ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หนทางเดียว
ที่นี่..ไม่ผิดแน่
หุ่นนางไม้ที่แต่งตัวประดับประดาด้วยโทนสีเขียว
คงเป็นหุ่นนี้..ไม่ผิดแน่
ฉันไม่รู้ว่าขนมหวานมาทำอะไรที่นี่ และฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะมาขออะไร คง
ได้แต่สวดอ้อนวอนภาวนาให้นางไม้นี้เป็นกุญแจไขปริศนาทุกอย่าง
'ข้าแต่ท่านที่ฉันเคารพ ฉันเชื่อว่าท่านคงพบขนมหวาน ลูกสาวของฉัน
มาก่อนแล้ว ฉันไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หากท่านมีจิตเมตตา ฉัน
ยากจะขอร้อง อ้อนวอนภาวนา ฉันขออย่าให้ขนมหวานเป็นอะไรเลย
ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เกี่ยวกับคำทำนายของแม่หมอท่านนั้น ข้าขอ
สาบานว่าข้าจะทำตามคำใบ้ของท่าน ไม่ว่าด้วยวิธีใด ด้วยเกียรติของ
ฉัน พระผู้เป็นเจ้า ยื้อชีวิตให้ขนมหวานด้วยเถิด'
ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น สายฝนโปรยปรายลงมาช้าๆ สายลมพัดผ่านไป
นำความหนาวเย็นมาให้บุคคลที่นั่งอยู่ตรงนี้ แต่เธอก็ไม่คิดจะลุกไป
ไหน
"ข้ารับคำอ้อนวอนของเจ้า.."
"..."
"ด้วยเกียรติของข้า นางไม้แห่งตระกูลพยากรณ์.."
---pinky house---
แสงสว่างอยู่รอบตัวฉัน ที่นี่ที่ไหนกัน ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง เกิดอะไร้นกับ
ฉัน..
ฉันเบนสายตาไปรอบๆ ในแสงสว่างนี้ยังถูกแซมด้วยต้นไม้เล็กๆ นั่นไม่
สำคัญแต่ที่นี่ที่ไหนกัน
"อย่าพยายามหาคำตอบแห่งที่นี้" ฉันมองไปที่บุคคลผู้มาเยือน
เธอคนนี้แต่งตัวด้วยชุดโทนสีเขียวประดับประดาด้วยใบไม้และดอกไม้
คุ้นมาก..
เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน..
"ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ข้านางไม้แห่งตระกูลพยากรณ์ เจ้าเคย
พบข้ามาก่อนแล้วที่ร้านพยากรณ์"
ร้านพยากรณ์ ภาพในหัวฉายซ้ำกันไปซ้ำกันมา
ผู้หญิงคนนี้ o_o
หุ่นนางไม้หน้าร้านหมอดู
"เจ้าคงจำข้าได้"
"..."
"จงอย่ากลัวข้า.."
"ข้าจะเป็นผู้คุ้มครองเจ้า ข้าจะปรากฏตัวต่อเมื่อคราวอับจนของเจ้าเท่า
นั้น"
"แล้วท่าน" ฉันชี้ไปที่นางไม้
"เอ่อ เกี่ยวอะไรกับฉัน"
"เจ้าคือคนที่ดวงสมพงษ์กับข้า.."
"..."
"ดังนั้นข้าจึงต้องติดตามเจ้า"
"..."
"อย่ากลัวข้า ข้าจะช่วยเจ้าเอง"
"..."
"แม่ของเจ้าสาบานต่อข้าแล้ว"
"แม่.." ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงง
"ไม่สำคัญ แต่นี่ถึงเวลาที่เจ้าต้องกลับไปแล้ว"
"เราคงไม่พบกันอีกนาน.."
"เดี๋ยว!!"
"ข้าขอมอบพลังแด่เจ้า.."
---pinky house---
หญิงสาววัยกลางคนยังคงคุกเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝนอยู่ที่เดิม
สายลมพัดผ่านเธออีกระลอก
"จงวางใจ.."
"โปรดอย่าลืมคำสาบาน.."
"ไปอยู่ในใจฉันทีก็อยู่คนเดียวมาหลาย~ตี๊ด"
"ฮัลโหล"
"คุณน้าคะ ขนมหวานฟื้นแล้วค่ะ"
ผู้เป็นแม้น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความดีใจ
'ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า..สิ่งที่ฉันสาบาน ฉันจะไม่ลืม..'
