เข้าเรื่อง

บทที่ 1 เข้าเรื่อง

22.59

"ห้องนี้ซินะห้อง 8009" แซนสาวน้อยผู้ตกที่นั่งลำบากบ่นกับตัวเอง พร้อมเคาะประตูห้อง ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ไม่เสียหายอะไรเพราะเพื่อนของนทเป็นผู้หญิง ….แอ๊ด..เสียงประตุถุกเปิดออก ผู้ชาย!!แซนใช้หัวคิดของเธอพร้อมกับมองชายแปลกหน้าที่มือถือขวดเหล้า

"นายใช่ไหมที่ทำให้ทิพต้องเสียใจ ผู้ชายชั่วไม่รักเขาแล้วจะบากหน้ากับมาทำไม"ฉันไม่พูดเปล่าโดยความโมโหเลือดขึ้นหน้าปาข้าวของที่อยุ่ในมือกระจาย

" โอ๊ยเจ็บๆเธอเป็นใคร"

ชายร่างสูงหน้าตาดีถามเธอ "เป็นใครก็ช่างแต่ฉันจะเอาเลือดของนายออกคนอะไรใจดำชะมัดไม่รักเขาแล้วยังจะมาเป็นห่วงใยให้ทิพทรมารใจเล่นอีก นายมันร้ายกาจ" ชายร่างสูงรวบมือของหญิงสาวแน่นพร้อมยื่นหน้าใกล้หน้าแซนแล้วก็เอ๋ยอะไรบ้างอย่างกะเธอเมื่อได้ยินเธอถึงกับเป็นลม(นี่ยัยคนแต่งเธอว่าสุดหล่อฉันปากเหม็นหรอ)>>ใครๆๆว่าฉันปากเหม็นนี่ยัยคนแต่งแต่ให้มันเข้าท่าหน่อยดิ 

"เธอๆๆๆ"ชายร่างสูงเอาเท้าสะกิดเธอเมื่อดูเหมือนจะไม่ฟื้นเขาเลยอุ้มไปที่โซฟา พรางนึกคิดว่ายัยนี้เกี่ยวอะไรกับทิพถึงได้มาหาทิพถึงที่นี่แต่คิดเท่าไรก็ไม่ออก 

>>ฝ่ายแซน<<ตายๆๆๆฉันจะทำยังไง ไหนๆๆก็ไหนๆๆก็แกล้งเป็นลมดีแล้วต้องแนบเนียน อุ้ย ร้องได้วะทีไหนล่ะเตะมาได้ 

ปึก วางมาได้หลังฉันจะพิการไหมเนี่ยแล้วฉันจะเอาไงต่อไปเนี่ยยัย นทนะ ยัยนท ทำไมแกไม่บอกฉันว่ะ ว่าทิพที่แกให้ฉันมาดูแลเป็นผู้ชาย  เฮ้อ

 แอ๊ดปัก เสียงปิดห้องน่าจะเป็นห้องนอนน่าได้การล่ะรีบๆๆออกไปจากที่นี่ดีกว่าเดี๊ยวค่อยบอกนทก็ได้ว่านายทิพอะไรเนี่ย แข็งแรงจะตายไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก

 เมื่อคิดดังนั้นเธอค่อยลืมตาเมื่อไม่เห็นใครเธอจึงรีบลุกแล้วรีบเดินไปเก็บข้าวของที่กระจายอยู่ตามพื้นห้องอย่างลวกเมื่อเธอเก็บเสร็จก็ตรงไปที่ประตูหมายจะกลับห้องเช่าของตัวเอง "แต่….จะไปไหนน่ะ" เสียงนี้มันเสียงผู้ชายแต่ฉันเป็นผู้หญิงคงไม่ใช่เสียงฉันหรอก ฉันหันไปมองด้วยความตกใจ แล้วใส่เกียร์หมาทันที ลิฟต์ๆๆๆฉันมองมันไม่มีอันไหนไกลมาที่นี้สักตัวเลยทำไงดีล่ะ หันซ้ายหันขวาสายตาก็เหลือบไปเห็นทางหนีไฟ ฉันรอดแล้ว 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"

" หยุดให้โง่หรอ "เธอพูดพร้อมกับลงบันไดหนีไฟ โอ้ใจจะขาดไอ้บ้านั่นก็ตามมาติดๆๆ  ค่อยดูถ้าฉันจับได้ฉันจะซักถอดยัยนท อุ๊ยขาฉัน ฉันสะดุดขาตัวเองแล้วลื่นตกบันไดไป6-7ขั้น เธอๆๆๆ นายบ้านั้นวิ่งตามมาประชิดตัวจนได้ เธอไปไหนไม่รอดแล้ว โอ้แม่จ๋าช่วยหนูด้วย "เธอมานี่เลย"นายตัวสูงนี่ลากฉันกับมาที่ห้องของเขา

At 8009

"ฉันขอโทษ "นั่นเป็นคำเดี๋ยวที่ฉันจะพูดได้จริงๆที่ทำให้นายเจ็บตัว "ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวน่ะ"

