คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : {**} 1st CHAPTER .. {**}
1st CHAPTER
กระจกบานใหญ่ใสสะอาดกั้นระหว่างห้องโถงใหญ่กับระเบียง เผยภาพลมกรรโชกที่พัดพากิ่งก้านของต้นไม้โบกสะบัดอย่างน่ากลัว ส่งผลให้อุณหภูมิภายในห้องลดต่ำลงเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับบรรยากาศอันน่าอึดอัดยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีใครรู้ว่าจะจบลงที่วินาทีใดในค่ำคืนนี้ ริมฝีปากที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงระเรื่อแย้มยิ้มอย่างงดงามขัดกับความคิดบางอย่างในใจ เสียงอวยพรของผู้อาวุโสกว่าคนแล้วคนเล่า กำลังทำให้ ’เธอ’ รู้สึกพะอืดพะอมยิ่งขึ้น ไม่แน่ใจว่าเพราะชุดที่รัดจนแน่นไปทุกสัดส่วนนี่ หรือเพราะใบหน้านิ่ง ๆ ประกอบกับสายตาลึกล้ำจนมองไม่ออกของคนข้างตัวกันแน่ที่ทำให้ร่างบอบบางในชุดสีขาวยาวกรอมเท้ารู้สึกลำบากใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ขอให้ทั้งสองคน รักกันไปนาน ๆ ...ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองนะจ้ะ ป้ารออุ้มหลานแทบแย่แล้วล่ะ... เจ้าบ่าวก็หล่อ เจ้าสาวก็สวยแบบนี้ ลูกออกมาต้องน่าเกลียดน่าชังแน่ ๆ เลยนะเนี่ย “
ขณะฟังประโยคอวยพรเหยียดยาวนั้น ดวงตาสีนิลก็จับจ้องไปยังร่างของใครบางคนที่อยู่ไม่ห่างเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สัญญาณที่ตอบกลับมา กลับทำให้คนที่ได้รับคำอวยพรต้องกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างเข้าไปในใจอีกครั้ง ศีรษะทุยสวยที่แบกรับทรงผมงดงามและประดับด้วยปิ่นมุกสีขาวนวลโค้งลงต่ำเพื่อทำความเคารพ ‘ญาติผู้ใหญ่’ คนเกือบสุดท้ายที่ยังอยู่ ก่อนจะเอ่ยตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวาน
แต่จะมีใครรู้บ้างว่าภายใต้รอยยิ้มงดงามนั้น ข้างในอกของ ‘เธอ’ กำลังอัดแน่นด้วยความหวาดกลัว และวิตกกังวลจนรู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมออกมานอกผิวกาย
“ขะ ขอบคุณค่ะ”
“ขอบคุณครับ คุณป้า ที่อุตส่าห์มางานของผม”
เจ้าของดวงตานิ่ง เอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่ม เธอแอบมองคนสูงกว่าทางหางตา ก่อนรีบเบือนสายตาไปยังญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวราวกับกลัวว่าจะถูกจับอะไรบางอย่างในดวงตาของเธอได้
‘เธอ’ เบิกตากว้าง เมื่อหญิงวัยกลางคนรวบมือของเธอไปหามือใหญ่ของคนที่อยู่ข้าง ๆ หญิงสาวในชุดเจ้าสาวแสนสวยยิ้มแห้ง ๆ พยายามอย่างสุดกำลังที่จะดึงมือเรียวออกมาจากการเกาะกุม หากดูเหมือนเจ้าบ่าวร่างสูงจะยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะทำตามที่ ‘คุณป้า’ ต้องการ เพราะฝ่ามืออุ่น ๆ นั้นกุมมือของ’เธอ’ ไว้แน่นเช่นกัน
!!!!
‘เธอ’ แทบจะเก็บอาการตื่นตะลึงนั้นไว้ไม่อยู่ เมื่อปลายนิ้วที่อยู่ในอุ้มมือของอีกฝ่ายนั้นกำลังร้อนรุ่มและสั่นสะท้านราวกับกำลังถูกไฟชอต
และวินาทีนี้ก็ไม่มีใครรู้เช่นกัน ว่าเจ้าสาวคนสวยกำลังภาวนาอะไรอยู่ในใจ
ฟ้าจ๋า อย่าผ่าลงมาตอนนี้เลย ...