---pinky house---
แสงสีขาวดับลงไปกลายเป็นเพดานสีฟ้าหม่นๆ สายระโยงระยางทั่วตัว
ฉัน ถ้าสัญชาติญาณของฉันสื่อไม่ผิดที่นี่คือโรงพยาบาล และรอบๆตัว
ฉันคือแม่ อะไรเนี่ยแล้วก็อัย
"หวาน!!"
"เธอเป็นยังบ้าง"
"ก็ดี นอนอยู่แบบนี้เมื่อยชะมัด ฉันขอลุกหน่อยสิ"
"หา o_o"
"เธอจะบ้าเหรอ เธอเพิ่งถูกรถชนเองนะ แล้วเธอเพิ่งหลับไปแค่ 4 ชม.
เองเธอจะลุกได้ยังไง"
"ไม่รู้สิ.."
"ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ"
---pinky house---
"เธอนี่ดื้อชะมัด -*- บ้ารึเปล่าเพิ่งถูกรถชน แทนที่จะนอนสบายๆอยู่โรง
พยาบาลยังกระแดะมาโรงเรียนอีก-_-"
ผิดอีกเอ้า =_=
ฉันออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้า หลังจากหมอตรวจอาการทุกอย่างและ
พบว่าฉันเป็นปกติดี สงสัยจังว่าทำไมร่างกายฉันฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ทั้งที่
เพิ่งออกมาจากไอซียูแท้ๆ
"วันนี้ฉันมีอะไรต้องทำนิดหน่อยน่ะ"
"หืม o_o"
"จดทะเบียนเป็นลุกบุญธรรม"
"หา o_O" อัยกับอะไรเนี่ยสามัคคีกันแหกปาก
"ลูกบุญธรรมน้าปลาเพื่อนสนิทแม่น่ะ แม่บอกว่านั่นเป็นวิธีแก้เคล็ด"
ฉันเริ่มปลงกับเรื่องแปลกๆในชีวิตฉันซะแล้วสิ เหมือนความรู้สึดว่า..
ปลอดภัย.. ทั้งที่ทั้งความฝันและเรื่องที่เกิดขึ้นออกจะดูน่ากลัวขนาด
นั้นแต่ทำไมฉันถึงสบายใจได้แบบนี้นะ
"ฉันต้องไปแล้วล่ะ ฉันแวะมาส่งงานอาจารย์ นี่รายงานภาษาฝรั่งเศส
ฝากส่งด้วยนะ"
"หา o_o เธอทำเสร็จเหรอ"
"อืม ^^ เมื่อคืนนั่งพิมพ์ที่โรงพยาบาลน่ะ"
"O_O" แปลกใจอะไรกันนักหนา แค่ตั้งใจจะทำอะไรก็สำเร็จได้ล่ะน่า
ฉันไม่ยอมให้ชีวิตของฉันตกต่ำไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่ว่าวิธีใด..
เมื่อคืน ฉันนั่งคุยกับแม่ เรื่องลึกลับบางอย่างอาจไม่ต้องหาต้นตอเพียง
แต่อาจจะต้องหาคำตอบสำหรับสิ่งนั้น อาจจะเป็นทางนี้..
