าตาก็ไม่ดี นิสัยก็เสีย พอแฟนไม่อยู่แป๊บเดียวก็วิ่งแจ้นไปหาคนใหม่ อาการแบบนี้เ เค้าเรียกว่าฮิสทีเรียรึเปล่าน้า อี๋ ไม่น่าคบเลยค่ะ

หมูตุ้ย: (อึ้งๆ แต่ก็ไม่ตอบอะไร)

วุ้นเส้น:ยังสงสัยอะไรอยู่มั๊ย เกาะแขนกันแบบเนี้ย คงพิเศษกว่าเพื่อนอยู่แล้วแหละ แล้วเธอจะหน้าด้านยืนอยู่ต่อไปทำไมล่ะ  ไม่สวยแล้วยังหน้าด้านอีก

พีช:หมูตุ้ยมีคนใหม่แล้วจริงๆเหรอ(น้ำตาคลอจะดีมาก)

พิม:แหม เห็นเต็มๆตาแบบนี้ ยังหน้าโง่มาถามอีกนะ แล้วยังมาทำบีบน้ำตา ตัวเองก็ไปมีคนใหม่แท้ๆ หืม อย่างนี้มันน่าตบจริงๆ(เงื้อมือ)

แพรว:ไม่ต้องหรอกพิม ผู้หญิงต่ำๆแบบนี้ ไฮโซแบบเราไม่ลดตัวไปยุ่งด้วยหรอก(มองพีชหัวจรดเท้า พีชน้ำตาร่วงแล้ววิ่งหนีไป โนวิ่งตามไป)

โน:พีช พีช!!

หมูตุ้ย: (ลังเลเหมือนจะสะบัดมือแพรวออก) แพรว ปล่อยมือ

แพรว: หมูตุ้ยยังจะตามมันไปอีกเหรอ มันมีคนใหม่นะ มันหักหลังหมูตุ้ยนะ

หมูตุ้ย:แต่..เมื่อกี้พีชร้องไห้

แพรว:โอ้ยก็มารยาร้องไห้ไปอย่างนั้นแหละ จะอ้อนแฟนใหม่ให้ปลอบล่ะสิท่า

พิม:.ใช่ๆ มารยาโง่ๆพื้นๆแบบนั้น เค้าเลิกใช้กันแล้ว มีแต่ในละครเท่านั้นแหละที่นางร้ายเค้าใช้กัน

ผักกาด:พวกเธอนั่นแหละนางร้าย!! (เดินออกมา) เธอเป็นใคร ทำไมต้องมาทำให้หมูตุ้ยกับพีชแตกกันแบบนี้

แพรว:ฉันเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ(มองหัวจรดเท้า) แต่งตัวก็ปอนๆ หน้าตาก็ธรรมดา ท่าทางแบบนี้ เป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนตะกี้ล่ะสิท่า

ผักกาด:.ใช่ เราเป็นเพื่อนพีช แล้วเราก็อยากคุยกับหมูตุ้ยให้รู้เรื่อง

วุ้นเส้น:ถ้าฉันไม่ให้คุยจะทำไม

ผักกาด:งั้นถามหมูตุ้ยดูสิ ว่าอยากคุยกับเรารึเปล่า

หมูตุ้ย: เอ่อ (ทำหน้าลังเล)

พิม:หมูตุ้ยอย่าไปคุยกับมันนะ มันต้องเป็นแผนของยัยพีชอะไรนั่นแน่เลย ว่าให้ยัยนี่มาหลอกหมูตุ้ย

ผักกาด:หมูตุ้ย ถ้ายังรักพีชอยู่ ก็ฟังเราหน่อยเหอะ พีชน่ะ เค้าไม่ได้นอกใจหมูตุ้ยเลยนะ

แพรว:หุบปากนะ ใครใช้ให้เธอพูด

ผักกาด: (ไม่สนใจ) พีชเค้ารอหมูตุ้ยตลอดเลยนะ โนน่ะเป็นเพื่อนพวกเราจริงๆ หมูตุ้ยจำโนไม่ได้เหรอ โนก็อยู่ห้องเดียวกับเราตอนป.5 ไง โนเป็นคนดีนะ โนไม่แย่งพีชจากหมูตุ้ยหรอก

หมูตุ้ย:เอ่อ(ลังเล)

วุ้นเส้น:โกหกทั้งนั้น!! ยัยนี่มันมั่ว

ผักกาด:พีชพูดถึงหมูตุ้ยทุกวัน เชื่อใจพีชหน่อยสิ

พิม:อย่าเชื่อมันนะ หมูตุ้ย

ผักกาด:แล้วพี..

หมูตุ้ย:พอแล้ว!!

(แพรว พิม วุ้นเส้นยิ้มเยาะ)

แพรว:ไม่มีใครเชื่อเธอหรอก เธอน่ะ โกหกทั้งนั้น รวมหัวกันล่ะสิ

หมูตุ้ย:พอแล้ว!! เราเชื่อผักกาด เรารักพีช เราต้องเชื่อใจพีช

แพรว/พิม/วุ้นเส้น:อะไรนะ!!

แพรว:อย่าหลงเชื่อมันสิ หมูตุ้ย!

ผักกาด:ขอบคุณนะ หมูตุ้ย แล้วเราจะคุบกับพีชให้ กลับไปก่อนเหอะ(ยิ้มให้หมูตุ้ย)

(หมูตุ้ยเดินนำออกไป แพรว พิม วุ้นเส้น เดินกระทืบเท้าออกไป)