ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Ch.9
Appearence : ลินดา,เชียร์,เรน์นา,พิงกี้,เหล่าตัวประกอบ,สองพี่น้องคารินาเลียน
Story : Attack on Titan,KHR,Touhou,Kamen rider Den-o
ถ้าสามารถควบคุมกาลเวลาได้ คุณใช้พลังนี้เพื่ออะไร
ก็อย่างหยุดเวลาแล้วแอบจิ๊กสิ่งของที่ตนเองตอนการ ในสภาวะที่ทุกอย่างหยุด
ขณะที่คุณสามารถขยับไปไหนมาไหนได้สบาย
อาจเป็นข้อดี
แล้วหากควบคุมกาลเวลาที่ยกตัวเองไปสู่อดีตเพื่อไปแก้ไขล่ะก็..
ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ที่เป็นอยู่ได้ถูกเปลี่ยนแปลง
"ฉัน...อยู่ที่ไหน"
หน้าศาลเจ้าร้างได้มีร่างหญิงสาวอันมีผมสีขาวยาวไปถึงตาตุ่มนอนแผ่ แสงสะท้อนได้สาดส่องลงยังม่านตาของเธอ จนเธอเอามือมาป้องไม่ให้แสบตา พร้อมลุกพรวดขึ้นมาถามหาใครบางคน
"เคย์เนะ! ยัยคางุยะ!" ใช่แล้ว นามนั้นคือ ฟุจิวาระ โนะ โมโคว เธอคือหนึ่งในผู้ได้ทานยาโฮวไร ที่หากได้ทานมัน ก็จะไม่มีวันได้แก่ตาย
ไม่ว่าร่างกายจะแหลกสลายไปพร้อมกับแสงที่รุนแรงมหาศาล
ร่างกายก็กลับมาคงรูปและมีชีวิตเหมือนเดิม
"เดี๋ยว..เมื่อกี้นี่มันเกิดอะไรขึ้น" รู้ตัวอีกทีตัวเธอก็มานอนหงายในท่ามกลางป่าแบบนี้ได้ไงกัน
"จงอย่าได้ตื่นกลัว รูปลักษณ์ของมนุษย์โฮวไร" เสียงจากด้านหลังได้เดินมาหา สะกิดให้โมโควที่กำลังมึนๆงงๆ อยู่ ได้กลับมาตั้งสติ ทำสายตาอันจริงจังหันไปหาเจ้าของเสียง อย่างรวดเร็ว
"ถ้าจำไม่ผิด ยัยจิ้งจอกที่อยู่กับโยวไคแห่งเขตแดนคนนั้น" โมโควนึกได้แล้วพยายามถามจิ้งจอกสาวนาม
ยาคุโมะ รัน อยู่ตรงหน้านี้
"แล้วโยวไคนั่น ไปไหนซะล่ะ"
"ท่านยูคาริน่ะเหรอ.." และแล้วรันก็อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้โมโควฟัง
........
......................
มิคาสะ แอคเคอร์แมน สาวทหารอันมีฝีมือเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
เพราะมันขัดกับกฏธรรมชาติของมนุษย์ได้อย่างชัดเจน จู่ๆเด็กสาวธรรมดาๆ ที่ดูๆแล้วไม่น่าจะมีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ กลับยืนตัวลอยกลางอากาศ แถมทำแวตาดูมีเลศนัย
"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันชื่อลินดา" เด็กสาวกล่าวชื่อตัวเอง
"ว่าไงนะ" มิคาสะกล่าวด้วยน้ำเสียงอึ้งๆ
"ไม่ใช่หรอก! เธอไม่ใช่ลินดา!" ไม่นานนักก็มีแขกไม่ได้รับเชิญอีกคนเหาะด้วยอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติ
พร้อมจับใบมีดทั้งสองมือ แม้ในปากจะคาบขนมปังไว้ แต่ได้ไปฟันมือที่พันธนาการตัวมิคาสะด้วยความรวดเร็ว แต่มือทั้งหมดกลับหุบหลบเข้ารอยแยกเสียก่อน จนร่างมิคาสะร่วงลงมาจนเธอต้องเหวอ แต่โชคดีแขกไม่ได้รับเชิญคนนั้นคว้าตัวเธอแล้วเบรกบนกำแพงด้วยอุปกรณ์ที่ช่วยในการเหาะของเธอ
