[Fic]Tales Of Anima ผจญแดนอนิเม (รับสมัครตัวละคร)

ลำดับตอนที่ #14 : Ch.11

Appearence : ลินดา,เชียร์,เรน์นา

Story : Attack on Titan,KHR,Touhou,Kamen rider Den-o,Kill la Kill

จงอย่าพ่ายแพ้ในทางเดินของตนเอง

จงอย่าละอายต่อสิ่งที่ตนเองเป็น

______________End Intro_______________
 

พอนึกอีกที แผนที่พวกเธอทั้งสองวางกันไว้กลับล้มเหลวไม่เป็นท่า

หมายถึง

พวกมิคาสะน่ะ

แน่นอน ในขบวนรถไฟแห่งกาลเวลา "เดนไลน์เนอร์" สามารถเดินทางไปยังอดีต ปัจจุบัน อนาคต
เว้นแต่ต้องมีตั๋วเท่านั้นถึงจะสามารถขึ้นรถไฟขบวนนี้ได้

โมโมทารอส อุราทารอส คินทารอส และ ริวทารอส พวกอิมาจินที่ตามปกติแล้วพวกมันคือศัตรูของรถไฟแห่งกาลเวลาตัวฉกาจแต่สำหรับอิมาจินพวกนี้เป็นข้อยกเว้น พวกเขาได้ยืนรุมพวกเธอโดยมองเธอด้วยบรรยากาศที่ดูกดดัน

"ทำไมพวกเธอถึงติดตามมา?" อุราทารอส เป็นฝ่ายเปิดประเด็นถาม

"เอเลน..." มิคาสะพูดออกมาเงียบๆ

"ว่าไงนะ?" ริวทารอสเอามือเงี่ยหู

"หิวข้าว..." ซาช่าบ่นอย่าแผ่วเบา

"เมื่อกี้ เจ้าว่าอะไรนะ?" คินทารอสอีกคนที่ต้องเอาหูมาให้ได้ยินอย่างชัดเจน

"เอเลน..."

"หิวข้าว..."

คำตอบยังคงเป็นเหมือนเดิม จนอิมาจินสีแดงอย่างใครคนหนึ่งทนไม่ไหว

"โถ่เว้ย! พูดอะไรก็ไม่รู้! ฮึ่ย!" โมโมทารอส ขี้โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้วได้ตะคอกใส่พวกเธอ แล้วเดินไปนั่ง
อีกโต๊ะหนึ่ง แล้วเอาขาทั้งสองพาดโต๊ะ

ในขณะเดียวกัน

"ไม่เป็นไรหรอก ผมให้พวกเขาทั้งสองใช้พาสร่วมกันกับผมแล้ว" โนงามิ เรียวทาโร่ หนึ่งในเด็กชายผู้เป็น
ผู้โดยสาร ไม่สิ ไม่ใช่ผู้โดยสารธรรมดาเท่าไร เขาถึงขนาดเป็น คาเมนไรเดอร์ แห่งขบวนรถไฟแห่งนี้
ซึ่งเป็นผู้ปกป้องกาลเวลาจากพวกอิมาจินฝ่ายร้ายซึ่งเป็นศัตรู

"รอดไปนะ พวกคุณมิคาสะ" เชียร์กล่าว

"ยังไง ก็ขอบคุณแทนพวกเขาด้วยนะคะ" ลินดา(ที่กลับมาเป็นปกติ) ได้ก้มหน้าขอบคุณ ส่วนเรียวทาโร่เอง
ก็ก้มหน้ายิ้มตอบรับด้วยเช่นกัน

ในริมหน้าต่างรถไฟนั้นมีเพียงแค่สาวสองคนที่นั่งอึมครึมกันอยู่เงียบๆ

"หืม?" รัลได้สังเกตุเห็นเรน์นา เด็กสาวผู้สูญเสียความทรงจำอีกคน ได้ทำท่าเงียบจนไม่ใช่เด็กผู้หญิง

