ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Ch.8
Appearence : ลินดา,เชียร์,เรน์นา,พิงกี้,แอลล่า
Story : Attack on Titan,KHR,Touhou,Pokemon
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีจิตวิญญาณ แม้แต่สิ่งของเองก็ตาม
หากรักและศรัทธาสิ่งนั้นมาก ผลที่ตามมาคือเกิด ตัวตน ขึ้น เพราะความรักและเอาใจใส่ลงไป
มันถึงได้มีชีวิตชีวาเหมือนมนุษย์
อย่าริได้ทิ้งมันเสีย
"ฮืม..~" ลินดาฮัมเพลงแก้เบื่อ ถูกพื้นไป แต่นี่ก็ถือว่าเป็นการช่วยให้การทำงานนั้นเพลิดเพลิน
"ฮึก..ฮือ.."
"เอ๊?" จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จากข้างนอก แต่อย่างไรนั้นเธอพยายามไม่สนใจแล้วทำหน้าที่
ของตนเองต่อไป
"แง้!" เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนเธอทนได้ยินไม่ได้
........
...........
ขณะที่เชียร์ถือไม้ปัดฝุ่นด้วยสีหน้าเบื่อนิดๆ
"อะ อ้าว เธอ..." เธอห็นลินดาวิ่งออกจากห้องใต้ดินด้วยความรวดเร็ว
ภายในข้างนอกฐาน คือต้นไม้จำนวนมากล้อมข้างนอก ลินดาวิ่งไปหาต้นเสียงด้วยความรวดเร็ว
แล้วพบว่ามีเด็กผู้หญิงในชุดแต่งกายซึ่งเธอน่าจะเป็นลูกคุณหนูร้องไห้ฟูมฟายอยู่
"แม่จ๋า แม่จ๋า" เด็กคนนั้นสะอึกสะอื้น แม้ลินดาจะเป็นคนขี้อายก็ตามแต่
"แม่เหรอ..เธอคงหลงทางสินะ" สาวแว่นพยายามถาม
"ไม่ใช่ มารดา.." เด็กน้อยกลับพูดอะไรบางอย่างที่ขัดแย้ง
"มารดากำลังร้องไห้"
"เอ๊? มารดา ก็แปลว่า แม่ แม่เธอทำไมเหรอ" ลินดาคิด
"ก็บอกแล้วมารดากำลังร้องไห้!!" จู่ๆเด็กสาวกลับตะคอกใส่เธอ จนเธอตกใจ
"ใช่แล้ว มารดาแห่งกำแพงคือ สามเทพีแห่งกำแพง มาเรีย โรเซ่ ชิน่า กำลังร้องไห้และทรมาณอยู่" จากเสียงเด็กกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ จนเธอถึงกับตะลึงงงงวย
"ธะ..เธอเป็นใครกันแน่?" ลินดาพยายามตั้งสติ
"ไว้คุยกันที่หลัง" เด็กหญิงตัวน้อยๆ เลื่อนมือมาแตะหน้าผากเธอ
...................................
เรื่องราวก่อนประวัติศาสตร์กำแพง
แต่ผู้คนกลับบอกว่านี่คือนิทาน
แม้จะเป็นนิทาน แต่นิทานโหดร้ายเกินกว่าที่จะเป็นนิทาน
มีสามพี่น้องกลุ่มหนึ่ง ล้วนเป็นหญิง
ผู้เป็นพี่โตชื่อว่า มาเรีย เป็นผู้เข้มแข็ง อดทน กล้าหาญ
ผู้เป็นคนรอง ชื่อว่า โรเซ่ เป็นสาวน้อย จอมขยันขันแข็ง
ผู้เป็นน้องเล็ก ชื่อว่า ชิน่า ตัวเธอไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ ร่างกายของเธออ่อนแอ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น
พวกพี่ทั้งสองก็ต่างรักและเป็นห่วงเธอมาก
