คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : stop 2
“กาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะ ดีใจจังคุณเลย์กลับมาทำงานที่นี่แล้ว” พนักงานร้านกาแฟ ร้านโปรดข้างตึกกรมตำรวจ เอ่ยทักนายตำรวจหนุ่มลูกค้าประจำของร้าน
เลย์เพียงแค่ยิ้มเป็นการตอบรับ ก่อนจะหยิบกาแฟรสชาติที่เค้าชื่นชอบมาจิบ หลังจากที่นั่งจมอยู่กับงานที่ได้รับมา
“เฮ้อ...” ตำรวจหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง
เกือบอาทิตย์แล้วที่เขามาทำงานในหน้าที่นี่ แต่มันกับไม่มีอะไรคืบหน้าขึ้นเลย ทั้ง 16 คดีที่เกิดขึ้นมีเพียงแค่วิธีการฆาตกรรมที่เหมือนกันคืนถูกยิงด้วยกระสุนปืนที่สามารถหาซื้อได้ทั่วไป ส่วนอาวุธ และหลักฐานที่เป็นตัวบ่งชี้ข้อมูลของคนร้ายกับไม่พบ
--------------------------------------------------------------------------------
“จอดข้างหน้าก็พอเดี๋ยวฉันเข้าไปเอง ฉันเสร็จธุระเมื่อไหร่จะโทรบอกล่ะกันไปล่ะ” โซฮยอนบอกกับคนขับรถของเธอก่อนจะลงจากรถพร้อมถุงเอกสารที่นำมาทำธุระที่กรมตำรวจแทนพ่อเธอวันนี้
ไม่รู้ว่าเธอตัดสินใจถูกรึป่าวที่ไม่ให้คนขับรถวนรถมาส่งถึงกรมตำรวจแต่เลือกที่จะลงเดินมาเองดีกว่า เพราะถ้าวนรถคงใช้เวลาอีกนาน ก็ดูทั้งรถทั้งคนเต็มไปหมด
หญิงสาวพยายามเดินให้เร็วที่สุดเพื่อไปให้ถึงกรมตำรวจโดยไม่ได้สังเกตว่ามีเหตุการณ์ไม่ปกติเกิดขึ้นกับเธอ มีชายชุดดำคนหนึ่งกำลังหันปากกระบอกปืนมาทางหญิงสาวโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว
ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนที่ดังขึ้น 3 นัดสร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนแถวนั้นเป็นจำนวนมาก ต่างวิ่งหนีเสียงปืนจนทำให้วุ่นวายไปหมด ลอยเลือดที่พื้นแสดงว่าต้องมีคนบาดเจ็บเป็นแน่
“คุณบาดเจ็บตรงไหนบ้างครับ” เลย์ใช้มือข้างหนึ่งประคองโซฮยอนให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณมากนะค่ะ ฉันไม่เป็นไร เอ๊ะนั้นคุณเลือดออกนี้ค่ะ ทำไงดีล่ะ” หญิงสาวตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อหันไปเห็นเลือดที่แขนเลย์ คนที่ช่วยชีวิตเค้า
“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่เฉียดไปหน่อยเอง” ตำรวจหนุ่มยิ้มให้หญิงสาวเพื่อยืนยันว่าเขาไม่เป็นไร
ไม่นานนักตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง นายตำรวจถูกส่งขึ้นรถพยาบาลไปโรงพยาบาลที่ดีแล้วใกล้ที่สุด จริงๆนายตำรวจหนุ่มเองไม่อยากยุ่งวุ่นวาย เพราะแผลเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก เคยโดนมามากกว่านี้เยอะ แต่เมื่อหญิงสาวที่เป็นสาเหตุอยากจะช่วยดูแลเขาเป็นการขอบคุณ นายตำรวจหนุ่มเองจึงขัดไม่ได้ ได้แต่ทำตามที่เธอบอก
.................................................
“บาดแผลไม่เป็นอะไรมากนะครับ กระสุนแต่เฉียดไปเท่านั้นเอง แต่คงต้องนอนดูอาการสักวันนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะค่ะ” โซฮยอนหันไปขอบคุณหมอก่อนจะเดินเข้าไปในห้องคนไข้
“อ้าวคุณยังไม่กลับอีกหรอครับ” ตำรวจแปลกใจอีกครั้งที่ได้เห็นหญิงสาว เพราะเขาไปทำแผลตั้งนานไม่นึกว่าหญิงสาวจะยังรออยู่
“ค่ะ คือฉันอยากขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้” หญิงสาวก้มตัวเป็นการขอบคุณคนที่ช่วยชีวิตเธออีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับ” จริงๆชายหนุ่มไม่คิดว่าการช่วยหญิงสาวเป็นเรื่องลำบากอะไร แต่ติดที่ว่าเขาแค่ไม่อยากนอนโรงบาลแต่ต้องทำเพราะเป็นความต้องการของคนที่เค้าช่วยชีวิตไว้
“ฉันโซฮยอนค่ะ แล้วคุณ”
“ผมเลย์ครับ”
#@#%$%$#%$#%$
“ถ้าคุณเลย์ ไม่ว่าอะไรมาทำงานกับคุณพ่อฉันไหมค่ะ” หญิงสาวชวนนายตำรวจหนุ่มคุยจนกระทั่งไปถึงเรื่องงาน ซึ่งเลย์บอกได้เพียงว่าเขาเพิ่งลาออกจากงานตำรวจ ซึ่งนั้นทำให้หญิงสาวรู้ได้เลยว่าทำไมเลย์ถึงกระโดดบังเธอไว้จากกระสุนปืนได้ทัน ที่แท้ก็เคยเป็นตำรวจนี่เอง