"ซะ..ซาช่า!?" มิคาสะประหลาดใจ
"ลางสังหรณ์มันบอกน่ะ เธอคนนั้นต้องไม่ใช่ลินดาแน่ๆ" ซาช่ากล่าว
"แหม ดูออกด้วยเหรอเนี่ย" ลินดากล่าวพร้อมกลั้นหัวเราะ แล้วกล่าวแนะนำตนเอง
"'ฉัน ยาคุโมะ ยูคาริ โยวไคแห่งเขตแดน" เธอกล่าวพร้อมใบหน้าอันเหมือนมีความคิดบางอย่างแอบแฝง
ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ปรากฏชัดเจน เธออยู่ร่างลินดา ที่แต่ก่อน จะถักผมเปีย กับแว่น บ่งบอกความเป็น
สาวเอ๋อ แต่พอเธอปล่อยผม ถอดแว่นตาออก แถมทำกิริยาแบบนั้น ราวกับเป็นคนละคน
"น่าดีใจจังนะ ที่ยังมีคนญี่ปุ่นแบบฉันอยู่ด้วย" ยูคาริในร่างลินดากล่าวท้ายด้วยรอยยิ้ม
"นะ...นี่ ธะ...เธอ ตะ..ต้องการ อะ..อะไรกันแน่" ซาช่าพยายามซักถาม
..................
..........................
"ดิฉันเองก็ไม่เข้าใจหรอกว่า ท่านยูคาริต้องการทำอะไรกัน" รันกล่าว
"หา?" โมโควงง
"ท่านยูคาริ ส่งฉันไปยังที่ที่เรียกว่ารถไฟแห่งกาลเวลา พร้อมสิ่งนี้" รันกล่าวพร้อมชูการ์ดบางอย่างมีวันที่ เดือน ปีบอกเอาไว้
"หืม?" โมโควเดินไปดูพร้อมมองการ์ดปริศนานั่นด้วยสายตาดูสงสัย
"ซึ่งพอฉันลองโชวการ์ดให้กับ ชายปริศนา น่าจะเป็นวัยกลางคน ใส่ชุดสูท ถือไม้เท้านั่น ก็ให้ฉันเข้าไปนั่ง
รถไฟ" รันอธิบาย
"แล้วก็เกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย" รันพูดพร้อมถอนหายใจ เธอนึกถึงสัตว์ประหลาด 4 สี ที่มาป่วนเธอเป็น
ระยะๆในขณะนั่งรถไฟแห่งนั้น
"ก็ไม่เข้าหรอกนะ ว่าไอ้รถไฟนั่นมันคืออะไร แล้วต่อจากนั้นล่ะ?" โมโควถาม
"ท่านยูคาริ ส่งฉันไปที่ที่เรียกว่า แม่น้ำซันสึ ซึ่งระหว่างที่ ดิฉันเดินสำรวจ ดิฉันได้เจอท่านยูคาริในร่างวิญญาณรวมไปถึงวิญญาณของทุกคน แม้กระทั่งครึ่งคนครึ่งฮาคุตาคุคนนั้น ฉันเลยเข้าใจแล้วว่าท่านยูคาริต้องการให้ฉันทำอะไร เลยพาวิญญาณท่านยูคาริกลับไปแล้วเข้ารถไฟแห่งกาลเวลานั่นต่อ"
"เคย์เนะเหรอ! แล้วยัยคางุยะล่ะ?" โมโควพอเข้าใจและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"อย่าลืมว่าองค์หญิงคนนั้นก็เหมือนกับเธอ แต่ฉันหาเธอไม่พบเลย ตอนนี้เลยให้เชน ภูติรับใช้ของฉันไปช่วยตามหา.." รันพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเรียกเธอแต่ไกล เมื่อรันหันมาดู ก็พบว่าเชน แมวภูติรับใช้ของเธอ โบกมือยิ้มส่งเสียงพร้อมพยุงร่างหญิงสาวผมสลวยยาวถึงพื้นในสภาพสะบักสะบอมไปหมดทั้งตัว
"เฮ้ย! ยัยขึ้เถ้า!" หญิงสาวที่โนพยุงได้สติ แถมทำสายตาจะกัดกันกับฝ่ายตรงข้ามคนนั้นก็คือคนที่คุณก็รู้ว่าคือใคร
"รออยู่เลย ไอ้องค์หญิง" โมวโควนวดมือพร้อมจะต่อสู้ ชวนให้สองสัตว์ภูต รันและเชนสะพรึงไปตามๆกัน
..........
