ยัยสุดซ่าท้ารักนายเด็กเรียน

ลำดับตอนที่ #4 : o*"พี่ชายสุดหล่อ"*o

"ครื้ดดด..ปั้ง" (เสียงเปิด/ปิดประตู)

"ไอ้แคร์ทำไมแกไม่รอฉันวะ ปล่อยให้ฉันโดนนายแว่นบ่นอยู่คนเดียว"

ลัคกี้เดินเข้ามาในห้องหลังจากโดนประธานแว่น เอ็ย!!ประธานมาซายะเทศนาอยู่ซะนานแล้วก็บ่นกับเอแคร์ที่ทิ้งเธอให้อยู่กับมรสุมเพียงคนเดียว

"ก็แกช้าเองอ่ะ"

"แล้วดูนายนั่นนะมาขู่ฉันบอกว่าถ้าพรุ่งนี้ฉันมาสายจะเชิญผู้ปกครองจริงๆด้วย"

"พรุ่งนี้แกก็อย่ามาสายดิ"

"โหหหห!!พูดง่ายจังแกก้รู้ว่าฉันตื่นสายอ่ะ"

"ก็อย่าตื่นสายดิ"

"ก็มันไม่เคยนี่"

"งั้นก็ช่วยไม่ได้แล้วโว้ยยย!!แกทำตัวเองนะถเตื่นสายก็เรียกคุณป้ามาได้เลย"

เอแคร์เริ่มฉุนเพราะพูดยังไงลัคกี้ก็ทำไม่ได้ซะอย่างทำให้ลัคกี้เริ่มใจคอไม่ดีกลัวว่าคราวนี้อาจโดนไล่ออกจริงๆก็ได้แต่อยู่ๆก็ทำหน้ามุ้ยเพราะนึกเรื่องที่เอแคร์ทิ้งเธอไว้กับประธานจอมเฮี้ยบ

แล้วเวลาก็ร่วงเลยไปจนพักเที่ยง


***พักเที่ยงที่สวนข้างสนามบาส***


"หายโกรธยังอ่ะกี้"

เอแคร์ถามเพื่อนท่าทีกังวลเพราะคิดว่าลัคกี้ยังโกรธอยู่

"อือหายนายแล้วแกก็รู้ฉันโกระไม่นานหรอกยิ่งใครเอาของมาล่อนะแปบๆก้หาย หะหะๆ"

"แล้วแกซื้ออะไรมากินอ่ะ"

"ก็ขนนมปังเมลอนของโปรดฉันไง"

ลัคกี้ตอบเอแคร์แล้วก็ชี้ไปที่ขนมปังเมลอนสามห่อ(ของโปรดจริงๆ)

พวกเราทานข้าว(น่าจะเป็นขนมมากกว่า)ไปได้สักพักเสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มแทบอุดหูไม่ทัน

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

เฮ้ยยย!!ยัยแคร์ก็เป็นไปกับเค้าด้วยเห็นผีกันรึงัยเนี่ย

"กี้ๆแกดูดิๆพี่แกเล่นบาสแล้วโว้ยย"

เอแคร์เรียกลัคกี้ให้หันไปมองกลุ่มผู้ชายผมทองที่กำลังเล่นบาสกันอยู่นั่นก็คือพี่ของฉันเองแหละ โอ้ะ!ที่แท้ก็กรี้ดพี่ชายสุดหล่อของฉันนี่เองนึกว่ากรี้ดผีที่ไหน

"ไอ๋ๆอองไอ้เอ๋งเอยอ่ะ" (ไหนๆมองไม่เห็นเลยอ่ะ)

ลัคกี้พูดทั้งๆที่ขนมปังเมลอนยังอยู่เต็มๆปาก(ช่างไม่เป็นผู้หญิงเอาซะเลย)

"นั่นไงๆดูดิ"

"อือๆเอ๋งแอ้วๆ" (อือๆเห็นแล้วๆ)

"อ้ากกกกกกกกทำไมพี่แกหล่ออย่างนี้วะ"

ดุท่ายัยนี้จะเป็นเอามากเห็นพี่ฉันทีไรตาลุกวาวทุกทีแถมยังมากรี้ดกราดอยู่ใกล้ๆฉันอีกดูดิขี้หูจะออกมาเต้นแทงโก้ของนอกอยู่แล้วโว้ยยยย..

พวกเรากินข้าว(ขนมมากกว่า)ไปสักพักก็มีเสียงเรียกออดอ้อนแต่สุดสยองดังมาจากข้างหลังฉัน

"ลัคกี้จ๋า...."

มาแล้วไงเสียงนั่นเป็นใครไม่ได้มันก็คือเสียงของยัยเอแคร์ตัวดีนี่แหละเสียงอ้อนของแกทำไมมันทำให้ฉันขนลุกซู่ๆซ่าๆอย่างนี้นะ

"มีอารายหรอจ้ะเอแคร์"

ฉันทำเสียงออดอ้อนตามเอแคร์แต่ก็ไม่สยองเท่าหรอกนะเอาเข้าไปดันเล่นไปกะเค้าด้วย

"เอาผ้าเช็ดหน้าไปให้พี่บอมหน่อยสิ"

อ้อลืมบอกไปพี่ชายของฉันชื่อ 'บอมเบ' เรียกสั้นๆว่าบอมก็ได้เป็นพี่ชายที่ฉันภาคภูมิใจเป็นที่สุดเพราะว่าพี่ชายเท่อย่าบอกใคร(แต่ก็กำลังจะบอกอยู่เนี่ย)
ผมซอยละต้นคอสีทองเวลาเจอแดดนี่นะเป็นประกายเชียว คิ้วเข้ม ตาโต ผิวพรรณออกจะคล้ำแดดหน่อยๆแต่ก็ดูแมนดีสูงตั้ง185 ซม.(พี่สูงโย่งแต่น้องเตี้ยๆ)
ในโรงเรียนนี้คงไม่มีคนสูงกว่าพี่ชายแน่ๆก็แบบนี้แหละน้องน่ารักพี่ก็ต้องหล่อเป็นธรรมดามันมาตามสายเลือด 5555555

"ได้เอามาดิ"

"อะ"

เอแคร์ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ อื้อหือ!! สีชมพูซะด้วย แต่เดียวก่อนมีตัวอักษรอะไรปักอยู่ด้วย