ตืด ตืด
“ขอตัวสักครู่นะค่ะ” หญิงสาวรับโทรศัพท์ก่อนขอตัวออกไปข้างนอก
สำหรับนายตำรวจหนุ่มโซฮยอนเป็นหญิงสาวสวย ที่ใครๆได้มองแล้วต้องชื่นชมแน่ แล้วยิ่งได้พูดคุยด้วยก็จะรู้สึกว่าเธอน่ารักมาก โซฮยอนนับเป็นผู้หญิงในแบบที่เค้าตามหา แต่สำหรับหน้าที่การงานเขาในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดว่าจะชอบใครด้วยซ้ำ เพื่อตัวเองและความปลอดภัยของคนที่รัก
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูทำให้รู้ว่าหญิงสาวกลับมาแล้ว
“นี่ไงค่ะ คุณเลย์ที่ช่วยโซฮยอนไว้ คุณเลย์ นี่คริสคู่หมั้นฉันค่ะ” หน้านายตำรวจหนุ่มฉายแววตกใจชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาสู่โหมดปกติอีกครั้ง พร้อมยื่นมือไปทำความรู้จักกับคริส ทำไมโลกมันกลมจริงๆ
“ต้องขอบคุณ คุณเลย์จริงๆนะครับที่ช่วยคู่หมั้นผมเอาไว้” คริสเอ่ยอย่างสุภาพ ถ้านายตำรวจหนุ่มไม่เคยเจอกับชายหนุ่มตรงหน้าคนจะรู้สึกว่าคริสเป็นชายหนุ่มที่แสนสุภาพ
“ครับ มันเป็นเหตุบังเอิญนะครับ”
“คุณค่ะ คือคุณเลย์เค้าเพิ่งลาออกจากกรมตำรวจนะ คุณจะหาบอดี้การ์ดคนใหม่ไม่ใช่หรอ ฉันแนะนำคุณเลย์ให้นะค่ะ” หญิงสาวเสนอ เพื่อเป็นการช่วยผู้มีพระคุณขอเธอให้มีงานทำ
“กำลังคิดอยู่เลยครับ ไม่ทราบว่าคุณเลย์จะรังเกียจไหม ถ้าจะเป็นบอดี้การ์ดให้ผม คริสส่งยิ้มให้ที่ไม่ว่าใครเห็นแล้วต้องละลาย เว้นแต่นายตำรวจหนุ่ม
“ยินดีครับ ผมกำลังหางานพอดี ขอบคุณทั้งคุณโซฮยอนและคุณคริสมากเลยนะครับ” ช่องทางขนาดนี้ถ้าเขาปฏิเสธคงโง่เต็มทน
“ดีใจด้วยนะค่ะทั้งคุณเลย์ที่ได้งานใหม่ และคุณด้วยได้บอดี้การ์ดฝีมือดี แต่นี่ถึงเวลาที่ฉันคงต้องกลับแล้ว”
“ถ้าหายแล้วติดต่อไปที่เบอร์นี้นะครับ คุณจะเริ่มงานเป็นบอดี้การ์ดผมได้ทันที ขอตัวก่อนนะครับ” คริสยื่นนามบัตรให้เลย์ก่อนจะเดินนำโซฮยอนออกไป
“วันนี้ขอตัวนะค่ะเลย์ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ” โซฮยอนเอ่ยลาตำรวจหนุ่มก่อนเดินตามคู่หมั้นออกไป
นายตำรวจหนุ่มยิ้มไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์บังเอิญจะทำให้เค้าได้เข้าไปใกล้ชิดคริสขนาดนี้ แต่ก็โชคดียิ่งกว่าที่ไอ้โรคจิตนั้นจำเขาไม่ได้ ต่อไปคงต้องพยายามมากว่านี้โอกาสแบบนี้หาได้ง่ายที่ไหน
...............................
“โซฮยอนไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหมครับ” คริสหันไปถามคู่หมั้นสาวอีกครั้ง เพื่อแสดงความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ต้องขอบคุณ คุณเลย์ที่ช่วยไว้” โซฮยอนพูดแล้วนึกถึงชายหนุ่มที่อยู่ในห้อง คนที่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเธอเอาไว้ทั้งที่ไม่รู้จักกัน เธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเลย์เป็นผู้ชายคนแรกที่เธอได้อยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่น สามารถยิ้มหัวเราะได้ ถึงแม้เธอจะเพิ่งพบกับเขาแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนก็ตาม หรือนี้จะเรียกว่า รักแรกพบ
“กลับบ้านดีนะครับ” คริสบอกลาโซฮยอน ก่อนจะปิดประตูรถให้พร้อมทั้งยิ้มเป็นการบอกลาแล้วเดินกลับมาที่รถเค้าที่จอดไว้ไม่ไกลนัก
จริงๆเขากับโซฮยอนก็ไม่ได้รักกันแต่แรก แต่เป็นเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจทำให้เขาและเธอต้องหมั้นกัน เขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักที่โซฮยอนโดนทำร้ายในครั้งนี้
“ช่วยสืบประวัติของตำรวจที่ชื่อเลย์ให้หน่อยสิ ได้แล้วส่งให้ฉันด่วน” คริสกรองเสียงคำสั่งไปให้ลูกน้องทางโทรศัพท์ก่อนจะขับรถออกไป
ทำไมผมจะจำคุณไม่ได้ล่ะครับคุณตำรวจ แล้วเราจะได้รู้กันว่าผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณ
ความคิดเห็น