“ไม่เป็นไรจ้ะ ดูแลเจ้าสาวดี ๆ นะมินโฮ... ประคองชีวิตคู่ไปให้ตลอดรอดฝั่ง แล้ว... คืนนี้ก็อย่าหักโหมมากนักล่ะ เหนื่อยมากันทั้งวันแล้ว สงสารเจ้าสาวบ้าง ป้าไปล่ะ”
‘เจ้าสาวที่น่าสงสาร’ แทบสำลักลมหายใจกับประโยคนั้น เหงื่อผุดพรายออกมาจนรู้สึกชื้นในมือ นิ้วเรียวรีบไขว้กันอยู่ข้างหลังอย่างแข็งขัน แต่ริมฝีปากที่เหมือนถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้แล้วก็ยังคงส่งยิ้มหวานให้กับผู้สูงวัยอยู่เหมือนเดิม จวบจนกระทั่งหญิงสูงวัยอีกคนเคลื่อนกายเข้ามาอยู่ตรงหน้าทั้งคู่
“มินโฮ...แม่ดีใจจริง ๆ ที่ลูกมีวันนี้”
“ผมก็ดีใจเหมือนกันครับ”
“ลูกไม่ได้โกรธแม่ใช่ไหม...ที่ทำแบบนี้”
“ผมไม่เคยโกรธแม่หรอกครับ... ผมต้องขอบคุณแม่มากกว่า ที่หาเจ้าสาวที่สวยขนาดนี้มาให้ผม”
‘เธอ’เหลือบมองเจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยออกมากับผู้ให้กำเนิด น้ำเสียงนุ่มนวล แม้จะฟังดูน่าฟังแค่ไหน แต่กลับเต็มไปด้วยว่างเปล่าอย่างที่ร่างบางก็อธิบายไม่ถูก คล้ายกับว่าคนข้างกายเองก็ถูกตั้งโปรแกรมมาให้พูดเช่นนั้น
เหมือน ‘เธอ’ เลย
“แค่นี้แม่ก็ตายตาหลับแล้วล่ะ”
“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับแม่... ”
“มีความสุขมาก ๆ นะ... ดูแลน้องเค้าให้ดี ๆ รีบ ๆ มีหลานมาให้แม่อุ้มล่ะ”
คำว่า ‘หลาน’ ทำให้เจ้าสาวแทบกระอัก ดวงตากลมใสหันไปหาใครอีกคนที่หน้าตาซีดเซียวไม่แพ้เธอ แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรมากกว่านั้น หญิงวัยกลางคนก็ขยับกายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้างดงามที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างดีถูกจับจ้องอย่างพิจารณา
“หนูเหมือนเขาจริง ๆ ”
“คะ... คะ”
“พ่อของหนู”
“คุณรู้จักพ่อของผะ...เฮ้ย ของหนูด้วยเหรอคะ”
เธอเผลอร้องขึ้นมาอย่างตกใจ .. ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในฐานะอะไร หญิงสาวจึงยกมือปิดปากอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ
“...อืม”
รอยยิ้มอ่อนโยนคลี่ออกแทนคำตอบ ฝ่ามือของหญิงวัยกลางคนที่ยังคงเต่งตึงค่อยประคองมือเรียวข้างซ้ายของเธอขึ้นมาอย่างทะนุถนอม จ้องมองแหวนทองคำขาวเนื้อเกลี้ยงที่ประดับอยู่บนนิ้วนาง แหวนแต่งงาน....ที่เขา มอบให้เธอ แสงแวววับของมันสะท้อนเข้าสู่ดวงตาของผู้สูงวัยตรงหน้า ... หากเธอตาไม่ฝาด นั่นอาจจะเป็นหยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ก็เป็นได้
“เขาเคยให้ฉัน”
“.... พ่อ... เหรอ ค..คะ”
เธอมองดวงตาอ่อนโยนคู่นั้น สลับกับแหวนบนนิ้ว
ถ้อยคำบอกเล่าที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาททำให้เจ้าของร่างบอบบางสับสน และงุนงง
“แล้ววันนี้ มันก็กลับไปหาลูกสาวของเขาอีกครั้ง... ในที่สุด ฉันก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเขาเรียบร้อยแล้ว”
“หมายความว่ายังไง....คะ”
“ไม่ต้องห่วงอะไรนะ... มินโฮลูกของฉัน จะดูแลหนูอย่างดี ส่วนครอบครัวของเธอ...ฉันก็จะดูแลให้ ร้านเค้กของเขา มันจะอยู่อย่างนั้นตลอดไป สมบัติของเขา... ฉันจะเก็บรักษามันอย่างดี ลูกสาวของเขา... ฉันก็จะรักให้เหมือนลูกตัวเอง ฉันสัญญา”
เสียงนุ่มเอ่ยอย่างจริงใจ ทว่าเธอไม่ได้ตอบรับคำสัญญานั้น นอกจากมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจ แต่เมื่อร่างเล็กถูกดึงเข้าไปโอบกอดอย่างรักใคร่ และฝ่ามือเบา ๆ ตบลงบนแผ่นหลังที่ครึ่งหนึ่งเปลือยเปล่า เธอก็ตัดสินใจกอดตอบ สัมผัสอ่อนโยนนั้นเกือบจะทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย และแทบจะทำให้ลืมเรื่องราวหนักอกหนักใจที่กำลังเผชิญหน้าอยู่
ถ้าเพียงแต่จะไม่ได้ยินเสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหูในเวลาต่อมา
“ยินดีต้อนรับสู่การเป็นสะใภ้บ้านชเว จ้ะ
“ลูก...”