" นี่หรือคำอธิบายของเธอเธอจะปล่อยให้ฉันสงสัยอยู่หรือไงว่าเธอเป็นใครแล้วเธอรู้จักชื่อทิพได้ยังไง" " ก็…."(นทฉันรู้แล้วที่จริงคนๆนี้ต้องพิเศษกับเธอมากเธอถึงห่วงเขามากขนาดนี้เข้าใจล่ะ) "ก็อะไรเธอรู้ชื่อทิพนี้ได้ยังไงกันฉันนะจริงๆๆแล้ว ฉันชื่อทิพพยัคตั้งหากชื่อเล่นก็ไม่ใช่ชื่อทิพสักหน่อย" "ก็มีคนส่งฉันมาให้คอยดูห้องนายให้เรียบร้อย ค่อยอยู่เป็นเพื่อนนายยามนายมีเรื่องอะไรกลุ้มใจจะได้มีที่ระบายไง นายอย่าว่าอะไรเขาน่ะเขาหวังดีกับนายจริงๆนะ" "เธอก็บอกมาสิว่าใคร " "เพื่อนนายไงนท " "ก็แค่นี้แหละที่อยากรู้เธอกับไปได้แล้ว" " เออแต่นี่มันก็ตี2แล้วนะฉันกลัวน่ะฉันน่ะอยู่บ้านนอกเพิ่งจะมาอยู่ในกรุงเทพไม่ถึงอาทิตย์เลยเช้าแล้วค่อยไล่ฉันนะ " ฉันทำหน้าตาหน้าสงสารฉันใส่ 

"เธอบ้าหรือเปล่าเป็นผู้หญิงแต่จะมาห้องผู้ชาย" "ก็นายเป็นนักเรียนนอกนี่น่าคงไม่ถือใช่ไหมส่วนฉันน่ะกลัวจิงๆถึงเราจะเพิ่งเจอกันฉันก็มั่นใจว่าพยัคอย่างนายไม่ชอบรังแกหนูยังฉันหรอก " "เห็นแกนทหรอกน่ะ "นายพยัคบอกกับฉันแล้วหมุนกับเข้าห้องนอนไป เฮ้อ….นอนมันตรงโซฟานี่แหละเดี๋ยวก็เช้าแล้ว

เช้าวันใหม่

ตื่นสายจนได้หกโมงพอดีเลยเอ้าแล้วผ้าห่มนี้มาได้ไงต้องนายพยัคแน่ๆๆ ขอบใจล่ะกันน่ะ ดูซิในตู้เย็นมีอะไรกินได้มั้งโห้ไม่มีอะไรเลยนอกจากเบียร์แล้วก็ไข่อีก2-3ฟอง

นทฉันรู้แล้วว่านายทำไมห่วงหมอนีดูตู้เย็นดิมีแต่แอลกอฮอเมื่อมองไปรอบๆๆห้องครัวก็เห็นข้าวสาร  "โอ้เสร็จ"แล้วฉันพูดกับตัวเอง พร้อมวางจานไข่เจียวไว้บนโต๊ะแล้วเขียนโน๊ตแผ่นเล็กๆเอาจานไข่เจียวทับไว้ เมื่อเธอทำทุกอย่างเสร็จเธอก็เก็บของแล้วกดลิฟต์เพื่อจะลงไปเรียกแท็กซี่กับห้องเช่าของเธอ

 >>>ฝ่ายพยัค<<< พอตื่นมาได้แปรงฟันแล้วก็เปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ขึ้นเปิดแล้วเดินจิบเบียร์แล้วก็สะดุดตาโทรศัพท์และกับข้าวบนโต๊ะอาหารเขาหยิบโน๊ตแผ่นเล็กขึ้นมาอ่าน กินแต่แอกอฮอไม่มีประโยชน์กิน ข้าวดีกว่าv..v 

มีรอยยิ้มเล็กปรากฏบนแก้มของพยัค….

เสียงริงโทนใครพยัคเดินตามเสียงริงโทนคงจะเป็นโทรศัพท์ยัยนั่ยแน่ ยัยนั่นคงโทมาตามเครื่องซิน่ะ พยัคกดรับสายพยัคยังไม่พูดอะไรก็มีเสียงจากปลายสาย "ฮัลโหล ที่รักทำอะไรอยู่ มาหาหน่อยสิ เนี่ยไปชิวๆกับฉันบ้างนะ" พยัคตัดสายทิ้งแล้วบอกกับตัวเอง"ผู้หญิงมันก็ง่ายทั้งนั่นแหละ"สักพักเสียงริงโทนของเขาเองก็ดังขึ้น เมื่อเขามองหน้าจอก้ปรากฏชื่อนท" ฮัลโหลนี่ทิพเธอสบายดีใช่ไหม " "ก้ปกติดีเธอโทรมาพอดีเลยฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอพอดี " "เรื่องที่ฉันส่งลูกพี่ลูกน้องของฉันไปน่ะหรอ" "ลูกพี่ลูกน้องหรอ  อืมฝากนายดูแลเขาด้วยนะ ช่วยฉันทีนะฉันบอกเขาว่าเธออกหักไม่อยากให้นายอยู่คนเดียวกลัวนายฆ่าตัวตาย" " ถึงว่าซิยัยนั่นถึงโวยวายเมื่อเห็นฉัน เธอเองก็ไม่ได้บอกยัยนั่นใช่ไหมว่าฉันเป็นผู้ชาย" "อืมก็กลัวแซนมันไม่มา ช่วยฉันทีน่ะฉันเป็นห่วงแซนมันมากฉันไม่กล้าปล่อยแซนไว้ลำพังเพราะแซนไม่เคยมาในกรุงเทพเลยสักครั้งแถมบ้างานมากแล้วก็มาอยู่ที่นี่ยังไม่ถึงอาทิตย์เลย" " นทแล้วเธอล่ะอยู่ไหน" " อ๋อปอยเปรตน่ะอีกเดือนกว่าจะกับฝากดูแลแซนด้วย" ยังไม่ทันที่ทิพพยัคจะตอบอะไรนทก็ชิงตัดสายทิ้งไป  

         ฉันจะไปตามหาเธอได้ที่ไหนนะแซน พยัคบอกกับตัวเองปีดๆๆเสียงข้อความเข้า เมื่อพยัคกดดูก้อปรากฏที่อยู่ของแซนข้อความที่พยัคได้รับนั้นนทเป็นคนส่งมาให้