คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : *O* ตอนที่ 2 *O* ยอลตะจะมีน้องกับคูฟ่าน
ตอนที่ 2 ยอลตะจะมีน้องกับคูฟ่าน
#ยอลตะกับคูฟ่าน
พักกลางวันอันแสนร้อนระอุ แพคฮยอน คุณครูดนตรีที่มีงานอดิเรกคือการกอดรัดฟัดเด็ก โดยเฉพาะเด็กน้อยป. 1 ที่แสนน่ารัก เยื้องย่างยิ้มกริ่มเข้ามาในห้องป.1/4 ด้วยความคึกคะนอง ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองเด็กน้อยตาแป๋วที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวในถาดอาหารของตนเองอย่างตั้งใจ เพื่อหา ‘เหยื่อ’ที่จะมาแกล้งเล่นด้วยในวันนี้
“เทาเทา ยอลตะ อร่อยไหมลูก~”
เสียงสดใสกังวานร้องก่อนที่ครูดนตรีอารมณ์ดีจะเดินตรงดิ่งไปยังเด็กชายชาวเกาหลีที่มีแก้มย้วย ๆ เป็นเอกลักษณ์ และเด็กชายจื่อเทาคนง่วง ที่มีดวงตาดำคล้ำคล้ายอดนอนอยู่ตลอดเวลา
“ยาหย่อยยับ เยาเยายอบยะยาเยตตี้ยี่หยุดเยย” (อาหย่อยยับ เทาเทาชอบสปาเกตตี้ที่สุดเลย)
เด็กชายผิวสีแทนตอบกลับมาทั้ง ๆ ที่กำลังเคี้ยวเส้นสปาเกตตี้แก้มตุ่ย ซอสสีส้มเลอะเปรอะครึ่งหน้า จนแพคฮยอนถึงกับตะลึงไปครู่หนึ่ง ทั้ง ๆ เขาเรียนภาษาจีนมาอย่างคล่องแคล่วแล้ว แต่กลับไม่กล้าถามต่อว่าไอ้ที่เด็กชายตอบกลับมามันแปลว่าอะไร.. เขาจึงหันไปสนใจเด็กชายแก้มย้วย ๆ น่าหยิกเล่นที่เพิ่งกลืนสปาเกตตี้ที่เคี้ยวเต็มอุ้งแก้มลงคอไปอย่างจดจ่อ
“เทาเทาเคี้ยวข้างให้หมดปากก่อนแล้วค่อยคุยนะ ยอลตะล่ะ เป็นไง”
“อาหร่อยงับ ยอลตะก็ชอบฉปาเกตตี้”
“กินเยอะ ๆ น้า จะได้ตัวโต ๆ เราน่ะตัวเล็กกว่าเพื่อนเลย ถ้าไม่กินเยอะโตขึ้นไปจะตัวเล็กนะ”
“ตัวเล็กเหมือนคูแพคเหยองับ” ยอลตะถามเสียงใส หากน้ำเสียงหวานแจ๋วนั้นราวกับน้ำกรดที่สาดหน้าเขา
“ นี่เทาเทาว่าไหม เวลาคูแพคยืนคู่กับคูฟ่านนะ เหมือนคนแคระเยย” เจ้ายอลตะแก้มย้อยสะกิดเรียกเทาเทาที่กลืนสปาเกตตี้ลงคอหมดแล้ว เจ้าเด็กผิวแทนเลยหันกลับมาพยักเพยิดกับเพื่อนรัก พร้อมกับม้วนสปาเกตตี้คำใหม่ไปพลาง ๆ
“ไอ้เจ้าฟ่านมันยักษ์ต่างหากล่ะ!!!” ครูแพคที่อารมณ์ดีเสมอพึมพำอย่างเกรี้ยวกราดเบา ๆ
“คูแพค ๆ” เทาเทากระตุกขากางเกงเขา แล้วถามเสียงใส “คูแพคจะมีน้องหรองับ... ”
“หา!! ว่าไงนะเทาเทา” แพคฮยอนช็อคกับคำถามนั้น แฟนครูยังไม่มีเลยนะ!!!
