ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : o*"เกือบซวยอีกแล้วนะ"*o
"ติ้งต่อง...ติ้งต่อง"
"กี้หมดพักแล้วเข้าเรียนเหอะ"
เอแคร์ได้ยินเสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น(ฉันก็ได้ยินย่ะดังขนาดนั่นไม่ได้หูหนวกนะ)แต่ขนมปังเมลอนของแนยังกินไม่หมดเลยนะเหลืออีกตั้งห่อนึงแน่ะ
"อือๆไปดิ"
"อ้าวแกยังกินไม่หมดเลยนี่"
"ไม่เป็นไรเดินกินไปเรื่อยๆถึงห้องเรียนก็หมดเองแหละ"
"เออๆงั้นไปกัน"
"ฮือๆแอ้วอันอี้เอิ้กเอียนไอไอ๋อันอ่ออ่ะ"
"พูดไรไม่รู้เรื่องว่ะเวลาพูดก็กินให้หมดก่อนดิ"
แล้วฉันก็คายขนมปังเมลอนที่คาบอยู่ในปากมาถือไว้ในมือ
"อือๆแล้ววันนี้เลิกเรียนไปไหนกันต่ออ่ะ"
"ไม่รู้ว่ะแล้วแกอยากไปไหนล่ะ"
เอแคร์ถามกลับเพราะยังคิดไม่ออกว่าจะไปไหนกันฉันจึงใช้สมองอันน้อยนิดคิดๆๆติ้กต่อง..ติ้กต่อง..ไปไหนดีน้า....อ้อ
"ไปห้างกันตอนเย็นๆนะบ่ายๆมันยังร้อยอยู่อ่ะ"
นึกว่าจะไปไหนก็แค่ห้างเนี่ยนะจะไปที่หรูๆกว่านี้ก็ไม่ได้ยัยแคร์เลี้ยงอยู่แล้ว(เพื่อนกินนี่หว่า)ล้อเล่นๆ
"อือ..ไปดิจะไปซื้อเสื้อตัวใหม่ของร็อกเซ่ด้วย
"งั้นหกโมงเย็นเจอกันที่บ้านฉันนะมารับด้วยล่ะ"
ลัคกี้หันหลังไปบอกเอแคร์
"จ้า...ฉันก็ไปทุกครั้งแหละ"
"อิอิ"
"เฮ้ยยย!!!กี้ระวังข้างหน้า"
เอแคร์ทำหน้าเหวอตะโกนบอกลัคกี้ที่หันหลังอยู่ให้ระวังข้างหน้าไม่รู้ว่ามีอะไร
"ตุ้บบ!!แผละ!!"
"เฮ้ยยย!อะไรเนี่ย"
เสียงทุ้มต่ำแต่เย็นชาพูดขึ้น(น่าจะตะโกนมากกว่า)เป็นเสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุดในโรงเรียนไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าเป็นใคร
"จ้ากกกกกกกกก!!นายแว่น"
ลัคกี้ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอคือท่านประธานสุดเฮี้ยบ
"คุณลัคษณันทร์ช่วยเรียกชื่อผมดีๆด้วยวันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ"
อีกแล้วแค่เรียกชื่อผิดนิดผิดหน่อยทำมาเป็นโวยนายก็ไปถอดแว่นออกดิจะได้ไม่เรียกนายแว่นเพราะไม่มีแว่นให้เรียกถือว่าเป็นประธานแล้วจะสั่งคนอื่นนะ
"แล้วนี่คุณทำอะไรกับเสื้อของผม"
มาซายะชี้ให้ดูผลงานที่ทำให้เสื้อของเขาเปื้อน เพราะใครล่ะดันเดินมาชนเอง
"อ้ากกกกกกกกก!!!"
ทำไงดีสงสัยยัยลัคกี้ของเราคงกลัวมากแค่ทำเสื้อของมาซายะเปื้อนก็ร้องลั่นสนามเลย
"ฮืออออออออออออๆๆ...."
"เฮ้ยกี้แกกลัวมากขนาดร้องไห้เลยหรอ"
เอแคร์เพิ่งเดินมาถึงตัวลัคกี้เห็นลัคกี้ร้องไห้ก็เข้าไปกระซิบถาม
"ไม่ใช่ ฉันไม่กลัวหรอกคนบ้าอำนาจอ่ะ"
ลัคกี้กระซิบตอบ
"แล้วแกร้องไห้ทำไมอ่ะ"
เอแคร์กระซิบกลับ
"ก็......."
ลัคกี้กำลังกระซิบตอบแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงของนายมาซายะ
"พวกคุณจะกระซิบอีกนานมั้ย"
"กระซิบกันเพื่อมไม่ให้คนนอกได้ยินไงมีไรมั้ย"
กล้าหาญชาญชัยจริงๆลัคกี้พูดแบบนี้หาว่านายมาซายะเป็นคนนอกสินะเพราะแถวนั้นก็มีนายนั่นคนเดียวนี่แหละ
"แล้วคุณร้องไห้ทำไมกลัวผมหรอ"
มาซายะถามท่าทีดูอ่อนโยนลง
"ป่าว...ก็..ก็.."
