คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ch.2
Appear : ลินดา,เชียร์,เรน์นา,แอลล่า
Story : Touhou Project,KHR
โลกนี้ช่างแสนโหดร้าย
ไม่ว่าจะอยู่เหตุการณ์แบบไหน
เป็นไปได้ก็อยากมีปาฏิหาริย์บังเกิด
นี่คือความคิดของเด็กๆ บางคนที่ไฝ่ฝันที่อยากจะเป็นแบบนั้น ไม่สิ แม้แต่พวกผู้ใหญ่ก็ยังคิด
แต่ความฝันแบบนี้ช่างยากและริบหรี่เกินจะไขว่คว้ามันเหลือเกิน
______________________________End Intro____________________________
ในธรรมชาติอันกว้างใหญ่ไพศาล สัตว์นานาชนิดใช้ชีวิตตามการดำรงอยู่ของมัน แต่ก็มีอมนุษย์ปะปนในที่แห่งนี้ไม่ว่าจะเป็น ครึ่งคนครึ่งสัตว์ วิญญาณล่องลอย และอีกหลายนับประการ
“แค่กๆ”
“ทำใจดีๆไว้นะ” สิ่งที่เชียร์เห็นเป็นภาพอันเลือนรางค่อยชัดขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆปรากฏเป็นหญิงสาวเรือนผมสีน้ำเงินกำลังมองหน้าเธอด้วยความเป็นห่วง
“อืม....”
“รัล มิลจิ!!!” เชียร์เผลอพูดชื่อของเธอเข้า แล้วก็ถูก เพราะหญิงที่อยู่ตรงหน้าชื่อ รัล มิลจิ จริงๆ
“นี่เธอรู้ชื่อของฉันได้ไงน่ะ!!” รัลจ่อปืนที่แนบบนแขน
“คะ...คือ” เชียร์สั่น
“หรือว่าเธอจะเป็นคนจาก มิลฟีโอเล่ ใช่มั้ย?” รัลสงสัย
“คือว่า....” เชียร์เริ่มทำอะไรไม่ถูก
..................
........................................
ในดงป่าที่เต็มไปด้วยไผ่ มีหญิงสาวผมน้ำตาลยาวสลวยมีแต้มชมพูเล็กน้อย คือเรน์นากำลังสลบเหมือดอยู่ในหลุมแล้วยังไม่ได้สติ
“เฮ้! เฮ้! อุด้งเกะ ดูนี่สิ” สาวน้อยมีหูเป็นกระต่ายเรียกเพื่อนที่มีหูกระต่ายเหมือนกับเธอเช่นกัน
“อะไรเนี่ย เทอิเธอแกล้งคนอีกแล้วเหรอ” อุด้งเกะ เธอคือสาวกระต่ายจากดวงจันทร์ ซึ่งต่างจาก
สัตว์ภูตประเภทกระต่ายที่อยู่บนพื้นโลกเล็กน้อย(?)
“เอ๊? แต่เดี๋ยวก่อน” อุด้งเกะเริ่มสังเกตอะไรบางอย่าง
ดูจากท่าทางเธอแล้วดูเหมือนเธอจะไม่ได้ติดกับดัก แต่เหมือนหล่นลงมาจากฟ้าเลยต่างหาก
“หรือว่าไม่น่า…”
…………….
………………………………
“แค่กๆ” มีคนได้ไอก่อนได้สติ อีกแล้ว คือสาวแว่นผู้อ่อนแอ
“ที่นี่...ที่ไหน” มือของเธอควานหาแว่นจนเจอแล้วสวมมัน
“อ๊ะ อ้าว ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะเธอน่ะ” ในขณะนั้นก็มีผู้หญิงเรือนผมยาวสีดำสนิท นัยน์ตาสีแดงดุจเลือดซึ่งน่าอายุอยู่บนผามองเธอด้วยรอบยิ้มอันเยาะเย้ย
“ใคร?” สาวแว่นถาม
“ลินดา ทิวากาล” จู่ๆเธอก็เอ่ยชื่อของสาวแว่นคนนั้น! ทำให้สาวแว่น อ๊ะ ต้องเรียกว่าลินดาถึงจะถูกได้รู้สึกความไม่เป็นมิตรจากเธอยืนอยู่เบื้องบน
“จริงอย่างที่ท่านผู้นั้น พูดไว้จริงๆ หลังจากตอนนั้น กำแพงภาษาในการสื่อสาร
กลับกลายเป็นฟรีด้อม” ไม่ทันรู้ตัวเธอคนนั้นอยู่ข้างหลังเธอเสียแล้ว ทำเอาขวัญหาแทบแย่
แถมเธอยังพูดอะไรงงๆอีก
“เอ๊?” แน่นอน ลินดางง แล้วเธอคนนั้นก็เดินไปเดินมารอบตัวลินดา แล้วทำท่าบ่น
“ให้ตายเถอะ ยัยผู้หญิงบ้าผู้ชายก็งานยุ่ง เขาคนนั้นก็ไม่ว่าง แล้วอีกอื่นๆต่อหลายคน...”
