ห้องเก็บไอเทมต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #7 : ch.6

Appearance : ลินดา,เชียร์,เรน์นา,พิงกี้,แอลล่า

Story :  KHR,Attack On Titan

มนุษย์นั้นได้มีห้วงอารมณ์ที่เรียกว่า ความกลัว

เพราะเหตุนี้จึงมีคำว่า พระเจ้า เปรียบเสมือน วีรชน

หรืออาจเป็นเพียงตัวแทนขจัดความกลัวออกไปเท่านั้น

______________End Intro_______________

พื้นที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธุ์หลากชนิด ทั่วผืนดิน เป็นที่โปรดปรานของเหล่าสัตว์นานาชิด
แต่สำหรับมนุษย์แล้วไม่

กลุ่มทหารใส่เสื้อคลุมสีเขียวแถมมีตราสัญลักษณ์อะไรบางอย่างเหมือนปีกนกขาวดำ
ควบม้าไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"พวกนายแยกย้ายไปทางนั้นซะ!" คำสั่งของหัวหน้าทหารกับผมสีทองเหมือนวิกแต่ก็ไม่ใช่วิก

"เอลวิน ทำแบบนั้นจะดีเหรอ!" สาวแว่นที่เป็นหัวหน้าอีกคนถามทันที

"ไททันที่อยู่ข้างหลังนั่นนะ ฉันจะจัดการเอง!" เอลวินกล่าว

"ทราบแล้ว!" ฮันซี่ไม่รีรอควบม้านำกองทหารที่อยู่ข้างหลังเธอไปทางตามคำสั่ง

..................
..............................
"อะ..เออคือ" ลินดาถามด้วยพยายามกล้าๆกลัวๆ

"พวกเธอมาจากไหน?" เจ้านัยน์ตาสีเทาอย่าง รีไวล์ถามด้วยใบหน้าเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเครียด

"จะ..จะว่ายังไงดีล่ะ แหะๆ" เชียร์รู้ตัวดีอย่างคนตรงหน้านั้นคือใคร ไม่เสียแรงที่เป็นคนผู้ชื่นชอบในอนิเม(?)

"พวกเราหลงทางกันน่ะค่ะ" เรน์นาช่วยแก้ไขสถานการณ์

"อ่ะจะ.." ทั้งสามมองเรน์นาด้วยใบหน้าดูผงะ

"รออยู่ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวพวกนั้นก็จะมาแล้ว" รีไวล์กล่าวด้วยใบหน้ามาดนิ่ง แต่ก็รู้สึกได้ว่า
ชายคนนี้น่ากลัวมากๆ ทั้งสีหน้า แววตาที่ไร้อารมณ์ แต่ก็บ่งบอกถึงผ่านประสบการณ์ชีวิตมาเยอะพอตัว
ทั้งสามค่อยๆเดินถอยห่างจากชายคนนี้ แต่รัล มิลจินั้นไม่ แล้วตั้งประเด็นพูดขึ้นมาทันที

"ที่นี่ที่ไหน?"

"ก็ป่าไง" รีไวล์ตอบ

"แล้วนายมาจากไหน" รัลถาม

"กำแพง" รีไวล์ตอบ

"หืม? กำแพงเหรอ?" รัลสงสัย

"กำแพงก็คือเมืองแห่งกำแพง ที่ที่ล้อมด้วยกำแพง 3 ชั้น มีชั้นนอกสุดคือวอลล์มาเรีย ตามด้วยชั้นที่สอง
วอลล์โรส และในสุดคือ วอลล์ชิน่า มีการแบ่งแยกชนชั้น พวกรัฐบาลที่เอาแต่หวังผลประโยชน์ของตนเอง
พวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากหมูอ้วนพีที่วันๆไม่ทำอะไร แต่ฉันเกลียดที่สุดก็คือพวกลัทธิกำแพงที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย"