ครอบครัวที่สอง..ลูกบุญธรรม
ขอให้วิธีนี้เป็นวิธีที่ถูกต้องด้วยเถอะนะ
---pinky house---
"ทำไมถึงตัดสินใจรับลุกบุญธรรมอีกล่ะคะ พี่รับไปแล้วตั้ง 4 คนไม่ใช่
เหรอคะ-_-" พี่พนักงานคนหนึ่งกำลังนั่งซักไซร้ไล่เลียงถึงสาเหตุการ
กับลูกบุญธรรม ซึ่งเป็นขั้นตอนก่อนที่จะเริ่มเซ็นรับลูกบุญธรรมต่างๆ
"แหม ก็นานๆทีจะเจอเด็กๆน่ารักถูกในนี่คะ^^"
"เอ้อ ถูกใจเป็นคนที่ 5 แล้วเหรอคะ-_-"
"ค่ะ ^O^"
"แต่ทางเราห่วงสวัสดีภาพการเงินนะคะ การที่จะอุปการะเด็กถึง 5 คน
ต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อยเลยนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคิดว่าฉันพร้อม ^^ อีกอย่างรับเป็นลุกบุญธรรมแต่ใน
นามก็คงไม่เสียอะไรมากไม่ใช่เหรอคะ"
"เอ่อ แล้วหนู เอ่อ อาคียา ทำไมหนูถึงอยากเป็นลูกบุญธรรมล่ะจ๊ะ"
"คือ ก็คุณแม่สนิทกับน้าปอมน่ะค่ะ แล้วน้าปอมมาขอ หนูก็ยินดีเพราะ
หนูก็รักและเคารพน้าปอมเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว"
แหลสด-_-" อันที่จริง แทบไม่รู้จักด้วยซ้ำ
"สรุปว่าหนูยินดีใช่มั๊ยจ๊ะ"
"ค่ะ ^^"
"คุณแม่ยินยิมใช่มั๊ยคะ"
"ค่ะ"
"งั้นเซ็นตรงนี้เลยนะคะ อาทิตย์หน้าทางเราจะส่งคนไปตรวจสอบ
สภาพบ้านนะคะ เสร็จแล้วค่ะ" อันที่จริงน้าปอมกรอกเสร็จตั้งนานแล้ว
ล่ะ -_-" รู้สึกจะคล่องแคล่วเป็นพิเศษ ได้ข่าวว่ารับลูกบุญธรรมมา 4
คนแล้ว เอ่อ เปิดเนสเซอร์รี่เลยมั๊ยคะ ฉัน แม่ และน้าปอมเดินออกมา
"เดี๋ยวน้า อ๊ะ แม่สิ แม่จะพาไปรู้จักบอมบ์ เปรี้ยวหวาน มิวแล้วก็เปเปอร์
นะจ๊ะ"
ไอ้ที่พูดมามันคือใครวะ-_-"
"เดี๋ยวปอม" แม่ขัด
"วันนี้ฉันมีที่บางที่ที่ต้องพาเธอกับเปรี้ยวหวานไป.."
---pinky house---
"ข้าได้ทำตามคำทำนายของท่านแล้ว..."
"ขอท่านจงอำนวยความสุขแก่พวกเรา.."
"..."
จบตอน ก๊าก
หุ่นนางไม้ที่แต่งตัวประดับประดาด้วยโทนสีเขียว
คงเป็นหุ่นนี้..ไม่ผิดแน่
ฉันไม่รู้ว่าขนมหวานมาทำอะไรที่นี่ และฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะมาขออะไร คง
ได้แต่สวดอ้อนวอนภาวนาให้นางไม้นี้เป็นกุญแจไขปริศนาทุกอย่าง
'ข้าแต่ท่านที่ฉันเคารพ ฉันเชื่อว่าท่านคงพบขนมหวาน ลูกสาวของฉัน
มาก่อนแล้ว ฉันไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หากท่านมีจิตเมตตา ฉัน
ยากจะขอร้อง อ้อนวอนภาวนา ฉันขออย่าให้ขนมหวานเป็นอะไรเลย
ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เกี่ยวกับคำทำนายของแม่หมอท่านนั้น ข้าขอ
สาบานว่าข้าจะทำตามคำใบ้ของท่าน ไม่ว่าด้วยวิธีใด ด้วยเกียรติของ
ฉัน พระผู้เป็นเจ้า ยื้อชีวิตให้ขนมหวานด้วยเถิด'
ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น สายฝนโปรยปรายลงมาช้าๆ สายลมพัดผ่านไป
นำความหนาวเย็นมาให้บุคคลที่นั่งอยู่ตรงนี้ แต่เธอก็ไม่คิดจะลุกไป
ไหน
"ข้ารับคำอ้อนวอนของเจ้า.."
"..."
"ด้วยเกียรติของข้า นางไม้แห่งตระกูลพยากรณ์.."
---pinky house---
แสงสว่างอยู่รอบตัวฉัน ที่นี่ที่ไหนกัน ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง เกิดอะไร้นกับ
ฉัน..
ฉันเบนสายตาไปรอบๆ ในแสงสว่างนี้ยังถูกแซมด้วยต้นไม้เล็กๆ นั่นไม่
สำคัญแต่ที่นี่ที่ไหนกัน
"อย่าพยายามหาคำตอบแห่งที่นี้" ฉันมองไปที่บุคคลผู้มาเยือน
เธอคนนี้แต่งตัวด้วยชุดโทนสีเขียวประดับประดาด้วยใบไม้และดอกไม้
คุ้นมาก..
เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน..
"ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ข้านางไม้แห่งตระกูลพยากรณ์ เจ้าเคย
พบข้ามาก่อนแล้วที่ร้านพยากรณ์"
ร้านพยากรณ์ ภาพในหัวฉายซ้ำกันไปซ้ำกันมา
ผู้หญิงคนนี้ o_o
หุ่นนางไม้หน้าร้านหมอดู
"เจ้าคงจำข้าได้"
"..."
"จงอย่ากลัวข้า.."
"ข้าจะเป็นผู้คุ้มครองเจ้า ข้าจะปรากฏตัวต่อเมื่อคราวอับจนของเจ้าเท่า
นั้น"
"แล้วท่าน" ฉันชี้ไปที่นางไม้
"เอ่อ เกี่ยวอะไรกับฉัน"
"เจ้าคือคนที่ดวงสมพงษ์กับข้า.."
"..."
"ดังนั้นข้าจึงต้องติดตามเจ้า"
"..."
"อย่ากลัวข้า ข้าจะช่วยเจ้าเอง"
"..."
"แม่ของเจ้าสาบานต่อข้าแล้ว"
"แม่.." ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงง
"ไม่สำคัญ แต่นี่ถึงเวลาที่เจ้าต้องกลับไปแล้ว"
"เราคงไม่พบกันอีกนาน.."
"เดี๋ยว!!"
"ข้าขอมอบพลังแด่เจ้า.."
---pinky house---
หญิงสาววัยกลางคนยังคงคุกเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝนอยู่ที่เดิม
สายลมพัดผ่านเธออีกระลอก
"จงวางใจ.."
"โปรดอย่าลืมคำสาบาน.."
"ไปอยู่ในใจฉันทีก็อยู่คนเดียวมาหลาย~ตี๊ด"
"ฮัลโหล"
"คุณน้าคะ ขนมหวานฟื้นแล้วค่ะ"
ผู้เป็นแม้น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความดีใจ
'ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า..สิ่งที่ฉันสาบาน ฉันจะไม่ลืม..'
---pinky house---
แสงสีขาวดับลงไปกลายเป็นเพดานสีฟ้าหม่นๆ สายระโยงระยางทั่วตัว
ฉัน ถ้าสัญชาติญาณของฉันสื่อไม่ผิดที่นี่คือโรงพยาบาล และรอบๆตัว
ฉันคือแม่ อะไรเนี่ยแล้วก็อัย
"หวาน!!"
"เธอเป็นยังบ้าง"
"ก็ดี นอนอยู่แบบนี้เมื่อยชะมัด ฉันขอลุกหน่อยสิ"
"หา o_o"
"เธอจะบ้าเหรอ เธอเพิ่งถูกรถชนเองนะ แล้วเธอเพิ่งหลับไปแค่ 4 ชม.
เองเธอจะลุกได้ยังไง"
"ไม่รู้สิ.."
"ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ"
---pinky house---
"เธอนี่ดื้อชะมัด -*- บ้ารึเปล่าเพิ่งถูกรถชน แทนที่จะนอนสบายๆอยู่โรง
พยาบาลยังกระแดะมาโรงเรียนอีก-_-"
ผิดอีกเอ้า =_=
ฉันออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้า หลังจากหมอตรวจอาการทุกอย่างและ
พบว่าฉันเป็นปกติดี สงสัยจังว่าทำไมร่างกายฉันฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ทั้งที่
เพิ่งออกมาจากไอซียูแท้ๆ
"วันนี้ฉันมีอะไรต้องทำนิดหน่อยน่ะ"
"หืม o_o"
"จดทะเบียนเป็นลุกบุญธรรม"
"หา o_O" อัยกับอะไรเนี่ยสามัคคีกันแหกปาก
"ลูกบุญธรรมน้าปลาเพื่อนสนิทแม่น่ะ แม่บอกว่านั่นเป็นวิธีแก้เคล็ด"
ฉันเริ่มปลงกับเรื่องแปลกๆในชีวิตฉันซะแล้วสิ เหมือนความรู้สึดว่า..
