คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ch.3
Apearence : เรน์นา,ลินดา,เชียร์
Story : Touhou Project ,KHR
บาครั้งจะเจอปัญหา เปรียบเสมือนกำแพงทางตันที่ไม่มีทางต่อไปให้เดิน
ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็...
ทำลายกำแพงไปซะก็หมดเรื่อง
______________________________End Intro____________________________
ในป่าไผ่แห่งนี้เป็นหากได้เข้าไปยังสถานที่แห่งนี้แล้ว จะทำให้เราหลงทางจนไม่มีวันหาทางกลับออกจากได้ที่นี่และไม่นานนักผู้คนก็ตั้งชื่อป่าแห่งนี้ว่า ป่าไผ่หลงทาง ซึ่งที่แห่งนั้นมีเรือนไม้แบบญี่ปุ่นนามว่า เรือนนิรันดร์ อยู่
“เฮ้อ เมื่อไหร่องค์หญิงจะยอมออกจากเรือนกันนะ ทั้งๆที่ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรแล้ว”
ในขณะคุณหมอเอย์รินบ่นไปจัดยาไปพลางๆ เรน์นาเริ่มค่อยๆลืมเปลือยตา ภาพมืดๆเริ่มเป็นภาพที่ชัดขึ้นเรื่อยๆและพยายามลุกขึ้นมองดูรอบๆ หมายความว่าเธอได้สติแล้ว
“หืม? ฟื้นแล้วเหรอ? ฉันว่าเธอดูเพลียๆนะ นอนต่อสักพักเถอะ” เอย์รินกล่าว
“คุณคือ....” ก่อนที่เรน์นาจะพูด
“ฉันเป็นหมอแห่งเรือนนิรันดร์ ยาโกะโคโระ เอย์ริน” เอย์รินแนะนำตัว
“เท่าไหร่คะ?” เรน์นาถามบางอย่าง
“หือ?” เอย์รินงง
“ค่ารักษาน่ะค่ะ” เรน์นากล่าว
“อะ..อ่อ เรื่องนั้นไม่ต้องก็ได้นะ พอดีคนของฉันไปเจอเธอนอนสลบเข้า ก็เลยพาเธอมาพักผ่อนหลบแดดที่นี่น่ะ ” เอย์รินเกรงใจ
“ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้ยังไงหนูก็ต้องรีบไปทำงานแล้ว” จากนั้นเรน์นาพยายามพยุงตัวยืนขึ้นเพื่อไปทำงานของตน
“ทำงาน?” เอย์รินสงสัย
“ทำงานที่บาร์น่ะค่ะ” เรน์นาตอบ
“หืม? ในเกนโซเคียวนี่มีบาร์ด้วยเหรอ?” เอย์รินนึกครุ่นคิด
“เกนโซเคียว?” เรน์นางง
.............
..............................................
“ทีนี่คือเกนโซเคียว” เรมิเลียตอบคำถามให้เชียร์
“เกนโซเคียวอะไรนั่นหมายถึงที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้ใช่มั้ย?” เชียร์ยิงคำถาม สักพักจากที่เรมิเลียก็หันไปมองหน้าซาคุยะ ก่อนจะดื่มด่ำกับชารสกลมกล่อม
“ซาคุยะ” นั่นก็หมายความว่าเรมิเลียโยนหน้าที่อธิบายเกี่ยวกับเกนโซเคียวให้หัวหน้าเมดอย่าง
อิซาโยอิ ซาคุยะ นั่นเอง
“ก็อย่างที่เธอพูด เกนโซเคียวคือดินแดนรวบรวมสิ่งมายาทั้งหลาย กล่าวคือเป็นดินแดนอันมีหลากสิ่งที่เหนือธรรมชาติไว้ที่นี่และหากสิ่งใดที่ถูกลืมไว้ในโลกภายนอกไว้จนหมดสิ้น ก็จะไหลมายังเกนโซเคียวแห่งนี้โดยอัตโนมัติ” เมื่อซาคุยะอธิบายเสร็จสรรพ กลับทำให้เชียร์เริ่มรู้สึกกังวลข้องใจ
