ละครรักเกาหลีแห่งสามทับสี่

ลำดับตอนที่ #3 : ฉาก8-12

ฉากที่8:บ้านแพรว แพรวกำลังสะพายกระเป๋าออกไปข้างนอก เจอใบ้ที่หน้าประตู

แพรว:เอ่อ นาย(มองหัวจรดเท้า)มาหาใคร

ใบ้:(ชี้ไปที่แพรว)

แพรว:ถ้านายจะกรุณาช่วยพูดกับฉันจะดีมาก

ใบ้:(ชี้ไปที่คอแล้วอ้าปาก ไม่มีเสียงออกมา แล้วชี้ไปที่คอ)

แพรว:นายเจ็บคอเหรอ

ใบ้: (ส่ายหน้าแล้วหยิบบัตรประจำตัวคนพิการขึ้นมา)

 แพรว:นายเป็นใบ้?

ใบ้: (พยักหน้า)

แพรว:อ้อ งั้นฉันก็ขอโทษที่เมื่อกี้พูดไม่ดีกับนาย ว่าแต่ฉันรู้จักนายเหรอ นายมาบ้านฉันทำไม

ใบ้: (ชี้ไปที่สนาม แพรวมองตาม)

แพรว:สนาม? สนามบ้านฉันมันทำไมเหรอ

ใบ้: (ทำท่ากางปีกบิน)

แพรว: ไก่เคนตั๊กกี้ ไก่ย่างถูกเผา ขอโทษนะ แต่ฉันไม่เข้าใจ นายทำท่าอะไรของนาย

ใบ้: (ทำท่าบินอีก แล้วชี้ไปบนฟ้า)

แพรว:  บิน? สนามบิน ฮะ สนามบินเหรอ

ใบ้: (ทำท่าเล่นกีตาร์)

แพรว:กีตาร์ อ้อ ฉันรู้แล้ว นายเป็นวนิพกอยู่ที่สนามบินถูกมั๊ย เอ่อ แล้วไงเหรอ ขอโทษนะที่ฉันจำไม่ได้ ฉันให้เงินนายเหรอ (ใบ้พยักหน้า)

แพรว:แล้วสรุปนายมาที่นี่ทำไม

ใบ้: (ยื่อนกระเป๋าตังค์ให้)

แพรว: ฮะ กระเป๋าตังค์ฉัน อย่าบอกนะว่านายขโมยแล้วสำนึกผิดเอามาคืน(ใบ้ส่ายหน้า แล้วทำท่าของหล่น)

แพรว:.ให้ท่า โอ้ย ฉันไม่ได้ให้ท่าอะไรนายซักหน่อย จะบ้าเหรอ

ใบ้: (ส่ายหน้าแล้วทำแบบเดิม)

แพรว:อ๋อ ฉันทำตกเหรอ งั้นขอบคุณนะที่เอามาคืน แต่ความจริงข้างในก็มีตังค์อยู่ไม่กี่หมื่นเอง ฉันให้นายไปเลยละกัน ถือว่าค่าตอบแทน เอ้อ ฉันต้องไปหาหมูตุ้ยแล้ว ไปล่ะ บาย (รีบวิ่งไป ใบ้ทำท่าจะเรียกไว้ แต่ไม่ทัน ตั๋งเดินมาพอดีเห็นใบ้)

ตั๋ง: แพรวอยู่มั๊ย  ฉันเอางานมาให้แพรวน่ะ

ใบ้: (ส่ายหน้า แล้วชี้ๆไปข้างนอก)

ตั๋ง:อ้อ ออกไปข้างนอก เอ๋ นายเป็นใบ้ใช่มั๊ย (ใบ้พยักหน้า) อ๋อ ฉันคุ้นๆหน้านายนะ นายเล่นดนตรีอยู่ที่สนามบินใช่มั๊ย(ใบ้พยักหน้า) ว่าแต่นายมาที่นี่ทำไมเหรอ

ใบ้: (ชี้ๆไปที่แพรว แล้วทำท่าบอกว่าชอบแพรว)

