คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เทพธิดาที่แปลกประหลาด(2) 100%
"อยาะออาที่นี้แบบเปลือแรหรือสบายๆหล่ะะ?"
านนท์พู้วยสีหน้าเ้าเล่ห์พร้อมันรอยยิ้มที่มุมปา
ามาสไม่เ้าใว่าานนท์นั้นพูว่าอะไรแ่ถ้ามันะทำให้เธอออไปาที่นี่ไ้หล่ะ็....
เธอ็ทุ่มสุีวิ!
"แน่นอนว่า้อแบบสบายๆอยู่แล้ว!"
ามาสรีบอบลับอย่าทันท่วที
านนท์ไ้ยินันั้นึยิ้มบาๆ ามาสถึับหน้าึ้นสีอีราเพราะว่าานนท์นั้นมัะหาัวพบไ้ยาและั้แ่ที่บันมานั้น็มิเยเห็นอีฝ่ายยิ้มเลยพอมาเห็นอนที่านนท์เปลี่ยนสีหน้าามาสึปรับัวไม่ทัน
านนท์พยัหน้า่อนที่ะถลระโปรึ้น....
'เี๋ยวนะ.......ระโปรหรอ?!'
่อนที่ะหยิบมีาถุเท้าที่ใส่ฝัไว้เรียบร้อย(ยัไปไ้ไ??? :ไรท์ัา)
มาฟันไปที่รไม้อย่ารุนแร
ไม้ที่ถูฟันระเนอออย่าแรเธอทำอย่านี้เรื่อยๆนไ้่อทาที่พอีับพวเธอทั้สอน
านนท์เ็บมีเ้าฝัแล้วหันมา้มให้ามาส
"Lady First ่ะ"
านนท์พู้วยน้ำเสียสุภาพ....
'ไ้่าวว่าหล่อน็ผู้หิไม่ใ่หรอย๊ะ?!'
ามาส่อยๆลอออารที่มีผ้าปลุมเอาไว้ภายนอไม่มีผู้ใอยู่แ่เป็นินแนโล่
แ่มีระโมมามายถูั้ไว้....เมื่อมอไปไลๆเห็นอไฟและผู้นมามายล้อมรอบราวับำลัทำพิธีบาอย่า
านนท์่อยๆลอามมาแล้วูมือามาสไปหลบร้อนหินนาให่ที่สามารถบบัพวเธอไ้
"เรา้อไปเอาสัมภาระอเรามา่อนนะะแล้วึ่อยหนี"
านนท์พู้วยเสียไร้วามรู้สึแ่ภายในเสียนั้นลับแฝวามพิโรธอย่ารุนแรนามาส้อสะอึ
เธอและานนท์่อยๆลอไปามระโม่าๆแ่็ไม่พบสัมภาระอน.....
นระทั่ระโมสุท้าย านนท์่อยๆมอไปเธอสัเุเห็นทหารสอนายำลัเฝ้าอยู่แ่เมื่อมอีีแล้วึเห็นอใ้สัมภาระอนเธอหันมาหาามาส่อนที่ะทำสัลัษ์ทาายว่าให้เียบๆ
"วันนี้พวเราโีิๆเลยหว่ะ"
ทหารนายหนึ่พูเป็นภาษารี
"ใ่แล้ว....้ออบุทวยเทพที่มา่วยแม่ทัพอพวเราานานั่าสอนานั่น"
านนท์เป็นนที่เรียนมาแล้วว่าสิบภาษาเนื่อาบ้านอเธอ้อทำธุริับหลายๆประเทศึ้อเรียนไว้เพื่อผลประโยน์อรอบรัว เธอฟัแล้วถึับิ้วมวเพราะำว่านั่าสอนที่ถูส่มาัารับแม่ทัพอน
เธอพอะเาเรื่อราว่าๆไ้แล้วว่ามันเิอะไรึ้น ูเหมือนเธอะ้ามมิิเวลามาอนที่หน้าผา
ามาสที่เห็นานนท์ทำหน้าเร่เรียึมอานนท์้วยสีหน้าสสัย
านนท์ส่ายหัวเิว่าไม่มีอะไรแล้วึมอไปที่ทหารสอนายอีรั้
"ูเหมือนเราะ้อไปเอาสัมภาระอนออมานะะุามาส"
านนท์พูในสิ่ที่ามาส้อสำลัน้ำลายัวเอ
"แล้วเราะไปเอามายัไหล่ะนนท์นั่นมันทหารั้สอนายเียวนะ...แถมยัแ่ัวแปลๆ้วยเป็นพวโริหรือเปล่า็ไม่รู้" ามาสพูพร้อมทำหน้าาสยอเมื่อนึถึอนที่เธอะถูนโริับไปแยิ้นส่วน
านนท์เอียอเล็น้อย่อนที่ะ่อยๆย่อไปในัหวะที่ทหารอีนนั้นเินไปาทหารอีนแล้วหันหลั...
