ห้องเก็บไอเทมต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #4 : โปรเจกต์เนื้อเรื่อง mmd 2

ในโลกนี้

ฉันเคยเชื่อว่า

มีแสงสว่างอันแท้จริงอยู่

แต่ที่เราดำรงอยู่นี้

คือแสงสว่างสว่างอันจอมปลอม

แต่ก็อยู่มาได้เพราะแสงสว่างอันจอมปลอม

จนลืมแสงสว่างอันแท้จริงไปแล้ว

ตอนที่ 2

ยูคาริ : //สตั้น

รัน : จะเอายังไงต่อคะ?

ป้าร่ม : หนีออกจากที่นี่ แล้วก็อย่าลืมพาเด็กคนนั้นไปด้วยล่ะ

รัน : ค่ะ ท่านยูคาริ

เธอที่อยู่ตรงนั้นน่ะ

ถ้าอยากรอดล่ะก็

มากับพวกเราซะ

สองยาคุโมะ : //เดินออกไปทางออก

รัน : หืม?

มัวยืนนิ่งอะไรอยู่

เดี๋ยวพวกนั้นก็มาหรอก

ป้าร่ม : //ทำหน้าครุ่นคิดสักพัก แล้วมองหน้ารัน

รัน

รัน : ค่ะ ท่านยูคาริ

//เดินไปหายูคาริ

รัน : นี่เธอ

//สะกิดยูคาริเรื่อยๆ

ยูคาริ : //สลบ

รัน : !!

ป้าร่ม : ว่าแล้วเชียว ^^

สลบทั้งยืนเลยเหรอเนี่ย

เด็กคนนี้ตลกจัง //กลั้นหัวเราะ

รัน : ดูท่าเด็กคนนี้จะช็อกน่าดูเลยนะคะเนี่ย

ป้าร่ม : //กลั้นหัวเราะ

ป้าร่ม : //จับสัมผัสอะไรบางอย่าง

//มีซอมบี้ลุกขึ้นมาจากหลุม

ซอมบี้ : แฮ่!

รัน : พวกนี้นี่มัน...

ยูคาริ : รัน พาเด็กคนนั้นเข้าเขตแดนไปก่อน

รัน : ค่ะ ท่านยูคาริ //เข้าปากมิติ

ป้าร่ม : นานเท่าไรแล้วนะ

ป้าร่ม : ที่ฉันไม่ได้โชว์ฝีมือน่ะ

ป้าร่ม : ถ้างั้น ก็ถือว่าเป็นการวอร์มไปก่อนแล้วกัน

ป้าร่ม : ?ร่มสวัสดิกะมายา?

//ร่มฟันทุกอย่างจนขาดสะบั้น

//แล้วร้มก็กลับมาหาเจ้านายอย่างเก่า

.......................

แมรี่ : ฉันมีเรื่องอะไรจะบอกให้นะ

ยัยเอลเลนนั่น มันตายไปแล้วล่ะ

...

เฮ้! //สะกิดอายะ

อายะ : //คอบิด

แมรี่ : ว้าย!

อายะ ตจ. : เจอจนชินแล้ว ยังตกใจอยู่เหรอ แมรี่ ^^

แมรี่ : ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้อีกน่ะ //ทำท่าแบบเด็กเอาแต่ใจ

อายะ : จ้าๆ ขอโทษ

พอดีตุ๊กตา ที่ฉันทำขึ้นมามันยังไม่สมบูรณ์เท่าไรน่ะ

แมรี่ : ฉันจะสอนให้เอามั้ย?

อายะ : ไว้ทีหลังจ๊ะ

จะว่าไป เรื่องในตอนนี้ล่ะ

ถ้าเรื่องเอลเลนล่ะก็ฉันรู้แล้ว

แมรี่ : ตอนนี้ฉันให้พวกพี่สาวของฉันตามหาพวกมัน

หากเจอเมื่อไรล่ะก็

ฉันบอกว่า

ให้"เก็บ"พวกมันได้เลย

อายะ : //อึ้งสักพัก

แหม เป็นเด็กที่น่ารักดีจิรงๆ

แมรี่ : //หัวเราะอย่างไร้เดียงสา

...................................

ณ ที่เกิดเหตุ

รถตำรวจ : หวอ หวอ

ตำรวจ 1 : หมวดลุกะคะ ทางคนร้ายไม่ยอมโต้ตอบกลับใดๆเลยครับ

ลุกะ : ดักรอต่อไป

ตำรวจ 1 : ค..ครับ

ลุกะ : นี่ คุณคิริงิริ

จะใช่ที่นี่จริงๆเหรอ

คิริงิริ : ค่ะ

หลังจากเหตุเกิดระเบิดเมื่อกี้นี่

จะต้องเป็นที่นี่ไม่ผิดแน่นอนค่ะ

................
ในที่เกิดเหตุ

โคนี่ : ทำไมทีมสำรวจอย่างพวกเราต้องมาโดนเก็บซากอะไรพวกนี้ด้วยนะ

ซาช่า : อยากกลับไปกินแพนเค้กเร็วๆจัง

แจน : เฮ้ พวกแกอย่าอู้กันนักเซ่

โคนี่ : รู้แล้วๆ

หืม?