รีไวล์อธิบายตามความรู้สึกของตนเอง จนทำให้ทั้งสี่เครียดตามกันไป

"เฮ้! รีไวล์" เสียงแต่ไกลถามหา

"หืม? ยัยสี่ตา" รีไวล์ได้เห็นพวกกฮันซี่นำขบวนม้าเดินมา

"มายืนอะไรกันตรงนี้ แล้วคนพวกนั้นใครอ่ะ" ฮันซี่สังเกตุเห็นพวกเขา

..........
..................
ณ เมืองกำแพง เขตวอลล์ชิน่า
ในโบสถ์ลัทธิกำแพง

"ต้องเป็นของจริงแน่ๆ เทพีชิน่า" บาทหลวงนิคมองซากอะไรบางอย่างรูปร่างคล้ายผู้หญิง

"พอดีเห็นเจ้านี่หลุดออกมาจากกำแพง หนูก็เลยสงสัยเลยมาให้คุณดูอ่ะค่ะ" หญิงสาวถาม

"ขอรับเอาไว้แล้วกัน" บาทหลวงท่านนั้นขอรับมันด้วยความยินดี แล้วรีบเข้าไปในโบสถ์ทันที

"ค่า" หญิงสาวยิ้มตอบ

ตี๊ด ตี๊ด

จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ มองซ้ายมองขวา เดินไปยังซอกตึก
แล้วเธอหยิบมันขึ้นมารับสาย

"ฮัลโหล แอลล่าเองเหรอ" หญิงสาวพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"พิงกี้ แผนล่ะ" เสียงโทรศัพท์ซักถาม

"กำลังเป็นไปได้ด้วยดีเลยล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าแผนมันจะดำเนินด้วยความง่ายขนาดนี้" พิงกี้ยิ้มพูด

"อย่าประมาทล่ะ แค่นี้" แอลล่ากล่าวทิ้งท้าย

"แม้จะอยู่ในที่ที่ไม่มีสัญญาณ โทรศัพท์นี้ก็ยังส่งความคิดถึงไปได้อยู่นะจ๊ะ ฮิฮิ" พิงกี้พูดเหมือนสโลแกน(?)

"ชิ" แล้วตัดสายไป

ทางพิงกี้มองท้องฟ้าเบื้องบนทำหน้าคิดอะไรบางอย่าง

"หืม?" มีชายในชุดสูงศักดิ์เดินผ่านซอกตึก ไม่รีรอเธอร้องว้าวรีบไปหาเขาด้วยตาเป็นประกาย

...............................
......................................

ทหารทีมสำรวจ เข้ามาในกำแพงด้วยใบหน้าดูเครียดกว่าเดิม คำด่าทอจากพวกชาวบ้านสารพัด
ลงมาที่พวกกลุ่มหัวหน้าแต่เพียงผู้เดียว แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นๆจะไม่ได้โดนไปตามๆกันด้วย

"เอ๊?" หนุ่มผมบอลนด์ตัดบ๊อบ สังเกตุเห็นอะไรที่แตกต่างจากพวกเขาในท้ายขบวน

"มีอะไรเหรอ? อาร์มิน" เพื่อสมัยเด็กอย่างมิคาสะ เห็นอาร์มินทำหน้าสงสัย

"นั่นมันใครน่ะ..." หนุ่มน้อยผู้จริงจังแห่งทีมสำรวจ เอเลนก็เห็นเช่นกัน

.........................
..............................
พวกกลุ่มทหารรุ่น 104 และกลุ่มทหารรุ่นอื่นนั่งจับเข่าคุยด้วยความรู้เหนื่อยล้า

"สุดท้าย..เราก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยนี่หว่า" คนดั่งม้า(ไม่นะ) แจน กิลชูไตน์ สบถเงียบๆ

"ตราบใดที่พวกไททันยังอยู่ การสำรวจภายนอกกำแพงก็ยังเต็มไปด้วยความยากลำบากอยู่ดี" สาวเคี้ยว
ขนมปังไม่สนใจใคร ซาช่า นานๆทีจะออกความเห็น

"ใช่ซะที่ไหนเล่า! เรายังมีความหวังอยู่นะ!" ฮันซี่เดินมาตะโกนทั่วห้อง จนทุกคนสะดุ้ง

"หมะ..หมายความว่าอะไรเหรอ" ชายศีรษะล้าน โคนี่งุนงง

"การสำรวจครั้งนี้เราได้อะไรกลับมา" ตามด้วยเอลวิน

"เข้ามาสิ" และรีไวล์มองเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายที่อยู่นอกห้องเดินเข้ามา