เธอ่อยๆเินไปทหารนหนึ่ที่อยู่หน้าอสัมภาระอเธอแล้ว....
แร๊!
านนท์หัออเา....แ่็ยัมิสามารถทำให้ทหารอีนหันมาไ้
ามาสรีบปิปาเพื่อไม่ให้เธอเผลอเปล่เสียออมาเธอใสุีที่ไม่นึว่าเพื่อนสาวอเธอะหัอทหารนายนั้นลไ้อย่า่ายายโยที่ยัทำสีหน้าราบเรียบราวับบีบเยลลี่เ่นนั้น
านนท์่อยๆย่อไปที่ทหารอีนที่ำลัะหลัหลัมาแ่เธอเอามืฟาไปที่ท้ายทอยอเาแล้วัาร
หัอทันที านนท์รีบหยิบสัมภาระอเธอและเพื่อนสาวแล้วเินไปหาามาสอย่า้าๆเพื่อไม่ให้เิเสีย
ามาสัมือ้าที่เอามาปิปาอนนเลือไหลเพราะใที่เพื่อนสาวอเธอ่านไ้อย่า่ายายและเลือเย็นเเ่นนั่าที่เธอเยเห็นในหนัไม่มีผิเพี้ยน านนท์เห็นมือ้าที่ามาสันมีรอยฟันเลือน้ำสีแสไหลออมาึวาสัมภาระแล้วเอาน้ำเปล่าล้ามืออามาส มืออามาสสั่นอย่าวบุมไม่ไ้
เธอเอาแอลอฮอล์าล่อพยาบาลมาล้ารอบๆแผลอเพื่อนสาวและเอายาแมาทาานั้นึหยิบพลาสเอร์ออมาปิแผลให้ามาส เธอ่อยๆเ็บอให้เรียบร้อยแล้วึับมืออี้าอามาสที่ไร้ึ่รอยแผล่อยๆามไปเียบๆ....... แ่เมื่อเธอออมาาระโม็พบว่าผู้นที่อยู่รอไฟเริ่มเินรมาทานี้เสียแล้ว!
านนท์ทำเสียิส์เบาๆ่อนที่ะรีบูามาสหันไปอีทาแ่็พบว่ามีทหารำลัะเินรมาทานี้พอี
แ่้าในระโมไม่มีที่ให้่อนเธอไม่มีทาเลือึหันไปหาามาส่อนะับไหล่เธอ
"่วยรุาวิ่้วยนะะ.....วิ่ให้เร็วที่สุเท่าที่ะเป็นไปไ้้วยนะะ"
านนท์พู้วยเสียเรียึ่ามาส็พยัหน้าและทำามอย่าโยีโยที่ไม่ลืมแบอสัมภาระอเธอไป้วย
แ่นาและน้ำหนัอมันที่มีไม่่ำว่าสี่สิบิโลรัมทำให้ามาสหน้าเหยเเล็น้อย
ามาสพยัหน้าเป็นเิว่าพร้อมแล้วานนท์ึับมือและพาามาสวิ่ไปในทิศทาที่โล่ที่สุเท่าที่ะเป็นไปไ้! เมื่อทหารเห็นผู้หิสอนที่พวเาสันนิษานว่าเป็นนั่าแล้วรีบะโนเรียทหารนอื่นๆให้รีบมา่วยับ
ามาสและานนท์วิ่อย่าสุีวิแ่านนท์ที่มีสัมภาระน้อยว่าึวิ่ไ้เร็วว่าามาสหลายเท่าัว
ุบ!...
