ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2
ก็อก ก็อก ก็อก
"คุณหนูค่ะ ตื่นได้เเล้วค่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย" -_-
"คุณหนูค่ะ" -_-
"คุณหนู" -_-
"คุณหนู!!" -_-
"คุณหนู!!!!" -^-
"คุณหนู!!!!!!!!!!!" O.O
"หาว -0- ตื่นเเล้วค่าาา" ตะโกนเสียงดังขนาดนี้คงไม่ตื่นมั้ง
"รีบๆลงมาทานข้าวนะค่ะ คุณพ่อหรออยู่" ป้าเยจินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เเตกต่างจากเมื่อกี้เย้อะ~~~~~ เลย -.,-
"ค่ะๆ" ฉันลุกขึ้นมาจากเตียง เก็บที่นอน เเล้วก็ไปอาบน้ำเเต่งตัว ว่าเเต่จะใส่ชุดไหนดีน้า อ่ะ ชุดนี้เเละกัน
5 นาทีผ่านไป.. (อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำเนี้ย :ไรท์)
"มาเเล้วค่า" ฉันวิ่งลงบันไดมา พร้อมกับกระเป๋าที่เเขวนอยู่ตรงหัวไหล่
"มาๆทานข้าวเร็วลูก" พ่อเร่งฉัน เหลืออีกตั้งชั่วโมงหนึ่งเเหนะ จะรีบไปไหนนะ
"โห่พ่อ เหลืออีกตั้งชั่วโมงหนึ่งกว่าจะเข้าคลาสเเรก"
"อย่าลืมสิพิม ว่าพ่อก็มีงานที่ต้องทำนะอีกอย่างเวลาเข้างานของพ่อคือเจ็ดโมงครึ่ง พ่อเลยต้องรีบไปไง" เอ่อ..จริงด้วยลืมเลย รีบทานข้าวดีกว่าเดี๋ยวพ่อไปทำงานสาย
"ค่ะๆ" พอทานข้าวเสร็จพ่อก็รีบพาฉันไปส่งที่โรงเรียน
.
.
.
------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อเเล้วนะค่าา พาทนี้ขอยกให้เซฮุน ฮ่าๆ อ๋อ ไรท์ลืมบอกอะไรอย่างนึงไปว่า ถ้าไรท์ยังเเต่งไม่จบตอน ไรท์จะไม่มาอัพนะค่ะ ^_^ เเล้วอาจจะมีคำที่ไม่สุภาพบางคำ ก็ขอประทานโทษด้วยนะค่ะ
ปล.คอมเม้น กดโหวต กด Fav กันเยอะๆ นะค่ะ
"คุณหนูค่ะ ตื่นได้เเล้วค่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย" -_-
"คุณหนูค่ะ" -_-
"คุณหนู" -_-
"คุณหนู!!" -_-
"คุณหนู!!!!" -^-
"คุณหนู!!!!!!!!!!!" O.O
"หาว -0- ตื่นเเล้วค่าาา" ตะโกนเสียงดังขนาดนี้คงไม่ตื่นมั้ง
"รีบๆลงมาทานข้าวนะค่ะ คุณพ่อหรออยู่" ป้าเยจินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เเตกต่างจากเมื่อกี้เย้อะ~~~~~ เลย -.,-
"ค่ะๆ" ฉันลุกขึ้นมาจากเตียง เก็บที่นอน เเล้วก็ไปอาบน้ำเเต่งตัว ว่าเเต่จะใส่ชุดไหนดีน้า อ่ะ ชุดนี้เเละกัน
5 นาทีผ่านไป.. (อาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำเนี้ย :ไรท์)
"มาเเล้วค่า" ฉันวิ่งลงบันไดมา พร้อมกับกระเป๋าที่เเขวนอยู่ตรงหัวไหล่
"มาๆทานข้าวเร็วลูก" พ่อเร่งฉัน เหลืออีกตั้งชั่วโมงหนึ่งเเหนะ จะรีบไปไหนนะ
"โห่พ่อ เหลืออีกตั้งชั่วโมงหนึ่งกว่าจะเข้าคลาสเเรก"
"อย่าลืมสิพิม ว่าพ่อก็มีงานที่ต้องทำนะอีกอย่างเวลาเข้างานของพ่อคือเจ็ดโมงครึ่ง พ่อเลยต้องรีบไปไง" เอ่อ..จริงด้วยลืมเลย รีบทานข้าวดีกว่าเดี๋ยวพ่อไปทำงานสาย
"ค่ะๆ" พอทานข้าวเสร็จพ่อก็รีบพาฉันไปส่งที่โรงเรียน
.
.
.
"อ่ะถึงเเล้ว ลูกต้องไปห้องปกครองก่อนนะ ตั้งใจเรียนนะลูก ฟอด~ " พอพ่อพูดเสร็จก็หอมแก้มฉันหนึ่งที ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว สงสัยคงจะรีบจริงๆ -.-
"ว่าเเต่ห้องปกครองมันไปทางไหนเนี้ย โรงเรียนก็กว๊างกว้าง เเล้วฉันจะไปถูกมั้ยล่ะค่ะ กะว่าจะถามยามยามก็ไม่อยู่ ทำยังไงดีฟ่ะ คิดสิคิดสิยัยพิมฐา
ในระหว่างที่ฉันกำลังยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าประตูโรงเรียน ก็มีผู้ชายคงหนึ่งวิ่งตรงมาทางฉัน พร้อมกับกองทัพคนขนาดย่อมๆ เเต่ก็เยอะใช้ได้
ขณะที่ฉันกำลังตกใจผู้ชายคนนั้นก็วิ่งมาจับข้อมือฉัน แล้วก็ดึงฉันให้วิ่งไปด้วย เวรกรรมอะไรของยัยพิมฐาเนี้ย เราสองคนวิ่งเข้าตรอกนี้ออกตรอกนู้น ไปมาเรื่อยๆ จนกองทัพคนขนาดย่อมๆพวกนั้น เริ่มสลายไป
"นี่นาย!! หยุดวิ่งได้เเล้วมั้ง พวกนั้นสลายไปเเล้ว" ฉันพูดกับนายนั่นทันทีทีกองทัพนั่นเริ่มสลายไป จนไม่เหลือใครซักคน เเล้วนายนั่นก็หยุดวิ่งทันทีที่ได้ยินฉันพูด โห้ย เหนื่อยชะมัดเลย
"เหนื่อยๆๆๆๆ" ฉันพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา นายนั่นก็ไม่ได้ต่างอะไรกันฉันมากหรอก หอบหายใจเเฮกๆอยู่เลย
"เเล้วนายจะลากฉันออกมาทำไมเนี้ยซวยจริงๆ" ฉันพูดใส่คนตรงหน้า เเต่นายนั่นก็ไม่ตอบฉัน เเถมยังทำหน้านิ่งใส่ฉันอีก นึกว่าหล่อหรือไงห้ะ....เเต่ก็หล่อจริงเเหละ .///.
"ไม่ตอบก็ไม่ตอบ งั้นฉันไปเเละ" ถามอะไรก็ไม่ตอบ เสียเวลาจริงๆ ดูเหมือนนายนี่จะเป็นไอดอลซะด้วย ฉันไม่อยากจะเสวนาด้วยหรอก
ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปจากตรงนี้ นายนั่นก็คว้าเเขนฉัน เเล้วดึงไปให้ยืนอยู่ที่เดิม
"นี่นายจะเอายังไงกันเเน่เนี้ย!!" ฉันเริ่มจะอารมณ์เสียเเล้วนะ ถามก็ไม่ตอบ จะไปก็ไม่ให้ไป จะเอายังไงฟ่ะ
"ขอโทษ ที่ลากออกมา" ในทีสุดก็พูดได้ซะที นึกว่าเป็นใบ้ซะอีก
"ช่างมันเถอะ เเล้วคิดยังไงถึงได้ลากฉันออกมาวิ่งเเบบนี้ห้ะ"
"ก็เธอยืนขวางทางฉันอยู่อ่ะ ฉันวิ่งมากลัวเบรกไม่ทันจะชนเธอเลยลากออกมา เธอควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ไม่ชนเธออ่ะ" ตกลงฉันผิด?? ตลก เหอะ นายนั่นเเหละผิด!!
"เรื่องอะไรของฉันล่ะ ฉันไม่ได้ขอให้นายให้ไม่ชนฉันซะหน่อย" จะว่าว่าฉันกวนไม่ได้นะ เขาเรียกว่าคำตอบต่างหาก ฮ่าๆ
"นี่นาย นายช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้ป่ะ" ฉันทำหน้าเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้านาย เหมือนนายนั่นจะสตั้นซ์ไปเลยอ่ะ ฮ่าๆ
"อะ อ่ะ อืม มีอ่ะไรว่ามา" พูดซะตะกุกตะกักเชียวว กิ้วๆ
"ช่วยพาฉันไปห้องปกครองหน่อยสิ พลีส"
"อืมๆ ว่าเเต่เธอชื่ออะไรอ่ะ ฉันโอ เซฮุน" ใครถามชื่อนายไม่ทราบ เเต่คงได้เเค่คิดอยู่ในใจ เดี๋ยวนายนี่ไม่พาไป
"ฉันชื่อพิมฐา ว่าเเต่เราจะไปกันได้ยังอ่ะ เร็วๆสิเดี๋ยวจะเข้าคลาสแรกเเล้ว"
Sehun Part
"เซฮุนนา ตื่นได้เเล้ว พวกฮยองของนายลงจากรถไปนานเเล้วนะ"
"หาว -0- ถึงเเล้วหรอฮะ ขอบคุณโคดี้นูน่ามากๆนะครับที่ปลุกผม" หนอยพวกฮยองทั้งหลายจำไว้ก่อนเถอะ ไม่ยอมปลุกผม ถ้าผมไปสายนะ ฮึ่ย!!
"ใส่หมวกให้ดีๆหล่ะ เซฮุนนา เดี๋ยวแฟนคลับเห็นเเล้วจะซวยเอา" อย่าเเช่งกันเเบบนี้สิ โคดี้นูน่า ผมยิ่งเสียวๆอยู่
"ครับๆ ผมไปเเล้วนะครับ อันยอง~~"
.
.
"ทำไมที่จอดรถต้องอยู่ไกลจากโรงเรียนด้วยนะ"
ในระหว่างที่ผมกำลังบ่น ลมก็พัดมาทำให้หมวกที่เเต่ก่อนมันเคยประทับอยู่บนศีรษะผม ลอยละลิ่วไปกับสายลม ช่างเย็นสบายเสียกะไรนี่
"กรี้ดดด เซฮุนอ้ปป้าาา"
"อร้ายย เซฮุนนาาา"
"เซฮุนอ้ปป้าา ทำไมถึงหล่อจัง"
"แกๆๆ นั่นเซฮุนอ้ปป้านี่ กรี้ดดดด"
ถอยคำสารพัดออกมาจากปากของ EXO-L ทั้งหลาย ซวยเเล้วไงครับ ไอหมวกไม่รักดี!! ว่าเเล้วผมก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งทันที จะอยู่รอพ่อตักริบบิ้นหรอครัช ท่านผู้ชมมม ตอนนี้ผมวิ่งมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียนเเล้ว เเต่มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่ จะให้เบรกก็คงล้มเเล้วก็โดนเเฟนคลับกระทำชำเรา(?) ฉะนั้นก็ไปด้วยกันเล้ยยย
ฟึ่บ!! ผมจับข้อมือของนี่แล้วดึงให้วิ่งไปด้วยกัน เราสองคนวิ่งเข้าตรอกนี้ออกตรอกนู้นไปมาเรื่อยๆ จนเเฟนคลับของผมเริ่มสลายตัวไป
"นี่นาย!! หยุดวิ่งได้เเล้วมั้ง พวกนั้นสลายไปเเล้ว" พอยัยนี่พูดจบผมก็หยุดวิ่งทันที ตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยวิ่งอะไรจนเหนื่อยขนาดนี้เลยนะเนี้ย
"เหนื่อยๆๆๆๆ" คิดว่าเหนื่อยคนเดียวหรือไง ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนั่นเเหละ เเฮกๆ
"เเล้วนายจะลากฉันออกมาทำไมเนี้ยซวยจริงๆ" อยากจะอธิบายออกไปนะ เเต่ต้องวางฟอร์มไว้ก่อนเดี๋ยวไม่หล่อ ส่วนยัยนี่ก็บ่นเป็นยายเเก่ไปได้ ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ...เเถมสวยซะด้วย .///.
"ไม่ตอบก็ไม่ตอบ งั้นฉันไปเเละ" เห้ยเดี๋ยวสิ ได้เเต่พูดในใจ เเต่ไอร่างกายไม่รักดีกลับไปคว้าเเขนยัยนี่ไว้ เเล้วดึงกลับมายืนที่เดิม
"นี่นายจะเอายังไงกันเเน่เนี้ย!!" สงสัยคงอารมณ์เสียเเล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง..
"ขอโทษ ที่ลากออกมา" อ้ากก ผมกล้าพูดไปได้ยังไงเนี้ย
"ช่างมันเถอะ เเล้วคิดยังไงถึงได้ลากฉันออกมาวิ่งเเบบนี้ห้ะ"
"ก็เธอยืนขวางทางฉันอยู่อ่ะ ฉันวิ่งมากลัวเบรกไม่ทันจะชนเธอเลยลากออกมา เธอควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ไม่ชนเธออ่ะ" ผมอธิบายตามความจริงออกไป เเต่ยัยบ๊องนั่นกลับทำหน้าเหมือนกับว่าผมผิดซะงั้น เธอนั่นเเหละผิด!!
"เรื่องอะไรของฉันล่ะ ฉันไม่ได้ขอให้นายให้ไม่ชนฉันซะหน่อย" นั่นคำตอบหรอ?? ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงเเถมยังน่ารักอีก(?) ปานนี้ฝ่าพระบาทของกระผมคงประทับอยู่ที่หน้าของคุณเธอเรียบร้อยเเล้ว
"นี่นาย นายช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้ป่ะ" สตั้นซ์ไปสามวิ เพราะยัยนั่นทำหน้าเหมือนลูกเเมวอ้อนเจ้านาย ซึ่งมันมีอิทธิพลต่อหัวใจของผมมากๆ
"อะ อ่ะ อืม มีอ่ะไรว่ามา" ผมตอบยัยนั่นไปเเบบติดๆขัดๆ ก็คนมันเขินนี่นา -///-
"ช่วยพาฉันไปห้องปกครองหน่อยสิ พลีส"
"อืมๆ ว่าเเต่เธอชื่ออะไรอ่ะ ฉันโอ เซฮุน" ผมบอกชื่อของผมไป เผื่อเธอจะจำได้ว่าอยู่กับไอดอลที่มีสถานะเป็นมักเน่ที่น่ารัก (มักเน่ปีศาจต่างหาก :ไรท์) ของวง EXO
"ฉันชื่อพิมฐา ว่าเเต่เราจะไปกันได้ยังอ่ะ เร็วๆสิเดี๋ยวจะเข้าคลาสแรกเเล้ว" เร่งอยู่ได้นะเเม่คุณ ว่าเเต่เหมือนยัยนี้จะไม่รู้จักผม เสียใจอ่า กระซิกๆ T^T
.
.
.
ตอนนี้ผมพายัยบ๊องมาถึงห้องปกครองเเล้ว ระหว่างทางผมกับยัยนั่นไม่ได้คุยอะไรกันเลย ยัยนั่นมัวเเต่สนใจตึกเรียน สนามฟุตบอล ห้องโถง บลาๆ สงสัยยัยนี่คงเป็นเด็กใหม่มั้ง หรือว่าจะเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนนะ เเล้วผมจะไปสนใจยัยนั่นทำไมเนี้ยย
"ถึงเเล้ว" สั้นๆได้ใจความ -.,- พอผมพูดเสร็จยัยนั่นก็หันมา เเล้วก็..หัวเราะ!!
"หัวเราะอะไรห้ะ" ยัยนั่นไม่ตอบอะไร เเต่เดินมาทางผมเเทน
ยัยนั่นเขย่งตัวขึ้นมา เเล้วยื่นหน้ามาหาผม เรื่อยๆ หัวใจผมเต้นเเรงเเละเร็วมาก จนเหมือนว่ามันกำลังจะหลุดออกมา ตอนนี้หน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันไม่กี่เซน เเล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ!!
.
.
.
ยัยนั่นเอามือมาจัดทรงผมของผม -.,-
"ที่ฉันหัวเราะก็เพราะผมนายไง ยุ่งเหมือนรังนกเลย ฮ่าๆๆ สงสัยจะยุ่งตอนนี้วิ่งหนีคนพวกนั้น ถือซะว่าเป็นค่าตอบเเทนที่พาฉันมาห้องปกครองเเละกัน บ้ายบาย" ยัยนั่นก็โบกมือหยอยๆ เเล้วผลักประตูเข้าห้องปกครองไป
หนอย!! บังอาจมากนะที่มาทำให้หัวใจของเซฮุนคนนี้สั่นคลอน ฝากไว้เถอะยัยบ๊อง!!
