คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {**} 3rd CHAPTER .. {**}
Sorry Guy, I’m not a GAY(Girl)
3rd CHAPTER : Honeymoon baby
ทันทีที่ก้าวออกมาจากรถยุโรปคันหรู คีย์ก็ได้ยินเสียงคลื่นสาดซัดกระทบท่าเรือขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า กลิ่นเกลือลอยมาแตะจมูกพร้อมกับสายลมที่พัดจนผมยาวระต้นคอปลิวสยายไปตามแรงลม ร่างบอบบางในชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อนกอดอกไว้และเบ้ปากเล็กน้อย เมื่อผมที่จัดไว้อย่างดียุ่งเหยิง แถมอากาศก็ยังหนาวจนบาดผิวเนื้อ
“หนาวเหรอ?”
เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบเมื่อขยับเข้ามาใกล้ คีย์มองคนตัวสูงผ่านหางตา ก่อนส่ายหน้าด้วยใบหน้าย่นยู่
“ยุ่ง!”
“คุณนี่... ผมถามดีๆ”
“ฉันก็ตอบดีแล้วนะ อย่ามาหาเรื่องได้ปะ”
เสียงหวานพูดผ่านไรฟัน อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่แล้วราวกับถูกราดน้ำมันลงไปให้ไฟได้ลุกโชนขึ้นไปอีก ไม่ว่าอีกฝ่ายจะขยับทำอะไร คีย์ก็รู้สึกว่ามันขวางหูขวางตาซะเหลือเกิน
“เฮ้อ!”
“ถอนใจอะไร”
คีย์ขมวดคิ้วจนยุ่งเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจลอยมาตามสายลม แขนเรียวที่กอดอกเอาไว้ลดลงไปเท้าเอวด้วยท่าทางหาเรื่อง สายตาคมกริบเป็นประกายระยับขณะที่รอคอยคำตอบจาก’สามี’
“เปล่า”
“เอ๊ะ ก็ฉันเห็นนายถอนหายใจ”
“ผมก็อยู่ของผมดีๆ คุณมาหาเรื่องของผมอีกแล้ว”
“ก็ฉันเห็นนายทำหน้าไม่พอใจ”
“แต่คุณไม่พอใจผมก่อนนี่”
“ฉันไม่ได้ไม่พอใจ นายต่างหากล่ะที่ไม่พอใจ”
“ก็ผมเห็นชัดๆว่าคุณกำลังไม่พอใจ”
“เอ๊ะ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ไม่พอใจ!!!”
เสียงหวานเริ่มขึ้นเสียง คราวนี้มินโฮหน้าเจื่อนลง ใบหน้าคมคร้ามยุ่งขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยขอโทษ
“ก็... เฮ้อ เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกันที่ไม่พอใจ ”
“นี่ อย่ามาขอโทษส่งๆนะ ฉันไม่ชอบ”
“แล้วคุณชอบอะไรเกี่ยวกับผมบ้างล่ะคีย์”
“ไม่มี”
มินโฮชะงักกึกกับเสียงใสที่ไร้อารมณ์นั้น
ดูเหมือนไม่ว่าเขาจะทำอะไร ‘ภรรยา’ คนสวยของเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะพึงพอใจเลยสักอย่างเดียว
เอาเป็นว่าทุกๆสิ่งที่รกหูรกตาคนตัวเล็กก็ล้วนแต่มีต้นเหตุมาจากเขาสินะ ...
ร่างสูงเบือนหน้าหลบไปกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย
ถ้ารู้ว่าแต่งงานแล้วจะเป็นแบบนี้ สู้อยู่เป็นโสดดีกว่า
ซวยจริงๆ ชเว มินโฮ
“นี่คุณ....”
“อะไรเล่า เลิกวุ่นวายกับฉันซักทีได้ไหม เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว นอนก็ไม่ได้นอน ต้องลุกขึ้นมาแต่เช้าแต่งหน้าทำผมอะไรก็ไม่รู้ แถมยังต้องขึ้นเครื่องบิน ขึ้นรถเป็นชั่วโมง คราวหน้าถ้าจะทำอะไรก็ช่วยบอกก่อนด้วยนะ ไม่ใช่ว่าอยู่ๆก็อยากให้ทำอะไรแบบนี้ อารมณ์เสีย!!!!”
