ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทสนทนา
“เธอทำอะไรลงไป นาลี่” วาร์เนียดตะโกนอย่างหัวเสียสุดๆ
“แล้วมันแก้อะไรได้ไหมละ ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนี้”เธอตะเบ็งเสียงสู้อย่างเหลืออด
“ก็ว่าบอกกันแล้วนะว่าให้พอแล้วๆ ไม่งั้นคาบาน่าคงไม่หายไปอย่างงี้หรอก” เขาโต้กลับ
“แต่ฉันว่าคาบาน่าก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนิ”
“เออพูดออกมาได้นะ เรียกก็ไม่ตอบกลับมา เธอยังมาหาเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นมาเถียงกับคนอื่นๆอีกฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว โอ๊ยย” วาร์เนียดเดินจากไปอย่างไม่แยแส
“โธ่เว้ย แล้วจะให้ฉันทำยังไง รู้แล้วๆว่าผิด ฉันไม่แตกต่างจากใครเลยนะ เพื่อนฉัน ฉันก็เป็นห่วงพอๆกับทุกคนนั่นแหละ อย่ามาซ้ำเติมกันได้ไม๊ ขอร้องเลย!!!” นาลี่ตะโกนไล่หลังวาร์เนียดที่เดินออกมาจากบ้านของแองเจล่า แล้วกระแทกตัวลงกับเก้าอี้หน้าบ้าน พร้อมกับน้ำตาไหลพราก แองเจล่าเข้ามาโอบไหล่เธอ
“ฉันกลับที่พักก่อนนะ” นิคเดินเลี่ยงๆออกไปจากบ้าน
“ถ้าแน่กันจริง ทำไมไม่มีใครมุดเข้าวาร์ปตามเธอไปล่ะ เอาแต่มาว่าฉันเดียว” นาลี่ยังบ่นต่อ
“อ่าว เธอก็เห็นว่าไม่มีใครมุดตามเข้าไปทัน”ทออาร์ท่าพูด (ซ้ำเติม)
“ไม่ต้องแล้ว หยุดพูดซะทีเถอะอย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหน ก็ไป” ทออาร์ท่าส่ายหน้าน้อยๆก่อนเดินจากไป แองเจล่าเดินกลับเข้าบ้าน ทิ้งให้นาลี่อยู่ตัวคนเดียวอย่างที่เธอต้องการ ความ เสียใจและความโกรธตีกันอย่างรุนแรงส่งผลให้น้ำตาไหลออกอย่างไม่หยุดหย่อน นาลี่ไม่ได้ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาหรือเช็ดหน้า เธออยากจะระบายออกมาให้เต็มที่เพื่อให้หมดสิ้นไป
แองเจล่าที่กลับเข้านั่งในบ้านได้ยินเสียงสะอื้นของนาลี่อย่างชัดเจน อยากจะให้อโคสาวหยุดร้องไห้เหลือเกินก่อนที่ตัวเธอเองจะแย่ไปกว่านี้เพราะยังไม่มีใครรู้ว่าจะได้พบกับคาบาน่าอีกหรือปล่าว
ดาวบนท้องฟ้ายังแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด นานทีเดียวกว่านาลี่จะยอมกลับเข้าบ้าน
นิคเดินกลับที่พักเพียงลำพังโดยไม่รอใครเพราะก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าวาร์เนียดนั้นหายไปไหน อาจเดาได้เขาคงจะไปหามุมสงบที่ไหนซักที่เพื่อ ทำบางสิ่งที่ไม่ต่างจากนาลี่ก็เป็นได้
..............................................