ทุกวันทั้งสามต้องออกล่าหาเสบียงเธอเลี้ยงชีพ เพราะเธอไม่มีทั้งพ่อแม่หรือญาติใดๆเลย
ต้องล่าสัตว์ โดยมีมาเรียเป็นผู้นำการทำหน้าที่นี้
การหาของป่าของเป็นโรเซ่
ส่วนชิน่าทำได้แค่เป็นเพียงผู้ช่วย
วันหนึ่งชิน่า ได้รับคำสั่งจากพวกพี่ให้นั่งรอ ด้วยระหว่างนั้นให้ช่วยก่อกองไฟให้ด้วย
ชิน่าก็รับปากแต่โดยดี
บางครั้งเธอรู้สึกแย่ที่ตัวเธอนั้นไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้เลย ตัวเธอต้องโดนปกป้อง ร่างกายไม่ได้แข็งแรง
เหมือนพวกพี่สาว เธอก่อกองไฟไปแล้วคิดเรื่องที่โทษแต่ตัวเอง ไม่นานนักก็มีคุณลุงแก่ๆ เดินมาหา
"อยากแข็งแกร่งมั้ย?" ลุงถาม
เธอรู้สึกงง ที่ตาลุงคนนี้เดินมาถามอะไรแปลกๆเหมือนอ่านใจเธอได้
"ลุงเป็นใครคะ?" เธอถาม
"จงบอกความปรารถนาของเจ้าเพียงแค่ตอบคำถามว่า อยาก หรือ ไม่อยาก"
จบคำพูดของลุง เธอก็ก้มหน้าครุ่นคิดสักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมา
"อยากค่ะ" ทันใดนั้นลุงจับแขนของเธอแล้วใช้อะไรบางอย่างเจาะฉีดของเหลวบางอย่างเข้าไปในร่างกาย
อีกด้านหนึ่ง พวกพี่ทั้งสองจนมุมกับสัตว์ป่าอันตรายอย่าง ฝูงเสือ มองเหยื่อด้วยอยากอาหารความโอชะ
และแล้ว ก็มือยักษ์ตบพวกเสือกระเด็น
(หน้ากระดาษได้ถูกฉีกขาด)
...................................
ในเขตวอลล์ชิน่า
ทหารทั้งหน่วยถึงกับวุ่นวาย เพราะการหายไปของทหารหนุ่มเพียงคนเดียว
"ฉันเห็นเอเลนเดินกับพวกเราตลอดเลยนะ ทำมถึงเป็นแบบนั้นได้ล่ะ" อาร์มินกระวนกระวาย
"แจน นายเห็นเอเลนหรือเปล่า!" มิคาสะถาม
"หมอนั่นน่ะเหรอ คงหนีฉิงฉ่องล่ะมั้ง" แจนกล่าว
"นี่ไม่ใช่เวลาล้อเล่น" หัวหน้ารีไวล์เห็นสถานการณ์แบบนั้นทำหน้าเครียดดูน่ากลัวกล่าเดิม
...........
...................
"นี่ ลินดา ไปไหนเหรอ" เชียร์ตะโกน ถามหาสาวแว่นคนนั้น
"ก็เห็นไปทำความสามารถที่ห้องใต้ดินไม่ใช่เหรอ?" เรน์นาถาม
"ถ้าออกไปอู้ล่ะก็ คงจบไม่สวยแน่" รัลทำสีหน้าพร้อมปล่อยรังสีดูอำมหิต จนทั้งสองต้อเดินถอยออกมาอีกก้าวหนึ่ง
"คงไม่ล่ะมั้งแหะๆ" เชียร์หวังว่าคงเป็นแบบนั้น
.........
.............
"พิงกี้มัวไปทำอะไรอยู่" แอลล่ามองเธอด้วยสายตาดูมีน้ำโห
"แหม ก็เดินเล่นนิดๆหน่อยๆอ่ะนะ" พิงกี้ในชุดกระโปรงหรูรามองเครื่อแต่งกายอย่างพอใจ
แล้วมองสัตว์เลี้ยงเชื่องขนาดมยักษ์
"เตรียมตัวพร้อมแล้วสินะคะ คุณไททัน~" ภายใต้เงามืดปรากฏกายไททัน 15 เมตร และนั่นคือเอเลนร่างไททัน
"การวิจัยเป็นไปด้วยดีเลยนะ" แอลล่ามองผลงงานอย่างภาคภูมิ ไททันเอเลนได้ควบคุมมือ กำมือแน่
เพื่อต่อยกำแพง
ปัง!
แต่ไร้ผล เพราะด้วยนิ้วชี้ของสาวน้อยนิ้วเดียว!!