//โคนี่มองไปที่ความมืด

//ปากมิติเปิด พวกยาคุโมะออกมาจากปากมิติ

//โคนี่ช็อค

โคนี่ : อะ...กะ...//สั่น

ซาช่า : ?

เป็นอะไรเหรอ? โคนี่

แจน : อะไรอีก

โคนี่ : ปะ..ปีศาจ จ๊าก!! //วิ่งเตลิดไกล

แจน/ซาช่า : //มองไปที่มุมมืด

ซาช่า : ก็ไม่มีอะไรนี่

แจน : ฉันว่าไปเก็บซากทางนั้นดีกว่า

ซาช่า : //เดินตามแจน

............................

ยูคาริ : //ได้สติ

ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ

แล้วฉันทำอะลงไปล่ะเนี่ย

เมื่อกี้ฉันฝันไปเหรอ?

//มองทองฟ้า

เฮ้ย! ปานนี้แล้วเหรอ!!

ต้องรีบกลับบ้านแล้ว

อ่ะ เดี๋ยวก่อน

มีการบ้านด้วยนีนา

รู้สึกจะ 10 ข้อ

....

เฮ้ย 10 ข้อยังไม่ได้ทำสักข้อเล๊ย!!

ฉันน่าจะให้คัลบอกคำตอบให้นะ

....

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!! //วิ่งเตลิด

................

แจน/ซาช่า : ?

ยูคาริ : ม่ายยยยยยยยยยยยยย //วิ่งไปด้วยความเร็วสูงตัดหน้าพวกแจน

ซาช่า : วันนี้เป็นวันวิ่งแข่งมาราธอนแห่งชาติเหรอ

แจน : ให้ตายสิ เกิดเรื่องอะไรอีกเนี่ย

...............

ณ หอพัก

เมย์โกะ : zzzz

ยูคาริ : โชคดีนะ ที่คุณน้าหลับไปแล้วน่ะ เฮ้อ//ซุ่ม

ณ ห้องยูคาริ

ยูคาริ : วิ่งมาตั้งแต่ที่นั่น มาถึงหอพักนี่ลำบากจังเลย

ไหนจะต้องมาทำ 10 ข้อบ้าๆนี่อีก

//มีเสียงฝีเท้าเดินมา

ป้าร่ม : ห้องอาบน้ำที่นี่ดีจริงๆ อุ่นสบายจัง

ยูคาริ : ...

ป้าร่ม : //ยิ้ม

ยูคาริ : เฮ้ย!

เธอในตอนนั้นนี่นา

เธอมาทำอะไรที่นี่!

แล้วที่สำคัญ

เธอเป็นใคร!

ป้าร่ม : ก็บอกแล้วไงฉันชื่อว่ายาคุโมะ ยูคาริน่ะ

ยูคาริ : ไม่ใช่ หมายถึงว่า เธอเป็นใคร มาจากไหน ต้องการอะไร แล้วก็...

โถ่เว้ย! //จับหัวบั่นทอน

ป้าร่ม : นี่แม่หนู ขออยู่อาศัยที่นี่ได้มั้ย?

ยูคาริ : ฟังกันบ้างสิ!

//ป้าร่มเงียบ

ยูคาริ : เธอน่ะเป็นใครกันแน่?

อีกอย่าง

ทำไมชื่อของเธอเหมือนชื่อของฉันกันล่ะ?

*ป้าร่มเงียบ*

ป้าร่ม : เชน รัน //พลางเช็ดด้วยผ้าขนหนู

เชน/รัน : ค่ะ / ฮา~เนี๊ยว!

//สองภูติจับแขนยูคาริคนละข้าง

ยูคาริ : เฮ้ย!! จะทำอะไร..

ป้าร่ม : ชู่ว

ยูคาริ : หา?

ป้าร่ม : อยากรู้มั้ยล่ะ //ยิ้มเลศนัย

ความลับของเมืองนี้น่ะ //ทำตาโหด

ยูคาริ : อะ...เอ๊?

ความลับ?

ป้าร่ม : เจ้าหญิงประเทศนี้มีชื่อว่าอะไร

ยูคาริ : เอ่อ...เจ้าหญิงรีอาห์

ป้าร่ม : วีรชนแห่งประเทศคือใคร?

ยูคาริ : เอ่อ...ฮัทสึเนะ มิกุ..

ป้าร่ม : แล้วเหตุการณ์ Fillblack Place คืออะไร?