"ไม่ไปสนุกกับเขาด้วยหรือไง?" รัลถาม

"ไม่เป็นไรหรอกคะ หนูเป็นแบบนี้ของหนูอยู่แล้ว" เรน์นากล่าว

ต่างกับตรงข้ามของริมหน้าต่าง

โมโคว คางุยะ สองสาวอมตะที่ได้นั่งด้วยกันกับจิ้งจอกสาวอย่างรันโดยเธอเป็คนที่นั่งแทรกกลาง
ต้องนั่งทนกับรังสีอำมหิตและความแค้นที่ส่งกันไปกันมาของทั้งสองโดยไม่มีวันหยุดอย่างช่วยไม่ได้

"เอ๊?" ฮานะ หนึ่งในผู้โดยสารของรถไฟแห่งนี้ ได้สังเหตุถึงอะไรบางอย่าง

รถไฟได้หยุดเดินขบวน

"หืม? คราวนี้อะไรอีกน้า?" นาโอมิ พนักงานประจำรถไฟได้พูดออกมาอย่างสงสัย

โครม!!

"ว้าย!/เฮ้ย!" คนในขบวนต้องร้องอย่างตกใจ เมื่อรถไฟขบวนนี้มีอะไรบางอย่างมากระทบอย่างรุนแรง
จนสั่นสะเทือน ด้วยความสงสัยของใครบางคนจึงเดินอาสาออกไปตรวจ

"เดี๋ยวฉันไปดูให้" มิคาสะเดินออกไปก่อน

......
.......

บานประตูได้เลื่อนอัติโนมัติเมื่อมิคาสะเดินชะโงกไปดู พบว่า ข้างนอกของรถไฟนั้น ไม่ใช่มิติกาลเวลา
ที่จะมีผืนดินเป็นทราย อย่างที่รถไฟแห่งนี้เคยเดิน แต่เป็นอะไรสักอย่างที่เป็นกลุ่มบ้านสลัมต่างที่เป็นสถานที่
ที่ดูคล้ายคลึงกับสามเหลี่ยม

ไม่ช้ามิคาสะที่สวมอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติอยู่แล้ว กระโดดลงไปแล้วยิงฉมวกออกไปเหาะเหินลงไป
สำรวจ

เธอได้ลงมายืนบนดินอันแห้งแถมผืนดินขรุขระ และเศษขยะเรี่ยราดไปตามทาง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
ยังคงเดินมองดูรอบๆเพื่ออาจเจออะไรบางอย่าง

แล้วได้เงยมองดูรถไฟ ปรากฏว่าขบวนรถไฟเดนไลน์เนอร์ไปติดกับซากหินอะไรอย่างที่กองรวมกัน
ราวกับภูเขาเลากา เมื่อเธอเห็นดังนี้จึงอดอ้าปากค้างไม่ได้ แต่ไม่นานเธอก็กลับมาตั้งสติตรวจสอบ
รอบๆอย่างเช่นเดิม

"หืม?" แต่ต้องชะงัก เพราะอะไรบางอย่างที่เหมือนชุดเสื้อผ้าลายแปลกที่เธอไม่คุ้นตาอยู่ข้างหน้า
และเธอได้นั่งก้มมาหยิบ ทันทีเมื่อปลายนิ้วสัมผัส มันได้กระโดดพุ่งมาหาแล้วรัดตัวเธอ

"อะไรน่ะ!!" มิคาสะตกใจ

"ขอร้องล่ะช่วยใส่ฉันทีเถอะ!" มันพูด

"เดี๋ยว! ว่าไงนะ! ไอเสื้อลามก!" มิคาสะไม่หยุดร้องโวยวาย

"ฟังฉันก่อน" มันพูด

.......
..............

"ไปนานจังเลยนะ มิคาสะเนี่ย" ซาช่าเดินตามไปพร้อมขนมปัง ซึ่งน่าจะเอามาจากตู้เสบียงเดนไลน์เนอร์
กินคาบปากอย่างเอร็ดอร่อยก่อนที่จะแทบพุ่งออกจากปาก ไม่เชื่อในสายตา มิคาสะกับอะไรอย่างบาองย่างที่ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ใช่มิคาสะเคยแต่งกาย

มิคาสะในชุดเซ็นเค็ทสึ