เดียวมาอัพใหม่นะคะขอไปประชุมก่อน (^-^)
"กี้หมดพักแล้วเข้าเรียนเหอะ"
เอแคร์ได้ยินเสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น(ฉันก็ได้ยินย่ะดังขนาดนั่นไม่ได้หูหนวกนะ)แต่ขนมปังเมลอนของแนยังกินไม่หมดเลยนะเหลืออีกตั้งห่อนึงแน่ะ
"อือๆไปดิ"
"อ้าวแกยังกินไม่หมดเลยนี่"
"ไม่เป็นไรเดินกินไปเรื่อยๆถึงห้องเรียนก็หมดเองแหละ"
"เออๆงั้นไปกัน"
"ฮือๆแอ้วอันอี้เอิ้กเอียนไอไอ๋อันอ่ออ่ะ"
"พูดไรไม่รู้เรื่องว่ะเวลาพูดก็กินให้หมดก่อนดิ"
แล้วฉันก็คายขนมปังเมลอนที่คาบอยู่ในปากมาถือไว้ในมือ
"อือๆแล้ววันนี้เลิกเรียนไปไหนกันต่ออ่ะ"
"ไม่รู้ว่ะแล้วแกอยากไปไหนล่ะ"
เอแคร์ถามกลับเพราะยังคิดไม่ออกว่าจะไปไหนกันฉันจึงใช้สมองอันน้อยนิดคิดๆๆติ้กต่อง..ติ้กต่อง..ไปไหนดีน้า....อ้อ
"ไปห้างกันตอนเย็นๆนะบ่ายๆมันยังร้อยอยู่อ่ะ"
นึกว่าจะไปไหนก็แค่ห้างเนี่ยนะจะไปที่หรูๆกว่านี้ก็ไม่ได้ยัยแคร์เลี้ยงอยู่แล้ว(เพื่อนกินนี่หว่า)ล้อเล่นๆ
"อือ..ไปดิจะไปซื้อเสื้อตัวใหม่ของร็อกเซ่ด้วย
"งั้นหกโมงเย็นเจอกันที่บ้านฉันนะมารับด้วยล่ะ"
ลัคกี้หันหลังไปบอกเอแคร์
"จ้า...ฉันก็ไปทุกครั้งแหละ"
"อิอิ"
"เฮ้ยยย!!!กี้ระวังข้างหน้า"
เอแคร์ทำหน้าเหวอตะโกนบอกลัคกี้ที่หันหลังอยู่ให้ระวังข้างหน้าไม่รู้ว่ามีอะไร
"ตุ้บบ!!แผละ!!"
"เฮ้ยยย!อะไรเนี่ย"
เสียงทุ้มต่ำแต่เย็นชาพูดขึ้น(น่าจะตะโกนมากกว่า)เป็นเสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุดในโรงเรียนไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าเป็นใคร
"จ้ากกกกกกกกก!!นายแว่น"
ลัคกี้ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอคือท่านประธานสุดเฮี้ยบ
"คุณลัคษณันทร์ช่วยเรียกชื่อผมดีๆด้วยวันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ"
อีกแล้วแค่เรียกชื่อผิดนิดผิดหน่อยทำมาเป็นโวยนายก็ไปถอดแว่นออกดิจะได้ไม่เรียกนายแว่นเพราะไม่มีแว่นให้เรียกถือว่าเป็นประธานแล้วจะสั่งคนอื่นนะ
"แล้วนี่คุณทำอะไรกับเสื้อของผม"
มาซายะชี้ให้ดูผลงานที่ทำให้เสื้อของเขาเปื้อน เพราะใครล่ะดันเดินมาชนเอง
"อ้ากกกกกกกกก!!!"
ทำไงดีสงสัยยัยลัคกี้ของเราคงกลัวมากแค่ทำเสื้อของมาซายะเปื้อนก็ร้องลั่นสนามเลย
"ฮืออออออออออออๆๆ...."
"เฮ้ยกี้แกกลัวมากขนาดร้องไห้เลยหรอ"
เอแคร์เพิ่งเดินมาถึงตัวลัคกี้เห็นลัคกี้ร้องไห้ก็เข้าไปกระซิบถาม
"ไม่ใช่ ฉันไม่กลัวหรอกคนบ้าอำนาจอ่ะ"
ลัคกี้กระซิบตอบ
"แล้วแกร้องไห้ทำไมอ่ะ"
เอแคร์กระซิบกลับ
"ก็......."
ลัคกี้กำลังกระซิบตอบแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงของนายมาซายะ
"พวกคุณจะกระซิบอีกนานมั้ย"
"กระซิบกันเพื่อมไม่ให้คนนอกได้ยินไงมีไรมั้ย"
กล้าหาญชาญชัยจริงๆลัคกี้พูดแบบนี้หาว่านายมาซายะเป็นคนนอกสินะเพราะแถวนั้นก็มีนายนั่นคนเดียวนี่แหละ
"แล้วคุณร้องไห้ทำไมกลัวผมหรอ"
มาซายะถามท่าทีดูอ่อนโยนลง
"ป่าว...ก็..ก็.."
เดียวมาอัพใหม่นะคะขอไปประชุมก่อน (^-^)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น