“แองเจล่า” ทออาร์ท่าเรียกเธอเบาๆ เพื่อให้มาเปิดประตู
“ไปไหนมา”
“แล้วนาลี่หลับไปรึยังล่ะเนี่ย” ทออาร์ท่าชะโงกหน้าข้ามไหล่แองเจล่ามองเข้าไปข้างใน
“โอย คิดอะไรมาก เขาไม่ทำอะไรเธอหรอกจะเข้ามามั๊ย” แองเจล่าเริ่มรำคาญ
“ยายอโคนั่นนะเหรอน่ากลัวจะตาย... ตกลงหลับแล้วใช่ป่ะ”
“เออ ๆๆๆ”
สำหรับคืนนี้ การสนทนาของคนในกิลจบลง แน่นอนว่าเรื่องของคาบาน่ายังไม่จบแค่นี้ แต่พรุ่งนี้ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะหันมองหน้ากันได้หรือไม่
“แล้วมันแก้อะไรได้ไหมละ ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนี้”เธอตะเบ็งเสียงสู้อย่างเหลืออด
“ก็ว่าบอกกันแล้วนะว่าให้พอแล้วๆ ไม่งั้นคาบาน่าคงไม่หายไปอย่างงี้หรอก” เขาโต้กลับ
“แต่ฉันว่าคาบาน่าก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนิ”
“เออพูดออกมาได้นะ เรียกก็ไม่ตอบกลับมา เธอยังมาหาเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นมาเถียงกับคนอื่นๆอีกฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว โอ๊ยย” วาร์เนียดเดินจากไปอย่างไม่แยแส
“โธ่เว้ย แล้วจะให้ฉันทำยังไง รู้แล้วๆว่าผิด ฉันไม่แตกต่างจากใครเลยนะ เพื่อนฉัน ฉันก็เป็นห่วงพอๆกับทุกคนนั่นแหละ อย่ามาซ้ำเติมกันได้ไม๊ ขอร้องเลย!!!” นาลี่ตะโกนไล่หลังวาร์เนียดที่เดินออกมาจากบ้านของแองเจล่า แล้วกระแทกตัวลงกับเก้าอี้หน้าบ้าน พร้อมกับน้ำตาไหลพราก แองเจล่าเข้ามาโอบไหล่เธอ
“ฉันกลับที่พักก่อนนะ” นิคเดินเลี่ยงๆออกไปจากบ้าน
“ถ้าแน่กันจริง ทำไมไม่มีใครมุดเข้าวาร์ปตามเธอไปล่ะ เอาแต่มาว่าฉันเดียว” นาลี่ยังบ่นต่อ
“อ่าว เธอก็เห็นว่าไม่มีใครมุดตามเข้าไปทัน”ทออาร์ท่าพูด (ซ้ำเติม)
“ไม่ต้องแล้ว หยุดพูดซะทีเถอะอย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหน ก็ไป” ทออาร์ท่าส่ายหน้าน้อยๆก่อนเดินจากไป แองเจล่าเดินกลับเข้าบ้าน ทิ้งให้นาลี่อยู่ตัวคนเดียวอย่างที่เธอต้องการ ความ เสียใจและความโกรธตีกันอย่างรุนแรงส่งผลให้น้ำตาไหลออกอย่างไม่หยุดหย่อน นาลี่ไม่ได้ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาหรือเช็ดหน้า เธออยากจะระบายออกมาให้เต็มที่เพื่อให้หมดสิ้นไป
แองเจล่าที่กลับเข้านั่งในบ้านได้ยินเสียงสะอื้นของนาลี่อย่างชัดเจน อยากจะให้อโคสาวหยุดร้องไห้เหลือเกินก่อนที่ตัวเธอเองจะแย่ไปกว่านี้เพราะยังไม่มีใครรู้ว่าจะได้พบกับคาบาน่าอีกหรือปล่าว
ดาวบนท้องฟ้ายังแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด นานทีเดียวกว่านาลี่จะยอมกลับเข้าบ้าน
นิคเดินกลับที่พักเพียงลำพังโดยไม่รอใครเพราะก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าวาร์เนียดนั้นหายไปไหน อาจเดาได้เขาคงจะไปหามุมสงบที่ไหนซักที่เพื่อ ทำบางสิ่งที่ไม่ต่างจากนาลี่ก็เป็นได้
..............................................
“แองเจล่า” ทออาร์ท่าเรียกเธอเบาๆ เพื่อให้มาเปิดประตู
“ไปไหนมา”
“แล้วนาลี่หลับไปรึยังล่ะเนี่ย” ทออาร์ท่าชะโงกหน้าข้ามไหล่แองเจล่ามองเข้าไปข้างใน
“โอย คิดอะไรมาก เขาไม่ทำอะไรเธอหรอกจะเข้ามามั๊ย” แองเจล่าเริ่มรำคาญ
“ยายอโคนั่นนะเหรอน่ากลัวจะตาย... ตกลงหลับแล้วใช่ป่ะ”
“เออ ๆๆๆ”
สำหรับคืนนี้ การสนทนาของคนในกิลจบลง แน่นอนว่าเรื่องของคาบาน่ายังไม่จบแค่นี้ แต่พรุ่งนี้ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะหันมองหน้ากันได้หรือไม่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น