คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อยากได้ก็ต้องกล้าหน่อย
บนเส้นทารุระสายเล็รายล้อมไป้วยป่าพไพรมีรถระบะันหนึ่ำลัแล่นึ้นเนินไป้วยวามเร็วปานลา วอาทิย์ใล้ลาลับอบฟ้านรอบบริเวมีแสสีส้มอ่อนระายอยู่ทั่วทุพื้นที่ ลิ่นแมไม้ลอยอวลอยู่ในอาาศ สัว์น้อยให่่าเรียมัวเ้านอน ปราร่าเล็อผู้หินหนึ่ำลันั่ันเ่าระับเสื้อันหนาวอยู่ท้ายระบะ ถัาเธอเป็นหิรุ่นแม่เหม่อมอธรรมาิแสนสบายาอย่าสบสุประหนึ่แม่ีบรรลุในรสพระธรรม
ลมเย็นารอบ้านีแสหน้านผิวที่ทารีมบำรุมาอย่าีเริ่มแเล็น้อย ้าทาฝั่วามี้นไม้ที่ึ้นามเิเา ส่วน้ายมือเป็นเหวลึลไปนน่าหวาเสียว หลัเรียนบพิามุ์ผันัวเอมาเป็นฟรีแลน์เที่ยวถ่ายรูปามสถานที่่า ๆ แล้ววาายภาพแห่วามทรำในเว็บไ์ื่อั บวับรับ้าเียนบทวาม ันั้นแ่ละเือนึเพียพอ่อารเลี้ยีพไม่ำเป็น้อพึ่พาพ่อแม่
ทว่านั่นไม่ใ่สาเหุหลัอารลาสัารอัวเอึ้นเหนือเพื่อมาเผิับวามยาลำบาในป่าให่ ัว้นเหุไม่ใ่ใรที่ไหน ็เป็นนที่ทิ้ระเบิไว้ลาใอเธอแล้วหนีมาเป็นรูอาสาบนอย่าหา แม้อนแรเธอะัสินใไม่ิเปิเผยวามรู้สึอัวเอแล้วปล่อยให้พวเธอวามสัมพันธ์แบบเพื่อนไปอียาวนาน
แ่หลัรับรู้่าวาเพื่อนในแ๊ที่แอบสืบ้อมูลส่มาบอเธอว่า นนนั้นมีสาวสวยบนอยมาีบหายัปล่อยใหู้่แ่ทำะแนน่อไปเรว่าเอานะใเาไ้อย่าแน่นอน ถ้ายัั้าไม่ิะทวืนายหนุ่มาสาวบนอยเธออาะสูเสียทั้เพื่อนสนิทและสามีในอนา็เป็นไ้
ไม่ำเป็น้อให้เพื่อนสาวย้ำว่าเธอะเสียในาไหน เพียินนาารว่าเาแอบปันใให้นอื่นเธอที่ปล่อยวาวามรู้สึอัวเอไม่ไ้รีบร้อนเ็บระเป๋าึ้นอยั้แ่วันนั้นไม่ิะไร่รอ่าวสารแม้แ่น้อย
บรรยาาศที่แ่าับวามวุ่นวายในเมือหลวทำเอาอารม์ร้อนรุ่มาหายไปไ้พอประมา สาวเ้าื่ม่ำับวามเียบสัอย่าใลอย วบนรถเ้าไปถึัวหมู่บ้าน สิถึไ้ืนลับมา รถยัไม่ทันอ็แลเห็นเาร่าแสนุ้นเยาระยะไม่ใล้ไม่ไลแล้ว
เพียแ่นั้นหัวใวน้อยพลันระหน่ำเ้นอย่าบ้าลั่ถึับิอะไรไม่ออไปั่วรู่ เธอบุ่มบ่ามพาัวเอมาเสนอหน้าโยไม่เรียมัว ไม่รู้ว่าเาะิอย่าไร ะำลัหา้ออ้าอันสมเหุสมผลเพื่อไมู่เาะเินไปในสายาพุิเมธ รถระบะ็ไ้เ้าไปอในสนามห้าอโรเรียนึ่ั้อยู่ลาหมู่บ้าน
เธอึเสื้อันหนาวัวหนาึ้นมาถึมูพยายามปปิัวนและวามื่นเ้นไม่ใหู้น่าันเินไป แววาหนึู่่ับ้อนัวให่ที่เหมือนะล่ำบึและล้ำมาว่าเิมเินไปทัทายนับรถ ส่วนป้าที่นั่ถัาเธอ็ลารถไปแล้ว เหลือเพียพิามุ์ัวนเียวท่ามลาวามระอัระอ่วนใ
รั้นเพื่อนายสนทนาับลุเ้าอรถเสร็็เินมาหาเธอ หิสาวเิวามลนลานเล็น้อย รีบผุลุยืนนัวเสเพราะอาารเหน็บินาโีที่เาไหวัวทันปรี่มายันร่าโนเน้าน้าระบะทำให้เธอสามารถยืนมั่นไ้
“ว่าไ ไม่ไ้เอันเป็นปีเหมือนะลมึ้นนะ” ยัไม่ทันิหาำพู เา็เป็นนเริ่มบทสนทนาทันที
“บะ บ้าเหรอ เอยไม่ไ้อ้วนนานั้นสัหน่อย” เ้าัวถึับใสั่น ล่าวอบอย่าประหม่า อนแรนึว่าายหนุ่มะมีปิิริยาอีแบบ ลับลายเป็นว่าเายัทำัวสนิทิเื้อับเธอเ่นเิมราวับไม่มีเรื่อราวอะไรเิึ้นระหว่าทั้สอ
