Midgard (Ragnarok )

ลำดับตอนที่ #3 : XXXXXPecoPecoXXXXX

สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัวระคนตกใจ  อยากจะวิ่งเหลือเกินแต่ขาก็ทำได้เพียงก้าวหนีทีละก้าว          คาบาน่ากำมีดอันเดียวที่มีติดตัวอยู่ไว้แน่น   ท่าพร้อมที่จะตั้งรับ Pecopeco เริ่มเขยิบเข้ามาเรื่อย เพื่อรักษาระยะห่าง มันจ้องเธออย่างไม่วางตาตั้งแต่หัวจรดเท้า  เลือดหยดออกมาจากแผลตรงปีกที่โดนมีดเฉาะ  ยิ่งความเจ็บปวดมีมากเท่าใดมันก็ยิ่งโกรธเธอมากขึ้นเท่านั้น  Pecopeco กระโจนเข้าใส่   คาบาน่ากระโดดหลบแต่ก็ไม่พ้นเพราะจงอยปากอันใหญ่ยักษ์ของมันได้ครูดบริเวนต้นขาของเธอเป็นทางยาว   เธอตวัดมีดไปโดนที่อกของมัน เจ้ามอนส์เตอร์เสียหลักไปเล็กน้อย เปิดโอกาสให้เธอได้ออกวิ่ง   คาบาน่าวิ่งอย่างทุลักทุเลและล้มลงเนื่องจากมีแผลที่ต้นขา  ใบหน้าด้านซ้ายและฝ่ามือถากไปกับพื้นเพราะแรงกระแทกที่ล้ม    เมื่อพลิกตัวกลับมา Pecopeco ก็ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเธอแล้ว คราวนี้มันทั้งจิก ทั้งตีปีก โจมตีเธอทุกท่วงท่าอย่างหนักหน่วง  สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่เพียงปัดป้องร่างกายเท่านั้น  เธอเริ่มล้าลงเรื่อยๆสายตาพร่าเลือน ปล่อยให้ตัวนอนราบกับพื้น  เจ้ามอนส์เตอร์หยุดการโจมตีชั่วขณะ  มันรู้ว่าตอนนี้เหยื่อของมันหมดกำลังจะต่อสู้แล้ว  มันเชิดหัวขึ้น ปีกกางสะบัดรวบรวมแรงที่มีอยู่ในตอนนี้พุ่งลงใส่ร่างของคาบาน่า

                   คาบาน่าหลับตา รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ลมพัดวูบ ปะทะเข้าใบหน้า อีกเพียงนิดเดียวทุกอย่างก็จะจบลง     แล้ว  

          

         ฉึก

        ร่างของ Pecopecoล้มลงข้างสิ้นใจตายตรงหน้า มีดาบปักอยู่กลางลำตัว

           “ เฮ้ย เป็นไงบ้าง ” คาบบาน่ารู้สึกว่ามีเงาของใครบางคนทาบลงบนตัว

            “ ตายรึยัง ” เขาถามซ้ำ

           “ โอย ยังไม่ตาย ” คาบาน่าคราง เธอลืมตาขึ้นสิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าของนักดาบผู้หนึ่ง (Swordman)

            เขาหันกลับไปหยิบขวดแก้วใบเล็กใสๆที่มีหูสองข้างขึ้นมา ภายในมีของเหลวสีแดงอยู่ เขาดึงจุกที่ปิดขวดออกแล้วใช้มืออีกข้างพยุงตัวเธอให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วเทของที่อยู่ในขวดนั้นใส่ปากเธอ

ทันทีที่มันไหลผ่านลงคอไปคาบาน่าก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ เธอยันตัวขึ้นจากพื้น แล้วส่ายหัวน้อยให้หายจากอาการมึนงง  

พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆตัว

    “เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”

      “ อือ ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ”

    “ พอลุกไหวไหม ” เขาเข้ามาช่วยดึงเธอขึ้นมือข้างหนึ่งก็หันไปคว้ากระเป๋าสะพายของคาบาน่า ทั้งหมดเดินไปอยู่ใต้ร่มไม้ คาบาน่าเหยียดขาออกแล้วพบขากาเกงขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาว เขาหยิบน้ำยาขวดสีแดงขวดเดิมขึ้นมา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

    “ฉันคิดว่ายานี่คงจะพอช่วยให้ เธอดีขึ้นได้เพราะฉันเคยใช้มันมาแล้ว จะเทแล้วนะร้องให้ดังๆเลยแถวนี้ไม่มีคนอยู่”

    “ มันแสบเหรอ ” เธอถามอย่างหวาดเสียว

เขาเทน้ำยาสีแดงนั่นลงไปบนแผล ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นบนหัว แต่ก็ไม่มีเสียร้องสักแอะออกจากปากของเธอหรือน้ำตาสักหยด พอเขาเทน้ำยาหมดขวดเธอก็รู้สึกโล่งขึ้นมาอีกครั้งคาบาน่าพ่นลมหายใจพรืด ในขณะที่เขาเศษผ้าชึ้นเล็กๆมาพันที่ขาของเธอ

    “ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน” คาบาน่าพูด  เขาชะงักเล็กน้อยเหมือนไม่ได้รับการขอบคุณมานาน

    “ทำไมโนวิทอย่างเธอถึงออกมาไกลเมืองอย่างนี้”

    “ ฉันจะไป Izlude”

    “อยากเป็นSwordmanล่ะสิ ”

    “ก็ทำนองนั้น”

     “ นายชื่ออะไร” คราวนี้เธอเป็นฝ่ายถามบ้าง

     “ วาร์เนียด”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่เอาผ้าเช็ดดาบ

     “ กำลังจะไปไหน”

“ เมืองProntera”

              “งั้น นายก็ไปทางเดียวกับฉันน่ะสิ ”

              “ ใช่ แต่ตอนนี้ฉันคงจะต้องพักที่นี่ก่อน เธอคงยังไม่คิดไปต่อนะ”  วาร์เนียดถามอย่างไม่แน่ใจ

               “ มันแน่อยู่แล้ว สภาพแบบนี้ ลุกขึ้นยืนยังจะไม่ไหวเลย ” คาบาน่ากล่าวอย่างเซ็งๆพร้อมชี้ไปตรงแผลที่ขา

              “ แล้วเธอกล้านอน กับ...เอ่อ ไม่ใช่สิข้างๆ...ฉันเหรอ ” เขาถามเป็นการหยั่งเชิง

              “ ไม่รู้สิฉันคิดว่าถ้ากลางดึก ฉันตื่นมาเจอนายนอนอยู่ข้างๆ มันก็ดีกว่ามี ตัวPecopecoมาซบบนตัวหลายเท่าล่ะ” คาบาน่าหัวเราะเบาๆกับคำพูดของตนเอง

               “ถ้างั้นก็ นอนเหอะ ” วาร์เนียดตัดบทเขานำหมวกที่ติดตัวมาใช้แทนหมอน คาบาน่าก็เช่นกันเธอเอากระเป๋าที่ติดตัวมาหนุนหัวเช่นกัน เมื่อเงียบเสียงคุยเสียงที่อยู่รอบตัวก็ดูเหมือนจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ใบไม้กระทบกัน พุ่มไม้สั่นไหว   เสียงมอนส์เตอร์ครางต่ำๆ  และเสียงฝีเท้าแววมาตามสายลม คาบาน่าขนลุกเกรียว จากที่นอนห่างกับ วาร์เนียดเกือบ สองเมตรเธอก็เริ่มถัดตัวเข้ามาใกล้เขามากขึ้นทุกที

“กลัวล่ะสิ” เขาถามอย่างรู้ทัน

    “ เออ” เธอตอบห้วนๆ

“ แล้วไว้ใจฉันเหรอ”

              “ คงไม่มีใคร เอ่อ..คิดจะทำอะไรกันกลางทะเลทรายหรอกนะ”

              “ ก็ไม่แน่”

คาบาน่าพลิกตัวหันหลังให้เขา(ตาบ้าเอ๊ย) อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ    จนเธอจะเคลิ้มหลับ    ทันใดนั้นเองเธอก็นึกถึงสิ่งของที่เสียไปขึ้นมาได้ ถ้าไปถึงเมือง Izludeแล้วจะทำอย่างไรจะเอาอะไรขาย    แต่ตอนนี้จะปรึกษาใครได้นอกเสียจาก

      “ วาร์เนียด เฮ้ยๆ อ้าว  คนอะไรหลับง่ายจังวะ” ด้วยความเหนื่อยอ่อนกับความเกรงใจทำให้เธอเริ่มปล่อยวางเรื่องราวต่างๆได้ คาบาน่าพลิกตัวนอนหงายสายตาจับจ้องอยู่กับดาวบนฟ้าความง่วงเริ่มเข้ามาเธอจึงหลับลงได้อย่างง่ายดาย