คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 My Friend
“นี้ สิก้า รอด้วยสิ” เสียงหวานจากร่างบางตะโกนขึ้นไปให้ หญิงสาวร่างๆนึงที่เดินนำอยู่ไกลลิบให้หยุดรอตน
“ยัยหมี เร็วๆหน่อยสิ ชักช้าจัง” หญิงสาวเจ้าของ ใบหน้าสวยและริมฝีปากบางสีชมพูที่ใครๆเห็นก็อยากจะลองชิมสักครั้ง ร่างที่ร่างบางเอ่ยไปก็วิ่งมาจนถึงตัวแล้วก็หอบแฮ่กๆ
“อ้วนขึ้นรึไง ห๊ะ ถึงวิ่งแค่นี้ก็หอบซะแล้ว” เจสสิก้าเอ่ยขึ้นพลางพลักหัวทิฟฟานี่ที่หอบอยู่เบาๆ
“โห นิดเดียวของเธอ แต่ของฉันตั้งแต่หน้าโรงเรียน ฉันเรียกเธอแถมวิ่งตาม เธอก็ไม่หยุด-o-” ทิฟฟานี่เถียง ก็เธอออกมาจากโรงเรียนเห็นเจสสิก้าอยู่ไกลๆก็เลยเรียกแต่เจ้าของของชื่อก็ไม่หันแถมยังเดินต่อไปอีก เธอเลยต้องตะโกนไปวิ่งไปด้วยจนเหนื่อยอย่างนี้
“เถียงฉันเหรอ-*-”เจสสิก้าเงื้อมือระดับหน้าตนหมายจะฟาดใส่คนตรงหน้า
“เปล่านะ สิก้า ได้โปรดเก็บมือเถอะ*o*” ทิฟฟานี่พูดพลางส่งสายตาอ้อนๆไปให้เจสสิก้าไม่ให้ทำร้ายตน เจสสิก้าเห็นแล้วก็กระพริบตาปริบๆเหมือนเตือนสติตัวเองก่อนจะลดมือลงช้า
“ชิ ยัยหมีบ๊องเอ้ย” เจสสิก้าพูดแล้วเดินนำไปอีก ทิฟฟานี่แอบยิ้มให้กับนิสัยของเพื่อนสนิทที่บางครั้งก็ทำเป็นดุเหมือนจะตี แต่ถึงอย่างนั้น เจสสิก้าก็ไม่เคยตีเธอหรือโมโหใส่จริงๆสักที เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ทำไมเธอจะไม่รู้
“เร็วเข้าสิ ยืนหาน้ำผึ้งกินรึไง? - -”เมื่อคนที่เดินนำไปพูดขึ้นมา ทำให้สติของทิฟฟานี่กลับมาอีกครั้ง
“ไปแล้วจ้าๆ^^” ทิฟฟานี่ยิ้มก่อนวิ่งไปหาคนที่ยืนส่ายหัวน้อยๆอยู่
อีกด้านหนึ่ง
“ไอ้ยูริ!!” เสียงของ ควอน โบอา ตะโกนไปหา ควอน ยูริ ผู้เป็นน้อง
“อะไร อะเจ๊ ทำไมต้องตะโกนด้วยเนี้ย” ยูริหันมาหาผู้เป็นพี่พลางทำหน้าอึนปนกวนใส่
“ไม่ให้ตะโกนได้ไง แกเพิ่งกลับจากโรงเรียนมา การบ้งการบ้านไม่ทำ จะออกไปเที่ยวอีกแล้วรึไง!!” โบอาเริ่มจะสติแตกเพราะน้องคนนี้ แต่ไหนแต่ไรก็ดื้อมาตลอดไม่เคยมีใครเอาอยู่แม้กระทั่งพ่อกับแม่เอง
“เอาเหอะน่า เจ๊ เดี๋ยวการบ้านค่อยไปลอกไอ้ฮโยมันเอา ฉันไปละ เดี๋ยวค่อยกลับ” ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกจากบ้านไปหน้าตาเฉย โดยไม่สนใจเสียงของผู้เป็นพี่ที่แทบจะแอบหัวโขกเสาอยู่แล้ว
ร้านเบเกอรี่ ย่านเมียงดง
กรุงกริ๊ง
“ยินดีต้อนรับค่า” เสียงหวานของผู้จัดการร้านที่อยู่หลังเคาเตอร์เอ่ยขึ้นหลังจากเสียงของกระดิ่งหน้าร้านดัง
“ออนนี่คะ ซอกลับมาแล้วคะ^O^” เสียงใสของเด็กสาวคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาผู้จัดการร้านที่มีตายิ้มได้
“อ้าว ซอ ทำไมวันนี้กลับเร็วนักละ?” ฮันซึงยอน ผู้จัดการร้านหน้าตาน่ารักเอ่ยกับลูกพี่ลูกน้อง
“ก็ซอจะมาช่วยงานออนนี่ไงคะ วันนี้วันแรกของซอเลยนะ^^” ซอฮยอนยังคงยิ้มหวานให้ สมแล้วที่เป็นญาติกัน รอยยิ้มช่างคล้ายกันเหลือเกิน
“จ้าๆผ้ากันเปื้อนแขวนอยู่ในครัวนะ” ซึงยอนยิ้มให้กับญาติผู้น้องก่อนก้มหน้าก้มตาคิดเลขต่อ ซอฮยอนที่กำลังจะเดินเข้าไปในครัวก็หยุดชะงักก่อนหันมาถาม
“เอ้อ ออนนี่คะวันนี้ เอาดอกไม้ไปให้….”