"อะ...เอ๊!! เอ๊!!?" พิงกี้ยกมือทั้งของทาบแก้มด้วยสีหน้าช็อค
"นี่แก..." แอลล่าแทบไม่เชื่อสายตา
"หึ เมื่อก่อนพวกแกเล่นสนุกมาเยอะแล้ว คราวนี้ตัวฉันขอฝ่ายเล่นสนุกบ้างล่ะ" สาวน้อยกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม
"หนอย! จัดการเลย! จัดการมันเลย!" พิงกี้ออกคำสั่งไททันพุ่งจัดการเธอ
และแล้วจู่ๆก็มีรอยแยกมิติรูปตาปรากฏข้างๆ เธอ แล้วเธอคนนั้นเลื่อนมือหยิบบางอย่างจากรอยแยก
"ฝากด้วยนะ ปิกาจู" เธอขว้างบอลพร้อมออกคำสั่งสัตว์ประหลาดสีเหลือตัวเล็กน่ารักพร้อมปล่อยกระแส
ไฟฟ้าใส่ไททันตนนั้น แต่นั่นก็ไม่ทำให้มันสะเทือนแต่อย่างใด ปิกาจูจึงปล่อยกระแสไฟฟ้าจนอ่อนกำลัง
แล้วล้มโรยราลงก่อนที่จะกลายเป็นลูกโปเกบอลส่งคืนไปยังรอยแยกมิติของเธอ
................
ฝูงชนวิ่งหนีตาย เพราะการปรากฏของไททันเอเลน หน้าประตูเขตวอลล์ชิน่า จนเรื่องไปถึงหูของหัวหน้าหน่วยเอลวิน
"เป็นไปไม่ได้" อาร์มินยืนอึ้ง
"เอเลน!" มิคาสะพุ่งด้วยอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติไม่ลังเล
แต่สิ่งที่มิคาสะเห็นกลับแปลกไป
สาวน้อยผมสีดำคนนั้นตัวลอยขึ้น แผ่กระจายเป็นลูกกระสุนโจมตีไททันเอเลน จนมีควันระเหยจากบาดแผลออกมาเรื่อยๆ เพื่อสมานแผลด้วยอัติโนมัติ
มิคาสะเห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งตัวด้วยอุปกรณ์ดังกล่าวเพื่อนยั้งเธอคนนั้น
หมับ!
แต่แล้วก็มีมือจับแขนขาทั้งหมดของมิคาสะ จากรอยแยกมิติ จนเธอถึงกับอึ้ง
"ยืนอยู่เฉยๆ จะดีกว่านะ" เธอหันมายิ้มมีเลศนัย
"นี่เธอคือ ยัยแว่นที่อยู่กลับกลุ่มสี่คนนั่นนี่!"
Story : Attack on Titan,KHR,Touhou,Pokemon
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีจิตวิญญาณ แม้แต่สิ่งของเองก็ตาม
หากรักและศรัทธาสิ่งนั้นมาก ผลที่ตามมาคือเกิด ตัวตน ขึ้น เพราะความรักและเอาใจใส่ลงไป
มันถึงได้มีชีวิตชีวาเหมือนมนุษย์
อย่าริได้ทิ้งมันเสีย
______________End Intro_______________
่"ฮืม..~" ลินดาฮัมเพลงแก้เบื่อ ถูกพื้นไป แต่นี่ก็ถือว่าเป็นการช่วยให้การทำงานนั้นเพลิดเพลิน
"ฮึก..ฮือ.."
"เอ๊?" จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จากข้างนอก แต่อย่างไรนั้นเธอพยายามไม่สนใจแล้วทำหน้าที่
ของตนเองต่อไป
"แง้!" เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนเธอทนได้ยินไม่ได้
........
...........
ขณะที่เชียร์ถือไม้ปัดฝุ่นด้วยสีหน้าเบื่อนิดๆ
"อะ อ้าว เธอ..." เธอห็นลินดาวิ่งออกจากห้องใต้ดินด้วยความรวดเร็ว
ภายในข้างนอกฐาน คือต้นไม้จำนวนมากล้อมข้างนอก ลินดาวิ่งไปหาต้นเสียงด้วยความรวดเร็ว
แล้วพบว่ามีเด็กผู้หญิงในชุดแต่งกายซึ่งเธอน่าจะเป็นลูกคุณหนูร้องไห้ฟูมฟายอยู่
"แม่จ๋า แม่จ๋า" เด็กคนนั้นสะอึกสะอื้น แม้ลินดาจะเป็นคนขี้อายก็ตามแต่
"แม่เหรอ..เธอคงหลงทางสินะ" สาวแว่นพยายามถาม
"ไม่ใช่ มารดา.." เด็กน้อยกลับพูดอะไรบางอย่างที่ขัดแย้ง
"มารดากำลังร้องไห้"
"เอ๊? มารดา ก็แปลว่า แม่ แม่เธอทำไมเหรอ" ลินดาคิด
"ก็บอกแล้วมารดากำลังร้องไห้!!" จู่ๆเด็กสาวกลับตะคอกใส่เธอ จนเธอตกใจ
"ใช่แล้ว มารดาแห่งกำแพงคือ สามเทพีแห่งกำแพง มาเรีย โรเซ่ ชิน่า กำลังร้องไห้และทรมาณอยู่" จากเสียงเด็กกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ จนเธอถึงกับตะลึงงงงวย
"ธะ..เธอเป็นใครกันแน่?" ลินดาพยายามตั้งสติ
"ไว้คุยกันที่หลัง" เด็กหญิงตัวน้อยๆ เลื่อนมือมาแตะหน้าผากเธอ
...................................