"คนพวกนี้คือคนนอกกำแพง ฉันเจอพวกนี้ในระหว่างไปสำรวจ" รีไวล์อธิบายต่อลูกน้องที่อยู่ในห้องให้ฟัง
เกี่ยวกับพวกเธอทั้งสี่ที่ตอนนี้กำเพียงแค่ทำหน้างงงวยเท่านั้น

"เอ้า จะถามอะไรก็ไปถามเธอได้เลยนะ เดี๋ยวฉันไปประชุมก่อน เอเลนไปกันเถอะ" รีไวล์หน้านิ่งออกคำสั่ง
ลูกน้องคนหนึ่ง แล้วออกจากห้องไปพร้อมกับเอลวินและฮันซี่

"คะ..ครับ" เอเลนลุกขึ้น ก่อนออกจากห้องเขามองพวกเธออย่างสนใจ

ปัง!

บานประตูปิด

เหล่าทหารที่อ่อนล้า เริ่มกระฉับเฉง  จ้องมาที่พวกเธอ

ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ

"..."

ทั้งสี่หน้านิ่งแต่ในใจเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม

"นะ...นี่ฉันไปทำอะไรผิดพลาดร้ายแรงถึงชีวิตหรือเปล่าคะ" ลินดาคิดในใจด้วยความกลัวแทบจะร้องไห้

"เอ่อ...จะทำพูดอะไรดี" เชียร์คิดไม่ออก

"เฮ้อ! เหนื่อยจังเลย" เรน์นาคิดต่างจากคนอื่น

"กำแพง ทีมสำรวจ พวกลัทธิ ที่นี่คืออาณาจักรเก่าแก่ใช่มั้ย ฉันงงไปหมดแล้ว" รัลสับสน

และแล้ว

"พวกคุณคือ...คนนอกกำแพงจริงๆเหรอครับ?" อาร์มินเปิดถามก่อนเพื่อน

"อะ...อื้ม" ลินดาตอบอย่างกลัวๆ

"ใช่เหรอ?" โคนี่ถามต่อ

"ประ..ประมาณนั้น" งานนี้ ลินดาขอเป็นคนตอบแทนพวกของเธอ

"แล้วข้างนอกมีอะไรล่ะ?" มิคาสะถามเสียเรียบ

"ก็มีแอร์ พัดลม ทีวี คอมพิวเตอร์ ตู้ขายอาหาร สXาม สแXวร์ บริษัท ตึกสูง เน็ตคาเฟ่ เกมเซ็นเตอร์ ไงล่ะคะ!
แล้วก็ดอท.."
ที่เธอมาทั้งหมด ทำให้ทุกคนในห้องเงียบยิ่งกว่าเดิม ทั้งสาม พวกของเธอก็เงิบในที่เธอพูดมาทั้งหมด

นี่พวกบ่งบอกถึงตัวเธอทั้งหมดเลยนี่นา โดยเฉพาะ ช่วงท้ายๆคำพูดนั่น

"ตายแน่ๆ นะ..นี่ฉันพูดอะไรเข้าเรื่องเลยสินะ" ลินดาเศร้าใจแล้วเริ่มทำท่าจะร้องไห้

"นั่นมันอะไรน่ะ ไอตู้ขายอาหารนั่นน่ะ" ซาช่าตาลุกวาว

"เอ่อ..มันก็คือ" เชียร์พยายามช่วยลินดา

แต่ไม่ทันไรซาช่าพุ่งมาหาลินดาด้วยความเร็วสูง

"มันเป็นไงอ่ะ บอกหน่อยดิ! พาไปหน่อยดิ! บอกสิ! บอกสิ!" ซาช่าทำหน้าหื่นกระหายอาหารขั้นรุนแรง
จนทุกคนในห้องเห็นดังนั้นถอยห่างด้วยความสะพรึงกันไป

ไม่นานนักพวกทหารยืนขึ้นมารุมถามสามคนเมื่อกี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของแต่ละคน


ในหน่วยที่เต็มไปด้วยทุกข์โสมนัส

นานๆทีจะมีเรื่องวุ่นวายในหน่วยนี้พูดคุย

และหวังว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทุกวัน