ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : XXXXXPecopecoXXXXX
สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัวระคนตกใจ อยากจะวิ่งเหลือเกินแต่ขาก็ทำได้เพียงก้าวหนีทีละก้าว คาบน่ากำมีดอันเดียวที่มีติดตัวอยู่ไว้แน่น ท่าพร้อมที่จะตั้งรับ Pecopeco เริ่มเขยิบเข้ามาเรื่อย เพื่อรักษาระยะห่าง มันจ้องเธออย่างไม่วางตาตั้งแต่หัวจรดเท้า เลือดหยดออกมาจากแผลตรงปีกที่โดนมีดเฉาะ ยิ่งความเจ็บปวดมีมากเท่าใดมันก็ยิ่งโกรธเธอมากขึ้นเท่านั้น Pecopeco กระโจนเข้าใส่ คาบาน่ากระโดดหลบแต่ก็ไม่พ้นเพราะจงอยปากอันใหญ่ยักษ์ของมันได้ครูดบริเวนต้นขาของเธอเป็นทางยาว เธอตวัดมีดไปโดนที่อกของมัน เจ้ามอนส์เตอร์เสียหลักไปเล็กน้อย เปิดโอกาสให้เธอได้ออกวิ่ง คาบาน่าวิ่งอย่างทุลักทุเลและล้มลงเนื่องจากมีแผลที่ต้นขา ใบหน้าด้านซ้ายและฝ่ามือถากไปกับพื้นเพราะแรงกระแทกที่ล้ม เมื่อพลิกตัวกลับมา Pecopeco ก็ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเธอแล้ว คราวนี้มันทั้งจิก ทั้งตีปีก โจมตีเธอทุกท่วงท่าอย่างหนักหน่วง สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่เพียงปัดป้องร่างกายเท่านั้น เธอเริ่มล้าลงเรื่อยๆสายตาพร่าเลือน ปล่อยให้ตัวนอนราบกับพื้น เจ้ามอนส์เตอร์หยุดการโจมตีชั่วขณะ มันรู้ว่าตอนนี้เหยื่อของมันหมดกำลังจะต่อสู้แล้ว มันเชิดหัวขึ้น ปีกกางสะบัดรวบรวมแรงที่มีอยู่ในตอนนี้พุ่งลงใส่ร่างของคาบาน่า
คาบาน่าหลับตา รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ลมพัดวูบ ปะทะเข้าใบหน้า อีกเพียงนิดเดียวทุกอย่างก็จะจบลง แล้ว
ฉึก
ร่างของ Pecopecoล้มลงข้างสิ้นใจตายตรงหน้า มีดาบปักอยู่กลางลำตัว
“ เฮ้ย เป็นไงบ้าง ” คาบบาน่ารู้สึกว่ามีเงาของใครบางคนทาบลงบนตัว
“ ตายรึยัง ” เขาถามซ้ำ
“ โอย ยังไม่ตาย ” คาบาน่าคราง เธอลืมตาขึ้นสิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าของนักดาบผู้หนึ่ง (Swordman)
เขาหันกลับไปหยิบขวดแก้วใบเล็กใสๆที่มีหูสองข้างขึ้นมา ภายในมีของเหลวสีแดงอยู่ เขาดึงจุกที่ปิดขวดออกแล้วใช้มืออีกข้างพยุงตัวเธอให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วเทของที่อยู่ในขวดนั้นใส่ปากเธอ
ทันทีที่มันไหลผ่านลงคอไปคาบาน่าก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ เธอยันตัวขึ้นจากพื้น แล้วส่ายหัวน้อยให้หายจากอาการมึนงง
พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆตัว
“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”
“ อือ ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ”
“ พอลุกไหวไหม ” เขาเข้ามาช่วยดึงเธอขึ้นมือข้างหนึ่งก็หันไปคว้ากระเป๋าสะพายของคาบาน่า ทั้งหมดเดินไปอยู่ใต้ร่มไม้ คาบาน่าเหยียดขาออกแล้วพบขากาเกงขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาว เขาหยิบน้ำยาขวดสีแดงขวดเดิมขึ้นมา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันคิดว่ายานี่คงจะพอช่วยให้ เธอดีขึ้นได้เพราะฉันเคยใช้มันมาแล้ว จะเทแล้วนะร้องให้ดังๆเลยแถวนี้ไม่มีคนอยู่”
“ มันแสบเหรอ ” เธอถามอย่างหวาดเสียว
เขาเทน้ำยาสีแดงนั่นลงไปบนแผล ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นบนหัว แต่ก็ไม่มีเสียร้องสักแอะออกจากปากของเธอหรือน้ำตาสักหยด พอเขาเทน้ำยาหมดขวดเธอก็รู้สึกโล่งขึ้นมาอีกครั้งคาบาน่าพ่นลมหายใจพรืด ในขณะที่เขาเศษผ้าชึ้นเล็กๆมาพันที่ขาของเธอ
“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน” คาบาน่าพูด เขาชะงักเล็กน้อยเหมือนไม่ได้รับการขอบคุณมานาน
“ทำไมโนวิทอย่างเธอถึงออกมาไกลเมืองอย่างนี้”
“ ฉันจะไป Izlude”
“อยากเป็นSwordmanล่ะสิ ”
“ก็ทำนองนั้น”
“ นายชื่ออะไร” คราวนี้เธอเป็นฝ่ายถามบ้าง
“ วาร์เนียด”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่เอาผ้าเช็ดดาบ
“ กำลังจะไปไหน”
“ เมืองProntera”
“งั้น นายก็ไปทางเดียวกับฉันน่ะสิ ”
“ ใช่ แต่ตอนนี้ฉันคงจะต้องพักที่นี่ก่อน เธอคงยังไม่คิดไปต่อนะ” วาร์เนียดถามอย่างไม่แน่ใจ
“ มันแน่อยู่แล้ว สภาพแบบนี้ ลุกขึ้นยืนยังจะไม่ไหวเลย ” คาบาน่ากล่าวอย่างเซ็งๆพร้อมชี้ไปตรงแผลที่ขา
“ แล้วเธอกล้านอน กับ...เอ่อ ไม่ใช่สิข้างๆ...ฉันเหรอ ” เขาถามเป็นการหยั่งเชิง
“ ไม่รู้สิฉันคิดว่าถ้ากลางดึก ฉันตื่นมาเจอนายนอนอยู่ข้างๆ มันก็ดีกว่ามี ตัวPecopecoมาซบบนตัวหลายเท่าล่ะ” คาบาน่าหัวเราะเบาๆกับคำพูดของตนเอง
“ถ้างั้นก็ นอนเหอะ ” วาร์เนียดตัดบทเขานำหมวกที่ติดตัวมาใช้แทนหมอน คาบาน่าก็เช่นกันเธอเอากระเป๋าที่ติดตัวมาหนุนหัวเช่นกัน เมื่อเงียบเสียงคุยเสียงที่อยู่รอบตัวก็ดูเหมือนจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ใบไม้กระทบกัน พุ่มไม้สั่นไหว เสียงมอนส์เตอร์ครางต่ำๆ และเสียงฝีเท้าแววมาตามสายลม คาบาน่าขนลุกเกรียว จากที่นอนห่างกับ วาร์เนียดเกือบ สองเมตรเธอก็เริ่มถัดตัวเข้ามาใกล้เขามากขึ้นทุกที
“กลัวล่ะสิ” เขาถามอย่างรู้ทัน
“ เออ” เธอตอบห้วนๆ
“ แล้วไว้ใจฉันเหรอ”
“ คงไม่มีใคร เอ่อ..คิดจะทำอะไรกันกลางทะเลทรายหรอกนะ”
“ ก็ไม่แน่”
คาบาน่าพลิกตัวหันหลังให้เขา(ตาบ้าเอ๊ย) อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ จนเธอจะเคลิ้มหลับ ทันใดนั้นเองเธอก็นึกถึงสิ่งของที่เสียไปขึ้นมาได้ ถ้าไปถึงเมือง Izludeแล้วจะทำอย่างไรจะเอาอะไรขาย แต่ตอนนี้จะปรึกษาใครได้นอกเสียจาก
“ วาร์เนียด เฮ้ยๆ อ้าว คนอะไรหลับง่ายจังวะ” ด้วยความเหนื่อยอ่อนกับความเกร็งใจทำให้เธอเริ่มปล่อยวางเรื่องราวต่างๆได้ คาบาน่าพลิกตัวนอนหงายสายตาจับจ้องอยู่กับดาวบนฟ้าความง่วงเริ่มเข้ามาเธอจึงหลับลงได้อย่างง่ายดาย
คาบาน่าหลับตา รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ลมพัดวูบ ปะทะเข้าใบหน้า อีกเพียงนิดเดียวทุกอย่างก็จะจบลง แล้ว
ฉึก
ร่างของ Pecopecoล้มลงข้างสิ้นใจตายตรงหน้า มีดาบปักอยู่กลางลำตัว
“ เฮ้ย เป็นไงบ้าง ” คาบบาน่ารู้สึกว่ามีเงาของใครบางคนทาบลงบนตัว
“ ตายรึยัง ” เขาถามซ้ำ
“ โอย ยังไม่ตาย ” คาบาน่าคราง เธอลืมตาขึ้นสิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าของนักดาบผู้หนึ่ง (Swordman)
เขาหันกลับไปหยิบขวดแก้วใบเล็กใสๆที่มีหูสองข้างขึ้นมา ภายในมีของเหลวสีแดงอยู่ เขาดึงจุกที่ปิดขวดออกแล้วใช้มืออีกข้างพยุงตัวเธอให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วเทของที่อยู่ในขวดนั้นใส่ปากเธอ
ทันทีที่มันไหลผ่านลงคอไปคาบาน่าก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ เธอยันตัวขึ้นจากพื้น แล้วส่ายหัวน้อยให้หายจากอาการมึนงง
พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆตัว
“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”
“ อือ ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ”
“ พอลุกไหวไหม ” เขาเข้ามาช่วยดึงเธอขึ้นมือข้างหนึ่งก็หันไปคว้ากระเป๋าสะพายของคาบาน่า ทั้งหมดเดินไปอยู่ใต้ร่มไม้ คาบาน่าเหยียดขาออกแล้วพบขากาเกงขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาว เขาหยิบน้ำยาขวดสีแดงขวดเดิมขึ้นมา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ฉันคิดว่ายานี่คงจะพอช่วยให้ เธอดีขึ้นได้เพราะฉันเคยใช้มันมาแล้ว จะเทแล้วนะร้องให้ดังๆเลยแถวนี้ไม่มีคนอยู่”
“ มันแสบเหรอ ” เธอถามอย่างหวาดเสียว
เขาเทน้ำยาสีแดงนั่นลงไปบนแผล ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นบนหัว แต่ก็ไม่มีเสียร้องสักแอะออกจากปากของเธอหรือน้ำตาสักหยด พอเขาเทน้ำยาหมดขวดเธอก็รู้สึกโล่งขึ้นมาอีกครั้งคาบาน่าพ่นลมหายใจพรืด ในขณะที่เขาเศษผ้าชึ้นเล็กๆมาพันที่ขาของเธอ
“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน” คาบาน่าพูด เขาชะงักเล็กน้อยเหมือนไม่ได้รับการขอบคุณมานาน
“ทำไมโนวิทอย่างเธอถึงออกมาไกลเมืองอย่างนี้”
“ ฉันจะไป Izlude”
“อยากเป็นSwordmanล่ะสิ ”
“ก็ทำนองนั้น”
“ นายชื่ออะไร” คราวนี้เธอเป็นฝ่ายถามบ้าง
“ วาร์เนียด”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่เอาผ้าเช็ดดาบ
“ กำลังจะไปไหน”
“ เมืองProntera”
“งั้น นายก็ไปทางเดียวกับฉันน่ะสิ ”
“ ใช่ แต่ตอนนี้ฉันคงจะต้องพักที่นี่ก่อน เธอคงยังไม่คิดไปต่อนะ” วาร์เนียดถามอย่างไม่แน่ใจ
“ มันแน่อยู่แล้ว สภาพแบบนี้ ลุกขึ้นยืนยังจะไม่ไหวเลย ” คาบาน่ากล่าวอย่างเซ็งๆพร้อมชี้ไปตรงแผลที่ขา
“ แล้วเธอกล้านอน กับ...เอ่อ ไม่ใช่สิข้างๆ...ฉันเหรอ ” เขาถามเป็นการหยั่งเชิง
“ ไม่รู้สิฉันคิดว่าถ้ากลางดึก ฉันตื่นมาเจอนายนอนอยู่ข้างๆ มันก็ดีกว่ามี ตัวPecopecoมาซบบนตัวหลายเท่าล่ะ” คาบาน่าหัวเราะเบาๆกับคำพูดของตนเอง
“ถ้างั้นก็ นอนเหอะ ” วาร์เนียดตัดบทเขานำหมวกที่ติดตัวมาใช้แทนหมอน คาบาน่าก็เช่นกันเธอเอากระเป๋าที่ติดตัวมาหนุนหัวเช่นกัน เมื่อเงียบเสียงคุยเสียงที่อยู่รอบตัวก็ดูเหมือนจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ใบไม้กระทบกัน พุ่มไม้สั่นไหว เสียงมอนส์เตอร์ครางต่ำๆ และเสียงฝีเท้าแววมาตามสายลม คาบาน่าขนลุกเกรียว จากที่นอนห่างกับ วาร์เนียดเกือบ สองเมตรเธอก็เริ่มถัดตัวเข้ามาใกล้เขามากขึ้นทุกที
“กลัวล่ะสิ” เขาถามอย่างรู้ทัน
“ เออ” เธอตอบห้วนๆ
“ แล้วไว้ใจฉันเหรอ”
“ คงไม่มีใคร เอ่อ..คิดจะทำอะไรกันกลางทะเลทรายหรอกนะ”
“ ก็ไม่แน่”
คาบาน่าพลิกตัวหันหลังให้เขา(ตาบ้าเอ๊ย) อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ จนเธอจะเคลิ้มหลับ ทันใดนั้นเองเธอก็นึกถึงสิ่งของที่เสียไปขึ้นมาได้ ถ้าไปถึงเมือง Izludeแล้วจะทำอย่างไรจะเอาอะไรขาย แต่ตอนนี้จะปรึกษาใครได้นอกเสียจาก
“ วาร์เนียด เฮ้ยๆ อ้าว คนอะไรหลับง่ายจังวะ” ด้วยความเหนื่อยอ่อนกับความเกร็งใจทำให้เธอเริ่มปล่อยวางเรื่องราวต่างๆได้ คาบาน่าพลิกตัวนอนหงายสายตาจับจ้องอยู่กับดาวบนฟ้าความง่วงเริ่มเข้ามาเธอจึงหลับลงได้อย่างง่ายดาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น