…
…
หน้าคมๆซีดเซียวลงไปอีกระดับ ยามฟังเสียงภรรยาสาวแว้ดใส่เป็นชุด
อย่างนี้มันไม่ซวยธรรมดาแล้วสิมินโฮเอ้ย
เจ้าของร่างสูงใหญ่คิดอย่างปลงๆ ขณะก้มหน้ารับคำขอบคนข้างกาย แต่ก็พยายามรวบรวมความกล้าหาญที่เริ่มจะหดหายไปทุกทีเพื่อพูดสิ่งที่ต้องการออกไป
“ผมแค่จะบอกคุณว่า ตอนนี้เราควรจะมายิ้มให้กันดีกว่าจะแยกเขี้ยวใส่กันนะ โน่น คุณลีออกมาจากเรือแล้ว ผมไม่อยากให้คุณแม่รู้ว่าเราสองคนรักกันปานจะกลืนกินขนาดทะเลาะกันได้ตลอดเวลาแบบนี้ ยิ้มหน่อยนะคุณ”
“....”
“ขอเถอะ คุณจะจิกด่าว่ากล่าวผมยังไงก็ได้ ผมยอมหมด แต่ต่อหน้าคนอื่นแสดงละครหน่อยเห้อ เพื่อข้อตกลงของเราไง โอเค๊”
“....”
“อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ช่วยกันหน่อยนะ นะครับ”
ตั้งแต่เกิดมามินโฮเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียเชิงชายสุดๆก็วันนี้ ... ถ้าเพื่อนกลุ่มเขารู้ มีหวัง...
โดนล้อไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ๆ
มินโฮแม่งกลัวเมีย
เหอๆๆ
ดูไม่จืดสุดๆ
“อ้าว คุณลีจัดการเรียบร้อยเรือแล้วเหรอ?”
มินโฮปรับสีหน้าขณะที่เลขาส่วนตัวของมารดาเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มือใหญ่คว้าไหล่บางของคนหน้าเบ้เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ...
“อึก...”
และมันก็ทำให้เขาเจอศอกกลับอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วเท่าเทียมกัน
มินโฮอ้าปากค้าง ลดมือไปกุมท้องที่จุกจนตัวงอ
“อุ้ย เป็นอะไรคะที่รัก ไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
ขณะที่เสียงหวานเจี๊ยบอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ ... มินโฮที่หน้าเหยเกเงยหน้าขึ้นมองอย่างคาดไม่ถึง
.... ร้ายนักนะ ....
มินโฮไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้หญิง .... แต่ให้ตายเถอะ กับภรรยาคนนี้เขารู้สึกอยากจะทำอะไรซักอย่างให้หายพยศซักที
อย่าให้ได้ลงมือบ้างนะคีย์...
“คุณมินโฮเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ให้ผมเรียกรถพยาบาลให้ไหม? เดี๋ยวผมจัดการ....”
ไม่ทันที่จะได้ทำอะไร เลขาวัยสี่สิบต้นๆก็ตรงรี่เข้ามาหาหวังจะประคองเขา เพราะคิดว่าจะล้ม จนมินโฮต้องปัดมือออกและปฏิเสธทันควัน
“เออๆๆ ไม่ต้อง ผมแค่... ลมตีน่ะ ”
“เอ๊ะ? อะไรนะครับ”
“เปล่า ไม่มีอะไร จะบอกว่าลมแรงน่ะ เลย... นะ ไม่เป็นอะไรจริงๆ แล้วนี่เตรียมเรือเสร็จแล้วเหรอ?”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“ดี... ผมอยากถึงเร็วๆ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”
มินโฮพูดเบา ก่อนหันไปมองภรรยาคนสวยที่ยืนกอดอกมองทางโน้นทางนี้ราวกับสนใจนักหนาด้วยใบหน้าหนักใจ ...