เรื่องราวก่อนประวัติศาสตร์กำแพง
แต่ผู้คนกลับบอกว่านี่คือนิทาน
แม้จะเป็นนิทาน แต่นิทานโหดร้ายเกินกว่าที่จะเป็นนิทาน
มีสามพี่น้องกลุ่มหนึ่ง ล้วนเป็นหญิง
ผู้เป็นพี่โตชื่อว่า มาเรีย เป็นผู้เข้มแข็ง อดทน กล้าหาญ
ผู้เป็นคนรอง ชื่อว่า โรเซ่ เป็นสาวน้อย จอมขยันขันแข็ง
ผู้เป็นน้องเล็ก ชื่อว่า ชิน่า ตัวเธอไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ ร่างกายของเธออ่อนแอ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น
พวกพี่ทั้งสองก็ต่างรักและเป็นห่วงเธอมาก
ทุกวันทั้งสามต้องออกล่าหาเสบียงเธอเลี้ยงชีพ เพราะเธอไม่มีทั้งพ่อแม่หรือญาติใดๆเลย
ต้องล่าสัตว์ โดยมีมาเรียเป็นผู้นำการทำหน้าที่นี้
การหาของป่าของเป็นโรเซ่
ส่วนชิน่าทำได้แค่เป็นเพียงผู้ช่วย
วันหนึ่งชิน่า ได้รับคำสั่งจากพวกพี่ให้นั่งรอ ด้วยระหว่างนั้นให้ช่วยก่อกองไฟให้ด้วย
ชิน่าก็รับปากแต่โดยดี
บางครั้งเธอรู้สึกแย่ที่ตัวเธอนั้นไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้เลย ตัวเธอต้องโดนปกป้อง ร่างกายไม่ได้แข็งแรง
เหมือนพวกพี่สาว เธอก่อกองไฟไปแล้วคิดเรื่องที่โทษแต่ตัวเอง ไม่นานนักก็มีคุณลุงแก่ๆ เดินมาหา
"อยากแข็งแกร่งมั้ย?" ลุงถาม
เธอรู้สึกงง ที่ตาลุงคนนี้เดินมาถามอะไรแปลกๆเหมือนอ่านใจเธอได้
"ลุงเป็นใครคะ?" เธอถาม
"จงบอกความปรารถนาของเจ้าเพียงแค่ตอบคำถามว่า อยาก หรือ ไม่อยาก"
จบคำพูดของลุง เธอก็ก้มหน้าครุ่นคิดสักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมา
"อยากค่ะ" ทันใดนั้นลุงจับแขนของเธอแล้วใช้อะไรบางอย่างเจาะฉีดของเหลวบางอย่างเข้าไปในร่างกาย
อีกด้านหนึ่ง พวกพี่ทั้งสองจนมุมกับสัตว์ป่าอันตรายอย่าง ฝูงเสือ มองเหยื่อด้วยอยากอาหารความโอชะ
และแล้ว ก็มือยักษ์ตบพวกเสือกระเด็น
(หน้ากระดาษได้ถูกฉีกขาด)
...................................
ในเขตวอลล์ชิน่า
ทหารทั้งหน่วยถึงกับวุ่นวาย เพราะการหายไปของทหารหนุ่มเพียงคนเดียว
"ฉันเห็นเอเลนเดินกับพวกเราตลอดเลยนะ ทำมถึงเป็นแบบนั้นได้ล่ะ" อาร์มินกระวนกระวาย
"แจน นายเห็นเอเลนหรือเปล่า!" มิคาสะถาม
"หมอนั่นน่ะเหรอ คงหนีฉิงฉ่องล่ะมั้ง" แจนกล่าว
"นี่ไม่ใช่เวลาล้อเล่น" หัวหน้ารีไวล์เห็นสถานการณ์แบบนั้นทำหน้าเครียดดูน่ากลัวกล่าเดิม
...........