“เรียบร้อยจ้า ไม่ต้องห่วงหรอกน่า^^” ซึงยอนตอบก่อนที่ซอฮยอนจะถามจบ คนถามเมื่อได้รับคำตอบก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
ร้านขายซีดีเพลง
“นูน่า นอมูเยปอ~” ร่างสูงร่างหนึ่งกำลังร้องเพลงจากเฮดโฟนไปปัดฝุ่นชั้นซีดีไปพลาง
“อืมม อ๊ะ” ร่างสูงที่ถูกขัดจังหวะการฟังเพลง เพราะมีใครบางคนมาถอดเฮดโฟนออก
“คิมแท เอาของฉันมานะ” คิมฮโยยอน แว๊ดใส่ ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง ทันทีที่รู้ว่าใคร
“ฟังอยู่ได้ ถ้าหูหนวกเพราะฟังทั้งวันทั้งคืน ฉันจะขำให้ฟันร่วงเลยนะ” คิมแทยอน พูดพลางไม่ยอมเอาเฮดโฟนคืนให้ฮโยยอน
“นี้ยัยหมาแท เอามานะ” ฮโยยอนพยายามแย่งเฮดโฟนของเธอคืนจากแทยอน ทั้งคู่ยื้อกันไปยื้อกันมาจนกระทั่ง……
ตึง! โครม!
“เฮ้ย ยัยฮโย!” แทยอนไปดูญาติของเธอที่ล้มทับชั้นวางซีดีจนระเนระนาดทันที
“โอ๊ย เจ็บเป็นบ้าเลยT^T”
“มานี้ๆฉันช่วย” แทยอนเดินเข้าไปหาฮโยยอนเพื่อจะช่วย โดยที่พื้นมีแต่แผ่นซีดีเต็มไปหมด จนไม่รู้ว่ามีอะไรต่อมิอะไรบ้าง
กร๊อบ!
“หืม เสียงอะไรนะหมาแทO_o”ฮโยยอนเอ่ยถามแทยอนทันทีที่ได้ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างหัก
“อ..เอ่อ ฮโย ฉันว่าเสียงมันมาจากใต้เท้าฉันนะ” แทยอนบอกพลางก้มหาสิ่งที่ทำให้เกิดเสียง
“เสียงจากเธองั้นหรอ ไหนอะ แล้วเฮดโฟนฉันอยู่ไหน? (. )( .)(. )( .)” ฮโยยอนพูดพลางถามหาของรักของหวงของตน
“ฉ..ฉันว่าฉันเจอมันแล้ว”
“ไหนๆ”
“ก็เจ้าของเสียงกร๊อบมันคือเฮดโฟนเธอที่อยู่ใต้เท้าฉันนะสิToT”
“อะไรนะ!!!” ฮโยยอนถึงกับร้องลั่นร้าน ส่วนแทยอนได้แต่ยิ้มแห้งๆไปให้
ซวยแน่เลย ยัยแท ญาติคนนี้ได้ฆ่าฉันแหงT---T…
“ลูกฮโย หนูแทยอน มาคุยกับแม่หน่อยสิจ้ะ^^+++” เสียงของใครคนหนึ่งทำให้ทั้งสองถึงกับเสียวสันหลังวาบไปเลยทีเดียว และดูเหมือนว่าพอทั้งสองหันไปหาเจ้าของเสียงที่ยืนกอดอกพลางปั้นหน้ายิ้มแต่ออร่าโกรธพวยพุ่ง ความคิดที่เหมือนกันก็เกิดในสมองทั้งสองทันที
ให้ตายสิคราวนี้ หูชาแน่ๆเลย แง้ๆๆๆTToTT……
วันต่อมา ที่โรงเรียน SM
“อืม สิก้ากินอะไรดีอะ?” ทิฟฟานี่ถามเจสสิก้า ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในโรงอาหาร ซึ่งจะมีผู้คนมากมายไม่ขาดในตอนกลางวัน คนถูกถามหันมามอง
“ไม่รู้สิ ฉันกินได้หมดแหละ”
“กินจุขนาดนี้ ไม่เห็นจะอ้วนเลยนะ” ทิฟฟานี่พูดต่อ เจสสิก้าเหลือบมองทิฟฟานี่ด้วยหางตาประมาณว่า ‘ทำไม พูดแบบนี้อยากให้ฉันอ้วนกว่าเธอรึไง- - ++’ หลังจากนั้นทั้งสองก็ถือจานข้าวหาที่นั่ง มองไปทางไหนก็มีแต่คนนั่งเต็มไปหมด ในความคิดของเจสสิก้าก็คือ ฉันจะได้นั่งมั้ยเนี้ย?