..................
"เริ่มแผนต่อไปได้" ริเลียนกล่าวออกคำสั่งจากซอกมุมมืดและน้องชายกำลังหลบหลังเธอ
โรสลอส เชส นิริยัง สมาชิดองค์กร Black ระดับล่าง หรือ ภาษาชาวบ้านคือ ลูกกระจ๊อก นั่งก้มกล่าวรับ
คำสั่งด้วยความยินยอมแล้ววิ่งไปคนละทิศ คนละทาง
...........
.................
"เฮ้อ เสร็จสักที" เชียร์ปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย แต่ดีใจที่หน้าที่ในตอนนี้ได้เสร็จลงอย่างงดงาม
"แปลกจัง เห็นลินดาบอกกับฉันว่า จะไปแป๊บเดียว" เรน์นา ทำหน้านิ่งปนสงสัย
"กลับมานะ.. ฉันจะจัดหนักให้หนักจริงเลยคอยดู" รัลแผ่รังสีอำมหิตอีกรอบ จนทั้งสองต้องถอยด้วยความสะพรึง
ระหว่างการสนทนาสัพเพเหระนาๆ นั้น จู่ๆก็มีรอยแยกมิติโผล่แล้วมีรัน เชน โมโคว คางุยะ ออกมา จนทั้งสามต้องตกใจ
"ใครน่ะ?" รัลจ่อปืนมาที่โมโคว
"เย้ย! นั่นอะไรน่ะ แต่เป็นของอันตราย น่าดูเลยเฮ้ย" โมโควกลัว
"แหม..ป๊อดไม่เข้าท่าเนอะ" คางุยะพูดจิกกัด
"จริงๆแล้วแกก็กลัวสินะ" โมโควพูดยิ้มเฉือนจนน้ำโหคางุยะขึ้น
"ฉันบอกว่ากลัวซะที่ไหน!?" คางุยะแย้ง
"องค์หญิงขี้ป๊อด องค์หญิงขี้ป๊อด" โมโควยังพูดล้อเลียนพร้อมยิ้มทำท่ากวนประสาท
และแล้วก็เกิดสังเวียนกันเกิดขึ้น จนทำให้ทุกคนเห็นดังนั้นอดเหงื่อตกไม่ได้
ปัง!
"เอ๊?" ทั้งสองสาวอมตะถึงกำตกใจแล้วเลิกกัดกันกันชั่วขณะ
"เธอเป็นใคร?" มือของรัลกำปืนขึ้นฟ้าที่ได้ลั่นไกออกไป แล้วถามด้วยน้ำเสียงดูจริงจัง
"พวกเธอฝากด้วยล่ะ" รันและเชนเดินเข้าในรอยแยกมิติไป จนให้สองสาวอมตะ ถึงกับร้องเฮ้ย ประมาณว่า
อย่าปล่อยตูเซ่!! และแล้วก็รู้สึกตัวได้ว่ามีอะไรอยู่ข้างหลัง
"คุณ?/เรื่องมันยังไงกันแน่?/บอกมา" เรน์นา เชียร์และรัล ยืนถามเรียงกัน พร้อมกับรังสีอันไม่พึงประสงค์ จนสองสาวอมตะทั้งสองถึงกับสะพรึง
ไม่แก่ไม่ตายยังไง ก็เจอเรื่องซวย
.............
..............................
"โฮก!!!" เสียงกู่ร้องคำรามจากไททันเอเลนในสภาพฟื้นตัวแล้วยืนได้อย่างสมบูรณ์ กลับลุกขึ้นพร้อมกำมือ
พยายามขยี้ลินดาที่โดนยูคาริสิงสู่ แต่ไม่ว่ายังไงก็ไร้ผล ก็ต้องโดนซัดกระเด็นจนหมอบ
"นี่เธอ ทำอะไรกับเอเลนน่ะ!!" มิคาสะเริ่มบันดาลโทสะ
"เอเลน เยเกอร์ ฉันเข้าใจดีว่าเธอเองได้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างแม่ของเธอ" ยูคาริในร่างลินดากล่าวแก่
เอเลนในร่างไททันไร้สติใดๆ ซาช่าและมิคาสะที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่บนพื้นดูเหตุการณ์ ตอนนี้ก็ทำได้แค่เฝ้ามองเท่านั้น
"เอเลน..."