ยูคาริ : มันก็คือ..อึก!..

*ภาพแฟลชแบ๊กยูคาริปรากฏ*

ยูคาริ : ขอโทษนะ ฉันไม่อยากพูดถึงมัน

รัน : หืม?

ป้าร่ม : ทำไมล่ะ

ยูคาริ : ก็...คือ....

อ๊ะ

แล้วเธอมาถามอะไรแบบนี้กับฉันล่ะ

ป้าร่ม : ...

เอาเถอะ

เรื่อง Fillblack Place เอาไว้ทีหลัง

ประเด็นก็คือ ความลับในเมืองนี้สินะ

ฉันจะเล่าให้ฟัง

ใน 6 ปีให้หลัง

ประเทศนี้มีความล้าหลังมาก ทั้งการปกครอง การศึกษา หลายๆอย่าง

แต่ไอความล้าหลังนี่ล่ะ ทำให้มนุษย์เกิดเชื่อในพลังเหนือธรรมชาติ ทั้งผี ปีศาจ เวทมนตร์

ในที่สุดสิ่งดังกล่าวนี้ก็เกิดขึ้น

มนุษย์สามารถสร้างสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างเวทมนตร์ ด้วยการเรียนรู้จากสิ่งต่างๆ

และปีศาจถือกำเนิดขึ้นจากธรรมชาิติ

แล้วก็อยู่ร่วมกันอย่างผาสุข

แต่มันไม่ใช่

ยูคาริ : เอ๊?

ป้าร่ม : มนุษย์และปีศาจกลับเป็นปรปักษ์เพราะการดำรงชีวิตที่แตกต่างกัน

มนุษย์อยู่ด้วยอาหารทั้งสัตว์และพืช

ปีศาจอยู่ด้วยเนื้อสัตว์ โดยเฉพาะมนุษย์

และแล้วก็เกิดศึกปะทะกัน แล้วปราบปรามกันอย่างรุนแรง

เป็นแบบนี้ยืดเยื้อมายาวนาน

แต่แล้ว

มนุษย์สามารถสร้างวิทยาการเพื่อความสะดวกต่างๆได้

และประเทศนี้ก็เช่นกัน

จากพื้นที่ที่ไม่มีอะไรเลย ถูกพัฒนาเป็นประเทศมั่งคั่งในด้านต่างๆ

แล้วมนุษย์ที่มีพลังวิเศษกับปีศาจล่ะ?

แน่นอน มนุษย์และปีศาจที่เกลียดกันมาช้านาน จำใจร่วมกันสร้างเขตแดนเพื่อหลบซ่อน

แล้วดำรงอยู่ในที่แห่งนั้นอย่างเงียบๆแล้วสงบสุข ซึ่งที่แห่งนั้นถูกขานเรียกว่า "เกนโซเคียว"

ส่วนฉันคือใครน่ะเหรอ?

ยูคาริ : แล้วเป็นใครล่ะป้า

ป้าร่ม : //มีน้ำโหหงุดขึ้น

//ตบหน้ายูคาริ

ป้าร่ม : ถ้าฉันเป็นมนุษย์ก็คงไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ

ยูคาริ : หรือว่าจะเป็น...

ป้าร่ม : ก็อย่างที่เธอคิด

ยูคาริ : คุณป้าหน้าเด็ก

ป้าร่ม : //ตบหน้ายูคาริอีกที

เฮ้อ จะบอกเอาบุญให้ล่ะก็น

เป็นปีศาจ

ยูคาริ : ว่าไงนะ เป็นปีศาจเหรอ?

แล้วทำไม่มีเขาล่ะ

ป้าร่ม : อยากโดนจัดชุดหนักอีกรอบมั้ยจ๊ะ ^^

ยูคาริ : ขอโทษค่ะ =_="

ยูคาริ : ว่าแต่ มีอะไรกับฉันเหรอ?

ป้าร่ม : ฉันก็แค่อยากให้เธอช่วยอะไรนิดหนึ่ง

ยูคาริ : ให้ช่วย?

ป้าร่ม : เป็นผู้ช่วยของฉันชั่วคราว

ยูคาริ : !!

ป้าร่ม : ดูไม่เสียหายอะไรใช่มั้ย..

ยูคาริ : หรือว่า

จะพาฉันไปล้างสมอง ไปเป็นลูกกระจ๊อกของเธอหรือไงน่ะ

สามยาคุโมะ : //กุมขมับ

ป้าร่ม : รัน

รัน : ค่ะ ท่านยูคาริ //เขกหัวยูคาริ

ป้าร่ม : งั้นเริ่มกันใหม่

*5 นาทีผ่านไป*

ยูคาริ : เข้าใจล่ะ เข้าใจล่ะ

พวกเธอเป็นปีศาจ?