ตั๋ง:ฮะ นายชอบแพรวงั้นเหรอ (มองใบ้งงๆ แต่ใบ่ทำท่าเหมือนว่าไม่ได้โกหก ตั๋งเลยเชื่อ) จริงๆนายแทบไม่มีหวังเลยนะ นายรู้มั๊ยว่ายัยแพรวน่ะ เป็นคนที่หยิ่งมากๆ หัวสูงสุดๆ แพรวจะมองนายเหรอ

ใบ้: (ทำท่าสลด)

ตั๋ง: (ตบบ่าใบ้) แต่ฉันพอเข้าใจนาย บางทีฉันว่าแพรวน่ะ ก็มีทุกอย่างแล้วนะ แต่แพรวยังขาดการมองอะไรต่างๆจากมุมล่าง เพราะแพรวคิดว่าเธออยู่สูงที่สุด ใครต่อใครก็ต่ำกว่าเธอหมด บางทีฉันว่าแพรวต้องการนายนะ

ใบ้ (เริ่มยิ้ม)

ตั๋ง: คนที่คู่กับแพรวต้องไม่ใช่คนแบบหมูตุ้ยหรอก หมอนั่นน่ะ ดีในสายตาแพรวจนแพรวมองไม่เห็นข้อเสีย ฉันว่าคนอย่างนายต่างหากที่จะสอบให้แพรวหัดมองคนที่หัวใจมากกว่าหน้าตาและฐานะ แล้วมองตัวเองเหมือนเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ฉันรู้ว่านายเข้าใจ เพราะนายชอบแพรวนี่ (ใบ้พยักหน้า) ฉันจะช่วยนายเอง (ใบ้ยิ้ม) ฉันว่านายน่าจะบอกชอบแพรวนะ นายเขียนหนังสือเป็นมั๊ย (ใบ้ส่ายหน้า) โอเค งั้นฉันจะสอนนายเอง เอาเป็นขั้นแอดวานซ์ เขียนแค่คำว่าผมรักคุณเลยเป็นไง (ใบ้อาย) แต่วันนี้ฉันต้องไปก่อนนะ เอ้านี่เบอร์ฉัน(จดเบอร์) แต่เอ๊ะ นายพูดไม่ได้นี่ เอางี้ พอโทรไปแล้วก็ให้ใครพูดแทนละกันนะ(ใบ้พยักหน้า) ฉันไปแล้วนะ(ตั๋งวิ่งออกมา)

ฉากที่9:พิมนั่งคุยอยู่กับวุ้นเส้น

วุ้นเส้น:วันนี้ล่ะ ฉันต้องจัดการมันให้ได้

พิม:อะไร เธอพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจเลย

วุ้นเส้น: หึ นังเมียน้อย

พิม:อะไรนะ

วุ้นเส้น: โอ้ย ไม่ไหวแล้วพิม เดี๋ยวฉันต้องไปจัดการอะไรบางอย่างก่อน แล้วเจอกันนะ(วิ่งออกไป พิมงง นั่งถอนหายใจ วินเดินมาเห็นพิมอยู่คนเดียวเลยเดินเข้าไปหาพิมพร้อมดอกกุหลาบหนึ่งดอก)

วิน:พิม ทำหน้า ไม่สบายใจเลย อ่ะ วินให้

พิม: (มองดอกกุหลาบ) ให้พิมเหรอ ขอบคุณนะ

วิน:มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกวินได้นะ

พิม:วันดีกับพิมจังเลยนะ พิมดีใจจัง

วิน:แล้วมีปัญหาอะไร ถ้าไว้ใจวิน เล่าให้วินฟังได้รึเปล่า

พิม:(ถอนหายใจ) วิน วินเคยชอบคนที่มีแฟนอยู่แล้วมั๊ย

วิน:ไม่เคยนะ พิมชอบใครเหรอ(ทำหน้าไม่สบายใจตาม)

พิม:คนที่พิมชอบมีแฟนอยู่แล้ว แต่วุถึงจะมีแฟน พิมก็เลวพอที่จะกำจัดแฟนเค้าไปได้ แต่มันมีปัญหาที่ว่าพิมกับเพื่อนชอบคนๆเดียวกัน พิมทำอย่างนั้นกับเพื่อนไม่ลงหรอก

วิน: พิม อย่าเศร้าสิ พิมไม่ได้เลวเลยนะ พิมเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดเท่าที่วินเจอมา พิมแคร์เพื่อน พิมเข้มแข็ง พิมฉลาด พิมเป็นคนที่เพอร์เฟคจริงๆ