“เฮ้อ มีแต่ฉันคนเดียวที่ว้าเหว่ เดียวดาย ในโลกนี้...” เธอทำท่าเศร้า
แล้ว
มือคุณเธอชี้บนฟ้า สายฟ้าฟาดโดนลินดา แต่โชคดีลินดายังมีไหวพริบหลบทัน
“ว้าว ว้าว ว้าว ฉันนึกอะไรออกแล้ว เรามาเล่นกัน เนอะ? ลินดา” เธอพูดพร้อมเลียปากยิ้มเลศนัย
...............
............................
ลึกเข้าไปในป่าไผ่ มีเรือนไม้แบบญี่ปุ่นโบราณ ขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่พอสมควร
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก ปล่อยให้เธอฟื้นแล้วกัน” คุณหมอแห่งเรือนนิรันดร์ ยาโกะโคโระ เอย์รินบอกอาการแก่ สาวกระต่ายทั้งสอง
“หา? เธอคนนี้ไม่ใช่ชาวจันทราหรอกเหรอ?” อุด้งเกะถาม
“คนบนพื้นโลก กับ คนบนดวงจันทร์ แค่นี้ฉันก็แยกออกแล้ว” เอย์รินกลับไปนั่งเท้าค้างบน
โต๊ะทำงาน
“แต่หล่นมาจากบนฟ้านี่แปลกจังเนอะ” เทอิมองเรน์นาอย่างสนใจ
“อาจจะเป็นจากเมื้อกี้ก็ได้” เอย์รินออกความเห็น
“เอ๊~ ไอที่แผ่นดินไหวรุนแรงเมื้อกี้น่ะเหรอ” เทอิกล่าว ต่อมาเอย์รินดื่มชาเขียวก่อนจะอธิบายอะไรให้ฟัง
.....................
..........................................
สายฟ้าฟาดลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง ตามคำสั่งของสาวผมดำผู้นั้น ลินดาพยายามหาทางเอาตัวรอดไปจากเธอแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะที่นี้มีแต่หน้าผาล้อมรอบเธอเป็นบริเวณกว้าง
“การกำจัดเธอคือหน้าที่ฉัน ถ้าจะไปโทษล่ะก็ ไปโทษท่านผู้นั้นเถอะ” ไม่นานนักมีกระแสลมหอบพัดตัวเธอให้ลอยสูงขึ้น
แล้วพุ่งตัวมาหาลินดาพร้อมฝ่ามือปล่อยกระแสไฟฟ้าโจมตีเธอด้วยความเร็วแสง
.........
......................
“บอกมานะ ในแฟมิลี่ของพวกแกต้องการอะไรแน่!!” รัลไล่ตามเชียร์ไม่หยุดฝีก้าว
“ก็บอกแล้วไง ฉันไม่ใช่มาเฟียน่ะ!!” เชียร์หนีคนที่ตามหลัง แถมไล่ยิงกระสุนแปลกๆอีก
“น่าสงสัย คนธรรมดาๆจะไปรู้ได้ไงว่าแฟมิลี่คือกลุ่มของพวกมาเฟียน่ะ!” รัลไม่สน บรรจุกระสุนแปลกๆ ไล่ยิงเธอไม่หยุดหย่อน
เชียร์โต้เถียง รัลไม่ฟัง
น่าสงสาร
“หืม?” เชียร์เห็นบางสิ่งบางอย่างอยู่ตรงหน้า
เป็นคฤหาสน์ย้อมด้วยสีแดงสะดุดตา
ไม่ช้า เธอรีบวิ่งมุ่งไปที่นั่นตามเส้นทางที่คิดว่าน่าจะเป็นทางไปคฤหาสน์แห่งนั้น
.......
......................
หากพูดถึงคฤหาสน์แดงชาดแห่งนั้น เป็นสถานที่ที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาบอันเต็มไปด้วยกลุ่มหมอก
“ฮัดชิ้ว! หนาวจังโว้ย!” ผู้หญิงกับเครื่องแต่งกายสีเขียวกระโปรงข้างๆผ่าออกให้เห็นขาเรียวยาว คาดว่าเธอน่าจะเป็นสาวชาวจีน กำลังยืนเฝ้าหน้าประตูคฤหาสน์สีแดงแห่งนั้นด้วยความหนาวเหน็บ
“ช่วยด้วยค่ะ!” เสียงแต่ไกลที่คาดว่าอาจจะเป็นผู้หญิง ดังไปถึงหูของสาวผู้เฝ้าประตูหน้าคฤหาสน์
ทว่า
“เฮ้ย! ไอพวกมาก่อกวนลอบเข้าคฤหาสน์อีกแล้วใช่มั้ย? เอาล่ะวันนี้ไม่พลาดแน่” เธอกลับตั้งการ์ดมวยพร้อมที่จะต่อสู้กับสองสาวที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอยู่(?)
ปัง!
กระสุนแปลกๆจากรัล จงใจพยายามให้โดนคุณหนูเชียร์ แต่เธอก็ยังไหวตัวหลบได้ ทำให้เหตุการณ์ต่อมาคือ เจ้ากระสุนนั่นกลับพุ่งหาผู้เฝ้าประตูอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย...เฮ้ย!” ตู้ม! สาวยามเฝ้าประตูกระเด็นชนรั้วอิฐกำแพงเข้าอย่างจัง
“ขอโทษนะคะ!” เชียร์วิ่งเข้าไปภายในคฤหาสน์แล้ว
“เดี๋ยว!” รัลก็เป็นอีกคนกำลังจะเข้าไปในคฤหาสน์ แต่
หมับ!
ขาทั้งสองข้างของรัลโดนล็อกโดยขาข้างเดียวของสาวยามเฝ้าประตูล้มนอนอย่างไปเป็นท่าจนรัลสะดุดล้มตามเธอไป
“จะทำอะไรน่ะ!” ไม่ทันพูดขาดคำมือทั้งสองของรัลโดนล็อกจากผู้เฝ้าประตูอย่างรวดเร็ว
“เธอจะมาทำอะไรที่นี่ อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆนะ” สาวยามคนเดิมขู่กล่าว
……………
……………………….
ภายในคฤหาสน์อันเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้สุดหรูหรา และเมดสาวใช้ที่เป็นโยวเซย์ โยวเซย์ก็คือภูตที่มีรูปร่างเหมือนแฟร์รี่ที่เป็นคนตั้งแต่ขนาดฝ่ามือจนถึงเด็กอายุไม่ถึง 9 ขวบ มีปีกเหมือนแมลงไม่ก็ผีเสื้อนั่นล่ะ
“ว้ายๆ ดูนี่สิฉันสร้างไฟด้วยล่ะ” กลุ่มเมดโยวเซย์เสียส่วนใหญ่แทบจะอู้งานเป็นบ้าเล่น น้อยนักที่จะมีเมดโยวเซย์ช่วยกันทำงานตามหน้าที่ ทำให้เจ้าพวกนี้ต้องคอยเอาแต่สั่งโดยหัวหน้าเมดถึงจะทำ
“ช่วยด้วยค่า!” เชียร์ยังคงวิ่งหนีขอความช่วยเหลือต่อไป จนพวกเมดโยวเซย์ตกใจวงแตกเป็นมดสลายกองทัพ
“นี่มันตัวอะไรกันน่ะ” เชียร์เห็นฝูงโยวเซย์หนีตัวเธอด้วยความกลัว
ฟิ้ว!
จู่ๆก็มีมีดบินเกือบไปโดนเธอเข้า คราวนี้อะไรอีก
“เธอเองสินะที่ทำให้คฤหาสน์นี่วุ่นวาย จนคุณหนูไม่อยู่กับที่น่ะ” ก็มีหญิงสาวเครื่องแต่งกายเป็นเมดเช่นกัน แต่เธอกลับไม่ใช่พวกโยวเซย์แต่อย่างใด เชียร์เห็นดังนั้น จึงคิดได้ว่าเธอคงเป็นอีกคนที่เป็นสาวใช้ในคฤหาสน์แห่งนี้แน่ๆ
“คือว่า...หนูโดนคนแปลกหน้าวิ่งไล่จับมา...” เชียร์พยายามอธิบายเหตุผล แม้จะตกใจกลัวไม่หายก็ตาม
“รู้นะ ว่าถ้าเธอขัดขืนจะเป็นยังไง” เสี้ยวกระพริบตาสาวเมดคนนั้นจี้คอของเชียร์ด้วยมีดจากข้างหลังเสียแล้ว
ห้องอันแสนมืดมีเพียงแค่ไฟจากเพดานส่องแสงสลัวๆ เด็กผู้หญิงเป็นคุณหนูกับปีกค้างคาว นันย์ตาสีแดงเหมือนสีของทับทิม นั่งดื่มด่ำไปกับชาชั้นเลิศ ภายในปากเผยคมเขี้ยวเล็กน้อย
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลย ซาคุยะ” เด็กผู้หญิงกล่าวเชิญเรียกชื่อหัวหน้าเมดออกมา และแล้วสายตาของเธอเหลือบไปเห็นสาวน้อยในเสื้อโค้ทกับหมวกเบเล่ย์สีหม่นๆอย่างเชียร์ สาวซึ่งแท้จริงแล้วเธอคือหัวหน้าเมดนามซาคุยะ
“ฉัน เรมิเลีย สคาร์เล็ต เป็นเจ้าบ้านคฤหาสน์แห่งนี้” คุณหนูกล่าวแนะนำตัวเองด้วยยน้ำเสียสุภาพ ขณะนั้นเองเชียร์จะเปิดปาดพูด
“ไม่ต้องเป็นห่วง ผู้หญิงคนนั้นให้เหม่ยหลิงจัดการเถอะ” เรมิเลียกล่าวให้หน้าที่เป็นผู้เฝ้าประตูคนนั้น แถมนั่งดื่มชาโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เอาล่ะจะจัดการยังไงดีล่ะ” ไม่นานนัก เรมิเลียก็เผยใบหน้าอันเลศนัยของเธอให้เชียร์ได้เห็น จนเชียร์เริ่มรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
ความคิดเห็น