Story : Attack on Titan,KHR,Touhou,Kamen rider Den-o
ถ้าสามารถควบคุมกาลเวลาได้ คุณใช้พลังนี้เพื่ออะไร
ก็อย่างหยุดเวลาแล้วแอบจิ๊กสิ่งของที่ตนเองตอนการ ในสภาวะที่ทุกอย่างหยุด
ขณะที่คุณสามารถขยับไปไหนมาไหนได้สบาย
อาจเป็นข้อดี
แล้วหากควบคุมกาลเวลาที่ยกตัวเองไปสู่อดีตเพื่อไปแก้ไขล่ะก็..
ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ที่เป็นอยู่ได้ถูกเปลี่ยนแปลง
______________End Intro_______________
"ฉัน...อยู่ที่ไหน"
หน้าศาลเจ้าร้างได้มีร่างหญิงสาวอันมีผมสีขาวยาวไปถึงตาตุ่มนอนแผ่ แสงสะท้อนได้สาดส่องลงยังม่านตาของเธอ จนเธอเอามือมาป้องไม่ให้แสบตา พร้อมลุกพรวดขึ้นมาถามหาใครบางคน
"เคย์เนะ! ยัยคางุยะ!" ใช่แล้ว นามนั้นคือ ฟุจิวาระ โนะ โมโคว เธอคือหนึ่งในผู้ได้ทานยาโฮวไร ที่หากได้ทานมัน ก็จะไม่มีวันได้แก่ตาย
ไม่ว่าร่างกายจะแหลกสลายไปพร้อมกับแสงที่รุนแรงมหาศาล
ร่างกายก็กลับมาคงรูปและมีชีวิตเหมือนเดิม
"เดี๋ยว..เมื่อกี้นี่มันเกิดอะไรขึ้น" รู้ตัวอีกทีตัวเธอก็มานอนหงายในท่ามกลางป่าแบบนี้ได้ไงกัน
"จงอย่าได้ตื่นกลัว รูปลักษณ์ของมนุษย์โฮวไร" เสียงจากด้านหลังได้เดินมาหา สะกิดให้โมโควที่กำลังมึนๆงงๆ อยู่ ได้กลับมาตั้งสติ ทำสายตาอันจริงจังหันไปหาเจ้าของเสียง อย่างรวดเร็ว
"ถ้าจำไม่ผิด ยัยจิ้งจอกที่อยู่กับโยวไคแห่งเขตแดนคนนั้น" โมโควนึกได้แล้วพยายามถามจิ้งจอกสาวนาม
ยาคุโมะ รัน อยู่ตรงหน้านี้
"แล้วโยวไคนั่น ไปไหนซะล่ะ"
"ท่านยูคาริน่ะเหรอ.." และแล้วรันก็อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้โมโควฟัง
........
......................
มิคาสะ แอคเคอร์แมน สาวทหารอันมีฝีมือเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
เพราะมันขัดกับกฏธรรมชาติของมนุษย์ได้อย่างชัดเจน จู่ๆเด็กสาวธรรมดาๆ ที่ดูๆแล้วไม่น่าจะมีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ กลับยืนตัวลอยกลางอากาศ แถมทำแวตาดูมีเลศนัย
"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันชื่อลินดา" เด็กสาวกล่าวชื่อตัวเอง
"ว่าไงนะ" มิคาสะกล่าวด้วยน้ำเสียงอึ้งๆ
"ไม่ใช่หรอก! เธอไม่ใช่ลินดา!" ไม่นานนักก็มีแขกไม่ได้รับเชิญอีกคนเหาะด้วยอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติ
พร้อมจับใบมีดทั้งสองมือ แม้ในปากจะคาบขนมปังไว้ แต่ได้ไปฟันมือที่พันธนาการตัวมิคาสะด้วยความรวดเร็ว แต่มือทั้งหมดกลับหุบหลบเข้ารอยแยกเสียก่อน จนร่างมิคาสะร่วงลงมาจนเธอต้องเหวอ แต่โชคดีแขกไม่ได้รับเชิญคนนั้นคว้าตัวเธอแล้วเบรกบนกำแพงด้วยอุปกรณ์ที่ช่วยในการเหาะของเธอ
"ซะ..ซาช่า!?" มิคาสะประหลาดใจ
"ลางสังหรณ์มันบอกน่ะ เธอคนนั้นต้องไม่ใช่ลินดาแน่ๆ" ซาช่ากล่าว
"แหม ดูออกด้วยเหรอเนี่ย" ลินดากล่าวพร้อมกลั้นหัวเราะ แล้วกล่าวแนะนำตนเอง
"'ฉัน ยาคุโมะ ยูคาริ โยวไคแห่งเขตแดน" เธอกล่าวพร้อมใบหน้าอันเหมือนมีความคิดบางอย่างแอบแฝง
ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ปรากฏชัดเจน เธออยู่ร่างลินดา ที่แต่ก่อน จะถักผมเปีย กับแว่น บ่งบอกความเป็น
สาวเอ๋อ แต่พอเธอปล่อยผม ถอดแว่นตาออก แถมทำกิริยาแบบนั้น ราวกับเป็นคนละคน
"น่าดีใจจังนะ ที่ยังมีคนญี่ปุ่นแบบฉันอยู่ด้วย" ยูคาริในร่างลินดากล่าวท้ายด้วยรอยยิ้ม
"นะ...นี่ ธะ...เธอ ตะ..ต้องการ อะ..อะไรกันแน่" ซาช่าพยายามซักถาม
..................