บอกแล้วว่าเขาเป็นเจ้าบ่าวที่น่าสงสารที่สุดในโลก!
“อ้าวที่รัก ไม่เป็นอะไรแล้วเหรอคะ? คีย์นึกว่าจะจุกตายแล้วซะอีก”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยสายตาเรียวที่จิกมาหา ทว่าหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆนั้นกลับยิ้มกว้าง มินโฮยิ้มกลับ ก่อนเอ่ยอย่างแข็งขัน
“ผมยังไม่ตายง่ายๆหรอกครับ...เบบี๋”
“แหม ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้วค่ะที่รัก! ว่าคนอย่างคุณคงจะตายยาก”
“ที่ผมตายยากก็เพราะอยากอยู่กับคุณไปนานๆไงครับ เบบี๋”
พอเห็นคู่แต่งงานใหม่หยอกล้อกันด้วยความรัก ลี ชองมินก็อมยิ้มด้วยความสุข ... ในใจครุ่นคิดไปถึงดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความสุขของเจ้านายที่ป่านนี้คงจะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รอคอยหลานตัวเล็กอย่างใจจดใจจ่อที่บ้าน
“คุณมินโฮ คุณคีย์ครับ”
เสียงทุ้มกระแอมเบาๆและเรียกคู่สามีภรรยาด้วยความนอบน้อม ก่อนก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อให้เกียรติผู้เป็นเจ้านาย พร้อมเอ่ยด้วยความจริงใจ
“ในนามพนักงานบริษัท SKGroup ผม ลี ชองมินขออวยพรให้คุณชเว และคุณนายชเว ครองคู่กันด้วยความสุข มีเรื่องขัดแย้งก็ให้อภัยกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยเหตุผล เอาใจใส่ซึ่งกันและกัน มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง รีบๆมีหลานมาให้คุณท่านเร็วๆนะครับ”
สามี ภรรยาหันมองหน้ากันโดยได้ทันนัดหมาย ดวงตาทั้งสองคู่มองกันอย่างตื่นๆ
“ ขอบคุณมาก คุณลี”
“ขะ ขอบคุณ...ค่ะ”
“ผมฝากลูกน้องทุกคนไว้แล้วครับคุณมินโฮ ถ้าต้องการอะไรขอแค่ต่อสายเข้ามา ผมจะให้คนนำเครื่องไปลงที่เกาะนะครับ
“เครื่อง? อะไรเหรอ..คะ”
คราวนี้ตาคู่เฉี่ยวเบิกกว้างและมองเลขาฯวัยกลางคนด้วยความตกใจ มินโฮมองภรรยาก่อนกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“เครื่องบินส่วนตัวน่ะ”
“หา...”
“แหม เบบี๋ ไม่ต้องตกตะลึงขนาดนั้นหรอก ทุกคนจัดเตรียมทุกอย่างมาเพื่อเราสองคนนะจ้ะ ขอบคุณมากคุณลี ฝากงานด้วยนะ อ้อ...แล้วก็ช่วยดูอย่าให้คุณแม่ทำงานหนักด้วยแล้วกัน เดี๋ยวผมจะกลับไปช่วยงานให้เร็วที่สุด”
“ไม่ต้องหรอกครับ เชิญคุณมินโฮพักผ่อนเต็มที่ ผมว่าตอนนี้คุณท่านคงอยากเห็นหลานมากกว่าเห็นคุณกลับไปทำงานนะครับ”
คีย์หยุดหายใจขณะฟังบทสนทนาระหว่างสองคนตรงหน้า ...
คำก็หลาน สองคำก็หลาน
ให้ตายเถอะ ทั้งแม่ ทั้งลูก ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง
อยากได้หลานนักก็ไปปั๊มกันเองเลยไป๊!!!!
