รักนั้น... พร่างกลางใจ

          ต้องโดด ว่ายตัดคลองไป ตำรวจไม่กล้าโดดตามหรอกเพราะกลัวปืนเปียก!

                และเมื่อคิดได้อย่างนั้น ร่างกายก็ไปไวเท่าใจคิด ไอ้ใบ้โจนลงในคลองเสียงดัง ตู้ม! แล้วก็ได้จุกแอ้กเพราะลงผิดท่า น้ำในคลองทะลักเข้าปากเข้าจมูกจนฉุนกึก ตอนนี้... เข้าใจแล้วว่าทำไมปลามันถึงตาย! แต่โดดลงมาแล้วจะทำอย่างไรได้นอกจากดิ้นรนต่อไป

                นายตำรวจที่ฮ่อตามหลังมาติดๆ พอเห็นไอ้ใบ้ทำดังนั้นก็ทำท่าจะโจนลงไปบ้าง ตอนนั้นเองที่คิดถึงปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวแล้วก็ต้องเบรกตัวเองเสียทันควัน จะเอาของหลวงไปพังก็ไม่ได้ คนร้ายก็ต้องจับ ครั้นเหลียวมองสะพานที่เป็นทางอ้อมไปสู่อีกฝั่งแล้วก็คล้ายๆ จะหน้ามืด

                อ้อมไกลเลย!

                เอาวะ! เจ้าตัวคิด จะปล่อยมันหนีไปง่ายๆ ได้ที่ไหน

          ผู้กองใหม่ซึ่งชาวบ้านให้สมญาว่า ‘พระเอก’ จึงทำกริยาสมเป็นพระเอกนั่นคือสับขาวิ่งสุดเหยียดไปตามสะพานไม้โย้เย้ มองเห็นไอ้ใบ้จ้วงน้ำวับๆ อยู่ในคลองก็ยิ่งโหย่งเท้าให้ยาวขึ้น กระบังลมทำงานหนักเหมือนจะพังโดยเฉพาะเจ้าตัวเพิ่งจะได้ออกจากโรงพยาบาลเนื่องจากรักษาอาการกระสุนฝังในไม่นานก็ยิ่งเหนื่อยง่ายไปกว่าเก่า ทั้งผู้(ไม่)ร้ายทั้งตำรวจต่างแข่งความเร็วกันราวกับนักกีฬาโอลิมปิกหวังเหรียญทอง

                ผู้กองวิ่งเร็ว

                ไอ้ใบ้จ้วงน้ำเร็ว

                ผู้กองยิ่งวิ่งตัวปลิว

                ไอ้ใบ้ก็ยิ่งจ้วงแขนเป็นระวิงเหมือนกัน!