ห้องเก็บไอเทมต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #6 : ch.5

Appearance : ลินดา,เชียร์,เรน์นา,พิงกี้,เรเนีย,แอลล่า,ลาสต์เดรค,ริเลียน,ลูซิเฟอร์

Story : Touhou Project, KHR,Attack On Titan

หากเกิดมีพลัง

อยากทำอะไรกันเล่า?

อาจจะไปทำตามอารมณ์หรือเพื่อความสุขของตนเอง

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า จะทำให้ชีวิตสมบูรณ์แบบหรอกนะ



ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นยามค่ำคืน และนี่คือยามที่เหล่าอมนุษย์เริ่มไล่ล่า

"...."

แต่พวกนั้นไม่ได้โหดร้ายเยี่ยงสัตว์ป่าไปซะทุกอย่าง

"มานี่สิ เอมี่" ฟลังดร์ สคาร์เล็ต น้องสาวของเจ้าบ้านมารแดง แวมไพร์ผู้น่ากลัว ไม่เป็นมิตร กลับมีน้ำใจ
แบ่งอาหารให้สัตว์เล็กๆอย่างกระแตแสนน่ารักพวกนี้

กระแตพวกนั่นมองอาหารด้วยแววตาอันใสซื่อแล้วรีบกินมันด้วยความหิว

และตัวเธอก็เป็นเช่นนั้นทุกคืน โดยเธอนั้นมีอดีตอันน่าเศร้าใจ ที่มิอาจลบล้างบาปของเธอได้เลย
เช่นนี้แล้ว ตัวเธอจึงถูกกักขังมานับ หลายร้อยปี ไม่มีการพบปะพูดคุย ไม่มีการทำกิจจกรมได้อย่างอิสระ
ไม่มีการผูกมิตรกับคนภายนอก เพราะเหตุนี้เธอเลยแอบหนีออกจากคฤหาสน์มาเพื่อออกข้างนอก

เพียงแค่ออกข้างนอก มีเพื่อน มีเพื่อนทำให้เรามีกำลังใจเท่านั้น แม้จะเป็นสัตว์ที่ไม่มีทางพูด
ภาษามนุษย์ก็เถอะ

"มีความสุขมั้ยล่ะคะ คุณหนูตัวน้อย"

"อึก!" จู่ๆ เสียงปริศนาชวนให้ฟลังดร์ เสียวสันหลัง จนแทบขยับตัวอะไรไม่ได้เลย

คือหญิงสาวผู้มีหน้าตาน่ารักกลับทำหน้าตาดูมีเลศนัย

"โอ้ว ลัลล้า ทำไมฉันจะต้องอู้งานนางแบบเพื่อภารกิจบ้าบอนี้ด้วยกันน้า~" พิงกี้กล่าวด้วยท่าทาง
ดี๊ด๊าราวกับกำลังเต้นระบำ

"แกเป็นใคร" ประโยคคำถามสั้นๆ ง่ายๆ จากฝ่ายตรงข้าม

"อยากจะบอกว่า เอ่อ..." พิงกี้ลีลา

"มีอะไรก็บอกมาสิ" ฟลังดร์เค้นเสียงโกรธ

"กระแตพวกนั้นตายไปแล้วอ่ะ" พิงกี้ตอบ





ราวกับว่าโลกนั้นหยุดนิ่ง

จากบรรยากาศอันอบอุ่นกลับแข็งเยือก

ดั่งกับว่าทุกอย่างเริ่มสั่นคลอน

ภาพที่เธอเห็นคือศพกระแตที่ตายอย่างทรมาณ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

ทำไมแค่สัตว์เล็กๆพวกนี้กลับปกป้องไม่ได้

สติสัมปชัญญะที่ขาดผึ่ง


"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!" ฟลังดร์จับหัวพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย สติแตก ด้วยจิตใจถูกย้อมด้วย
ความบ้าคลั่ง

"ทางนี้เรียบร้อยแล้ว" พิงกี้ยกมือถือติดต่อพรรคพวก
.........
..............................

"ทำได้ดีมาก พิงกี้" แอลล่าพูดแล้วยิ้มอย่างพอใจ

ทุกอย่างกำลังจะ คอมพลีต

.........
..........................

แม้แต่สถานที่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปรโลกอย่างฮิกันก็...

"ทำไมมนุษย์อย่างพวกแกถึงได้...." ยมทูตสาวอย่างโคมาจิอยู่ในสภาพล้มสะบักสะบอมเต็มที

"นี่พวกแกเป็นเจ้านรกของจริงเหรอ?" ลูซิเฟอร์ถามด้วยใบเรียบเฉย

"ไปกันเถอะ" ลาสต์เดรคกล่างไรซึ่งอารมณ์ใดๆ พร้อมบนมือคือหญิงสาวและเธอคือยมบาลผู้พิพากษา
แห่งฮิกัน ชิกิเอย์คิ ยามาซานาดู ก็ยังพ่ายแพ้แก่มนุษย์พวกนี้ด้วยสภาพหมดสติ

"พระเจ้านี่ไร้พลังกว่าที่คิด" ริเลียนทิ้งคำพูด

ทุกอย่างกำลังจะสมบูรณ์แบบ แล้วเริ่มแผนขั้นต่อไป

........
..........................

"เรมิเลีย เรมิเลีย! แย่แล้วล่ะ" เพื่อนร่วมบ้านของเรมิเลีย แพทชูวลี่ โนว์เลจ วิ่งเข้ามาหาเจ้าบ้าน
ด้วยความหอบ

"มีอะไรเหรอแพทชูวลี่?!" เรมิเลียงง

"ฟลังดร์ หายไปแล้ว!!" แพทชูวลี่กล่าว

เพล้ง!