"ว่าเเต่ห้องปกครองมันไปทางไหนเนี้ย โรงเรียนก็กว๊างกว้าง เเล้วฉันจะไปถูกมั้ยล่ะค่ะ กะว่าจะถามยามยามก็ไม่อยู่ ทำยังไงดีฟ่ะ คิดสิคิดสิยัยพิมฐา
ในระหว่างที่ฉันกำลังยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าประตูโรงเรียน ก็มีผู้ชายคงหนึ่งวิ่งตรงมาทางฉัน พร้อมกับกองทัพคนขนาดย่อมๆ เเต่ก็เยอะใช้ได้
ขณะที่ฉันกำลังตกใจผู้ชายคนนั้นก็วิ่งมาจับข้อมือฉัน แล้วก็ดึงฉันให้วิ่งไปด้วย เวรกรรมอะไรของยัยพิมฐาเนี้ย เราสองคนวิ่งเข้าตรอกนี้ออกตรอกนู้น ไปมาเรื่อยๆ จนกองทัพคนขนาดย่อมๆพวกนั้น เริ่มสลายไป
"นี่นาย!! หยุดวิ่งได้เเล้วมั้ง พวกนั้นสลายไปเเล้ว" ฉันพูดกับนายนั่นทันทีทีกองทัพนั่นเริ่มสลายไป จนไม่เหลือใครซักคน เเล้วนายนั่นก็หยุดวิ่งทันทีที่ได้ยินฉันพูด โห้ย เหนื่อยชะมัดเลย
"เหนื่อยๆๆๆๆ" ฉันพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา นายนั่นก็ไม่ได้ต่างอะไรกันฉันมากหรอก หอบหายใจเเฮกๆอยู่เลย
"เเล้วนายจะลากฉันออกมาทำไมเนี้ยซวยจริงๆ" ฉันพูดใส่คนตรงหน้า เเต่นายนั่นก็ไม่ตอบฉัน เเถมยังทำหน้านิ่งใส่ฉันอีก นึกว่าหล่อหรือไงห้ะ....เเต่ก็หล่อจริงเเหละ .///.
"ไม่ตอบก็ไม่ตอบ งั้นฉันไปเเละ" ถามอะไรก็ไม่ตอบ เสียเวลาจริงๆ ดูเหมือนนายนี่จะเป็นไอดอลซะด้วย ฉันไม่อยากจะเสวนาด้วยหรอก
ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปจากตรงนี้ นายนั่นก็คว้าเเขนฉัน เเล้วดึงไปให้ยืนอยู่ที่เดิม
"นี่นายจะเอายังไงกันเเน่เนี้ย!!" ฉันเริ่มจะอารมณ์เสียเเล้วนะ ถามก็ไม่ตอบ จะไปก็ไม่ให้ไป จะเอายังไงฟ่ะ
"ขอโทษ ที่ลากออกมา" ในทีสุดก็พูดได้ซะที นึกว่าเป็นใบ้ซะอีก
"ช่างมันเถอะ เเล้วคิดยังไงถึงได้ลากฉันออกมาวิ่งเเบบนี้ห้ะ"
"ก็เธอยืนขวางทางฉันอยู่อ่ะ ฉันวิ่งมากลัวเบรกไม่ทันจะชนเธอเลยลากออกมา เธอควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ไม่ชนเธออ่ะ" ตกลงฉันผิด?? ตลก เหอะ นายนั่นเเหละผิด!!
"เรื่องอะไรของฉันล่ะ ฉันไม่ได้ขอให้นายให้ไม่ชนฉันซะหน่อย" จะว่าว่าฉันกวนไม่ได้นะ เขาเรียกว่าคำตอบต่างหาก ฮ่าๆ
"นี่นาย นายช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้ป่ะ" ฉันทำหน้าเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้านาย เหมือนนายนั่นจะสตั้นซ์ไปเลยอ่ะ ฮ่าๆ
"อะ อ่ะ อืม มีอ่ะไรว่ามา" พูดซะตะกุกตะกักเชียวว กิ้วๆ
"ช่วยพาฉันไปห้องปกครองหน่อยสิ พลีส"
"อืมๆ ว่าเเต่เธอชื่ออะไรอ่ะ ฉันโอ เซฮุน" ใครถามชื่อนายไม่ทราบ เเต่คงได้เเค่คิดอยู่ในใจ เดี๋ยวนายนี่ไม่พาไป
"ฉันชื่อพิมฐา ว่าเเต่เราจะไปกันได้ยังอ่ะ เร็วๆสิเดี๋ยวจะเข้าคลาสแรกเเล้ว"
Sehun Part
"เซฮุนนา ตื่นได้เเล้ว พวกฮยองของนายลงจากรถไปนานเเล้วนะ"
"หาว -0- ถึงเเล้วหรอฮะ ขอบคุณโคดี้นูน่ามากๆนะครับที่ปลุกผม" หนอยพวกฮยองทั้งหลายจำไว้ก่อนเถอะ ไม่ยอมปลุกผม ถ้าผมไปสายนะ ฮึ่ย!!