..........................
"ดิฉันเองก็ไม่เข้าใจหรอกว่า ท่านยูคาริต้องการทำอะไรกัน" รันกล่าว
"หา?" โมโควงง
"ท่านยูคาริ ส่งฉันไปยังที่ที่เรียกว่ารถไฟแห่งกาลเวลา พร้อมสิ่งนี้" รันกล่าวพร้อมชูการ์ดบางอย่างมีวันที่ เดือน ปีบอกเอาไว้
"หืม?" โมโควเดินไปดูพร้อมมองการ์ดปริศนานั่นด้วยสายตาดูสงสัย
"ซึ่งพอฉันลองโชวการ์ดให้กับ ชายปริศนา น่าจะเป็นวัยกลางคน ใส่ชุดสูท ถือไม้เท้านั่น ก็ให้ฉันเข้าไปนั่ง
รถไฟ" รันอธิบาย
"แล้วก็เกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย" รันพูดพร้อมถอนหายใจ เธอนึกถึงสัตว์ประหลาด 4 สี ที่มาป่วนเธอเป็น
ระยะๆในขณะนั่งรถไฟแห่งนั้น
"ก็ไม่เข้าหรอกนะ ว่าไอ้รถไฟนั่นมันคืออะไร แล้วต่อจากนั้นล่ะ?" โมโควถาม
"ท่านยูคาริ ส่งฉันไปที่ที่เรียกว่า แม่น้ำซันสึ ซึ่งระหว่างที่ ดิฉันเดินสำรวจ ดิฉันได้เจอท่านยูคาริในร่างวิญญาณรวมไปถึงวิญญาณของทุกคน แม้กระทั่งครึ่งคนครึ่งฮาคุตาคุคนนั้น ฉันเลยเข้าใจแล้วว่าท่านยูคาริต้องการให้ฉันทำอะไร เลยพาวิญญาณท่านยูคาริกลับไปแล้วเข้ารถไฟแห่งกาลเวลานั่นต่อ"
"เคย์เนะเหรอ! แล้วยัยคางุยะล่ะ?" โมโควพอเข้าใจและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"อย่าลืมว่าองค์หญิงคนนั้นก็เหมือนกับเธอ แต่ฉันหาเธอไม่พบเลย ตอนนี้เลยให้เชน ภูติรับใช้ของฉันไปช่วยตามหา.." รันพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเรียกเธอแต่ไกล เมื่อรันหันมาดู ก็พบว่าเชน แมวภูติรับใช้ของเธอ โบกมือยิ้มส่งเสียงพร้อมพยุงร่างหญิงสาวผมสลวยยาวถึงพื้นในสภาพสะบักสะบอมไปหมดทั้งตัว
"เฮ้ย! ยัยขึ้เถ้า!" หญิงสาวที่โนพยุงได้สติ แถมทำสายตาจะกัดกันกับฝ่ายตรงข้ามคนนั้นก็คือคนที่คุณก็รู้ว่าคือใคร
"รออยู่เลย ไอ้องค์หญิง" โมวโควนวดมือพร้อมจะต่อสู้ ชวนให้สองสัตว์ภูต รันและเชนสะพรึงไปตามๆกัน
..........
