คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Ch.4
Appearance : ลินดา,เชียร์,เรน์นา,พิงกี้,เรเนีย,แอลล่า
Story : Touhou Project, KHR
คุณจะทำอย่างไร?
ถ้าอยู่ในสภาพแวดล้อมในดำรงชีวิตที่แตกต่างจากที่เคยใช้ชีวิตมา
อาจเป็นเรื่องง่าย เพราะหากรู้ว่าแบบนี้กำลังจะเกิดขึ้น การปรับตัวก็จะง่ายขึ้น
ทว่า หากมันเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน จะเกิดอาการหงุดหงิด โมโห สติแตก บางคนถึงขั้น
ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเลยก็มี
______________End Intro_______________
บาตรสีดำขลับ ที่ไม่อาจทราบได้ว่ามันมาจากไหน ได้กระแทกศีรษะหญิงสาวผมสีดำสลวยจนล้มลงไป โดยไม่ขยับใดๆ
“แค่หมดสติเท่านั้นล่ะ” หญิงสาวดูอาวุโส การแต่งกายโกธิคโลลิต้า แต่ใส่หมวกพระ(เหมือนหมวกญวน) แถมเดินถือบาตรเข้ามาหาลินดา
“ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องทำร้ายเธอด้วยกันนะ” ตามด้วยหญิงสาวใส่ผ้าคลุมโทรมสีกรมท่ากับกลุ่มหมอประหลาดที่มองไปมองมามีใบหน้าละม้ายคล้ายชายแก่มีหนวดเครา
มันทำให้ลินดากลัวมากกว่า
“ไม่ต้องห่วงไป ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก” หญิงอาวุโสพูดด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
...............
.................................
ในเกนโซเคียวนั้น ใช่ว่าจะมีมนุษย์น้อยนิด จริงๆแล้วกลุ่มเผ่ามนุษย์ รวมตัวกระจุกไปที่ที่เรียกว่าหมู่บ้านมนุษย์ อันมีบ้านหลายหลังล้วนเป็นบ้านไม้ญี่ปุ่นโบราณ บ้างก็เป็นร้านขายตามที่เจ้าของคิดจะขาย
“นี่พ่อหนุ่ม สนใจจะร่วมวงเหล้ากับฉันมั้ยจ๊ะ? ฮ่าๆ” หญิงในกิโมโนเผยอกแบบเกอิชา ในสภาพเมาหัวราน้ำเต็มทน จนแทบมองอะไรไม่เป็นอะไรไปแล้ว
“คือ...หนูเป็นผู้หญิง อายุไม่ถึง 20 เลยนะคะ แล้วไม่คิดจะดื่มสุราด้วย” เชียร์รู้สึกสะพรึงกับสาวเมาเล็กน้อย
“ตายจริงไอลูกคนนี้ จะดื่มเช้ายันเย็นมากไปแล้วนะ!” ผู้เป็นแม่ของหญิงคนนั้นตวาดใส่ จนเชียร์สะดุ้งเล็กน้อย
“นี่จ๊ะ ต้องขอโทษที่ให้รอนานนะจ๊ะหนู ถ้าไอลูกเวรนี่มาช่วย มันไม่คงนานกว่านี้หรอก” แม่ของเขายื่นซองชา รับเงินจากเชียร์แล้วกระซิบบ่นชีวิตแก่เชียร์เล็กน้อย
“แม่~ นินทา~ อะไรหนู~~!!” เมาขนาดนี้ สาวคนนั้นก็ยังได้ยินอยู่
“จะไปกันได้รึยัง” รัลถือของรออยู่หน้าร้านแล้วเรียกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“ค่ะๆ” เชียร์เดินออกจากร้านพร้อมถือซองชา
………………………
…………………………………………
“อาหารเย็นทำเสร็จแล้วนะ” อุด้งเกะเรียกเอย์รินมาทานข้าว
“เดี๋ยวตามไป” คุณหมอเอย์รินตอบกลับ
“หืม? ได้สติแล้วเหรอเนี่ย” อุด้งเกะมองเรน์นาที่กำลังนั่งบนเตียงไม้ด้วยใบหน้าไม่มีชีวิตชีวากับเขาด้วยสักนิด
“เอ่อ...เธอดูอดหลับอดนอนนะ แหะๆ” อุด้งเกะสังเกตได้
“ก็ว่างั้นล่ะ” เอย์รินเห็นด้วย
“แล้วข้าวเย็นล่ะคะ? จะทานตอนไหน?” อุด้งเกะนึกถาม
“อาหารเย็นคือ....” เอย์รินถาม
“ปลาตัวใหญ่ที่ฉันกับเทอิช่วยกันจับเมื่อเช้าน่ะค่ะ” อุด้งเกะกล่าว
“อ้อ องค์หญิงบอกว่าอยากทานกันพร้อมหน้า เร็วหน่อยนะคะ” อุด้งเกะเกือบลืมบอก
“องค์หญิง?” เรน์นาเอะใจ
“ฉันว่าพาเธอคนนี้ไปทานข้าวด้วยก็ดี เอ้า!แม่หนูหิวหรือยังล่ะ?” เอย์รินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