น้ำตาของ’เธอ’ คลอเบ้า เมื่อมารดาขยับเข้ามาอยู่ตรงหน้า เสียงสะอื้นที่เก็บซ่อนอย่างมิดชิดตลอดเวลาที่ผ่านมาเล็ดรอดออกมาพร้อมกับน้ำใส ๆ ที่ไหลรินลงมาจากหางตา ยามเมื่อหญิงสูงวัยโอบเธอเข้าไปกอดแน่น
“แม่... พี่ล่ะ!”
คำถามของคีย์ไม่ได้คำตอบอะไรนอกจากเสียงทอดถอนหายใจ
“แม่ อย่าทำแบบนี้สิ แม่จะให้ผ.. ให้ลูกมาอยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง ละ แล้ว.. แล้วก็ ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ ยังไงก็ไม่ยอม”
ถึงอยากจะกรีดร้อง แต่ก็ทำไม่ได้ถนัดนัก เพราะเจ้าบ่าว และแม่เจ้าบ่าวยังคงยืนมองด้วยความซาบซึ้งกับความรักระหว่างแม่ลูกอยู่ไม่ห่าง เธอปาดน้ำตาแรง ๆ อย่างไม่กลัวเครื่องสำอางเลอะพร้อมส่ายหน้า ขณะที่มารดาก็พูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง
“คิบอม...เฮ้ย คีย์ แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”
“แล้วพี่ไม่ติดต่อมาจริง ๆ เหรอแม่”
หญิงวัยกลางคนถอนหายใจ พลางหยิบซองกระดาษสีขาวขุ่นในกระเป๋ายื่นให้ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาว
“อะไรเหรอแม่”
“พี่แกส่งจดหมายมาให้... จ่าหน้าซองถึงแก แม่ยังไม่ได้เปิดดู เอาไปอ่านนะ ...”
คีย์ยื่นมือรับซองจดหมายบอบบางนั้นราวกับของมีค่า น้ำตาอาบแก้มไหลบ่าเหมือนทำนบแตก มือสั่นระริกขณะเงยหน้ามองผู้ให้กำเนิดพร้อมคำถาม
“แม่... แล้ว แล้ว... จะให้ผ...หนูอยู่ได้ยังไง แล้วหนูจะเป็นยังไง”
“.... แม่... แม่ขอโทษนะ เอาเป็นว่า...ถ่วงเวลาให้มากที่สุดแล้วกันลูก ”
“แม่!!!!”
คีย์กรีดร้องออกมาอย่างสุดกลั้นขณะมองมารดาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ...ภาพของหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่ถูกขอร้องแกมบังคับให้ไปเลือกลองเจ้าสาวแทนพี่สาวที่ต้องแต่งงานโดยกระทันหัน และสามวันก่อนที่พบว่าพี่สาวเก็บเสื้อผ้าหนีออกไปจากบ้านพร้อมด้วยแฟนหนุ่มอีกคน ทิ้งให้เขา...คิม คิบอม ต้องอยู่ในชุดเจ้าสาวเพื่อเข้าพิธีแต่งงาน!
เจ้าสาว!!!!
แล้วอย่างนี้จะเอาหน้าไปให้ใครที่ไหนเห็น คิบอมเป็นผู้ชายนะโว้ย!!!! ผู้ชายทั้งแท่งเลยด้วย
“... ลูกอยากให้สมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ให้พวกเราถูกไอ้พวกมาเฟียหน้าเลือดนั่นเอาไปเหรอลูก... ”
“แต่แม่ นี่มันการแต่งงานนะ จะให้ผะ.. คีย์เป็นเจ้าสาวอย่างนี้ต่อไปเหรอ คีย์ไม่อยากเป็นเมียผู้ชายนะ!!!”