พิม:จริงหรอ ถ้าพิมเพอร์เฟคจริง ทำไมหมูตุ้ยไม่มาชอบพิมล่ะ

วิน:ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังมีคนอีกเนอะที่ชอบพิ.. เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พิมว่าไงนะ พิมพูดชื่อใครนะ

พิม:รู้แล้วอย่าบอกใครนะวิน พิมชอบหมูตุ้ย

วิน: (ช็อค)

พิม:วินว่าพิมทำไงดีล่ะ

วิน:เอ่อ ทำตามที่พิมคิดเถอะ วินคงช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก (เดินออกมา)

ฉากที่10:บ้านกร

(วุ้นเส้นยืนรอพ่อ มีนัชหลบอยู่ข้างหลัง กรเดินกลับมากับหวาน ไม่ได้สังเกตเห็นวุ้นเส้น)

วุ้นเส้น: พ่อ!!

กร: (หันมาตกใจ) วุ้นเส้น ลูกกลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไร

วุ้นเส้น:แล้วพ่อเคยสนใจหนูมั๊ย ที่ส่งหนูไปออสเตรเลียเพราะจะมามีเมียน้อยแล้วทำร้ายแม่แบบนี้เหรอ

กร:นัช เธอบอกลูกเหรอ

วุ้นเส้น:ถึงแม่ไม่บอก สักวันหนูก็รู้ แล้วนังนั่นมันเป็นใครกัน ถึงมีสิทธิ์มายุให้พ่อทำร้ายแม่(ทำหน้าอาฆาตใส่หวาน หวานเกาะแขนกรกลัว)

กร:เอ่อ วุ้นเส้นฟังพ่อนะ หวานเป็นคนดีนะลูก ลูกยอมรับหวานเป็นแม่คนที่สองก็ได้นี่

วุ้นเส้น:ไม่มีทาง หนูไม่มีทางเคารพคนที่ทำร้ายครอบครัวของหนูให้เป็นแม่หรอก ออกมาสิ อย่าเกาะอยู่หลังพ่อ ออกมาเจอกับฉันเลย(หวานยังเกาะกรอยู่ วุ้นเส้นเดินไปกระชากหวานออกมา) นังแพศยา แกทำลายครอบครัวฉัน(ผลักหวานล้มลงไปกับพื้น แล้วบีบคอหวานตรึงไว้กับพื้น)

กร:ใจเย็นก่อนนะวุ้นเส้น

วุ้นเส้น:พ่อยังเข้าข้างมันอีกเหรอ ได้ วุ้นเส้นจะไม่ทำร้ายมัน(ปล่อยมือจากหวาน) แต่หนูจะให้พ่อเลือกระหว่างหนูกับมัน ถ้ามีมัน หนูจะออกไปจากบ้าน แล้วไม่มาเหยียบที่นี่อีก แต่ถ้าพ่อเลือกหนู มันก็ต้องไม่มาวุ่นวายกับครอบครัวเราอีก ตอบมาสิคะพ่อ(หวานเดินไปเกาะแขนกร)

หวาน:พี่กร รักหวานใช่มั๊ยคะ เลือกหวานนะ นะ นะ (วุ้นเส้นมองหน้านิ่ง)

กร:พ่อเลือก..ยังไงพ่อต้องเลือกหนูอยู่แล้ว หวานพี่ขอโทษนะ แต้ต่อไปนี้เราอย่ามาพอกันอีกเลย ออกไปจากบ้านฉันเหอะ

หวาน:พี่กร!!

วุ้นเส้น:เธอออกไปได้แล้ว!!!