“ถ้าเป็นแบบนั้น...ก็หมายถึง...ทุกคนลืมฉันไปหมดแล้วเหรอ?” ในใจของเชียร์เกิดทุกข์ขึ้น
“อาจจะไม่ใช่หรอก” เสียงกล่าวที่ไม่ได้รับเชิญ ทำให้สามคนในห้องนี้เริ่มรู้สึกตัว
“เอ๊?/คุณหนู!/ฟลังดร์!” เจ้าบ้าน หัวหน้าเมดสาว รวมถึงเชียร์ต่างสะดุ้งเมื่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่ว่ากลับปรากฏตัวโดยไม่มีสุ้มมีเสียง เธอคือน้องสาวของเจ้าบ้าน ที่ดูน่าสะพรึงที่สุดในคฤหาสน์นี้ เธอมีปีกเหมือนพี่สาวซึ่งเป็นเจ้าบ้าน แต่กลับเป็นแค่ก้างปีกสีดำ เรียงรายด้วยอัญมณี 7 สี ชื่อ-สกุลของเธอคือ ฟลังดร์ สคาร์เล็ต
“กำลังเล่นสนุกส่วนตัว ก็เกิดแผ่นดินไหว รู้สึกเบื่อก็เลยออกมาดู” ฟลังดร์กล่าว
“แผ่นดินไหว?” เชียร์เอะใจ ไม่นานนัก เธอก็คิดได้ว่า แผ่นดินไหวที่ว่านั่นจะเป็นตอนนั้นก่อนที่จู่ๆตัวเธอมาอยู่ในเกนโซเคียวแห่งนี้ ตั้งแต่ได้สติ
“ฟลังดร์ บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าออกมาจากห้อง” เรมิเลียผู้เป็นพี่ทำเสียงดุ
“หืม? มนุษย์นั่น ของเล่นใหม่ของหนูเหรอคะ?” ฟลังดร์เหลือบไปเห็นเชียร์โดยไม่สนใจคำพูดของเรมิเลีย
“กลับไปที่ห้องของเธอซะ ฟลังดร์” เรมิเลียกล่าวด้วยน้ำเสียงดูหนักแน่นขึ้นมากว่าเก่า
แม้ตัวฟลังดร์จะดูน่ากลัวแค่ไหน แต่ตัวเธอผู้ซึ่งเป็นน้องสาวคงยังทำตามคำสั่งของพี่แล้วเดินจากไปอย่างโดยดี
......................
.............................................
ชั้นผาวางแนวอย่างสวยงาม
ตอนนี้โดยสายฟ้าฟาดพังทลายไม่เหลือชิ้นดีเรียบร้อย
“แฮ่ก แฮ่ก” ลินดา สาวแว่นผู้อ่อนแอ ยังคงโดนไล่ล่าจากสาวปริศนาที่เรียกสายฟ้าได้ต่อไป
“คิดจะหนีเหรอ” และแล้วลินดาก็ถูกโจมตีจากข้างหลังโดยที่เธอไม่รู้ตัว
สาวแว่นล้มลงไปจนแทบลุกไปขึ้นเพราผลพวงจากโดนสายฟ้าเข้าไป ทว่าเธอยังไม่ละทิ้งความพยายามง่ายๆ ยังคงฝืนลุกขึ้นมา และแล้ว หญิงสาวนัยน์ตาสีแดงก็มองเธออย่างน่าสังเวช
ฝ่ามือเล็งไปที่เธอพร้อมจะไปกระแสสายฟ้าแรงสูง
ปัง!
มีอะไรบางอย่างลอยพุ่งมาชน
“บะ..บาตรพระ?” ลินหงายเงิบกับวัตถุนั้น
......................
................................................
แม้เรื่องราวของพวกเธอทั้งหมด
จะราบรื่นไปอย่างโดยดี
แต่ว่า
พวกเธอน่ะ ไม่มีทางที่จะให้กลับอีกต่อไปแล้ว
คงงั้น
ความคิดเห็น