“ฮะฮ่า...คุณลีนี่ตลกจังเลยนะคะ”
และแน่นอน ในฐานะสะใภ้จำเป็นอย่างคีย์คงพูดอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มรับคำด้วยเสียงหัวเราะเจื่อนๆ
“ตลกอะไรกันครับ คุณคีย์ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ จะได้เก็บแรงไว้ปั๊มหลานให้คุณท่าน”
หลาน!!!!!
เอาไว้คิม คีย์มีมดลูกเมื่อไหร่จะไปปั๊มให้นะ คุณเลขา!!!!
-*-
คีย์คิดในใจอย่างเผ็ดร้อน มือเรียวบางกำชายกระโปรงไว้แน่น ราวกับกลัวว่ามันจะเผลอลอยไปต่อยหน้าใครซักคนที่เอ่ยคำพูดแสลงใจขึ้นมาอีก
เมื่อไหร่จะหนีพ้นจากคนพวกนี้ได้ซักทีนะคีย์กุ๊นนนนน
“ขึ้นเรือดีกว่านะเบบี๋ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน ดูสิ สงสัยเดินทางเหนื่อย หน้างอเชียว คุณลีกลับไปเถอะครับ เดี๋ยวผมอยู่กับภรรยาผมได้”
ร่างสูงเห็นท่าไม่ค่อยดี จึงรีบเอ่ยกับเลขาของมารดา พร้อมกับหันไปทางภรรยาของตนและยิ้มหวาน
“ขึ้นเรือกันเถอะครับ นะครับ...เบบี๋”
คีย์หันไปมองร่างสูงที่ทำท่าจะเอื้อมมือมาโอบไหล่ของตัวเองอีกครั้งด้วยแววตาลุกวาว คราวนี้ทั้งศอกทั้งหมัดเตรียมพร้อมยิ่งกว่าเดิม ....
“กระเป๋า!!!”
“ครับๆ คร้าบ...”
ไม่ต้องพูดมากกว่านั้นก็พอเข้าใจ เมื่อเสียงจิกๆนั่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับเหลือบตาไปที่กระเป๋าบนพื้น มินโฮลอบถอนหายใจเบา ขณะมือที่ตั้งใจว่าจะโอบไหล่บางลอยวืดลงไปคว้ากระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆแทน
“เอ่อผมช่วยไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณลี กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวผมจัดการให้ภรรยาผมเอง ใช่ไหมครับเบบี๋”
“ค่ะคุณลี.... คุณมินโฮเค้าแข็งแรงจะตาย ให้ยกทั้งตู้เสื้อผ้าเลยก็คงสบายๆ”
พอได้ประชดประชันเบาๆ คีย์ก็เชิดหน้าตรงดิ่งไปที่เรือยอร์ชลำใหญ่ที่ลอยติดสมออยู่ปลายสุดของท่าเรือ มินโฮมองตามร่างบอบบางไปด้วยหน้าเจื่อนๆ ยิ้มแห้งให้กับคนแก่กว่าและถือกระเป๋าตามไปอย่างรวดเร็ว
“ช้าๆก็ได้เบบี๋ เรือมันไม่หนีไปไหนหรอก”
คีย์ชะงักเท้า และพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยอารมณ์ที่สะสมมาแต่เช้า ใบหน้าสวยหันควับมาที่คนที่เดินตามมาอย่างหาเรื่อง
“ใครใช้ให้นายเรียกฉันแบบนั้น”
“หืม?”
“นี่ อย่ามาทำเป็นหน้าซื่อตาใสนะ!!! ”
มินโฮยักไหล่ให้กับคำกล่าวหาที่ไม่ค่อยมีมูลความจริง(?) ก่อนทำหน้าเบื่อบ้าง และพูดอย่างขำๆ
“อ้าว ก็คุณอยากเรียกผมก่อนนี่นา พอผมเรียกมั่งคุณก็ห้าม ผมก็เสียเปรียบตายสิ”
“ฉันไปเรียกนายว่าอะไรนะ”
“ก็เมื่อกี้ยังพูดเสียงหวานอยู่เลยนี่นา จำไม่ได้ซะแล้ว” ตาคมเบิกกว้างราวกับแปลกใจเต็มที่ เขาดัดเสียงจนแหลมเล็กพร้อมเลียนแบบท่าทางของคนตัวเล็กเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วอย่างเนียนๆ “ที่รัก เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“นี่นาย!!!!”