้วยน้ำหนัอระเป๋าอามาสและวามเร่รีบึทำให้เธอสะุล้ม
านนท์หันมาหาามาสที่อยู่ห่าานถึหเมรเธอรีบวิ่ไปหาามาสทันที
แ่็พบว่าพวนนั้นถูทหารหลายสิบนายรายล้อมเป็นวลม
"ยอมมอบัวแ่โยีแล้วพวเราะทำให้เ้าไปหาเทพฮาเสอย่ารวเร็วและไร้ึ่วามเ็บปว"
หนึ่ในทหารที่รายล้อมพวเธอพูออมาเป็นภาษารี....ึ่แน่นอนามาสนั้นฟัไม่ออแ่านนท์นั้นพูออ
านนท์หันไปหยิบอาระเป๋าามาส ๆสิ่ที่เธอหยิบือน้ำยาันไล์ับน้ำเปล่าและไฟแ็!
เธอราน้ำลบนมืออน่อนที่ะราน้ำยาันไล์นเป็นฟอทั่วมือ
"่วยุไฟไปที่มือให้ิันหน่อย่ะ"
านนท์หันมาบอับามาส
"...แ่---"
"เี๋ยวนี้!!!"
ามาสึรีบุไฟแ็ไปที่มืออานนท์ทันที.....มืออานนท์นั้นมีไฟลุแ่ที่แปลือไฟลับไม่ไหม้มืออเธอแ่ลับลุอยู่บนมือทั้สอ้าอเธออย่าโิ่ว! ทหารเหล่านั้นถึับะับานายถึับถอยหลั
เพราะวามใ......เพราะสิ่ที่พวเาิอนนี้ือพวเธอำลัท่อาถาเวทมน์อยู่....เพราะำพูะี้อพวเธอเป็นภาษาไทย!!บานายถึับมือสั่น านนท์มอไปที่พวเา้วยสายาอันเย็นา
"ถ้าไม่อยาโนเผา็เปิทาให้พว้าผ่านไปะ!"
านนท์พูออมาเป็นภาษารี...ทหารบานถอยให้เธอแ่บานลับยืนวาเธออยู่
แ่เมื่อานนท์เห็น่อว่าเธอ็ับวน้ำทั้ๆที่มืออเธอยัิไฟอยู่ราไปที่มือทั้สอ้าอนนไฟับ
เธอเ็มือับระโปรอเธอเพราะวามลื่นอน้ำยาล้าานนั้นยัอยู่ ่อนที่เธอะเ็บไฟแ็และน้ำยาล้าานาม้วยวน้ำใส่ระเป๋าระโปรและับมือามาสวิ่ไป้วยวามรวเร็ว.........
เธอวิ่รไป้าหน้าอย่าไม่ิีวินไปเอแม่น้ำสายหนึ
านนท์ึามาสไปหลบ...
ามาสทรุลับพื้นเพราะวามเหนื่อยล้าและแน่นอน....าอเธออนนี้ปวไปหม
านนท์มีอาารหอบสัพั่อนที่ะเอาอที่เธอยัใส่ระเป๋าระโปรมาัใส่ระเป๋าอามาส
อย่าเป็นระเบียบ...เธอและหยิบหวีออมาาระเป๋าแล้วึแ้ยามัผมอเธอและหวีให้เรียบร้อยานั้นึมัผมอน านนท์หยิบน้ำผลไม้รายูนิฟให้ามาส ามาสรีบว้ามันมาเาะแล้วูในเวลาไม่ี่วินาทีล่อ็แฟ่บามาสถอนหายใใบหน้าอเธอและานนท์เ็มไป้วยเหื่อ...านนท์หยิบผ้าเ็หน้าอนออมา่อนที่ัารับไปที่ใบหน้าอามาส
"ทำไมเรา้อมาเออะไรแบบนี้้วยเนี่ย!"
ามาสบ่นออมาเสียัั้แ่เิมาเธอไม่เยเอเหุาร์แบบนี้เลยในีวิอเธอ
านนท์พับผ้าเ็หน้าเ็บใส่ระเป๋าเสื้อหลัาที่นับใบหน้าอามาสแล้วเรียบร้อย
"อนนี้เพื่อนอพวเราและน้อายอิันเป็นยัไ็มิรู้"
านนท์บ่นออมาเพราะเมื่อเธอรู้ว่านเอนั้น้ามเวลามาแล้วเธอึนึถึน้อายฝาแฝอเธอและเพื่อนสาวอีสอนที่มาทัศนศึษาที่นี่เเ่นเธอแ่พวเาลับอยู่บนรถนละันับเธอเนี่ยสิ
"ิถึพ่อ....ิถึแม่...ิถึนอื่นๆ..ฮือออฮืออ!"