ถ้วยชาในมือหล่นตกแตกทันที

"ว่าไงนะ?! หนอย...ฟลังดร์" เรมิเลียโกรธ

"ตอนนี้พวกซาคุยะกำลังรีบออกตามหา ส่งขอความช่วยเหลือไปยังที่ต่างๆแล้ว ถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง
ฟลังดร์คง..." แพทชูวลี่คิดหนัก

"อ้าว แตกตื่นอะไรเหรอ?" ทั้งรัลและเชียร์เดินผ่านห้องพอดี

"พวกเธอเป็นใคร?" แพทชูวลี่งง

"เอาไว้อธิบายทีหลัง นี่พวกเธอช่วยไปออกไปข้างนอกตามหาฟลังดรืหน่อยสิ" เรมิเลียออกคำสั่ง

"หา? ตอนนี้เนี่ยนะ" รัลกล่าว

"ไม่ดึกไปหน่อยเหรอ?" เชียร์กล่าว

"ถ้าพวกแกยังอยากมีชีวิตดีๆอยู่ล่ะก็นะ...." เรมิเลียแผ่รังสีน่าเกรงขาม แม้ตัวเธอจะยังเด็ก
พวกเธอทั้งสองยังได้รับรู้ถึงอำนาจแม้ความคิดจะต่อต้านและไม่เห้นด้วยกับมัน

"ขะ..เข้าใจแล้ว" รัลอ้ำอึ้ง

แต่จู่ๆ ตัวพวกเขาก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี ราวกับว่าไม่ใช่เชิงหวาดกลัว หลงใหล ก็ไม่ใช่
แต่อาจจะเป็นเสน่ห์กระมัง

แวมไพร์ในโลกนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นรูปธรรมของคาริสม่า


...............
.......................

และแล้วพวกเขาก็ได้เริ่มออกตามหาตัวฟลังดร์ อย่างการขอความช่วยเหลือจากที่ต่างๆ
การกระทำครั้งนี้มนุษย์อันมีนามว่า เชียร์ ลินดา และเรน์นาได้มาเจอกันและได้พูดคุยอย่างดีอกดีใจ เหมือนประมาณว่า เย้ มีเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุข(?)ปล่อยให้มนุษย์นามว่า รัล มิลจิ งงงวยกับคำพูดของพวกเธอ
แล้วร่วมมือออกตามหาเธออย่างจริงจังอีกที

ตัวฉันที่กำลังอธิบายอยู่นี้คือ ผู้ที่เฝ้ามองเกนโซเคียวมานานนับปี และพยายามทำให้เกนโซเคียวสงบสุข
อยู่เสมอ ตัวฉันที่กำลังเรื่องเล่าให้ฟังจึงขอข้ามรายละเอียดต่างๆให้ฟัง เพราะ

ต่อมานั้น

.........
....................

"ฮิจิริ" เสียงแหบแห้งได้เอ่ย จนทำให้เจ้าอาวาสสาวรู้สึกไม่ชอบมาพากล และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น

"ฟลังดร์!?"

ในขณะนั้นจฟลังดร์ก็ปรากฏตัว

"ลาก่อน..."

คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่เธอจะใช้แท่งลำแสงนามว่า เลวาทีน ปักลงผืนดิน อำนาจในพลังของมัน
เริ่มแผ่กระจายเป็นวงกว้าง เหมือนกับอาวุธที่โลกภายนอกเรียกว่า ปรมาณู ทุกสิ่งต่างมลายหายไปสิ้น

แต่ไม่ต้องห่วงหรอก

ก่อนหน้านั้นฉันผลักมนุษย์ 4 คนนั้น ส่งไปยังที่อื่นแล้ว

แต่ไม่ใช่โลกภายนอก ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอ

เมื่อเธอได้อ่านข้อความจนถึงตรงนี้

แสดงว่าฉันได้สลายไป เหลือเพียงแค่จิตวิญญาณเท่านั้น

ตัวฉันได้มีเพียงแต่ความหวังอันริบหรี่

หวังว่า

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด

แท้จริงแล้วใครคือผู้เบื้องหลัง

ด้วยรักจาก

ยาคุโมะ ยูคาริ

..............................
....................................................

ท้องแผ่นดินอันเต็มไปด้วยพื้นที่ทรัพยากรเขียวชะอุ่ม

"...?" เรน์นาได้สติแล้วมองไปรอบๆ ซึ่งที่เห้นตอนนี้คือพรรคพวกของเธอ

"นี่..เธอ" เรน์นาปลุกลินดา รัล และเชียร์แม้จะงัวเงัยปวดหัวสักเพียงใดก็ตาม

"งือ....อะไรกันเหรอ เรน์น-" เชียร์ถึงกับตื่นขึ้นมาทั้งนอน ข้างหลังของเรน์นา

"กรี๊ด!" เชียร์าสะดุ้งกรี๊ด ชวนให้ทุกคนตื่นขึ้นมาทันที

ข้างหลังของเรน์นาคือ สิ่งมีชีวิตมหึมารูปลักษณ์เหมือนมนุษย์

กำลังเอื้อมมือมาหาพวกเธอ

แต่เพียงเสี้ยงวินาที มีอะไรบางอย่างผ่านท้ายทอยอย่างรวดเร็ว แล้วสิ่งมีชีวิตดังกล่าวล้มลงไป
และมีควันระเหยออกมา

"ไม่นึกว่าจะมีมนุษย์นอกกำแพงหลงเหลืออยู่นะ" นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองพวกเธอด้วยใบหน้าไร้อารมณ์