..................
"เริ่มแผนต่อไปได้" ริเลียนกล่าวออกคำสั่งจากซอกมุมมืดและน้องชายกำลังหลบหลังเธอ
โรสลอส เชส นิริยัง สมาชิดองค์กร Black ระดับล่าง หรือ ภาษาชาวบ้านคือ ลูกกระจ๊อก นั่งก้มกล่าวรับ
คำสั่งด้วยความยินยอมแล้ววิ่งไปคนละทิศ คนละทาง
...........
.................
"เฮ้อ เสร็จสักที" เชียร์ปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย แต่ดีใจที่หน้าที่ในตอนนี้ได้เสร็จลงอย่างงดงาม
"แปลกจัง เห็นลินดาบอกกับฉันว่า จะไปแป๊บเดียว" เรน์นา ทำหน้านิ่งปนสงสัย
"กลับมานะ.. ฉันจะจัดหนักให้หนักจริงเลยคอยดู" รัลแผ่รังสีอำมหิตอีกรอบ จนทั้งสองต้องถอยด้วยความสะพรึง
ระหว่างการสนทนาสัพเพเหระนาๆ นั้น จู่ๆก็มีรอยแยกมิติโผล่แล้วมีรัน เชน โมโคว คางุยะ ออกมา จนทั้งสามต้องตกใจ
"ใครน่ะ?" รัลจ่อปืนมาที่โมโคว
"เย้ย! นั่นอะไรน่ะ แต่เป็นของอันตราย น่าดูเลยเฮ้ย" โมโควกลัว
"แหม..ป๊อดไม่เข้าท่าเนอะ" คางุยะพูดจิกกัด
"จริงๆแล้วแกก็กลัวสินะ" โมโควพูดยิ้มเฉือนจนน้ำโหคางุยะขึ้น
"ฉันบอกว่ากลัวซะที่ไหน!?" คางุยะแย้ง
"องค์หญิงขี้ป๊อด องค์หญิงขี้ป๊อด" โมโควยังพูดล้อเลียนพร้อมยิ้มทำท่ากวนประสาท
และแล้วก็เกิดสังเวียนกันเกิดขึ้น จนทำให้ทุกคนเห็นดังนั้นอดเหงื่อตกไม่ได้
ปัง!
"เอ๊?" ทั้งสองสาวอมตะถึงกำตกใจแล้วเลิกกัดกันกันชั่วขณะ
"เธอเป็นใคร?" มือของรัลกำปืนขึ้นฟ้าที่ได้ลั่นไกออกไป แล้วถามด้วยน้ำเสียงดูจริงจัง
"พวกเธอฝากด้วยล่ะ" รันและเชนเดินเข้าในรอยแยกมิติไป จนให้สองสาวอมตะ ถึงกับร้องเฮ้ย ประมาณว่า
อย่าปล่อยตูเซ่!! และแล้วก็รู้สึกตัวได้ว่ามีอะไรอยู่ข้างหลัง
"คุณ?/เรื่องมันยังไงกันแน่?/บอกมา" เรน์นา เชียร์และรัล ยืนถามเรียงกัน พร้อมกับรังสีอันไม่พึงประสงค์ จนสองสาวอมตะทั้งสองถึงกับสะพรึง
ไม่แก่ไม่ตายยังไง ก็เจอเรื่องซวย
.............
..............................
"โฮก!!!" เสียงกู่ร้องคำรามจากไททันเอเลนในสภาพฟื้นตัวแล้วยืนได้อย่างสมบูรณ์ กลับลุกขึ้นพร้อมกำมือ
พยายามขยี้ลินดาที่โดนยูคาริสิงสู่ แต่ไม่ว่ายังไงก็ไร้ผล ก็ต้องโดนซัดกระเด็นจนหมอบ
"นี่เธอ ทำอะไรกับเอเลนน่ะ!!" มิคาสะเริ่มบันดาลโทสะ
"เอเลน เยเกอร์ ฉันเข้าใจดีว่าเธอเองได้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างแม่ของเธอ" ยูคาริในร่างลินดากล่าวแก่
เอเลนในร่างไททันไร้สติใดๆ ซาช่าและมิคาสะที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่บนพื้นดูเหตุการณ์ ตอนนี้ก็ทำได้แค่เฝ้ามองเท่านั้น
"เอเลน..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น