ปลอดภัย.. ทั้งที่ทั้งความฝันและเรื่องที่เกิดขึ้นออกจะดูน่ากลัวขนาด
นั้นแต่ทำไมฉันถึงสบายใจได้แบบนี้นะ
"ฉันต้องไปแล้วล่ะ ฉันแวะมาส่งงานอาจารย์ นี่รายงานภาษาฝรั่งเศส
ฝากส่งด้วยนะ"
"หา o_o เธอทำเสร็จเหรอ"
"อืม ^^ เมื่อคืนนั่งพิมพ์ที่โรงพยาบาลน่ะ"
"O_O" แปลกใจอะไรกันนักหนา แค่ตั้งใจจะทำอะไรก็สำเร็จได้ล่ะน่า
ฉันไม่ยอมให้ชีวิตของฉันตกต่ำไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่ว่าวิธีใด..
เมื่อคืน ฉันนั่งคุยกับแม่ เรื่องลึกลับบางอย่างอาจไม่ต้องหาต้นตอเพียง
แต่อาจจะต้องหาคำตอบสำหรับสิ่งนั้น อาจจะเป็นทางนี้..
ครอบครัวที่สอง..ลูกบุญธรรม
ขอให้วิธีนี้เป็นวิธีที่ถูกต้องด้วยเถอะนะ
---pinky house---
"ทำไมถึงตัดสินใจรับลุกบุญธรรมอีกล่ะคะ พี่รับไปแล้วตั้ง 4 คนไม่ใช่
เหรอคะ-_-" พี่พนักงานคนหนึ่งกำลังนั่งซักไซร้ไล่เลียงถึงสาเหตุการ
กับลูกบุญธรรม ซึ่งเป็นขั้นตอนก่อนที่จะเริ่มเซ็นรับลูกบุญธรรมต่างๆ
"แหม ก็นานๆทีจะเจอเด็กๆน่ารักถูกในนี่คะ^^"
"เอ้อ ถูกใจเป็นคนที่ 5 แล้วเหรอคะ-_-"
"ค่ะ ^O^"
"แต่ทางเราห่วงสวัสดีภาพการเงินนะคะ การที่จะอุปการะเด็กถึง 5 คน
ต้องใช้เงินจำนวนไม่น้อยเลยนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคิดว่าฉันพร้อม ^^ อีกอย่างรับเป็นลุกบุญธรรมแต่ใน
นามก็คงไม่เสียอะไรมากไม่ใช่เหรอคะ"
"เอ่อ แล้วหนู เอ่อ อาคียา ทำไมหนูถึงอยากเป็นลูกบุญธรรมล่ะจ๊ะ"
"คือ ก็คุณแม่สนิทกับน้าปอมน่ะค่ะ แล้วน้าปอมมาขอ หนูก็ยินดีเพราะ
หนูก็รักและเคารพน้าปอมเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว"
แหลสด-_-" อันที่จริง แทบไม่รู้จักด้วยซ้ำ
"สรุปว่าหนูยินดีใช่มั๊ยจ๊ะ"
"ค่ะ ^^"
"คุณแม่ยินยิมใช่มั๊ยคะ"
"ค่ะ"
"งั้นเซ็นตรงนี้เลยนะคะ อาทิตย์หน้าทางเราจะส่งคนไปตรวจสอบ
สภาพบ้านนะคะ เสร็จแล้วค่ะ" อันที่จริงน้าปอมกรอกเสร็จตั้งนานแล้ว
ล่ะ -_-" รู้สึกจะคล่องแคล่วเป็นพิเศษ ได้ข่าวว่ารับลูกบุญธรรมมา 4
คนแล้ว เอ่อ เปิดเนสเซอร์รี่เลยมั๊ยคะ ฉัน แม่ และน้าปอมเดินออกมา
"เดี๋ยวน้า อ๊ะ แม่สิ แม่จะพาไปรู้จักบอมบ์ เปรี้ยวหวาน มิวแล้วก็เปเปอร์
นะจ๊ะ"
ไอ้ที่พูดมามันคือใครวะ-_-"
"เดี๋ยวปอม" แม่ขัด
"วันนี้ฉันมีที่บางที่ที่ต้องพาเธอกับเปรี้ยวหวานไป.."
---pinky house---
"ข้าได้ทำตามคำทำนายของท่านแล้ว..."
"ขอท่านจงอำนวยความสุขแก่พวกเรา.."
"..."
จบตอน ก๊าก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น