“ก็ท้องคูฟ่านโตเหมือนท้องแม่เทาเทาเยย”
ทว่า.. ข้อสงสัยของเขากลับถูกเฉลยด้วยประโยคอันใสซื่อของจื่อเทา
“คูแพคท้องแน่ ๆ ...คูแพคท้องโต” มือน้อยจิ้มหน้าท้องที่หย่อนย้อยเพราะเพิ่งกินข้าวกลางวันอิ่ม ๆ มาไม่กี่นาทีจนครูดนตรีร่างเล็กต้องแขม่วพุงตัวเองด้วยความรวดเร็ว
ดูเหมือนว่าวันนี้แพคฮยอนจะเข้าห้องผิด... โดนเด็กซัดไปกี่ดอกแล้วนี่
“เอ่อ...ไม่ใช่ ครูแพคไม่ได้มี่น้อง ...นี่เรียกว่าพุง”
“อ๋อ!!!” เทาเทาพยักหน้าแรง พลางส่งสปาเกตตี้เข้าปากตัวเองและทำหน้าราวกับอร่อยเสียเต็มประดา “คูแพคไม่มีน้อง แต่คูแพคมีพุงใช่ไหมกั๊บ”
“เอ่อ...ใช่(ก็ได้)”
คราวนี้มือเล็กของอีกคนดึงแขนเสื้อเขา
“คูแพค ๆ แต่ยอลตะทำน้องได้ด้วยนะ”
“หา!!!”
ยอลตะหน้าใสขวัญใจห้องพักครูยิ้มกว้างอวดฟันน้ำนมที่เพิ่งหลุดไปสามซี่ให้กับคุณครูดนตรี รอยยิ้มกว้างขวางทำให้แก้มที่ปกติก็ห้อยย้วยอยู่แล้วดูนุ่มนิ่มน่าจับยิ่งเข้าไปอีก ดวงตากลมโตเกือบ 1/3 ของใบหน้าส่งประกายสดใสให้กับคุณครูที่กำลังทำหน้าหวอ
“ยอลตะทำน้องได้ คูฟ่านสอนยอลตะ แต่ต้องทำในห้องน้ำนะ...ถอดเสื้อด้วย~ ยอลตะเชื่อคูฟ่าน...แล้วยอลตะก็มีน้อง”
“หาO{}O อ..อะไรนะ เจ้าฟ่านนั่น....”
ยอลตะยิ้มตาใสให้เขาอีกครั้ง และม้วนสปาเกตตี้เข้าปากตามเด็กชายจื่อเทาไปอย่างมีมารยาท เด็กน้อยถูกคุณแม่สอนมาอย่างดี ว่าเวลาเคี้ยวข้าวไม่ให้คุยกับใคร แพคฮยอนเลยไม่มีโอกาสได้ถามต่อ
ฟ่าน!!! แกสอนอะไรยอลตะวะ!!!
บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าแกทำอะไรเด็กคนนี้..
นี่เจ็ดขวบนะโว้ย!!! ไอ้ครูศิลปะโรคจิต
*o**o**o*
บ่ายแก่ ๆ กริ่งเลิกเรียนดังไปพักใหญ่แล้ว แต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานแพคฮยอนจึงนั่งง่วนกับกระดาษโน้ตเพลง ‘ฉันไปสวนสัตว์’ สำหรับเตรียมการสอนในวันพรุ่งนี้อย่างจดจ่อ ทว่า เสียงใส ๆ คุ้นหูของเด็กชายก็ดังขึ้นมา
“ขออนุญาตเข้าห้องพักคูค้าบ”
“เชิญคร้าบ” เขาตอบเสียงเนือย ๆ แล้วจึงหันกลับไปยังประตูห้องพักครู ” ยอลตะมีอะไรครับ”
“คูฟ่านน อยู่ไหมค้าบ ”
“เฮ้ย!!! นั่นไปทำอะไรมาน่ะ” แพคฮยอนร้องด้วยความตกใจ สภาพชุดนักเรียนของยอลตะตอนนี้เลอะไปด้วยโคลน หมดสภาพเด็กชายแก้มใสที่สะอาดเรียบร้อยไปโดยปริยาย เด็กน้อยยิ้มอวดฟันหลอสามซี่ของตัวเองราวกับไม่รู้สึกอะไร
“ยอลตะ...ไปเล่นโคลนมาอีกแล้วเหรอ” เสียงทุ้มของคุณครูศิลปะขวัญใจนักเรียนทั้งชั้นดังขึ้นมาจากหลังห้องพักครู ร่างสูงใหญ่ ท่าทางสมาร์ท และใบหน้าอันหล่อเหลาลอยมาทำให้แพคฮยอนรู้สึกหมั่นไส้ตะหงิด ๆ
คำก็คูฟ่าน สองคำก็คูฟ่าน...
“คูฟ่าน เปลี่ยนชุดให้ยอลตะหน่อยสิค้าบบบ”
“ให้ครูแพคเปลี่ยนไม่ได้เหรอครับ” แพคฮยอนแกล้งแซวเด็กน้อย
“ไม่เอาคับ ยอลตะรักคูฟ่าน ยอลตะจะยอมโป๊กับคูฟ่านคนเดียว”
เท่านั้น ครูฟ่านของยอลตะก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นห้อง ดวงตาคม ๆ ของอีกฝ่ายปรายมายังเขาด้วยความขบขัน แพคฮยอนจึงได้แต่กลอกตาไปมาด้วยความเพลียหัวใจ
“อยากทำอะไรก็ทำไปเหอะ” แพคฮยอนส่ายหน้าอย่างขนลุก มองชายร่างสูงที่เดินไปหาเสื้อผ้าสำรองในตู้เก็บของและผิวปากเบาหวิวอย่างอารมณ์ดีโดยมีเด็กชายยอลตะตัวจิ๋ววิ่งตามไปด้วยความหมั่นไส้
“เปลี่ยนในห้องน้ำครูแล้วกันเนอะ มะ...ยอลตะเดินตามครูฟ่านมา”
ปัง!!