...................
"นี่ ลินดา ไปไหนเหรอ" เชียร์ตะโกน ถามหาสาวแว่นคนนั้น
"ก็เห็นไปทำความสามารถที่ห้องใต้ดินไม่ใช่เหรอ?" เรน์นาถาม
"ถ้าออกไปอู้ล่ะก็ คงจบไม่สวยแน่" รัลทำสีหน้าพร้อมปล่อยรังสีดูอำมหิต จนทั้งสองต้อเดินถอยออกมาอีกก้าวหนึ่ง
"คงไม่ล่ะมั้งแหะๆ" เชียร์หวังว่าคงเป็นแบบนั้น
.........
.............
"พิงกี้มัวไปทำอะไรอยู่" แอลล่ามองเธอด้วยสายตาดูมีน้ำโห
"แหม ก็เดินเล่นนิดๆหน่อยๆอ่ะนะ" พิงกี้ในชุดกระโปรงหรูรามองเครื่อแต่งกายอย่างพอใจ
แล้วมองสัตว์เลี้ยงเชื่องขนาดมยักษ์
"เตรียมตัวพร้อมแล้วสินะคะ คุณไททัน~" ภายใต้เงามืดปรากฏกายไททัน 15 เมตร และนั่นคือเอเลนร่างไททัน
"การวิจัยเป็นไปด้วยดีเลยนะ" แอลล่ามองผลงงานอย่างภาคภูมิ ไททันเอเลนได้ควบคุมมือ กำมือแน่
เพื่อต่อยกำแพง
ปัง!
แต่ไร้ผล เพราะด้วยนิ้วชี้ของสาวน้อยนิ้วเดียว!!
"อะ...เอ๊!! เอ๊!!?" พิงกี้ยกมือทั้งของทาบแก้มด้วยสีหน้าช็อค
"นี่แก..." แอลล่าแทบไม่เชื่อสายตา
"หึ เมื่อก่อนพวกแกเล่นสนุกมาเยอะแล้ว คราวนี้ตัวฉันขอฝ่ายเล่นสนุกบ้างล่ะ" สาวน้อยกล่าวพร้อมแสยะยิ้ม
"หนอย! จัดการเลย! จัดการมันเลย!" พิงกี้ออกคำสั่งไททันพุ่งจัดการเธอ
และแล้วจู่ๆก็มีรอยแยกมิติรูปตาปรากฏข้างๆ เธอ แล้วเธอคนนั้นเลื่อนมือหยิบบางอย่างจากรอยแยก
"ฝากด้วยนะ ปิกาจู" เธอขว้างบอลพร้อมออกคำสั่งสัตว์ประหลาดสีเหลือตัวเล็กน่ารักพร้อมปล่อยกระแส
ไฟฟ้าใส่ไททันตนนั้น แต่นั่นก็ไม่ทำให้มันสะเทือนแต่อย่างใด ปิกาจูจึงปล่อยกระแสไฟฟ้าจนอ่อนกำลัง
แล้วล้มโรยราลงก่อนที่จะกลายเป็นลูกโปเกบอลส่งคืนไปยังรอยแยกมิติของเธอ
................
ฝูงชนวิ่งหนีตาย เพราะการปรากฏของไททันเอเลน หน้าประตูเขตวอลล์ชิน่า จนเรื่องไปถึงหูของหัวหน้าหน่วยเอลวิน
"เป็นไปไม่ได้" อาร์มินยืนอึ้ง
"เอเลน!" มิคาสะพุ่งด้วยอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติไม่ลังเล
แต่สิ่งที่มิคาสะเห็นกลับแปลกไป
สาวน้อยผมสีดำคนนั้นตัวลอยขึ้น แผ่กระจายเป็นลูกกระสุนโจมตีไททันเอเลน จนมีควันระเหยจากบาดแผลออกมาเรื่อยๆ เพื่อสมานแผลด้วยอัติโนมัติ
มิคาสะเห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งตัวด้วยอุปกรณ์ดังกล่าวเพื่อนยั้งเธอคนนั้น
หมับ!
แต่แล้วก็มีมือจับแขนขาทั้งหมดของมิคาสะ จากรอยแยกมิติ จนเธอถึงกับอึ้ง
"ยืนอยู่เฉยๆ จะดีกว่านะ" เธอหันมายิ้มมีเลศนัย
"นี่เธอคือ ยัยแว่นที่อยู่กลับกลุ่มสี่คนนั่นนี่!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น