และสิ่งนี้ก็ทำให้เรน์นารู้สึกงงเล็กน้อย
ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนรู้จัก
ก็มาชวนทานข้าวพร้อมหน้าเหมือนครอบครัว
……………………
……………………………………
เสียงจักจั่นดังแซ่ทั่วผืนดิน ยามนี้คือยามสนธยา ดวงตะวันกำลังลาลับบนขอบฟ้า
“ดูไม่ได้เลยนะ แอลล่า” สาวเจ้าของเรือนผมสีม่วงเดินมาทักด้วยใบหน้านิ่งกวนประสาทต่อหญิงสาวผมดำสนิท กับนัยน์ตาสีแดงสั่นคลอนเพราะความมึนเหมือนกี้
“เรเนีย เองเหรอ อุ๊ก!” ไม่ทันใด เรเนียก็กระทืบท้องของแอลล่าอย่างรุนแรง
“มีตะขาบใหญ่ไต่อยู่น่ะ” เรเนียยกเท้าเผยตะขาบที่ถูกทับแบนน่าสยดสยอง
“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” แอลล่าค่อยลุกขึ้นก่อนจะถามอะไรบางอย่าง
“มีคำสั่งพิ่มเติมอะไรจากเบื้องบนหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไร แต่ลาสต์เดรคกับสองพี่น้องคารินาเลียนมุ่งหน้าไปยังฮิกัน” เรเนียอธิบาย
“แล้วยัย...” แอลล่ากำลังจะพูดถึง…
“อ่อ ยัยกะล่อน อย่างพิงกี้ เธอคนนั้นกลับมาทำตามเป้าหมายแล้ว” เรเนียกล่าว
“อ้าวๆ พอดูดีๆแล้ว ทำไมถึงอยู่ในสภาพนั้นล่ะ” แอลล่าพูดพร้อมด้วย้ำเสียงแค่นหัวเราะในลำคอ
“มีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ก็เลยมอมแมมแบบนี้ล่ะ” เรเนียกล่าวยิ้ม ทั้งสภาพเลือดโซม และศพถูกหมกไว้หลังต้นไม้
............................
.......................................................
ห่างจากหมู่บ้านหมุนย์เล็กน้อย มีวัดแบบนิกายของญี่ปุ่น ตั้งตงาดเด่น และรู้สึกถึงพลังศรัทธาจากมนุษย์ที่มากล้น ซึ่งนั่นคือ วัดเมียวเรนจิ
“ที่นี่คือ...?” ลินดามองสำรวจรอบๆ
“ฉันเป็นเจ้าอาวาสในวัดแห่งนี้ ชื่อ ฮิจิริ เบียคุเรน จ๊ะ” สาวผู้ทรงศีลแนะนำตัวเอง
“ส่วนฉันชื่อ คุโมอิ อิจิริน เป็นศิษย์ของวัดแห่งนี้” ตามด้วยสาวในผ้าคลุมสีกรมท่ากล่าวแนะนำตัวเอง
“แล้วเธอชื่ออะไร?” เบียคุเรนกล่าวถาม
“ลินดา....ลินดา ทิวากาล ค่ะ” ลินดาแนะตัวเอกเสร็จสรรพ
“ท่านฮิจิริ กลับมาแล้วเหรอคะ~” เจ้าของเสียงมาแต่ไกลวิ่งมาหาพวกเขา
“หืม? มนุษย์คนนี้ใครน่ะ?” คือมุราสะ ผู้เป็นผีเรือ
“มะ..มนุษย์” ลินดางงกับประโยคที่เธอพูด
.................
.........................................
ทั้งสองยังคงหอบของมุ่งไป คฤหาสน์มารแดง
“นี่สปาย” รัลพูดขึ้น
“สปาย? ยังไม่จบเรื่องนี้อีกเหรอ?” เชียร์กล่าว
“ตราบใดที่ข้อมูลของเธอ ยังไม่แน่ชัด ตัวฉันของก็จะยังสงสัยเธออยู่ต่อไป” รัลกล่าว
“วางใจเถอะน่า คุณรัล ฉันไม่ใช่สปงสปายมาจากแฟมิลี่อะไรนั่นหรอกค่ะ” เชียร์พูดด้วยน้ำเสียงดูเหนื่อยๆ
“สุดท้ายแล้ว ก็ต้องมาเป็นขี้ข้ายัยเด็กแวมไพร์นั่นซะได้” รัลถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“เธอนี่โชคดีจริงๆ ที่เธอทำงานได้แค่เป็นผู้ช่วยเมดในคฤหาสน์ ส่วนฉันต้องมานั่งตากลม ตากแดดมาเฝ้าหน้าประตูกับยัยบ้ามวยนั่น” ตอนที่รัลเฝ้าคฤหาสน์ ยัยบ้ามวยก็เอาแต่ของชวนมาเป็นคู่มือมาตลอด
“หมายถึงคุณเหม่ยหลิงเหรอคะ?” เชียร์ถาม
ทันใดนั้นก็มีเสียงแซ่กๆราวกับเป็นเสียงกระทบของพุ่มไม้ข้างทาง
“หืม?” ทั้งสองรู้สึกตัว
“คงคิดมากไปมั้ง” รัลหอบของมุ่งหน้าไปต่อตามด้วยเชียร์ จู่ๆในใจเธอรู้สึกอะไรบางอย่าง
รู้สึกลางไม่ดีเลย
ความคิดเห็น