"ใส่หมวกให้ดีๆหล่ะ เซฮุนนา เดี๋ยวแฟนคลับเห็นเเล้วจะซวยเอา" อย่าเเช่งกันเเบบนี้สิ โคดี้นูน่า ผมยิ่งเสียวๆอยู่
"ครับๆ ผมไปเเล้วนะครับ อันยอง~~"
.
.
"ทำไมที่จอดรถต้องอยู่ไกลจากโรงเรียนด้วยนะ"
ในระหว่างที่ผมกำลังบ่น ลมก็พัดมาทำให้หมวกที่เเต่ก่อนมันเคยประทับอยู่บนศีรษะผม ลอยละลิ่วไปกับสายลม ช่างเย็นสบายเสียกะไรนี่
"กรี้ดดด เซฮุนอ้ปป้าาา"
"อร้ายย เซฮุนนาาา"
"เซฮุนอ้ปป้าา ทำไมถึงหล่อจัง"
"แกๆๆ นั่นเซฮุนอ้ปป้านี่ กรี้ดดดด"
ถอยคำสารพัดออกมาจากปากของ EXO-L ทั้งหลาย ซวยเเล้วไงครับ ไอหมวกไม่รักดี!! ว่าเเล้วผมก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งทันที จะอยู่รอพ่อตักริบบิ้นหรอครัช ท่านผู้ชมมม ตอนนี้ผมวิ่งมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียนเเล้ว เเต่มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่ จะให้เบรกก็คงล้มเเล้วก็โดนเเฟนคลับกระทำชำเรา(?) ฉะนั้นก็ไปด้วยกันเล้ยยย
ฟึ่บ!! ผมจับข้อมือของนี่แล้วดึงให้วิ่งไปด้วยกัน เราสองคนวิ่งเข้าตรอกนี้ออกตรอกนู้นไปมาเรื่อยๆ จนเเฟนคลับของผมเริ่มสลายตัวไป
"นี่นาย!! หยุดวิ่งได้เเล้วมั้ง พวกนั้นสลายไปเเล้ว" พอยัยนี่พูดจบผมก็หยุดวิ่งทันที ตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยวิ่งอะไรจนเหนื่อยขนาดนี้เลยนะเนี้ย
"เหนื่อยๆๆๆๆ" คิดว่าเหนื่อยคนเดียวหรือไง ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนั่นเเหละ เเฮกๆ
"เเล้วนายจะลากฉันออกมาทำไมเนี้ยซวยจริงๆ" อยากจะอธิบายออกไปนะ เเต่ต้องวางฟอร์มไว้ก่อนเดี๋ยวไม่หล่อ ส่วนยัยนี่ก็บ่นเป็นยายเเก่ไปได้ ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ...เเถมสวยซะด้วย .///.
"ไม่ตอบก็ไม่ตอบ งั้นฉันไปเเละ" เห้ยเดี๋ยวสิ ได้เเต่พูดในใจ เเต่ไอร่างกายไม่รักดีกลับไปคว้าเเขนยัยนี่ไว้ เเล้วดึงกลับมายืนที่เดิม
"นี่นายจะเอายังไงกันเเน่เนี้ย!!" สงสัยคงอารมณ์เสียเเล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง..
"ขอโทษ ที่ลากออกมา" อ้ากก ผมกล้าพูดไปได้ยังไงเนี้ย
"ช่างมันเถอะ เเล้วคิดยังไงถึงได้ลากฉันออกมาวิ่งเเบบนี้ห้ะ"
"ก็เธอยืนขวางทางฉันอยู่อ่ะ ฉันวิ่งมากลัวเบรกไม่ทันจะชนเธอเลยลากออกมา เธอควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ไม่ชนเธออ่ะ" ผมอธิบายตามความจริงออกไป เเต่ยัยบ๊องนั่นกลับทำหน้าเหมือนกับว่าผมผิดซะงั้น เธอนั่นเเหละผิด!!