ามาสร้อให้ออมาเพราะสิ่ที่นประสบอยู่อนนี้เป็นสิ่ที่ไม่เยประสบมา่อนและเธอ็ยัถูแยับพ่อแม่แถมยัอยู่ในประเทศที่เธอพูภาษาอเธอไม่ไ้อี านนท์ปลอบามาสและลูบหลัเบาๆ
เหมือนเธอะนึอะไรไ้บาอย่าแล้วึหยิบวิทยุสื่อสารออมาาระเป๋า laptop อเธอ
"สวัสี่ะมีนอยู่ไหมะ..."
านนท์ระิบับวิทยุสื่อสารอย่าบาเบาแ่สิ่ที่ทำให้เธอและามาสเบิาว้า็ิ
"รับ.....พี่านนท์ใ่ไหม?"
ู่ๆ็มีเสียอบลับมาแถมยัมาายานันท์น้อายอเธอ!
"ใ่แล้ว่ะยานันท์นี่ิันเอานนท์แล้ว.....ุมาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไระ?"
านนท์ถามยานันท์ลับ้วยวามสสัย
"ผมับ ุสุธิมา และุันิา นั้นลมาในแม่น้ำรับแล้วเพราะเหุอันใ็มิทราบทำให้พวผมมาอยู่ในที่ันัโทษะแล้วแล้วุานนท์ล่ะรับ?" ยานันท์อธิบายเหุาร์่อนหน้าที่ทำให้เามาอยู่ที่นี่ านนท์และามาสหันมามอหน้าันั่วรู ใบหน้าอามาสมีรอยยิ้มแห่วามยินีประับอยู่
"ิันลมาาหน้าผาพร้อมับุามาส่ะ ุยานันท์"
านนท์อบับน้อายอเธอ
"รับุานนท์ ่วยบอพิัทีุ่อยู่ไ้ไหมรับ"
านนท์หันไปมอรอบๆและพยายามเ็บรายละเอียสภาพแวล้อมให้ไ้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้
"เราอยู่รแม่น้ำสายให่รอบๆมีภูเาและมีระโมทหาร่ะ"
"รับทราบรับุานนท์ผมิว่าผมอยู่ที่หมู่บ้านเล็ๆแห่หนึ่รับผมแ่มิ้อทำอะไรมาหรอรับผมะหาทาไปเอุที่แม่น้ำให้ไ้ไว้มาเอันอนประมาห้าโมนะรับุานนท์"
ยานันท์อนลับานนท์และมีารระบุสถานที่และเวลาเพื่อที่ะมานัเอัน
"รับทราบ่ะุยานันท์ไว้เอัน่ะ..."
แ่านนท์อบลับ็เ็บวิทยุสื่อสารทันทีแ่เมื่อหันมาหา็พบามาสน้ำาไหลไปทั่วใบหน้าแ่ไม่ไ้เิาวามสิ้นหวัและหลวลัวเหมือนับเมื่อรู่แ่มันเปี่ยมไป้วยวามปิิยินี นั่นทำให้านนท์เผลอถอนหายใออมาอย่าโล่อ่อนที่ะับมือามาส้วยมือทั้สอ้าและบีบเบาๆ
"เราะ้อไปหาพวเานะะุามาส.....าวิทยุสื่อสารพพานั้นมีระยะทาที่สามารถสื่อสารไ้ประมาสอิโลเมร่ะ....อีไม่นานพวเา็ะมาหาเราแล้วนะะ่วยรุาทนหน่อยนะะุามาส"
ามาสพยัหน้าเบาๆและยัมีเสียสะอื้นเล็น้อยมีน้ำใสๆไหลออมาามู
เมื่อานนท์เห็นเลยหยิบผ้าเ็หน้ามาเ็มันออไป
"แล้วเราะไปอยู่ไหน่อนล่ะนนท์?"
ามาสถามถึสถานที่ที่พวเาะพัแรมเพราะไม่มีโรแรมหรืออะไรเลยให้พวเธอพั
"็ระโมทหารอย่าไรล่ะะ"
ามาสถึับัลิ้นัวเอเมื่อานนท์พูถึสถานที่ที่พวเธอหนีออมาอย่าไม่ิีวิ
"ะบ้าหรอนนท์เราเพิ่ะหนีออมาไ้เอน๊าาา"
"ใ่แล้วล่ะ่ะแ่ิันมีวิธีามันมา้วยเถอะ่ะแล้วหลบ้าหลัิันไว้นะะ"
ความคิดเห็น