หวาน:อ้าก!!(บ้าออกไป)

กร:พ่อขอโทษนะลูกที่ทำอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกลูกเลย

วุ้นเส้น:หนูก็ต้องขอโทษพ่อที่เมื่อกี้ทำกิริยาอะไรไม่ดีออกไป(ไหว้กร) แต่หนูอยากจะขอให้พ่อขอโทษแม่ได้มั๊ยคะ

กร: (อ้ำอึ้ง) ขอโทษนะนัช ที่ฉันเป็นพ่อที่ไม่ดีมาตลอด ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้ว เพราะลุกทำให้ฉันได้สติ นึกถึงอนาคตของลูก

นัช:ไม่เป็นไร แม่ขอบใจมากนะวุ้นเส้น (วุ้นเส้นยิ้มแล้วพยักหน้า)

ฉากที่11:ใบ้กับตั๋งอยู่ด้วยกัน ตั๋งเขียนคำว่าผมรักคุณให้ใบ้ดู

ตั๋ง: นั่นแหละๆ นายลองเขียนตามสิ เขียนเยอะๆก็ได้ จะได้สวยขึ้นไง (ใบ้เขียนไปเรื่อยๆ) ดีจังเนอะ ถึงนายจะมีความหวังริบหรี่เต็มที แต่นายก็ยังพยายาม ฉันนี่สิ ไม่มีอะไรให้พยายามเลย เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆยังไงไม่รู้

ใบ้: (เอามือมาแตะที่หน้าออกซ้ายตัวเอง แล้วชูสองนิ้ว)

ตั๋ง:นายหมายความว่าให้ฉันพยายามดูใช่มั๊ย (ใบ้พยักหน้า) อืม ขอบคุณนะ ฉันว่าเดี๋ยวฉันไปหาแพรวแล้วพามาหานายดีกว่านะ (ตั๋งเดินออกไป เปกับยอดเดินเข้ามา)

เป: เห่ ไอ้ใบ้ เขียนอะไรอยู่วะ

ยอด: โอ้โห ผมรักคุณซะด้วย หน้าอย่างแกอะนะ โรแมนติก

เป:ไหนๆ ดูซิ (หยิบขึ้นมาแล้วฉีก) ถุ๊ย ใบ้แล้วยังฝันสูงอีก ถ้ายังไม่อยากตายส่งเงินมาให้หมด (เอามีดจ่อคอใบ้ ใบ้ส่งเงินให้เป) ดีมาก หึหึ แล้วจำไว้เลยนะ หน้าอย่างแก ไม่มีทางมีผู้หญิงมาชอบหรอก มีแต่คนรังเกียจ ขยะแขยง

ยอด: ไอ้ใบ้ ไอ้ใบ้ ไอ้ใบ้ ไอ้ใบ้(แลบลิ้นใส่ใบ้แล้ววิ่งหนีทั้งคู่ ใบ้นั่งอยู่คนเดียวแล้วตัวสินใจหยิบมีดที่เปทำตกมากรีดข้อมือตัวเอง)

ฉากที่12: หมูตุ้ยยืนคุยกับพีชอยู่

หมูตุ้ย:พีช เราขอโทษนะ เราเสียใจจริงๆที่ว่าพีชไปแบบนั้น เราเสียใจ

พีช:เราไม่โกรธแล้วล่ะ(ยิ้ม)แต่เราอยากรู้ว่าหมูตุ้ยมีคนอื่นจริงๆรึเปล่า

หมูตุ้ย:ถ้าพีชไม่มีใครเราก็ไม่มีใคร พีชสำคัญที่สุดสำหรับเรานะ

พีช:ขอบคุณนะ หมูตุ้ย

(พิมเดินเข้ามา)

พิม:หมูตุ้ย ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ (หมูตุ้ยหันไปมองพีช พีชพยักหน้า หมูตุ้ยแยกมาคุยกับพิม โดยแพรวเดินมากับวิน)

แพรว:วิน หมูตุ้ยกับพิมคุยอะไรกันน่ะ

วิน:จะรู้เหรอแพรว เราไม่ใช่พระเจ้านะ

แพรว:งั้นมาแอบฟังกันเหอะ

วิน: เห้ย!! (แอบฟัง)

พิม:หมูตุ้ยคือเรามีเรื่องจะบอก

หมูตุ้ย:อะไรล่ะ

พิม:เราชอบหมูตุ้ยนะ

หมูตุ้ย:อะไรนะ แพวอึ้งแล้วหันไปกระซิบกับวิน)

แพรว: พิมๆ พิม (อึ้ง) พิมชอบหมูตุ้ย

พิม:ก็อย่างที่บอกไป

หมูตุ้ย:อืม

พิม: คำตอบล่ะ

แพรว: (โผล่ออกมา) พิม แกหักหลังเราเหรอ!! (เดินเข้าไปจะตบหน้าพิม แต่วินจับมือแพรวไว้) วินปล่อยเรา พิมมันหักหลังเรา มันมาชอบผู้ชายที่เราชอบ ทั้งๆที่มันก็รู้  พิม แกเป็นเพื่อนฉันรึเปล่า ใช่รึเปล่า!!

