คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : *o* ตอนที่ 1 *o* อะไรสำคัญที่สุด
ตอนที่ 1
อะไรสำคัญที่สุด
#ยอลตะกับคูฟ่าน
“ยอลตะ”
“ค้าบ คูลู่มีอะไรกับป๋มเหลอค้าบ”
“กลางวันนี้ไปเก็บงานด้วยนะลูก เมื่อกี้หนูยังคัดอักษรจีนไม่เสร็จ”
เสียงเข้ม ๆ ของคุณครูสอนวิชาภาษาจีนดังขึ้นข้างหู ขณะที่ยอลตะกำลัง ‘เลื้อย’ ไปมาบนโต๊ะนักเรียน เด็กชายแก้มยุ้ย รูปร่างจ่ำหม่ำแบะปากหน้าคว่ำ ดวงตากลมโตที่วางเด่นอยู่บนใบหน้าขาวใสหม่นลงด้วยความผิดหวัง เมื่อสิ่งที่ตั้งเป้าไว้ในวันนี้พังทลายไปในพริบตา
“ป๋มมีนัดกับคูฟ่าน” เจ้าตัวเล็กตอบด้วยเสียงที่สลดลง… แม้ว่าภาษาจีนสำเนียงเกาหลีของเด็กน้อยจะฟังไม่ชัดเจน แต่สำหรับการออกเสียงชื่อ ‘ฟ่าน’ นั้น กลับชัดเสียยิ่งกว่าชัด ชัดจนครูเจ้าของภาษาเริ่มไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะตนสอนดี หรือว่าเพราะครูวิชาศิลปะที่ชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่วคนนั้นเล่นของใส่เด็กน้อยป.หนึ่งอีกคนกันแน่
“ป๋มจะเอาลูบไปให้คูฟ่านดู”
ครูลู่พยักหน้าคล้ายจะปลง ๆ … ไอ้ที่ก้มหน้างุด ไม่ตอบคำถามอะไรมาตลอดทั้งคาบเรียนวิชาภาษาจีน คงเพราะมัวแต่ ‘วาดลูบ’ ให้ ‘คูฟ่าน’ สินะ …
เจ้าหมอนั่นเจอทายาทไว้สร้างผลงานระดับปิกัสโซ่ด้วยกันแล้วสินะ
“แต่ถ้าไม่ไปเก็บงานกับครูลู่ หนูก็จะไม่ได้คะแนนนะ”
“แต่…แต่” เจ้าเด็กอ้วนกลมพูดติดขัด ใบหน้ายับยุ่งด้วยพยายามประมวลผลอย่างหนักว่าจะพูดสิ่งที่คิดเป็นภาษาเกาหลีในใจให้เป็นภาษาจีนอย่างไรดี
“ถ้ายอลตะไม่ไปหาคูฟ่าน คูฟ่านก็จะไม่หอมยอลตะนะคับ”
“ถ้าไปหอมครูฟ่าน ก็ไม่ได้คะแนนของครูลู่นะ”
“ถ้าป๋มไปหาคูฟ่าน คูลู่ก็จะไม่ให้คะแนนเหรอคับ"
“ช่าย”
ครูภาษาจีนมองใบหน้าที่กำลังเคร่งเครียด(ตามประสาเด็กป.หนึ่ง)แล้วแอบลอบยิ้มเอ็นดูเจ้าเด็กน้อยชาวเกาหลีคนนี้ไม่น้อย แต่ต้องกลบเกลื่อนด้วยสีหน้าเข้ม ๆ เพื่อไม่ให้เจ้าของแก้มยุ้ยและขนาดตัวน่ากอดนี้ได้ใจ
“ตกลงรู้หรือยังว่าหอมของครูฟ่านกับคะแนนของครู่ลู่อันไหนสำคัญกว่ากัน”
คุณครูลู่หานยิ้มหวาน หลังจากหลอกล่อเด็กชายตัวน้อยอยู่พักใหญ่ … ยังไง กลางวันนี้เด็กชายยอลตะไม่รอดมือครูลู่แน่ ๆ
ยอลตะพยักหน้าหงึกหงัก แก้มย้วย ๆ ขยายออกกว้างเมื่อริมฝีปากสีชมพูนุ่มนิ่มนั้นคลี่ยิ้มอวดฟันน้ำนมซี่เล็ก ๆ เรียงสวยเต็มปาก
“ลู้แล้วคับ!”
แต่เพราะยอลตะเป็นแค่เด็กน้อยป.หนึ่ง และยอลตะเป็นแค่เด็กชายแก้มยุ้ยที่ต้องการมาโรงเรียนเพื่อเรียนศิลปะกับคูฟ่าน….
คะแนนอะไรของคูลู่ไม่เห็นจะน่าฉนใจเยย!!!
“หอมของคูฟ่านฉำคัญที่ฉุดเยย! คูฟ่านหอม ๆ หอมกว่าคูลู่อีก” เจ้าตัวเล็กบอกพลางกระโดดลงจากเก้าอี้ แล้วมุดใต้แขนครูวิชาภาษาจีนเพื่อตรงไปหาร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องเรียน บนตัวสวมผ้ากันเปื้อนลายอัลปาก้าและมือหอบหิ้วถังสำหรับล้างจานสีน้ำสมมาดครูวิชาศิลปะ
“คูฟ่าน ยอลตะวาดลูบมาให้คูฟ่านดูค้าบ~~”
……
ครูลู่เกาหัวแกรก…ใช่ซี้…เรามันไม่สำคัญ
ไม่เกิดมาเป็นครูศิลปะบ้างก็ให้มันรู้ไป!
ถ้ายอลตะรู้ว่าครูลู่คิดอะไรอยู่ตอนนี้ ปากสีชมพูนั่นคงจะขยับบอกครูลู่ด้วยเสียงเล็ก ๆ สดใสว่า
คูลู่จะไปลู้อะไล…ยอลตะไม่ได้ชอบวิชาศิลปะซักหน่อย
ยอลตะชอบคูฟ่านคนเดียวต่างหาก ฮิฮิ
*o**o**o*
TBC.
ความคิดเห็น