นที่อุส่าห์บิวุ่นวายถึับผิหวัเล็ ๆ ใบหน้าแระเรื่อเพราะายหนุ่มพลาเหลือเพียรอยเลือฝาบาเบา พุิเมธปล่อยแนหิสาวแล้วเยิบไปหยิบระเป๋าเป้นาให่อนัวเล็มาถือเอาไว้่อนะเหลือบมอท่าทาเ้ ๆ ั ๆ อเธอบนท้ายระบะ
“รีบลมาสิ เี๋ยวพาี่ทะสะุยะลับบ้านแล้ว” เสียแฝวามบันเร่ร้อนฝ่ายหิให้ลมา
“อะ อืม” เธอแสร้ระับอเสื้อันหนาวแล้ว่อยับอบระบะปีนลาท้ายรถ แ่เป็นเพราะใส่เสื้อผ้าหลายั้นนเินไปเลยทำให้เลื่อนไหว่อน้าลำบา
ว่าะลมาไ้ท่าทีน่ารัน่าเอ็นูอัวเอที่พิามุ์เยินนาารเอาไว้าหายไปหมเหลือแ่วามทุลัทุเล ผมเผ้าปลิวไสวพันันยุ่เหยิเนื่อาถูลมีเสียเนิ่นนาน แป้บนผิวหน้าถูอาาศพัพานเหลือเป็นหย่อม ๆ
ราแรสาวเ้ายัไม่รู้ัวถึสภาพน่าสสารอนเพียเินามหลันัวให่ื่นมท่วท่าอเาอย่าปลื้มปริ วบนเ้าสู่บ้านพัหลัเียวับเพื่อนสนิทแล้วถูเาบัับให้ไปล้าหน้าล้าาเพื่อเรียมรับประทานอาหารเย็น เมื่อนั้นเธอึไ้รู้สาเหุว่าทำไมายหนุ่มถึให้เวลาเรียมัว่อน
ร่าบายุ้มผ้าห่มหอมลิ่นแสแยามเห็นสภาพน่าสมเพอัวเอผ่านระท่ามลาแสไฟริบหรี่าเปลวเทียน นัยน์าลมโเบิว้าใับใบหน้าอเธอ พิามุ์รีบวาระนั่ทึ้ผมัวเออย่านึำหนิวามมั่นหน้ามั่นโหนอยู่ภายในห้อสี่เหลี่ยมนาพอีสำหรับวาู้เสื้อผ้าและปูที่นอนบนบ้านไม้สัผสมไม้ไผ่ยสูาพื้นประมาห้าฟุ
ระทั่ปลปล่อยวามอับอายนหมสิ้น เ้าัวึวานหาหวีในระเป๋าออมาทำารสาผมอย่าิ ๆ ั ๆ พาลทำให้วามอทนอันน้อยนิแทบหมล หวนิไปถึ่อนึ้นรถที่อุส่าห์เผมอย่าีเ้าับรอบหน้าเพื่อะมาหาใรบานมอบวามประทับใแรหลัห่าเหินันนานเือบสอปี ถ้ารู้ว่าะเป็นแบบนี้เธอรวบผมเอาไว้แล้ว ิพลาถอนหายใหนึ่ทีับวามโ่มอัวเอ
ว่าะัารให้มันลับไปยาวสลวยเหมือนเิมเธอ้อเ่นไหว้ผมเป็นอบำบนหวีสีฟ้า รั้นรวบผมประแป้เิมแ่เล็น้อยนสภาพพอเป็นผู้เป็นนไ้ ลานว้านอห้อนอน็มีเสียนเินึ้นบันไ
“เอยเสร็หรือยั พาี่ให้มาามไปิน้าว” เสียทุ้มลึน่าฟัอเาัใล้เ้ามา
“เสร็แล้ว ๆ รอเี๋ยวนะ” เธอรีบเ็บหวีแล้วึล้อิิอลสำหรับนัเินทาออมาวาไว้้าหมอนถึผุลุึ้นไปเป่าเทียนไในห้อเปิประูออไป้านอ
ยามนี้รอบ้านเหลือเพียวามมืมิและแสรำไราระท่อมอาวปาเอะอั้เรียรายามเนินเา ทว่าพิามุ์ไม่มีเวลามาื่ม่ำับบรรยาาศรอบัว เพราะสายาอเธอับ้อไปยัเาะุ่มอนัวให่เท่านั้น แม้ไม่เห็นเ้าโรหน้าอย่าัเนแ่เธอสามารถินนาารถึแววานิ่สบ หลัร พ่ว้วยลิ่นอายอบอุ่นอยู่เสมอ
“หิว้าวหรือยั” พอไ้ยินเสียเปิประูพุิเมธึหันมาหานัวเล็ สาวเ้าไม่อบอะไรเพียพยัหน้าแทน็พอีับเสียระเพาะร้อโรราึ่เรียรอยยิ้มละมุนาเาับอาารหน้าร้อนผ่าวสำหรับ่ำืนแรในพื้นที่่าถิ่น
“ูท่าเอยะหิวแล้ว ั้นเราไปันเถอะ” ล่าวบายหนุ่ม็ยื่นมือมาหาอย่าเป็นธรรมาิ ทว่าารระทำเล็ ๆ น้อย ๆ นั่นส่ผล่อนใบาเป็นอย่ามา
ความคิดเห็น