วิน:แพรว มีสติหน่อยสิ เรื่องหัวใจมันห้ามกันได้ที่ไหน พิมก็ทำดีที่สุดแล้ว ไม่มาแย่งแพรว ซักหน่อย แค่พิมบอกความในใจของตัวเอง แค่นั้นเอง

แพรว:แล้วไง!! ทำมาเป็นฝ่ายฉัน เป็นเพื่อนกันตลอด แค่ผู้ชายคนเดียวก็ต้องมาแย่งกัน ให้กันไม่ได้รึไง 

พิม: แล้วแพรวล่ะ ให้พิมไม่ได้เหรอ แค่ผู้ชายคนเดียว

แพรว:ทำไมฉันต้องให้ล่ะ!!

พิม:แพรวก็ให้พิมไม่ได้เหมือนกันแหละ

หมูตุ้ย:หยุดนะ!! เราขอโทษนะ ทั้งสองคน แต่คนที่เราชอบมีแค่พีชคนเดียวเท่านั้น ขอตัวล่ะ (หมูตุ้ยเดินออกไป)

วิน:ทะเลาะกันไปแล้วได้อะไร!! เธอทั้งสองคนก็ไม่ใช่คนที่หมูตุ้ยเลือกอยู่ดี (แพรวกับพิมมองหน้ากัน)

พิม/แพรว:ขอโทษนะ (มองหน้ากันแล้วกอดกัน)

แพรว:ฉันไม่ได้ตั้งใจนะพิม

พิม:ฉันก็เหมือนกัน

วิน:พิม วินขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ย (พิมพยักหน้า วินกับพิมเดินออกจากฉากไป ตั๋งวิ่งเข้ามาในฉาก)

ตั๋ง:แพรวๆๆ มาเร็ว(ทำหน้าดีใจ) ไปหาใบ้กัน

แพรว:ใบ้? ใบ้ไหน

ฉาก13: แพรวกับตั๋งมาถึงบ้าบใบ้ พบใบ้นอนตาย

แพรว: ตั๋ง!!นายให้ฉันมาดูคนตายเนี่ยนะ (หลับตาแล้วหลบไปข้างหลังตั๋ง)

ตั๋ง:เห้ย ใบ้ๆๆ (ลงไปดูใบ้เห็นมีดกับเลือด  เอามือไปอังที่จมูกแล้วทำหน้าเศร้า) ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ (มองไปเห็นกระดาษที่เขียนว่าผมรักคุณฉีกขาดอยู่ หยิบมาแล้วยื่นให้แพรว)

แพรว:อะไรเหรอ

ตั๋ง:ฉันคิดว่าเธอต้องรู้ ถึงเธอจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่มีความสำคัญกับเธอเลยก็ตาม ในขณะที่เธอกำลังวิ่งตามหมูตุ้ยให้หันมาสนใจเธอ ก็มีคนๆหนึ่งที่มีความหวังแล้วพยายามทำให้เธอหันไปสนใจมันเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้ที่เค้าแทบไม่มีความหวังเลย ใบ้นี่แหละ

แพรว: (มองศพใบ้)

ตั๋ง:ฉันเลยอยากช่วยใบ้ ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางสนใจใบ่หรอก แต่อย่างน้อยก็อยากให้เธอได้รู้  อยากให้เธอเห็นว่าคนอย่างใบ้ก็มีหัวใจ ไม่ใช่แค่เศษคนจนคนพิการแบบที่เธอเคยดูถูก แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมใบ้ถึงตาย

แพรว:นายน่าจะบอกฉันนะตั๋ง (ตั๋งเงียบ) ถ้าฉันรู้ ฉันก็ไม่ได้จะโกรธจะเกลียดใบ้ แต่ฉันจะไม่ให้ความหวังใบ้ อย่างน้อยใบ้ก็จะอยู่ในโลกแห่งความจริง ไม่ได้จมอยู่ในความฝัน พอตื่นขึ้นมาแล้วพอว่ามันไม่เป็นความจริง เค้าก็เลยทำร้ายตัวเอง มันเป็นการฆ่าเค้าอ้อมๆเลยนะตั๋ง (เริ่มร้องไห้ ถ้ากูทำได้นะ=_=)

