pinky house ครอบครัวหรรษา..ชายคาสีชมพู

ลำดับตอนที่ #1 : หมอดูคู่หมอเดา

"ชื่อจริงของหนู.."

"อาคียา.."

"ความหมายของชื่อหนู.."

"แสงอาทิตย์.."

"สกุลของหนู.."

"วิไลรัตนกิจ.."

"ชื่อเล่นของหนู.."

"ขนมหวาน.."

"อายุของหนู.."

" 17 ปี.."

"วันเกิดของหนู.."

"20 มิถุนา 2533.."

"อืม.."

แม่หมอแก่ๆนิ่งเงียบไปสักพัก แม่มีเม็ดเหงื่อผุดบนหน้าอย่างลุ้นระทึก

ขนาดฉันที่ไม่สนใจเรื่องแบบนี้เท่าไรยังอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นกับการรอ

คอยคำตอบนั้น

"อนาคตของหนูจะอับจน.."

"หา o_o" ฉันร้องเสียงดังอย่างตกใจ บ้าน่า ใช้คำว่าอับจนเลยเรอะ

"การเรียนจะไม่สัมฤทธิ์ผล โรคภัยถามหา โชคลาภลอยไป ห่างไกล

ความรัก และอาจจะเสียสิ่งสำคัญ นั่นอาจหมายถึงชีวิต"

"หา o_o" แม่เริ่มร้องออกมาบ้าง

"ร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรือคะแม่หมอ"

"ไพ่บอกหมออย่างนั้น"

"แล้วมีทางแก้ยังไงบ้างคะ o_o" แม่รีบถามอย่างร้อนรน

"ทุกสาเหตุต้องมีทางแก้ อาจจะเป็นเพราะโชคชะตาถูกปล่อยปละ

ละเลยให้เดินอย่างเรียบๆมานาน ราวกับไร้อารมณ์ ไร้หัวใจ ไร้ความ

รู้สึก ไร้ความรัก"

"..."

"ทางแก้อย่างง่ายคือ ต้องนำความรักมาเติมเต็ม"

"คุณหมายถึงให้หนูหาแฟนเหรอ.."

"ไม่ใช่!!" แม่หมอตวาด

"ความรักที่บริสุทธิ์ ยืนยาว รักแท้ มั่นคง จรังจัง และไม่มีวันจางหาย"

"..."

"นั่นคือต้องหาสิ่งมาเติมเต็ม"

"..."

"และไพ่บอกว่าเจ้าหนูคนนี้ต้องมีครอบครัวที่ 2!! นั่นเป็นทางแก้เดียวที่

จะช่วยเจ้าหนูนี่ได้" 

"เอ่อ แม่หมอคะ นั่นหมายถึงแต่งงานหรือคะ" แม่ฉันถามอีกครั้ง

"อาจจะใช่..หรือไม่ใช่ แต่พระเจ้าได้กล่าวไว้แค่นั้น"

"แต่ขนมหวานยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะคะ จะแต่งงานได้ยังไง"

"ก็ข้าบอกแล้วว่าอาจจะไม่ได้หมายถึงแต่งงาน ไพ่บอกเพียงว่าครอบ

ครัวที่ 2 ข้าก็ใบ้ได้เพียงนี้ ที่เหลือคือหน้าที่เจ้าที่ต้องคิดเอง" แม่หมอ

หลับตาก่อนโบกมือให้เราออกไป

---***---***---***---***---***---***---***---***---***---***--
 
"ยัยแก่นั่นบ้าไปแล้ว!!" ฉันแหกปากโวยวายทันทีที่ออกมาจากกระโจม

นั่น แม่ทำปากจุ๊ๆ ก่อนทำหน้าเครียด

"แต่กิตติศัพท์ชื่อเสียงของแม่หมอคนนี้ดังกระฉ่อนเลยนะหวาน ตอนที่

แม่จะเอนท์ก็มาดูที่นี่ แล้วแม่ก็ติดจริงๆด้วย"