คีย์กัดฟันและพูดด้วยเสียงกระซิบ บีบข้อมือมารดาแน่น
“แล้วจะให้คีย์เข้าหอกับผู้ชายได้ยังไง”
คำถามนั้นไม่ต้องการคำตอบ ...และดูเหมือนมารดาของ’เธอ’เองก็ไม่อยากให้คำตอบกับมัน คีย์มองรอยยิ้มเจื่อน ๆ ของหญิงวัยกลางคนและอยากจะกลายเป็นบ้าซะตอนนี้เลยให้ตาย
“เสียบริสุทธิ์ให้ลูกชายคนเดียวของตระกูลชเว กับโดนรุมประชาทัณฑ์จากพวกมาเฟียโหด ๆ นั่นลูกจะเลือกอะไร”
คีย์อ้าปากค้างกับทางเลือกที่มารดาหยิบยื่นให้ รู้สึกว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนปากเหว โดยที่มีปืนที่พร้อมลั่นไกปลิดขั้วหัวใจจ่ออยู่ข้างหลัง
โดดก็ตาย...ไม่โดด...ก็เลือกไม่ได้
ไม่เลือกกกกกกก ไม่เลือกอะไรทั้งนั้น
“มินโฮ... ฝากดูแลคีย์ด้วยนะจ้ะ แม่ไม่กวนล่ะ ”
คิม มิยอน แม่ของเขาเอ่ยอย่างหน้าตาเฉย ขณะที่คิบอมลืมหายใจ และมองแม่ด้วยสายตาคาดไม่ถึง
“แม๊ !!”
เผลอกรีดร้องออกไปอย่างลืมตัว ร่างบางเดินตามไปหวังจะดึงตัวแม่ของตัวเองมาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่เจ้าบ่าวร่างสูงใหญ่นั้นก็ดูเหมือนจะยินดีกับคำฝากฝังของแม่เขาอย่างดี จึงเดินมาโอบประคองบ่าเขาไว้อย่างอ่อนโยน
ฉันไม่ใช่เจ้าสาวของนายนะโว้ย ไม่ต้องมาโอบแบบนี้!!!!!!
กรีดร้องในใจอย่างอดกลั้น คีย์รู้สึกถึงความสิ้นหวัง ขณะฟังเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“คุณน้าไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ...ผมจะดูแลคีย์ ให้ดีเอง”
บ้าที่สุด เกิดมา 22 ปีไม่เคยมีวันไหนที่หัวใจดวงนี้มันจะทำงานหนักขนาดนี้ ยิ่งได้ฟังแต่ละคนพูดออกมา ก็ยิ่งอยากจะตะโกนออกไปดัง ๆ ด้วยความอัดอั้นว่า คีย์ไม่ได้ห่วงซักนิดว่าจะไม่มีคนดูแล
ม่ายยยยยยยยยยย
“แม่...”
“สู้ ๆ นะลูก... สู้ ๆ ไฮว์ติ้ง!”
………….
….
ใครก็ได้ เรียกรถพยาบาลมาที
คิม คีย์อยากเป็นบ้า!!!!!!!!!!!!
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
Sorry Guy, I'm not A GAY (Girl)
ภายในห้องส่งตัวที่แสนเงียบเชียบ คีย์ยืนคว้างอยู่กลางห้อง รู้สึกเกะกะตัวเองเพราะไม่รู้จะเอามือวางไว้ตรงไหน และควรทำอะไรก่อนหลัง ... จะพูดอะไรกับมนุษย์ที่มีแค่ความเงียบกับดวงตาลึกล้ำคนนั้น ... แล้วจะทำอย่างไรให้ออกจากสถานการณ์อันน่าขนลุกนี้ไปให้ได้
คืนเข้าหอ!
ก้อนสะอื้นตีตื้นขึ้นมาที่คออีกครั้ง ... บ้าเอ้ย!
“คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงทุ้มเอ่ยเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ถูกทิ้งให้เหลือแค่สองต่อสอง คีย์ยิ้มแห้ง และเหลียวไปมองอีกฝ่ายเพียงแค่แวบเดียวก่อนส่ายหน้าอย่างรุนแรง
“อ้อ งั้นก็... เอ่อ คุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม?”
“อะ เอ๊ะ”
คีย์เบิกตาแทบถลน แค่ได้ฟังก็แทบจะร้องไห้ .... เปลี่ยนเสื้อผ้า! หมอนี่มันจะรุกแล้วเหรอ เฮ้ย!
มือเรียวเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็วพร้อมกอดตัวเองไว้แน่น... หวังว่าอย่างน้อย พละกำลังของผู้ชายที่ยังอยู่ในตัวเขาจะทำให้เขาต่อสู้กับคนร่างสูงใหญ่นี่ได้นะ
ถึงเขาจะเหมือนผู้หญิงขนาดไหน แต่ก็ยังเป็นผู้ชายนะ!!!
เรื่องอะไรจะยอมให้ผู้ชายมาจับทำเมียได้ง่าย ๆ ไม่ยอมหรอกโว้ย!