ตั๋ง:พูดอะไรกับใบ้หน่อยสิ ถึงใบ้จะไม่ได้ยินแล้วก็เหอะ

แพรว:ขอโทษนะใบ้ที่ฉันไม่เคยเข้าใจอะไรที่นายสื่อสารเลย หวังว่าชาติหน้า นายจะเจอคนที่เข้าใจนายดีกว่าฉันนะ (เช็ดน้ำตาแล้วลุกเดินออกมา ตั๋งเดินตามมา)

ฉาก 14 :วินลากพิมออกมา

วิน:พิมผิดหวังมากมั๊ย ที่หมูตุ้ยไม่เลือกพิม

พิม:ไม่หรอก พิมรู้อยู่แล้วแหละ แต่พิมก็ยังอยากจะพูด

วิน:แล้วพิมอยากจะลองมองคนใกล้ๆตัวบ้างมั๊ยล่ะ (เสมองไปทางอื่น พิมมองหน้าวิน)

พิม:วินหมายความว่าอะไร

วิน:วินชอบพิม ชอบเหมือนที่พิมชอบหมูตุ้ย แต่ไม่เป็นอะไรหรอกนะถ้าพิมจะปฏิเสธ เพราะว่าวินก็แค่อยากบอกพิมเหมือนกัน

พิม: (ยิ้ม) ขอบคุณนะวิน ไม่ว่าพิมจะผิดหวังแค่ไหน วินก็จะช่วยพิมตลอด

วิน:ไม่เป็นไรหรอก วินเต็มใจ (ยิ้มอายๆ)

พิม:แต่พิมก็ไม่อยากผิดหวังอีกแล้วล่ะ (มองหน้าวิน) วินขอพิมเป็รแฟนได้มั๊ย

วิน:อะไรนะ

พิม:ได้ยินแล้วนี่ (ทำท่าอายๆ)

วิน:พิม เป็นแฟนกันนะครับ

พิม:อืม พิมเข้าใจแล้วล่ะ ว่าใครคือคนที่ดีกับพิมที่สุด

ฉากที่15:พีชกับหมูตุ้ยคุยกัน

หมูตุ้ย:ขอบคุณนะ ที่พีชรอหมูตุ้ย

พีช:ก็หมูตุ้ยเป็นแฟนที่ดีที่สุดในโลกเลยน่ะสิ

หมูตุ้ย:เรื่องร้ายๆคงจบหมดแล้วล่ะ ต่อไปนี้คงมีแต่เรื่องดีๆเข้ามานะ

พีช:แน่นอน

หมูตุ้ย:พีช ไปกินไอติมกันมั๊ย

พีช: อืมเอาสิ (เดินจับมือกันไปยิ้มๆ เปกับยอดวิ่งผ่านชนพีช หมูตุ้ยจับพีชไว้ไม่ล้ม แล้วยอดล้ม ถุงเงินหล่นพื้น เอมวิ่งมาหยิบแล้วหายไป)

เป:เห้ย!!ขโมย

ยอด:แต่ลูกพี่ เราก็ขโมยมาไม่ใช่เหรอครับ

เป:โว้ย ไอ้ซุ่มซ่าม ไปเล่นดนตรีต่อเลยไป

(เปผลักยอดออกนอกฉาก เปเดินตามไป พีชกับหมูตุ้ยเดินด้วยกันจนสุดเวที)

** จบบริบูรณ์**
ผลงานละครเวทีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของกะเด้ 5 5+(แค่นี้เอง) มีกัสการ์เป็นที่ปรึกษาในการแต่ง
อย่าลืมคิดชื่อเรื่องนะ
น้ำเน่าไปนิด แต่ก็ดีที่สุดที่จะพยายามได้แล้ว นึกถึงตอนแสดงแล้วคงขำน่าดู 5 5+
ไปละ ตี1และจ่ะ
ฝันดี รักนะ จุ๊บๆ