หูของคุณครูดนตรีแทบจะกระดิกเมื่อได้ยินเสียงใส ๆ ดังแว่วออกมา ทำให้แพคฮยอนผุดลุกขึ้นด้วยใบหน้าอันบิดเบี้ยว
“นี่ ๆ คูฟ่านต้องทำน้องให้ป๋ม(ดู)ด้วยนะก๊าบ”
“ได้สิ ๆ น้องตัวโต ๆ ใช่ไหม” น้ำเสียงใจดีของอี้ฟานตอบรับ ตามด้วยเสียงโหวกเหวกด้วยความดีใจของเด็กชาย
“หู... น้องของคูฟ่านตัวโตที่ซู้ดดด ว้าว ๆๆ คูฟ่านฉุดยอดเลยย”
*o**o**o*
“แพค.. แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
คุณครูวิชาภาษาจีนที่หอบเอกสารพะรุงพะรังขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเดินเข้ามาพบกับหน้าซีดเผือดของครูวิชาดนตรีที่ปกติจะร่าเริงสดใสน่ารำคาญอยู่เสมอ
“ไม่...ไม่เป็นอะไร ฉันไม่เป็นอะไร”
แพคฮยอนปฏิเสธ ก่อนรู้ตัวว่าได้เวลาเลิกงานแล้ว เขาจึงพยักหน้ากับตัวเองแล้วจึงเอ่ยด้วยเสียงอันเลื่อนลอยกับลู่หาน
“หาน.... แกทำน้องเป็นปะวะ ”
ม้วนกระดาษตัวอักษรภาษาจีนที่ใช้สอนเด็กลอยข้ามห้องตรงมายังแพคฮยอนอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ทะลึ่ง!!! อยู่โรงเรียนยังคิดแต่เรื่องอกุศลนะแก กลับบ้านไปเลยไป!”
แพคฮยอนทำหน้าเศร้า... ถามแค่นี้มาด่าเขาคิดอกุศล
ทีไอ้เจ้าฟ่านนั่นสอนเด็กทำลูกได้หน้าตาเฉย ไม่เห็นมีใครว่ามันเลย!
โลกนี้ไม่ยุติธรรมมมม
*o**o**o*
ก่อนหน้านั้น....
จื่อเทามองตามครูแพคฮยอนที่เดินตาลอยออกไปจากห้องด้วยความงุนงง เด็กน้อยหันไปเอียงหน้าถามเพื่อนรักว่า
“ยอลตะทำน้องยังไงหยอ”
“คูฟ่านสอนตอนเปลี่ยนเสื้อให้ยอลตะ แต่ต้องไปทำในห้องน้ำนะ เอาเฉื้อขึ้น ๆ” ยอลตะตอบกลับด้วยน้ำเสียงทรงภูมิด้วยความภาคภูมิใจที่ได้เป็นครูให้เทาเทาบ้าง “แต่เป็นความลับนะ ห้ามบอกไค”
“แบบนี้เหยอ ๆ” เทาเทาเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหลบสายตาครูประจำชั้น เด็กชายแอบดึงเสื้อขึ้นและมองตามเพื่อนชาวเกาหลีด้วยความตั้งใจ
“ลองหายใจแรง ๆ นะ เอาให้ท้องป่อง ๆ มีน้องยัง” ยอลตะเคลื่อนหน้าเข้าไปซุบซิบกับจื่อเทาเพราะกลัวมีคนรู้ความลับ
“เย้!! เทามีน้องแล้ว”
“เห็นไหม ท้องโต ๆ เหมือนคุณแม่เลย เทาเทาก็มีน้องเหมือนยอลตะแล้ว~”
แล้วพักกลางวันวันนั้น... ห้องป. 1 / 4 ที่แสนน่ารัก ก็มีเด็กชายยอลตะและเด็กชายจื่อเทานั่งหัวเราะคิกคักเพราะท้องโต ๆ กันแค่สองคน
เด็กน้อยก็ยังคงเป็นเด็กน้อย
เด็กน้อยคงหารู้ไม่ว่านั่นทำให้คุณครูแพคฮยอนจิตตกไปอีกหลายวัน
“ยอลตะลักคูฟ่านที่ฉุดในโลกเยย”
TBC.
ความคิดเห็น