“ เอ่อ คือผมหมายถึงคุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือยัง เดี๋ยวผมจะช่วย..”
“เฮ้ย!! ไม่ต้อง ไม่เอา ไม่ต้องมาช่วย ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ”
“คือผมหมายถึงชุดของคุณ”
“ไม่ต้อง! ฉันจัดการได้เอง ไม่ต้องช่วย”
“อ้อ... โอเค งั้นผมอาบน้ำก่อนนะ คุณจะทำอะไรก็ได้ เดี๋ยว..เออ นั่นแหละ เสื้อผ้าคุณอยู่ในตู้ซ้ายมือแล้วนะ จัดการได้เลย”
“อะ อือ”
“เอ่อ... งั้นผม.. ไปอาบน้ำล่ะ”
“อือ”
.
.
.
คีย์แบะปาก และถอนหายใจเมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายหายลับไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว สายตากวาดมองรอบ ๆ ตัวอย่างหวาดระแวง เตียงDouble Bed ขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง ผ้าปูสีขาวตัดกับสีแดงสดของกลีบกุหลาบที่ถูกโรยไว้เป็นรูปหัวใจ ขนของคีย์ลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ข้าวของเครื่องใช้ทุกชิ้นในห้องดูหรูหราและดูมีราคามากกว่าที่เคยคิดไว้ซะอีก...
“ขโมยไปขายซักอย่างสองอย่างคงพอไถ่ร้านเค้กให้แม่ได้แล้วล่ะมั้ง”
ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวยาวส่ายหน้าอย่างขำตัวเอง เจ้าสาวจอมต้มตุ๋นริอ่านจะเป็นหัวขโมย มันจะรอดเหรอ... สิ่งที่เขาควรคิดในตอนนี้ก็คือ ทำยังไงก็ได้ให้ผ่านคืนนี้ไปอย่างสวัสดิภาพ โดยไม่ให้เจ้าบ่าวรู้ว่าแท้จริงแล้วเจ้าสาวคนสวยนั้นไม่ใช่ผู้หญิง
เหอ ๆ ...พ่อตาย พี่สาวหนี แม่ก็ลอยตัวไม่ยอมช่วยทั้ง ๆ ที่เสนอตัวให้เขามาเป็นเจ้าสาวแทนพี่เองแท้ ๆ
ชีวิตคิม คิบอมมันช่างอาภัพ!
คีย์ทรุดนั่งลงบนเตียงกว้างอย่างหมดแรง แล้วก็พบว่ามันนุ่มมากกว่าที่คิด สัมผัสของผ้าเนื้อนิ่มทำให้อดคิดไปว่าถ้าได้นอนแบบนี้ทุกคืนจะเป็นยังไงบ้าง
“อา... ถ้าเป็นเจ้าสาวแล้วได้นอนที่นุ่ม ๆ แบบนี้ทุกคืนมันก็ดีเหมือนกันนะ”
ความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ทำให้คีย์แทบหมดแรงข้าวต้ม ไหนจะรองเท้าส้นสูง ชุดเจ้าสาวรัด ๆ บรายัดทิชชู่แน่น ๆ หัวหนัก ๆ พอได้ที่นอนนุ่ม สติก็พร้อมจะโบยบินหายไปจากตัว กลีบกุหลาบกระจายอยู่รอบตัว ดวงตาสวยหลับพริ้ม ใบหน้าแนบชิดกับเตียงนิ่ม ๆ
มินโฮเดินออกมาพร้อมด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ผ้าขนหนูวางอยู่บนเรือนผมสีดำเปียกชุ่ม แต่แล้วก็ต้องชะงักเท้าเมื่อพบกับร่างในชุดเจ้าสาวหลับอยู่บนเตียง รองเท้าสวยยื่นออกมาที่ปลายเตียง เจ้าของร่างสูงใหญ่หัวเราะเบา เมื่อพบว่าเจ้าสาวคนสวยยังคงอยู่ในสภาพเดิม ทั้งผมที่เกล้าอย่างสวยงาม ชุดเจ้าสาวยาวและรองเท้าส้นสูง
เขาส่ายหน้าอย่างเอ็นดู ก่อนเดินไปที่ปลายเตียง และค่อย ๆ ปลดรองเท้าส้นสูงออกมาจากเท้าเล็ก รอยแดงช้ำและพองจัดปรากฎอยู่บนหลังเท้า จนมินโฮอดสงสารไม่ได้
เกิดเป็นผู้หญิงนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ ถ้าให้เขาต้องใส่รองเท้าแบบนี้ทั้งวันคงจะเป็นบ้า ท่าทางจะเจ็บน่าดู มิน่าล่ะ วันนี้เจ้าสาวของเขาถึงได้เดินแปลก ๆ ทั้งวัน แถมชุดเจ้าสาวก็ดูรัดรูปอย่างไม่น่าที่จะหายใจออก เอวคอดกิ่วและเกาะอกแน่น ๆ นั่นไม่น่าจะสบายนัก