"เรื่องอะไรของฉันล่ะ ฉันไม่ได้ขอให้นายให้ไม่ชนฉันซะหน่อย" นั่นคำตอบหรอ?? ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงเเถมยังน่ารักอีก(?) ปานนี้ฝ่าพระบาทของกระผมคงประทับอยู่ที่หน้าของคุณเธอเรียบร้อยเเล้ว
"นี่นาย นายช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้ป่ะ" สตั้นซ์ไปสามวิ เพราะยัยนั่นทำหน้าเหมือนลูกเเมวอ้อนเจ้านาย ซึ่งมันมีอิทธิพลต่อหัวใจของผมมากๆ
"อะ อ่ะ อืม มีอ่ะไรว่ามา" ผมตอบยัยนั่นไปเเบบติดๆขัดๆ ก็คนมันเขินนี่นา -///-
"ช่วยพาฉันไปห้องปกครองหน่อยสิ พลีส"
"อืมๆ ว่าเเต่เธอชื่ออะไรอ่ะ ฉันโอ เซฮุน" ผมบอกชื่อของผมไป เผื่อเธอจะจำได้ว่าอยู่กับไอดอลที่มีสถานะเป็นมักเน่ที่น่ารัก (มักเน่ปีศาจต่างหาก :ไรท์) ของวง EXO
"ฉันชื่อพิมฐา ว่าเเต่เราจะไปกันได้ยังอ่ะ เร็วๆสิเดี๋ยวจะเข้าคลาสแรกเเล้ว" เร่งอยู่ได้นะเเม่คุณ ว่าเเต่เหมือนยัยนี้จะไม่รู้จักผม เสียใจอ่า กระซิกๆ T^T
.
.
.
ตอนนี้ผมพายัยบ๊องมาถึงห้องปกครองเเล้ว ระหว่างทางผมกับยัยนั่นไม่ได้คุยอะไรกันเลย ยัยนั่นมัวเเต่สนใจตึกเรียน สนามฟุตบอล ห้องโถง บลาๆ สงสัยยัยนี่คงเป็นเด็กใหม่มั้ง หรือว่าจะเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนนะ เเล้วผมจะไปสนใจยัยนั่นทำไมเนี้ยย
"ถึงเเล้ว" สั้นๆได้ใจความ -.,- พอผมพูดเสร็จยัยนั่นก็หันมา เเล้วก็..หัวเราะ!!
"หัวเราะอะไรห้ะ" ยัยนั่นไม่ตอบอะไร เเต่เดินมาทางผมเเทน
ยัยนั่นเขย่งตัวขึ้นมา เเล้วยื่นหน้ามาหาผม เรื่อยๆ หัวใจผมเต้นเเรงเเละเร็วมาก จนเหมือนว่ามันกำลังจะหลุดออกมา ตอนนี้หน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันไม่กี่เซน เเล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ!!
.
.
.
ยัยนั่นเอามือมาจัดทรงผมของผม -.,-
"ที่ฉันหัวเราะก็เพราะผมนายไง ยุ่งเหมือนรังนกเลย ฮ่าๆๆ สงสัยจะยุ่งตอนนี้วิ่งหนีคนพวกนั้น ถือซะว่าเป็นค่าตอบเเทนที่พาฉันมาห้องปกครองเเละกัน บ้ายบาย" ยัยนั่นก็โบกมือหยอยๆ เเล้วผลักประตูเข้าห้องปกครองไป
หนอย!! บังอาจมากนะที่มาทำให้หัวใจของเซฮุนคนนี้สั่นคลอน ฝากไว้เถอะยัยบ๊อง!!
------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อเเล้วนะค่าา พาทนี้ขอยกให้เซฮุน ฮ่าๆ อ๋อ ไรท์ลืมบอกอะไรอย่างนึงไปว่า ถ้าไรท์ยังเเต่งไม่จบตอน ไรท์จะไม่มาอัพนะค่ะ ^_^ เเล้วอาจจะมีคำที่ไม่สุภาพบางคำ ก็ขอประทานโทษด้วยนะค่ะ
ปล.คอมเม้น กดโหวต กด Fav กันเยอะๆ นะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น