คีย์แทบจะกระทืบเท้าด้วยความโกรธจัด หากหน้าคมกลับส่ายเบาๆ พร้อมยกมือห้าม มินโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่กลับทำเสียงล้อเลียนในประโยคสุดท้าย
“เอาน่าคุณ หยุดเถียงกันเถอะ เก็บแรงไว้ปั๊มหลานให้คุณแม่ผมดีกว่านะ เบบี๋สุดที่รักของผม!!!”
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ๆๆๆๆๆ ใครจะปั๊มหลานกับนาย!!!! หา ไอ้บ้า”
Sorry Guy, I’m not a GAY(Girl)
คีย์โยนโทรศัพท์มือถือก่อนทรุดกายลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงพร้อมหายใจแรง อดนึกน้อยใจในชะตาชีวิตของตัวเอง ข้อผิดพลาดที่สุดในชีวิตของคีย์นอกจากต้องปลอมตัวมาเป็นเจ้าสาวแบบนี้ สงสัยคงจะเป็นการเกิดมาเป็นลูกชายของคุณแม่ที่ไม่รับผิดชอบคนนั้นล่ะมั้ง ....
ลูกชายที่ต้องปลอมตัวเป็นเจ้าสาวมาแต่งงานกับผู้ชายทีไหนก็ไม่รู้มันคงไม่น่าห่วงสักนิดเลยสินะ ก็แค่ทิ้งให้เขาเผชิญหน้ากับผู้ชาย....ที่รู้ทีหลังว่าเป็นเกย์ทั้งคืน! อยู่กับแม่สามีที่ว้อนหลานจนตัวสั่น อยู่กับเลขาของแม่สามีที่อวยพรให้มีหลานเร็วๆ อยู่กับบรรดาเด็กรับใช้ที่ยืนต้อนรับกันหน้าสลอนทันทีที่เขาก้าวลงจากเรือ เพียงเพื่อที่จะดูหน้าสะใภ้ของตระกูลชเว !!!!!
แม่ที่รัก และเป็นห่วงเขายิ่งกว่าสิ่งใด....แค่จะโทรมาหาบ้างก็ไม่มี
คีย์คิดอย่างหงุดหงิด ก้มลงมองมือข้างที่ถือซองจดหมายที่แม่ยื่นให้เมื่อคืนอย่างชั่งใจ ... จดหมายของพี่ที่ทิ้งงานแต่งงานไป
อ่าน หรือไม่อ่านดี?
ใจหนึ่งก็อยากอ่าน อย่างน้อยก็เพื่อจะได้รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้พี่สาวที่แสนดีของเขาต้องหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวโดยไม่บอกเหตุผล.... คีย์ไม่รู้ว่าพี่ของเขารู้หรือเปล่าว่าหากปฏิเสธงานแต่งงานแบบนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกับคนที่เหลือในครอบครัว
คีย์โตมากับพี่สาว ... พี่สาวของเขาแม้ว่าจะเป็นคนแรงๆ ปากร้าย และไม่ค่อยยอมคน แต่พี่ฮยอนอาก็เป็นพี่ที่ดีกับเขามาก ...มันต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่ทำให้พี่หนีไปดื้อๆแบบนั้นอย่างแน่นอน
ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม
เอาไว้พร้อมกว่านี้แล้วค่อยเปิดแล้วกันนะ...
คีย์มองจดหมายก่อนถอนหายใจ และพับซองจดหมายสีขาวไว้ในกระเป๋าสะพายสีชมพูช็อคกี้พิงค์แบบผู้หญิงจ๋าตามเดิม
จบเรื่องแม่ หยุดคิดเรื่องพี่ คีย์ก็กลับมากวาดสายตามองรอบตัวอีกครั้ง และ...
“บังกะโลเล็กๆ!!!!”
******************************* 50 %**************************
ความคิดเห็น