“... วันนี้คงลำบากน่าดูนะครับ”
มินโฮตัดสินใจไม่ปลุกอีกฝ่ายขึ้นมา ... ขนาดเขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ยังเหนื่อยไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ ต้องเดินไปเดินมาต้อนรับแขกเหรื่อทั้งที่โรงแรม และที่บ้าน แถมยังต้องทำพิธีวุ่นวายหลายขั้นตอนตลอดวัน จะหมดแรงก็ไม่แปลก ให้นอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วค่อยปลุกมาอาบน้ำแล้วกัน
ดวงตาคมลอบมองอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งไปหยุดอยู่ตรงที่เกาะอกรัดติ้ว...ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะหายใจออกหรือเปล่า แต่มินโฮตัดสินใจละทิ้งความคิดนั้นลงไป เพราะอะไรอย่างอื่นเริ่มเกาะกินเนื้อที่สมองของเขาแล้ว
.... เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ
มินโฮเบือนหน้าไปที่อื่น ก่อนที่ความคิดจะกระเจิดกระเจิงมากกว่านี้ แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นส่วนอื่น ๆ บนร่างของเจ้าสาวคนสวย พอมองใกล้ ๆ แล้วผิวขาวเนียนละเอียด ดูนุ่มนิ่มและบอบบางกว่าที่คิดไว้ตอนแรก ... จากการโอบประคองบ่าเล็กไว้หลายครั้งทำให้อดจินตนาการต่อไปไม่ได้ว่าภายใต้ชุดสีขาวรัดรึงนี้คงจะนุ่มนิ่มไปทั้งตัว
ปลายนิ้วเรียวยาวขยับเชื่องช้าไปที่แก้มใสสีชมพูระเรื่อ คิ้วโก่งงามประดับอยู่เหนือดวงตาคู่สวยหนาเป็นแพที่หลับพริ้ม จมูกได้รูปสวย ไม่โด่งอย่างผิดปกติเหมือนหญิงสาวคนอื่นที่นิยมศัลยกรรมตกแต่งจนดูไม่เป็นธรรมชาติ แต่สิ่งที่ดึงดูดมากที่สุดภายในโครงหน้ารูปไข่นี้ ก็น่าจะเป็นริมฝีปากบางหยักสีชมพูใส ... เพียงแค่มอง ก็แทบอดห้ามคิดที่อยากจะสัมผัสสักครั้งไม่ไหว... นิ้วหัวแม่มือเลื่อนช้าไปที่ริมฝีปากสวย และค่อยเกลี่ยเบาราวกับกลัวว่าเนื้อที่แสนบอบบางนี้จะแตกออก
และมินโฮก็พบว่ามันทำให้เขาแทบหยุดหายใจ
......
...
ถ้าเพียงแค่ได้สัมผัสสักนิด...จะดีแค่ไหนนะ
แล้วคนอย่างมินโฮก็ไม่เคยปล่อยให้ความสงสัยครอบงำหัวใจโดยไม่หาคำตอบซะด้วยสิ
.
.
.
“!!!!!”
“อะ เอ่อ”
“O-O”
“คือ..ผม”
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
วินาทีแรกที่ตื่นขึ้นมาพบกับหน้าคมเข้มอยู่ในระยะสายตา สติของคีย์ก็ขาดผึ่งลงทันใด ร่างบอบบางผุดลุกขึ้นพร้อมผลักไสผู้รุกรานออกไปจนตกเตียง คีย์กรีดร้องลั่น และหายใจหอบขณะยืนขึ้นบนเตียงและชี้หน้าอีกฝ่าย
“นะ นาย นายทำ...ทำอะไรฉัน!!!!!!!!!!!!”
ถึงจะถามออกไป แต่ในใจของคีย์กลับไม่ได้อยากจะรู้เลยว่าคนที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำที่หลุดรุ่ยนั่นทำอะไรกับตัวเองบ้าง คีย์ถูปากแรง ๆ เมื่อพบว่าไออุ่นบาง ๆ ที่สัมผัสได้ติดอยู่ที่ริมฝีปากและแก้ม... คนตัวเล็กรีบสำรวจเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของตน และตัวสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“คือผม... คือ”
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต จะลักหลับฉันเหรอ ไอ้...ไอ้ เห็นฉันไม่มีทางสู้เหรอไง ไอ้...”