สามยาคุโมะ : //พยักหน้า

ยูคาริ : มาจากดินแดน ที่ชื่อว่า เกนโซเคียว?

สามยาคุโมะ : //พยักหน้า

ยูคาริ : เป็นคนไร้บ้าน?

สามยาคุโมะ : //พยักหน้า

!!

ป้าร่ม : ถ้าจำไม่ผิด ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนี้ให้เธอฟัง

เชน : หนูว่าเธอน่าหัวไม่ดีแน่เลย

ยูคาริ : เฮ้ย! ว่ากันโต้งๆ เลยเหรอ!

เชน : หนูไม่รู้หนูไม่เห็น เนี๊ยว~

ยูคาริ : //น้ำโหขึ้น

เอาเถอะ ฉันจะให้เธออาศัยที่นี่ก็ได้

แต่..

อย่าให้คนอื่นๆในบ้าน เขาได้ยิน หรือเห็น กันล่ะ

ที่สำคัญ

พวกเธอเป็นคนไร้บ้านกันแน่ๆ

สามยาคุโมะคิดในใจ : (พูดตอนไหนฟร่ะ)

ยูคาริ : เอ้านี่ หิวกันใช่มั้ย? //ยืนจานเมล่อนปัง

สามยาคุโมะ : //มอง+อึ้ง+แล้วยิ้ม

//ตัดมาที่ยูคาริ

ยูคาริ : //หลับคาการบ้าน

รัน : //แวบมามองการบ้าน

ตายล่ะ ไม่ได้ทำสักข้อเลยสินะ

เฮ้อ.. ช่วยไม่ได้

*วันรุ่งขึ้น*

ยูคาริ : //ตื่นมางัวเงีย

เอ๊!!

//มองการบ้าน

นี่มัน....

เชน : ท่านรันเขาอุตส่าห์นั่งเขียนคำตอบเสร็จสรรพเลยน้า

ยูคาริ : //มองนาฬิกา

เชน : ขอบคุณเขาด้วยล่ะ

ยูคาริ : ตายแล้วปานนี้แล้วเหรอเนี่ย!

ขอบคุณสำหรับการบ้านนะ!

เรื่องของกิน หากินในตู้ส่วนตัวฉันได้เลย!

เชน : อ้าวจะไปไหนล่ะ นี่เช้าตรู่เองนะ

ป้าร่ม : หาว~ อิหนูคนนั้นล่ะ?

เชน : ท่านยูคาริ เห็นเธอคนนั้นบอกว่า เรื่องของกิน

เอาจากตู้ส่วนตัวนู้น ทานตามสบายด้วยล่ะ

ป้า่ร่ม : แหม~ ใจดีเกินไปแล้ว //ยิ้ม

*ตัดมาทางยูคาริ*

ยูคาริ : โชคดีนะ ที่มาทันไม่งั้นโดนตัดเงินเดือนแหงๆ //ขี่จักรยาน

เอาเถอะ ส่งหนังสือพิมพ์หมดแล้วก็ไปโรงเรียนต่อเถอะ

แมรี่ : //จับตามองยูคาริ จากเบื้องบน

*ตัดมาที่โรงเรียน*

ยูคาริคิดในใจ : การบ้านก็เรียบร้อยแล้ว

ไม่น่ามีอะไรน่ากังวลใจแล้วนี่นา

ทำไมกัน...

ซียู : ว๊าย ตายจริง ไม่ทำการบ้าน 10 ข้อเหรอจ๊ะ

คนพิเศษของ อ.ฮันซี่ ฮิๆๆๆ

ยูคาริ : .....ชิ แล้วอย่างหล่อนมาทำอะไรในห้องนี้ล่ะ

ซียู : แหม ก็เค้าอยากมากระชับมิตรกับคนข้างห้องที่...

เออ...

คนน่าสงสารที่สมองช้าที่สุดในห้องนี่นา...

ยูคาริ : เฮ้ย!!

อเมริกา : ฮาย~ เงียบๆกันหน่อยนะ

ซียู : ฉันกลับก่อนล่ะ ฮิฮิ

อเมริกา : วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่มาแนะนำ

ยูคาริ : //เท้าคางเบื่อโลก

อเมริกา : พวกเธอต้องอึ้งแน่ๆเลย

เข้าเมาลย

แอพเพ็นด์ : //เดินเข้ามา

ยูคาริ : เอ๊?

นักเรียน : อ๊ะ นี่มัน/คนที่อยู่ในทีวีนี่หว่า/ดูข่าวใช่มั้ย/ใช่ๆ

แอพเพ็นด์ : ฉันฮัทสึเนะ มิคุ แอพเพ็นด์ เรียกสั้นๆว่าแอพเพ็นด์ก็ได้ค่ะ

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

End





http://www.deviantart.com/art/MMD-Manga-DL-348733703