"แม่คะ ถ้าแม่อ่านหนังสือเตรียมเอนท์เยอะๆยังไงก็ติดอยู่แล้วล่ะค่ะ"

"ไม่ใช่แค่นั้นนะ ตอนนั้นแม่หมอก็ยังทักว่าแม่จะพบกับคู่แท้ แล้ววันต่อ

มาแม่ก็ได้เจอกับพ่อลูกเลยล่ะ"

"แม่คะ อาจจะเป็นพรหมลิขิตอยู่แล้วก็ได้"

"แต่แม่เชื่อนะ"

"แล้วแม่คิดว่าชะตาของหวานจะเน่าเฟะอาภัพขนาดนั้นเชียว"

"แม่เชื่อนะ"

"แล้วแม่จะจับหนูแต่งงานเหรอ >O<"

แม่นิ่งไปสักพัก

"ไม่เสมอไป คำที่หมดุพูดคือครอบครัวที่ 2 ไม่ต้องห่วงแม่จะหาคำตอบ

เองว่าครอบครัวที่ 2 คืออะไร"

"แม่ อย่าเครียดเลยน่า ^^ แค่ดวงนะ โบราณเค้าว่าหมอดูคู่หมอเดานะ

คะ"

"แต่โบราณเค้าก็บอกว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ"

กรรม มีสักวันมั๊ยนะที่ฉันจะเถียงแม่ชนะ

"แต่หมอดูนั่นอาจจะเป็นคนบ้าแล้วมาหลอกลวงประชาชนก็ได้นี่นา

อย่าเชื่อเลยค่ะ หวานก็ยังสมบูรณ์ครบ 32 ทุกประการ ^O^ ไม่มีอะไร

ขาดตกบกพร่.."

"หวานระวัง o_o"

แม่ดึงฉันให้พ้นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่วิ่งสเก็ตมาด้วยความเร็ว แต่ไม่ทันแล้ว

ฉันล้มไปกับพื้นเรียบร้อย

"คุณทวดวันหลังก็หัดระวังบ้างเซ่ >O<" เด็กพวกนั้นตะโกนกลับมา

ไอ้..ขันติ -_-"

แม่พยุงฉันขึ้นมา

"เห็นมั๊ยฟ้าลงโทษเราซะแล้ว"

ง่ะ o_o

---***---***---***---***---***---***---***---***---***---***--

"ฮะๆๆ ^O^ จี้อ่ะ ก๊ากๆๆ ตลกที่สุดเลย"

"เอ้า..ฮี้ว ขนมหวานจะแต่งงาน ^O^"

ฉันตีแขนอะไรเนี่ยกับอัยไปคนละที โทษฐานที่มาขำชะตาชีวิตของฉัน

เอาเถอะ ถึงฉันจะไม่สนใจเท่าไร แต่นั่นก็ชีวิตของฉันนะ

"แล้วแกเล็งเจ้าบ่าวไง้รึยัง ^^"

"อะไรเนี่ย!!"

ฉันกำลังนั่งบ่นเรื่องที่พานพบมาเมื่อวานให้เพื่อนซี้ 2 คนฟัง

อัย กับ อะไรเนี่ย ชื่อแปลกทั้งนั้นเลยใช่มั๊ย 

'อัย' ดูน่ารัก เรียบร้อย ออกหวานๆ ชอบช่วยเหลือคน อยากเป็นหมอ

ส่วน 'อะไรเนี่ย' ไม่ต้องตกใจนั่นชื่อคนจริงๆ ที่มาของชื่อก็คือแม่ของ

อะไรเนี่ย ไม่รู้ตัวว่าท้องตอนไหน อะไรแบบนั้น ตอนฉันรู้จะอะไรเนี่ย

ครั้งแรกก็แอบขำกับชื่ออันแสนประหลาดของเธอเหมือนกัน

"แล้วหลังจากโดนสเก็ตชน เธอโดนอะไรอีกบ้างล่ะ" อัยตั้งคำถาม

"ก็ เอ่อ อาจจะเป็นความบังเอิญก็ได้นะ พอฉันไปคลีนิกแถวบ้าน วันนั้น

ร้านก็บังเอิญปิดพอดี พอจะกลับมาทำแผลทีบ้านก็หากล่องปฐม

พยาบาลไม่เจอ แล้วฉันก็เจอขวดเบตาดีนอยู่ในสุดของตู้ พอเอามาทา

แล้วรู้สึกว่ามันเหนียวๆ พออ่านดูก็รู้ว่ามันหมดอายุแล้ว T_T ฉันเลยรีบ

ล้างแล้วปล่อยแผลไว้งั้นแหละ พอเดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็ชนโป๊ก

กับขอบประตู แต่เอาน่าทั้งหมดนี่อาจจะแค่..ความบังเอิญ"

"ฮ่าๆๆ" อัยกับอะไรเนี่ยยิ่งหัวเราะกันหนักเข้าไปอีก

พวกเธอ -_-^

"แล้ววันนี้ล่ะ"

ฉันยิ้มแป้นอย่างภูมิใจ

"วันนี้ฉันยังไม่เจออะไรซวยๆเลยน่ะสิ งั้นก็อาจจะพิสูจน์ได้ว่า เมื่อวาน

คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ^^ "

อัยกับอะไรเนี่ยจ้องหน้ากันเหมือนหมดเรื่องสนุกทันที

"แต่ก็ไม่แน่นะ เพราะตอนนี้แค่เจ็ดโม.."

"หวานๆๆ" พลีสเพื่อนห้องเดียวกับฉันวิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว

"อ๊ะ ว่าไงพลีส"

"เมื่อกี้พลีสเข้าไปกวาดพื้นตอนเช้า เห็นไอ้นี่อยู่บนพื้นห้อง ของหวาน

ใช่มั๊ย"

"ง่ะ o_o" ฉันหยิบกระดาษปึกหนึ่งที่คาดว่าเคยเป็นเล่มมาก่อน ลายมือ

ฉันนี่ นี่มันรายงานภาษาฝรั่งเศสที่ฉันอุตส่าห์ทุ่มทุนทำมาเกือบเดือน

เลยนะ ทำไมตอนนี้มันเหลือแต่ซากล่ะ หน้าปกที่ตกแต่งเรียบๆอย่าง

ปราณีตมีรอยพระบาทาของไอ้มารที่ไหนไม่รู้ สันที่เย็บด้านข้างขาด

ออกมา และกระดาษก็ยังยับไปหมดจนแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือรายงาน

ฉันอึ้งไปเล็กน้อย

"ใครทำน่ะ รู้มั๊ยพลีส" พลีสส่ายหน้า

"คงไม่มีใครจงใจหรอก แต่มันคงหล่นแล้วไม่มีคนสนใจ ตอนที่

พลีสเจอมันยังหลบๆอยู่มุมห้องเลย"

พลีสมองอย่างเห็นใจแล้วเดินกลับไป ฉันกอดรายงานไว้แน่น

"โฮะๆๆ" เสียงหัวเราะเหยียดๆดังขึ้น

ยัยสุนีย์ -_-"

"จะมาพล่ามอะไรอีกล่ะสุนีย์"

"นี่ >_< ฉันชื่อนีน่านะยะ เรียกให้มันถูกๆ"

"ชื่อจริงเธอมันก็สุนีย์นั่นแหละ เธอจะเปลี่ยนชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ทำไม ชื่อ

นีน่าไม่ได้ทำให้เธอดูอินเตอร์ขึ้นหรอก"

"ย่ะ ^O^ วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันมีข่าวดีจะมาบอกเธอ การแสดงละคร

ปัจฉิมน่ะ อาจารย์เค้าเอาชื่อเธอออกจากนางเอกแล้วนะ"

"ว่าไงนะ o_o"

"และคนที่สวยๆเลิศๆเกิดมาพร้อมความมั่นใจอย่างฉัน.."

"อย่ามาทำเป็น zaza -_-"

"ย่ะ แต่เธอก็ต้องยอมรับความจริงนะ เธอน่ะก็น่ารักดีหรอกนะขนม

หวานแต่คนน่ารักน่ะ มองนานๆก็เบื่อล่ะ แถมยังไม่แต่งหน้าปล่อยให้

จืดๆแบบนี้ เอามาเป็นนางเอกก็คงไม่ไหว ^^ นี่ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ

แต่ว่า คนที่สวยๆ หุ่นดี เปรี้ยวซ่าห์แบบฉันก็คงได้รับความสนใจ

มากกว่าน่ารักแบบจืดๆอย่างเธอน่ะ ^^"

"ฉันไม่เชื่อหรอก ก็อาจารย์บอกแล้วนี่ว่าให้ฉันเล่น"  

"ขอโทษนะยะ ^^ เพราะว่าฉันเด่นกว่าคงต้องมีการเปลี่ยนตัวกระทัน

หัน"

ฉันกำมือแน่น

"ยัยหน้างิ้ว หุบปากไปเลย อย่างเธอน่ะก็แค่หลบหน้าอยู่ใต้เครื่อง

สำอางหนาเตอะนั่น ลำพังหน้าเธอจะมาสู้อะไรกับหวานได้" อะไรเนี่ย

เริ่มเถียงแทนฉัน

"แหม ^^ เบื่อจริงๆพวกขี้แพ้ชวนตี เอาเถอะ ฉันจะไม่ถือละกัน ฉันไปดี

กว่า" ว่าแล้วยัยสุนีย์ก็ลอยหน้าลอยตาไป

ละครวันปัจฉิม สำหรับแสดงในวันสุดท้ายของปี นั่นหมายถึงเราต้อง

จากโรงเรียนนี้ไปแล้ว ฉันอยากเป็นนางเอก เพราะนั่นหมายถึงสิ่งสุด

ท้ายที่ฉันจะได้ทำร่วมกับรุ่น ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้แสดงเก่งอะไรนักหนา

หน้าตาก็ไม่ได้น่ารักมากมายขนาดนั้นด้วย แต่ฉันก็พยายามจนได้

ตำแหน่งนี้มา และทั้งหมดก็พังทลายลง ฉันจะไม่เสียใจเท่านี้ ถ้าคนที่

แย่งไปต้องการทำเพื่อนรุ่น แต่คนที่เอาตำปหน่งนี้ไป เอาไปเพื่อหัก

หน้าฉันเท่านั้น นางร้ายคนนี้คนเดียว..สุนีย์หรือนีน่า คนที่พยายามจะ

แย่งทุกอย่างจากฉัน เพราะเรื่องเริ่มจากผู้ชายคนเดียว และเราทั้ง 2 คน

ก็ไม่มีใครได้เขาไปเลยด้วย แม้จะจบเรื่องผู้ชายคนนั้น แต่สุนีย์ก็ยังจอง

ล้างจองผลาญฉันไม่หยุด และไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไรด้วย

ทำไมฉันรู้สึกว่าฉันเป็นฝ่ายแพ้ล่ะ..

เจ็ดโมงห้านาที...

เวลาเพียงห้านาทีสามารถพัดพาเรื่องราวร้ายๆมาได้มากมายทีเดียว

ทั้งการเรียน และกิจกรรม

พัดพาความตั้งใจของฉันไปหมด

"ไม่เอาน่าหวาน ^^ ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี" อัยปลอบใจ

ฉันไม่อยากจะโทษใคร หรือโทษอะไร แต่เป็นไปได้มั๊ยถ้าทุกอย่างที่

เกิดขึ้นเพราะ..

ยัยป้าแก่เลอะเลือนนั่นคนเดียว!!

หมอดูเฮงซวย >O<

---***---***---***---***---***---***---***---***---***---***--
 
ลงมาแซมเปิ้ลๆ ^O^ เดี๋ยวไปอัพเรตติ้งต่อจ้า

รักนักอ่านทุกคน >_<

กะเด้~*