“คือ ฟังผมก่อน... ผมไม่... เอ่อ ”
แค่ชุดคลุมที่เปิดอกกว้างนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้คีย์ไม่คิดจะฟังคำอธิบายอะไรจากปากของอีกฝ่ายแล้ว ริมฝีปากสีสดแบะออกขณะเอ่ยพร้อมด้วยเสียงสะอื้น
“อย่าเข้ามานะโว้ย ถ้าเข้ามาฉันจะ... จะ จะ... จะเตะผ่าหมากจริง ๆ ด้วย!!!!”
“เงียบเถอะ! ฟังผมก่อน ”
“ก็บอกว่าอย่าเข้ามาไงเล่า”
“คุณอยากให้เสียงดังจนคนอื่นสงสัยหรือไง”
“สงสัยก็ดี ถ้าใครเข้ามาตอนนี้ฉันจะบอกว่านายมันโรคจิต จะทำร้ายร่างกายฉัน พอฉันดิ้น นายก็บีบคอฉัน พะ พอฉันขัดขืนนายก็จะฆ่าฉัน”
เสียงหวานเอ่ยลั่นและพยายามหาทางหนีทีไล่เพื่อออกไปให้ห่างจากสิ่งมีชีวิตอีกคนในห้องให้เร็วที่สุด แต่ห้องกว้าง ๆ แห่งนี้ก็มีทางออกอยู่แค่สองทาง หนึ่งคือประตูซึ่งต้องฝ่ากำแพงร่างสูงนี้ออกไปให้ได้ สองก็คือหน้าต่างบานใหญ่...ที่คิดว่าถ้าหล่นลงไปคงกระแทกพื้นไม่พิการก็เลี้ยงไม่โตแน่แท้
“คุณ! ผมบอกให้ฟังผมก่อนยังไงล่ะ”
อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ แต่คีย์ที่ยืนอยู่บนเตียงกลับถอยห่างอย่างหวาดกลัว
“อย่าเข้ามานะ...ไม่งั้นฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย”
พ่อเจ้าแม่เจ้า เทวดา ผีบ้านผีเรือนช่วยคีย์จากอุ้งมือของผู้ชายคนนี้ด้วยย
“นี่คุณ ให้ตายเถอะ ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณจริง ๆ นะ ”
“ไม่ต้อง ฉันไม่เชื่อหรอก ถึงจะแต่งงานกันแล้ว แต่บอกไว้เลยนะว่าฉันไม่เต็มใจจะเป็นเมีย...เอ้ย ภรรยาของนาย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะฉันถูกบังคับ นายเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงบอบบางร่างน้อย สู้แรงไม่ไหวก็เลยจะใช้กำลังล่วงเกินฉันใช่ไหมล่ะ ฉะ ฉันไม่ยอมหรอกนะ ...ฮื้อ”
“นี่คุณ. ไปกันใหญ่แล้ว ผมก็แค่จะช่วยคุณเท่านั้น ผมจะช่วยดึงที่ปักผมของคุณออกต่างหากล่ะ”
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง อย่ามาเข้าใกล้นะ ถ้าเข้าใกล้ ฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย”
คีย์ขู่ทั้ง ๆ ที่เสียงตัวเองตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการตะโกน ร่างเล็กสะอื้นจนตัวโยนขณะชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง
“คุณ ห้ามร้องเด็ดขาดนะ...หยุดร้องไห้เถอะ เรามาคุยกันดี ๆ ดีกว่าไหม ”
“ไม่ ฉันจะร้อง ถึงเป็นนายก็ห้ามฉันไม่ได้ ฮื้ออออ คนบ้า คิดว่าเป็นผู้ชายตัวใหญ่แล้วจะทำอะไรคนอื่นได้หรือไง ไม่ยอมหรอก”
คีย์กรีดร้องเต็มเสียง และไม่รู้เพราะว่าความกลัว หรือว่าสติแตกไปแล้วเนื่องจากถูกผู้ชายขโมยจูบ เขาถึงได้สะอื้นหนักกว่าทุกครั้ง
“บอกว่าอย่าเข้ามายังไงล่ะ ถ้าเข้ามาใกล้ฉันจะร้องจริงด้วย ฮื้อ”
“นี่คุณ อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เดี๋ยวก็เดือดร้อนกันไปหมด ยะ หยุดร้องไห้ด้วย”
“ยะ อย่า บอกว่าอย่าเข้ามาไง ชะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยย อะ อื้อออ”
วินาทีเดียวเท่านั้นที่คีย์แหกปากร้อง ร่างสูงก็พุ่งเข้ามาชาร์ตจนคีย์เซถลาลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กลางเตียง....ในสภาพที่อีกฝ่ายในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำหลุดรุ่ยกดอยู่ข้างบน และถูกปิดปากด้วยฝ่ามือแข็งแรง
O-o
โน๊ววววววววว ไม่อ๊าวว
ตกตะลึงอยู่พักใหญ่ ก่อนที่คีย์จะดิ้นสุดแรงที่มี แต่กลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยแม้แต่น้อย เพราะพละกำลังที่เหนือกว่าอย่างเทียบไม่ได้กำลังยึดตรึงร่างของเขาให้จมอยู่ภายใต้เตียงอ่อนยวบ
“อายยอั้นนนนน อ่อยยยยย”
“ถ้าผมปล่อยคุณจะฟังผมหรือเปล่า”
“ไอ่อังงง ไอ้อังอะไออั้งอั้นนนน”
“คีย์... ผมขอร้อง เชื่อผมสักครั้ง ผมจะปล่อยคุณ ขออย่างเดียวคือห้ามคุณร้องตะโกนอะไรอีก... แล้วก็ห้ามร้องไห้ด้วย ผมไม่ชอบน้ำตาผู้หญิง”
“อือ... อ่อยย อ่อย”
“คีย์... ขอร้องล่ะ หยุด แล้วก็ฟังผมก่อน... ”
“อื้อ... ฮึก ...”
“ผมจะปล่อยคุณ... เช็ดน้ำตา แล้วก็ฟังผมนะ ... ฟังดี ๆ ”
“ฮื้อออออ”
ดูเหมือนยิ่งเขาร้องไห้หนักขึ้น หน้าของอีกฝ่ายก็ดูจะซีดเผือดลงทุกที สุดท้ายเมื่อคีย์สะอื้นอย่างรุนแรงจนแทบควบคุมสติไม่อยู่ มินโฮก็ถอนหายใจหนัก ๆ
คีย์ที่สะอื้นจนไร้เรี่ยวแรงมองผ่านม่านน้ำตา จนกระทั่งอีกฝ่ายยอมปล่อยมือออกจากปากเขา และผละออกไปยืนถอนหายใจอยู่ที่ปลายเตียง ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวถอยกรูดไปติดหัวเตียง และปาดน้ำตา ขณะที่สายตาสอดส่ายหาอาวุธกรณีที่อีกฝ่ายจะใช้กำลังอีก กระทั่งเจอโคมไฟขนาดเหมาะมือที่วางอยู่ข้าง ๆ เตียง คีย์มองอย่างมาดมั่น
เอาวะ ตายเป็นตาย ต่อให้เป็นฆาตรกรก็ยังดีกว่าเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายล่ะวะ...
... ไม่สิ อย่างน้อยก็ดีกว่าความแตกล่ะนะ
ถ้ารู้ว่าเจ้าสาวคนสวยกลายเป็นผู้ชายนี่ สงสัย...
.
.
ไม่อ๊าววว แบบไหนก็ไม่เอา TT^TT
ดวงตาเรียวที่เอ่อคลอด้วยน้ำตามองอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ คีย์เห็นตาคมคู่นั้นทอดมองเขาอย่างลำบากใจ ก่อนที่
“ฟังผมนะ... ผมจะพูดครั้งเดียว”
“ฮึก... ฮื้อ ”
“วางใจได้ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง”
“เอ๊ะ!”
ประโยคนั้นดันก้อนสะอื้นของเขาให้หล่นหายเข้าไปในคอ คีย์ได้ยินเสียงสะอึกอยู่ในอกของตัวเอง แสงฟลูออเรสเซนต์สีขาวนวลส่องสะท้อนเสี้ยวหน้าของเจ้าของร่างกายกำยำที่ยืนอยู่ไม่ห่างเขาไปเท่าไรนักให้เห็นอย่างชัดเจน คีย์มั่นใจว่าสีหน้าซีดเผือดของอีกฝ่าย...คงไม่ได้น้อยไปกว่าสีบนใบหน้าของเขาเลยสักนิดเดียว และเมื่อประโยคต่อมาดังขึ้น มันก็ทำให้เขาเบิกตากว้างจนคิดว่าถ้ากว้างกว่านี้อีกนิดเดียวมันก็คงหล่นลงไปกลิ้งกระดอนบนพื้นกระเบื้องมันวับเป็นแน่
คีย์รู้สึกเหมือนเห็นลางร้ายปรากฏอยู่ตรงหน้า
ไม่สิ... มันไม่ใช่ลางร้าย แต่มันคือฝันร้าย!
ใครก็ได้ บอกเขาทีว่ามันไม่จริง
“ขอโทษนะ... ผมเป็นเกย์!”
………….
….
"หา!!!”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น