“เฮ้ ยัยเป็ดแห้ง หมีน้อยทางนี้ๆๆ” พลันเสียงหนึ่งก็ทำให้ทั้งสองหาที่มาของสียงเจสสิก้ารู้เลยว่า มีคนเรียกเธอว่า ‘ยัยเป็ดแห้ง’ อยู่คนเดียว สายตาเธอมองเห็นหญิงร่างสูงโบกมือเรียกเธอกับทิฟฟานี่อยู่โดยข้างๆเธอคนนั้นมีผู้หญิงอีกคนกำลังกินข้าวและที่บ่าก็มีเฮดโฟนอยู่สีฟ้าขาวอยู่ สองคนนั้นนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งไกลจากที่พวกเธออยู่ 7 โต๊ะ และเสียงของคนที่เรียกเธอทั้งคู่นั้นทำให้นักเรียนคนอื่นๆบริเวณนั้นหันมามองพวกเธอก่อนจะพากันหัวเราะน้อยๆ
“ไงไอ้ลิงดำ คนทั้งโรงอาหารรู้หมด ว่าแกเรียกฉันด้วยฉายาอัปรีย์แบบนั้น-*-” เจสสิก้าวางจานลงบนโต๊ะ ทิฟฟานี่ตามมาก็วางลงก่อนจะนั่งตรงข้ามกับยูริโดยเจสสิก้านั่งตรงข้ามกับฮโยยอน
“ไม่อัปรีย์สะหน่อย ฉันเรียกตามความเป็นจริง^^v” ยูริพูดแล้วยิ้ม ทิฟฟานี่หัวเราะเบาๆ เจสสิก้าจึงส่งสายไป ทิฟฟานี่เลยหยุดหัวเราะแล้วกินข้าวต่อ
“อ้อเหรอ งั้นต่อไปนี้อย่าได้เอาความจริงมาพูดเล่น ไอ้ลิงดำ” เจสสิก้าพูดต่อ โดยเน้นคำสุดท้ายหนักๆให้กับยูริ คนฟังถึงกับขมวดคิ้ว
“ฉันว่าที่แกเรียกฉัน อัปรีย์กว่าอีกนะ- -”
“ไม่ได้อัปรีย์สะหน่อย ฉันเรียกตามความจริง” เจสสิก้าย้อนคำที่ร่างสูงเคยพูด ฮโยยอนกับทิฟฟานี่ที่ฟังอยู่ก็เกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ยูริทำเสียงจิ๊จ๊ะเล็กน้อยแต่ก็เถียงเจสสิก้าไม่ออก
“แล้ววันนี้ไปร้านเบเกอรี่มั้ย??” ทิฟฟานี่เอ่ยถามขึ้นบ้าง
“ไปสิ”เจสสิก้าตอบ
“ฉันสองคนไปอยู่แล้วละ เนอะ ฮโย^^” ยูริพูดพลางแทงศอกเข้าที่สีข้างของฮโยยอน
“ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นกับฉันด้วย- -;” ฮโยยอนถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เอ้า ก็แกจะได้ไปหาพี่สาวผู้จัดการร้านไง จะจีบไม่ใช่เหรอ”
“จะบ้าเหรอแก พี่เค้าจะสนฉันรึไง ฉันไม่ค่อยพูดกับคนที่ไม่สนิทหรอก แกก็รู้นี้” ฮโยยอนพูดก่อนจะสวมเฮดโฟนฟังเพลง
“อีกแหละอย่างงี้ทุกที พอไม่อยากพูดก็ใส่เฮดโฟนสะงั้น” ยูริพูดแล้วหันมามองสองสาวที่นั่งมองอยู่
“ถามหน่อยดิ พวกแกเป็นแฟนกันลับหลังพวกฉันรึเปล่า?”จู่ๆยูริก็เอ่ยถามขึ้น ทำเอาสองสาวตกใจกับคำถามนิดหน่อย เจสสิก้ามีสีหน้าตกใจปกติแต่คนข้างๆเธอนะสิ อยู่ๆก็แดงแปร๊ดขึ้นมาซะงั้น ตลอดหลายปีที่คบเป็นเพื่อนมากับคนข้างๆก็ไม่เคยน่าแดงอย่างนี้มาก่อน
“แกชอบพูดบ้าๆ”เจสสิก้าพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ไปเรียนคาบพละกันเถอะฟานี่”เจสสิก้าพูดพลางดึงแขนทิฟฟานี่ให้ลุกขึ้นไปด้วย ทิฟฟานี่สะดุ้งเล็กน้อยที่มือเรียวของเจสสิก้าสัมผัสที่ผิวของตน
“เจอกันตอนเย็นแล้วกัน ไอ้ลิงดำ”ร่างบางทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะดึงทิฟฟานี่ขึ้นห้องเรียนไปด้วยกัน คนที่นั่งอยู่ก็เกาหัวงงๆ
“เหอะ พูดบ้าๆเหรอ ฉันรู้จักแกตั้งแต่ประถมทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไร ยัยเป็ดแห้ง- -”
ความคิดเห็น